[hasanmehmeti]

selamualejkum musliman

Durimi në kohërat e zisë

Marrë nga "Durimi dhe Falënderimi" të Ibn Kajjim el-Xheuzije

Humbja e të dashurit është një kohë kur njeriu mund të kaplohet nga pikëllimi dhe shumë zakone që e rrethojnë zinë, pasqyrojnë thellësinë e ndjenjës së humbjes. Vajtimi, lavdërimi i tepërt i të vdekurit, dhe shqyerja e veshjes të gjitha janë zakone që ishin të mirënjohura në periudhën e xhahilijetit [injorancës para-islamike], dhe ende janë të zakonta midis disa muslimanëve. Sjellja e këtillë s'është e lejueshme në Islam, meqë nga besimtari kërkohet që ai të përballet me humbjen, sikur në të gjitha sprovat e tjera të jetës, me durim.
Është e lejueshme të qash butë, përpara vdekjes, gjatë kohës së vdekjes, dhe pasi që personi të vdesë. Sipas esh-Shafi'i, ndërkaq, është e urryer [mekruh] të qash pasi që personi të vdesë, por e lejueshme përpara se të ndahet shpirti.
Opinioni i saktë është se të qarët është i lejueshëm, përpara dhe pas vdekjes. Dëshmi për këtë është hadithi i transmetuar nga Xhabir Ibn Abdullah, Allahu qoftë i kënaqur me të, ku ai thotë:"Babai im vdiq në betejën e Uhudit, dhe unë fillova të qaj. Njerëzit më thanë që të ndalesha, por i dërguari i Allahut, salallahu alejhi ue selam, nuk kërkoi nga unë asnjëherë që të ndalesha. Pastaj tezja ime, Fatimeja, poashtu filloi të qante, dhe pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, tha:
"S'ka gajle se e qani apo jo, engjëjt vazhduan t'i bënin hije atij derisa ata u ngritën me shpirtin e tij".[Mutefekun alejhi]
Ibn Abas, Allahu qoftë i kënaqur me të, transmetoi që kur Rukejah, bija e pejgamberit, salallahu alejhi ue selam, vdiq, gratë filluan të qanin dhe Umeri, Allahu qoftë i kënaqur me të, filloi t'i fshikullonte për t'i ndalur ato. Pejgamberi, salallahu alejhi ue selam, i tha atij:"O Umer, lëri rehat dhe le të qajnë". Grave ai u tha:"Vazhdoni të qani, por shmangiuni të qarit të shejtanit… Çfarëdo që vjen nga syri dhe zemra është nga Allahu dhe shenjë mëshire, dhe çfarëdo që vjen nga duart dhe gjuhët e juaja është nga shejtani".[Ahmed]
Një numër hadithesh të vërteta e përshkruajnë pejgamberin, salallahu alejhi ue selam, duke qajtur në disa raste kur dikush që ai e donte kishte vdekur. Kur pejgameberi, salallahu alejhi ue selam, vizitoi varrin e nënës së tij, ai qau dhe i bëri të tjerët të qanin. Kur ai po varroste martirin Uthman bin Medh'un, Allahu qoftë i kënaqur me të, pas Uhudit, ai e puthi atë dhe lotët e tij ranë në fytyrën e Uthmanit. Kur ai dha lajmin për vdekjen e Xha'ferit, Allahu qoftë i kënaqur me të, ai fliste ndërsa i rridhnin lotët teposhtë fytyrës.
Një tjetër transmetim i vërtetë përshkruan Ebu Bekrin, Allahu qoftë i kënaqur me të, duke qajtur kur ai puthi pejgamberin, salallahu alejhi ue selam, pasi që ai kishte vdekur. Hadithi i cili e ndalon të qarët, duhet të komentohet se i referohet të qarit që shoqërohet me lavdërim të tepërt dhe vajtim.


vazhdon inshaAllah