|
Postimi origjinal ėshtė bėrė nga Kalt
Po eshte e vertete Jador se edhe ne nganehere jemi sikur bota...por bota jone eshte me shume kontraste...nje bote e zhytur mes violines dhe arkitektures imituese e pa identitet dhe asaj botes pa kulm mbi krye e me dore te shtrire per sevap te dikujt qe te kalon aty prane me kundermim parfumi.
Migjeni thoshte se kjo eshte bukuria qe vret!
Ne duam qe te jemi sikur bota te ciles ja kemi lakmine por s'po ja gjejme dot anen se si ta mberrijme, sepse ndonese gjendemi aq prane asaj bote qe e mendojme, njekohesisht jemi dhe aq larg ne pambarim a thua se jetojme diku mes Mongolise dhe Kines.
Ne kete bote e perfshij dhe veten, sepse shpesh ne bejme te kunderten e asaj qe duhet bere.
Kershendellat duhet te jene thirrje e ndergjegjes sone per t'a pare boten me syte e atyre qe jane pa kulm mbi krye e te atyre qe shtrijne doren per sevap.
Nuk mundesh qe te rrish asnjanes ne nje bote kontrastesh ku bukuria qe te vret syte nuk eshte asgje me teper se nje fasade.
Eshte nje bukuri ngjyrash, letrash me boje, dritash qe reflektojne, dyqanesh qe vezullojne, tregetaresh qe mashtrojne, femijesh qe shohin me lakmi vitrinat, prinderish qe nuk punojne, pseudopolitikanesh, nenash qe ende nuk dijne as varret e e te dashurve, femije te mbetur jetime nga lufta e fundit, pensionistesh qe dredhin duhan me duar te dridhura, muzikantesh e kengetaresh qe tunden e shkunden neper nota arabeske.
E tille eshte bota jone e ketij fundviti, ku duket se ka cdo gje por ne te vertete nuk ka asgje, sepse harrohet dashuria per njeriun, per njeri-tjetrin, per fqinjin, per shokun e mikun, per Zotin e madh qe na beri kryet.
Kershendellat duhet te na kujtojne se jemi njerez e se mbi gjithcka kemi nevoje per dashuri, per tolerance, per shpirtmadhesi, per ndjenje.
|