[uck_aksh]

-"Mos u ngut se ende nuk është koha për të".
Dëgjova disa nga ato i thoshin të tjerave se ky është burri i të pëlqyeres dhe mua më thanë:
-"Afrohu, All-llahu të mëshiroftë!"
Atëherë eca para, ku pashë në majë të pallatit ishte një dhomë prej arit të kuq. Në të ishte një shtrat prej akuamarine (gurë të çmuar me ngjyrë gurkali) i gjelbër, këmbët e të cilit ishin prej argjendi të bardhë. Në të gjindej një vashë, fytyra e së cilës shndriste si të ishte dielli. Po të mos ma kishte forcuar All-llahu shiqimin tim, do ta kisha humbur të pamurit dhe do të më kishte ikur mendja prej bukurisë së asaj dhome, që gjendej edhe vasha në të, e cila kur më pa, më tha:
-"Urdhëro dhe mirë se na erdhe o miku i All-llahu dhe i dashuri i Tij. Ti je për mua dhe unë jam për ty."
Desha që ta përqafoja por ajo më tha:
-"Ngadal, mos nxito! Ti ende je largë këtyre gjërave. Takimi mes ne, do të jetë nesër pas namazit të drekës. Për këtë, përgëzohu!"
Ebu Kudameh tha i thash: "Ke pa mirë, ke pa mirë -dhe kaluam natën të çuditur me ëndrën e vogëlushit.
Kur u zgjuam, shpejtuam dhe i hipëm kuajve, kur ja thirri thirrësi duke thënë "O ti kalorës i All-llahu, shpejto dhe fito xhennetin e Tij", dhe lexonte fjalën e All-llahut:
"Dilni (në luftë) le t'ju vije (lufta) e lehtë ose e rëndë, luftoni për hirë të All-llahu me pasurinë tuaj dhe me vetën tuaj; kjo është gjëja më e dobishme për, ju nëse e kuptoni."
et-Tevbeh 41
Nuk kanë kaluar vetëm disa çaste, kur ushtria e kufrit -All-llahu e mposhtë- arriti, sikur të ishin karkaleca të shpërndarë. I pari prej nesh, që filloj luftën, ishte vogëlushi. Ai shpërndau tubimin dhe ndau grupin e tyre. Futej në mesin e tyre. Mbytte shumë burra dhe mposhte guximtarë.
Kur e pashë kështu, vrapova drejtë tij, kapa litarin e kalit të tij dhe i thashë: "O vogëlush, kthehu, se ti je i vogël dhe ende nuk e di tradhëtinë (mashtrimin) e luftës!"
Ai më tha: "O xhaxha, a nuk e ke dëgjuar fajlçn e All-llahu ku thotë:
"O ju që besuat! Kur të ndesheni me turmën e jobesimtarëve, mos u'a ktheni shpinën." el-Enfalë 15
A do që të hy në zjarr?!- vazhdoi vogëlushi.
Gjersa ne bisedonim, armiqtë na sulmuan të gjithë së bashku përseri, si të ishin një trup. Kështuqë, na ndanë me vogëlushin dhe secili prej nesh, ishte i nxënë me vehtën e tij. Kështu pra, në këtë betejë u vranë shumë muslimanë.
Kur mbaroi lufta dhe u ndanë dy grupet, të mbyturit nuk numëroheshin. Sillesha me kalin tim mes të vrarëve. Gjaku u rrjedhte në tokë, e fytyrat nuk u dalloheshin prej pluhurit të madh dhe gjakut të shumtë. Derisa isha në mesin e të vrarëve, kur ja e pashë vogëlushin mes thundërave të kalit të tij. E kishte mbuluar pluhuri dhe ai rrotullohej në gjakun dhe thoshte:
-"O ju vëllezër muslimanë, ju lutem për All-llahu, ma dërgoni xhaxhain tim, Ebu Kudameh."
Shkova drejtë tij ma vrap dhe dëgjova zërin e tij, por nuk e dalloja fytyrën e tij prej gjakut të madh, pluhurit dhe shkeljes së kafshëve dhe i thash se unë jam Ebu Kudameh.
"Pasha All-llahun e Qabës, më është realizuar ëndrra. Unë jam biri i zonjës së frerit të kalit. -tha vogëlushi.
Atëherë hedha vehtën drejtë tij, e putha mes dy syve, ia fshira pluhurin dhe gjakun prej fytyrës dhe i thash:
-"O vogëlush! Mos e harro xhaxhain tënd, Ebu Kudameh, në ndermjetësim në Ditën e Gjykimit." E ai më tha:
-"A harrohet njeriu si ti, o Ebu Kudameh! Mos ma pastro fytyrën me petkun tënd, se petku im më shumë e meriton të zhytet, se petku yt. Lëre e mos më pastro, o xhahxa, e ta takoj All-llahu me të. O xhaxha, kjo është vasha e xhennetit që të tregova për të. Eshtë ngritur në këmbë tek koka ime dhe pret që të më del shpirti dhe më thotë se shpejto shpejto, ngase jam përmalluar për ty. Për All-llahun, o xhaxha, nëse të kthen All-llahu në shtepi shëndosh e mirë, meri këto rroba të mia kështu të zhytyra me gjak dhe dërgoja nënës sime të mjerë, të shkretë e të pikëlluar dhe dorëzoja asaj, që ta di se unë nuk kam lënë pas dore porosinë e saj. E as që kam ndier frikë kur jemi përleshur me mushrikët. Përcjelli selam nga unë dhe thuaj se All-llahu e ka pranuar dhuratën tënde.
Unë, o xhaxha, kam një motër të vogël, dhjet veçare. Sa herë që kthehesha në shtepi, ishte e para që më priste dhe më përshëndette dhe, kur dilja, e fundit më përcillte. Ditën kur dola, më përcolli dhe më tha: "Pash All-llahu, o vëlla, mos u vono!" Pra, nëse e takon, dërgoj selam nga unë dhe thuaj, vëllau yt ka thënë se All-llahu do të jetë mbikëqyrësi yt deri në Ditën e Gjykimit.
Pastaj-thotë Ebu Kudameh- u buzëqesh vogëlushi dhe tha: "Eshhedu en lailahe il-lall-llah vahdehu la sherike lehu sadeka va'dehu ve eshhedu enne Muhammeden abduhu ve resuluhu" (Dëshmoj se nuk ka, që me të drejtë, e meriton adhurimin, pos All-llahut që nuk ka shok. E ka realizuar premtimin. Dhe dëshmoj se Muhammedi s.a.v.s. është rob dhe i Dërguar i Tij). Kjo është ajo që na ka premtuar All-llahu dhe i Dërguari i Tij. Të vërtetën e kanë thënë." Pastaj i doli shpirti.
E varrosem me rrobat e tij dhe e mbuluam me dhê. All-llahu qoftë i kënaqur me të dhe na bëftë ne të kënaqur me Të.
Kur u kthyem prej luftës dhe arritëm në er-Rrekkah, dertin më të madh e kisha, se si të shkoj të shtëpia e nënës së vogëlushit. Kur ja e pashë një vogëlushe që i ngjante shehidit të ri në pamje dhe bukuri; e ngritur në këmbë, rrinte tek dera dhe i thoshte çdokuj që kalonte pranë saj:
"O xhaxha, prej nga vjen?"
"Prej lufte"- i përgjigjëshin.
"A nuk është kthyer me ju vëllau im?" -pyeste ajo.
"Nuk e njohim."- thonin ata.
Kur e dëgjova, iu afrova e ajo më tha:
"Prej nga vjen, o xhaxha?"
"Prej lufte" - i thash
"A nuk është kthyer me ju vëllau im? -më pyeti vogëlushja
"Jo, nuk e njoh vëllaun tënd"
Pastaj filloi të qaj dhe tha: C'është kjo, të gjithë po kthehen e vëllau im ende nuk është kthyer.
Në atë moment më shpërtheu vaji dhe më rrjedhën lotët.
"Oj vogëlushe -i thash, thuaj nënës sate Ebu Kudameh të pret në derë."
Ma kishte dëgjuar e ëma e saj zërin, e doli me vrap dhe i kishte ndryshuar fytyra. I dhash selam dhe ma ktheu selamin dhe më tha: A ke ardhë të më përgëzosh apo të më ngushëllosh?
I thash: Ma dallo përgëzimin nga ngushëllimi, All-llahu të mëshiroftë?
"Nëse djali im është kthyer i gjallë, ti je ngushëllues, e nëse është mbytur në rrugën e All-llahut, ti je përgëzues." -tha ajo. Atëherë i thash:
"Përgëzohu, se All-llahu ta ka pranuar dhuratën!"
Filloi të qajë dhe tha:
"Elhamdulilah, falënderoj All-llahun, që ma ka bërë djalin tim pajisje për Ditën e Gjykimit."
Pastaj e pyeta se si është motra e vogëlushit? Më tha, ajo është që pak para të foli. Ajo erdhi tek unë, e i thash se vëllau yt të dërgon selam dhe të thotë: "All-llahu është kujdestari yt, deri në Ditën e Gjykimit. Ajo bërtiti dhe ra me fytyrë në tokë dhe kishte humbur vetëdijen. E leviza pas një çasti, por ajo kishte ndrru jetë.
Ia dhash rrobat e vogëlushit nënës së tij, e përshëndeta dhe u ktheva i mërzitur për vogëlushin dhe motrën e tij dhe njëkohësisht i habitur me durimin e nënës së tyre.
Autori i këtij tregimi tha: "Kur ka dëgjuar këtë tregim Hafidh Ebu Mudhafer ibn El-xhevzi, ka tubuar flokë sa ka mundur dhe i ka përgaditur treqinë fre kuajesh."
Këtë ngjarje e ka transmetuar Ibnu n-Nuhas ed-Dimjati në librin e tij të quajtur "Meshariul Eshvak ila Mesariil Ushshaak". Gjithashtu tregimin e kanë treguar edhe shumë të tjerë; si Ahmed ibn el-Xhevzi ed-Dimeshki ne librin e tij "Sukul Arus ve Unsu en-Nufus".

Allahu na bëftë prej luftëtarëve në rrugën e Tij, ashtu që të fitojmë atë që fitoi vogëlushi.
Amin Amin Amin