[Hattabi]

Fjala përfundimtare




O vëllezër, dikush mund të thotë: Pse i kushtoni kaq rëndësi Sufizmit dhe citon thëniet e Ibn Arabiut, Ibnul-Faridit dhe të të tjerëve që kanë vdekur para qindra vjetësh? Do të ishte më me vend që t’i jepet një kundërpërgjigje e fortë komunistëve, ateistëve dhe atyre që gjykojnë me ligje njerëzore duke e lënë Sheriatin e All-llahut, dhe pse nuk flisni kundër sekteve të devijuara, si Kadianitë, Bahaitë dhe Nusejritë? Kështu që unë u përgjigjem:

Është obligim për çdo musliman, e në veçanti për nxënësit e diturisë dhe thirrësit për te All-llahu, që të luftojnë (përpiqen) kundër atyre që i kundërvihen Sheriatit islam, qofshin ata komunistë, ateistë, adhurues të varreve apo Sufij. Shoh që shumë nga thirrësit në Islam që janë përpjekur në këtë dhe tashmë i kanë kushtuar vëmendje disa çështjeve, por i kanë lënë të tjerat. Në të vërtetë, ata duket se e harrojnë këtë çështje pasi shohim se shumë pak njerëz i japin rëndësi këshillimit të muslimanëve lidhur me lajthitjet e Sufive dhe pavërtetësive të tyre. Disa njerëz hidhërohen (tërbohen) kur shohin disa që thërrasin në përmirësimin e akides dhe këshillojnë të tjerët (që të ruhen) nga ata që thërrasin në respektimin e paligjshëm të të vdekurve, meqë pohojnë se kjo shkakton përçarje në mesin e muslimanëve. Në të vërtetë, shohim në mesin e thirrësve të famshëm një prej tyre, i cili e restauron thirrjen në pasimin e Sufizmit dhe shkruan libra të me titull: "Ushtrimi ynë shpirtëror apo Sufizmi i Lëvizjes Islame." (Të Se’id Heun)

Në këtë libër ai e bën të qartë dashurinë e tij ndaj Sufizmit dhe besimin e tij në pavërtetësitë dhe "mrekullitë" e tyre. Kështu që dëgjoni se çfarë thotë ai rreth mrekullive të Sufizmit, në veçanti për pasuesit e rendit Rifa’i. Ai thotë në faqen 217:

"Pra mohimi i parimit të dukurive të mbinatyrshme në mesin e Sufive është një mohim i pabazuar në dituri dhe nuk është me vend. Akti më i rëndësishëm i cili pranon kritika, është ajo që ndodh me rendin Rifa’i lidhur me rastin kur zjarri nuk u bën dëm atyre, dhe kur ata e godasin vetveten me plumba apo me shpata pa u dëmtuar. Ky është një akt i njohur dhe i famshëm, i cili është kryer me dëshmitarë, shumica prej atyre që e mohonin, e kontrolluan atë dhe pastaj u tërhoqën nga mohimi i tyre. Ajo që u dëshmua nga ta nuk mund të jetë magji, meqë magjia është pjesë e botës së gjërave që kanë shkak dhe që nuk janë të zbatueshme këtu. As nuk mund të kryhet përmes ushtrimeve shpirtërore, meqë kjo u ndodh madje edhe personave nga mesi i tyre nga ta pa kryer ndonjë ushtrim shpirtëror... thjesht për shkak se i është zotuar për besnikëri [be’je] shejhut të tij. Në të vërtetë nganjëherë i ndodh edhe atij që nuk e ka bërë zotimin (betimin, marrëveshjen) paraprak. Një herë e një kohë, një i krishter më tregoi diçka që i kishte ndodhur atij personalisht dhe kjo është një ndodhi e famshme dhe e njohur, e All-llahu bëri që unë ta takoj personin e përfshirë në të, pasi që kisha dëgjuar më parë nga dikush tjetër. Ai më rrëfeu mua se ai kishte qenë i pranishëm në një tubim dhikri dhe një nga ata që ekzekutonte dhikrin e goditi shpinën e tij me një skarë dhe e shtyu atë tejpërtej gjoksit të tij derisa e kapi atë. Pastaj ai e tërhoqi atë pa lënë asnjë shenjë apo dëm."

Autori mori masa të veçanta për t’iu përgjgjur akuzës se këto gjëra zakonisht u ndodhin njerëzve që janë dukshëm të ligë dhe jo të devotshëm, kështu që si mundet që kjo dhuratë e ngjarjeve të mrekullueshme (të mbinatyrshme) t’i jepet atij që nuk është i devotshëm? Ai thotë:

"Prova kryesore për ata që e mohojnë këtë është se këto mrekulli ndodhin si në duart e njerëzve jo të devotshëm, ashtu edhe të atyre të drejtë, dhe kjo është e saktë. Por përgjigja në këtë është se mrekullia nuk është e tyre, por është e shejhëve të tyre të parë (burimorë), të cilëve All-llahu, i Plotëqufishmi dhe i Madhërishmi, u dhuroi këtë mrekulli, dhe Ai pastaj bëri që kjo të vazhdojë në mesin e pasuesve të tij."

A nuk është habitëse se si një person i ditur mund të mashtrohet nga këto dredhi të Shejtanit e t’u besojë atyre dhe ai llogaritet të jetë një nga thirrësit kryesorë? Ai pajtohet se "mrekullitë" e Sufive janë të vërteta dhe nuk mund të mohohen nga askush... ndërsa ne i themi atij, çka do të parandalojë nga të bërit e tyre nëpërmjet magjisë apo mënyrave mashtruese, siç është përmendur nga shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, kur ai u sfidua nga disa pasues të një rendit Sufit. Ata rrejshëm pohuan se mund të ecin sigurt në zjarr, kështu që ai kërkoi nga ata që së pari ta lajnë lëkurën e tyre me uthull dhe ujë të nxehtë para se të ecnin në zjarr. Ata e refuzuan këtë nga frika. Kjo për shkak se ai e kishte zbuluar hilen të cilën ata e përdornin, e ajo ishte se ata e kyenin trupin e tyre me yndyrë të bretkocës, me lëvoren e brendshme të portokajve të idhët dhe pudër talk, si dhe tjera dredhi të tilla që ata i dinin. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah ka thënë:

&q5ot;Ajo gjithashtu mund të kryhet me ndihmën e shejtanëve të tyre, meqë ata janë popull që shoqërohen ngushtë me shejtanët si me vëllezërit e tyre. Kur ata bashkohen për të fishkëlluar dhe duartrokitur, ata kalojnë në një gjendje në të cilën ata llomotisin dhe lëkunden sikur dikush që është i pushtuar nga djajtë, dhe ata flasin fjalë, të cilat as ata e as të pranishmit nuk i kuptojnë. Ky është djalli i tyre që flet me gjuhën e tyre kur ata e humbin ndjenjat e tyre, mu ashtu siç flet xhinni me gjuhën e atij që e zotëron. Pastaj nëse disa njerëz e kanë dikë që është i pushtuar, ata i paguajnë ata që të vijnë, pastaj ata i bien defit dhe instrumenteve tjera muzikore dhe ndezin një zjarr shumë të madh. Pastaj ata vendosin një pjesë të madhe hekuri mbi të dhe vendosin shtiza me maje të metalike. Më pas njëri prej tyre do të ngjitet dhe do të ulet mbi këto maje para njerëzve. Ai do ta marrë hekurin e nxehur dhe do ta shpojë me të dorën e tij, e kështu me radhë. Njerëzit gjithashtu do t’i shhnin gurët duke fluturuar duke mos e parë askë që i gjuan ata. E tërë kjo është nga djajt e tyre, të cilët i ngrisin ata në majë të këtyre thumbave. Ata janë që kontaktojnë drejtpërdrejt me zjarrin. Është e mundshme që njerëzit e përfshirë në këtë nuk ndiejnë asgjë, mu sikur i pushtuari (nga xhinët) që goditet me të rëna të ashpëra, por megjithatë nuk ndien asgjë meqë ata e godasin vetëm xhinnin. I njëjtë është rasti me këta që përfshihen në dukuri djallëzore (satanike). Prandaj sa më shumë që personi të jetë (të ngjajë) si xhinni dhe djajt, në veprat e tyre, atëherë ajo që ndodh do të jetë më e fortë. Përveç kësaj, këto gjëra nuk ndodhin, përveç në prani të thirrësit të djallit dhe recitimit të tij, e recitimi i tij është flauta dhe instrumentet muzikore, si dhe kendimi. Kjo nuk do t’u ndodhë atyre gjatë namazit, përkujtimit të All-llahut, gjatë lutjes dhe kur lexohet Kur’ani. Kështu që këto përvoja (apo përjetime) të tyre nuk kanë asnjë dobi në fe e as në jetën e përditshme të kësaj bote. Këta njerëz që përjetojnë këto ndodhi djallëzore janë në një mashtrim të madh. Në marrëzinë e tyre janë të privuar nga çdo e mirë dhe ata vetëm se e shtojnë atë që është e frikshme, gëlltisin (asgjësojnë) pasuritë e njerëzve me akte të pavlera, nuk urdhërojnë në të mirë e as nuk ndalojnë nga e keqja dhe nuk bëjnë xhihad në rrugë të All-llahut." [el-Fetaua (11/495-496)].

O vëllezër të nderuar, lavdërimi me vepra të mbinatyrshme nuk është prej cilësive të të devotshmëve nga Sahabët dhe tabi’inët, e as nga imamët e muslimanëve dhe dijetarët që erdhën pas tyre. Nuk kemi dëgjuar asgjë nga asnjë prej Sahabëve, as prej tabi’inëve, as prej katër imamëve të famshëm: Malikut, Ebu Hanifes, esh-Shafi’ut dhe Ibn Hambelit rahimehumullah. Ne nuk kemi dëgjuar të ketë ndodhur diçka e tillë me ndonjërin prej tyre; as që ndonjëri prej tyre të ketë hyrë në zjarr apo të kenë goditur veten me skarë apo me shpatë dhe pastaj ta ringjallin ndokënd. Kjo nuk është praktikuar as nga ndonjë prej dijetarëve të tashëm, që nga më të shquarit prej tyre esh-Shejh Abdul-Aziz ibn Baz dhe shejh Abdullah ibn Humejd. Këto praktika i gjejmë, në të kaluarën dhe në të tashmen, vetëm midis Sufive. Nuk ka dyshim se kjo është prova më e madhe se këto janë dukuri djallëzore, e jo mrekulli të dërguara nga i Gjithmëshirshmi.

Pastaj kthehem tek pika që kur e pashë se shumica e thirrësve ishin neglizhentë (të pakujdesshëm) ndaj aspektit më të rëndësishëm të Islamit, që është thirrja në veçimin e All-llahut në të gjitha adhurimet (Teuhidi) dhe përmirësimi dhe pastrimi i akides nga tërë shirku, që merr trajtën e adhurimit të të vdekurve, të lidhurit (shpirtërisht) për varre dhe të thirrurit e të vdekurve dhe të atyre që nuk janë të pranishëm, dhe ata heshtnin reth devijimeve të tjera të Sufive të sotshëm, të cilët janë shumë të përhapur në tokat e muslimanëve, dhe kushdo që udhëton jashtë këtij vendi do të shohë epërsinë që rendet Sufite e kanë në mendjen e muslimanëve në Egjipt, Siri, Maroko, Afrikë dhe Indi. Qoftë rendi (sekti) Rifa’i, apo Tijani, Ahmedije, Kadirije, Buramije, Shadhilije, Hatanije, Derkavije, Nekshibenditë apo cilido nga numri madh i rendeve të shumta Sufite... kur e pashë këtë dëshirova që të sjellë ndër mend diçka, gjë që konsideroja që është diçka shumë me rëndësi. Po ashtu dëshirova që t’i pajis vëllezërit e mi, të cilët studiojnë në Darul-Hadithin e nderuar, e që vijnë nga vende të ndryshme islame ku ka shumë rende Sufite, me ca njohuri dhe mbrojtje nga sëmundja vdekjeprurëse e Sufizimit. Dhe mua ashtu siç ekzistojnë sëmundjet që helmojnë trupin, po ashtu ekzistojnë edhe sëmundje që e helmojnë zemrën dhe shpirtin. Për këtë arsye dijetarët dhe thirrësit do të duhej t’i kushtojnë më tepër vëmendje mbrojtjes së zemrës, mu ashtu siç mjekët i kushtojnë vëmendje mbrojtjes së trupit...