[Albanian eX|PerT]

Martesa me Hatixhen

Kur u kthye Resulull-llahu a.s. në Mekë, Hatixhja u befasohet shumë me suksesin e arritur në tregti. Mejseri i tregon për bujarinë dhe besnikërinë e Resulull-llahut a.s. dhe i thotë se kjo ka qenë një nga shkaqet e fitimit të madh. Hatixhja njëkohësisht qe e kënaqur dhe e befasuar. Ishte e vejë dhe gjer atëherë e kishin kërkuar shumë pasanikë të njohur, zotë­rinjtë e Mekës, por ajo i kishte refuzuar, sepse dëshi­ronte t'i përkushtohej vetëm tregtisë. Por, atë që ndjeu ndaj Resulull-llahut a.s. nuk mundi ta fshihte prej shoqes së vet Nefises, bijës së Menijjetit. Nefiseja nuk heshti për këtë por drejtpërdrejtë vajti tek Resulull-llahu a.s. dhe i tha haptazi që të martohet me Hatixhen. Ai u pajtua me këtë dhe bisedoi me xhaxhallarët e vet, të cilët pajtohen dhe me anë të ungjit të Hatixhes i fejojnë. Menjëherë pas fejesës u bë edhe martesa. Në aktin e kurorëzimit ishin të pranishëm Benu Hashimitët dhe paria e Medarve. Kjo ndodhi vetëm dy muaj pas kthimit të tij nga Shami, kurse versioni më i saktë është pas njëzet ditësh. Hatixhja atë­herë ishte dyzet vjeç. Në atë kohë ishte gruaja më e dalluar e Mekës, sipas origjinës, pasurisë dhe mendjemprehtësisë. Kjo është gruaja e parë me të cilën është martuar Resulull-llahu a.s. dhe gjatë jetës së saj nuk ka pasur tjetër grua.[1]
Hatixhja i ka lindur të gjithë fëmijët e Resulull-llahut a.s. përveç Ibrahimit. Më së pari u lind Kasimi, sipas të cilit e kanë quajtur Resu­lull-llahun a.s. Ebu Kasim. Pastaj është lindur Zejnebja dhe Rukija, mandej Ummu Kulthum dhe Fatimja, e pastaj djali Abdullahu të cilin e kanë quajtur i "Miri" dhe i "Pastërti". Djemtë i kanë vdekur në djalëri kurse të gjitha vajzat kanë përjetuar Islamin dhe Shpalljen, dhe janë bërë mysli­mane, muhaxhire. "Muhaxhire" do të thotë se të gjitha janë shpërngulur nga Meka në Medinë, përkatësisht, kanë bërë hixhretin. Megjithatë, të gjitha vajzat i kanë vdekur gjatë jetës së Resulull-llahut a.s. përveç Fatimes, r.a., e cila vdes gjashtë muaj pas babait të vet.[2]
Ndërtimi i Ka'bes dhe ndodhia e gjykimit

Kur Resulull-llahu a.s. ishte tridhjetë e pesë vjeç, kurejshitët ven­do­sën të ndërtojnë Ka'ben e cila gjer atëherë ishte një grumbull gurësh në një truall pak sa të ngritur. Ishte e lartë nëntë arshin që nga koha e Ismailit a.s. Nuk kishte kulm, andaj disa vjedhës e kishin vjedhur një arkë me ari e cila gjendej asokohe brenda këtij grumbulli. Për shkak të traditës së vet dhe vlerës së madhe historike, si dhe theme­let të cilat i ka vënë Ibrahimi a.s. Ka'ben gjithnjë e kanë vizituar të gjithë kalimtarët e Mekës. Ngjante që shumë prej tyre të merrnin me vete nga një copë dhe apo gur si simbol shenjtërie dhe bereqeti. Pesë vjet para pejgamber­llëkut të Resulull-llahut a.s. Ka'ben e kaplon përmbytja pas shpërthimit së pendës Arem. Kurejshitët u frikësuan sepse Ka’bja ishte gati të rrënohej, andaj vendosën ta rindërtojnë duke i ruajtur themelet dhe ven­din e saj të mëparshëm. Vendosën që ta ndërtojnë vetëm me pasurinë e fituar në mënyrë të ndershme - pa përzierje të kamatës, ryshfetit, të hollave të vjedhura dhe të plaçkitura. Ata frikësoheshin t'i rrëzojnë mbeturinat ekzistuese të Ka'bes. Këtë e filloi El-Velid b. Mugire El-Mahzumi, e të tjerët pas tij pasi që, gjatë spastrimit këtij nuk i ndodhi asgjë e keqe. E rrëzuan gjer në themel tërë atë që kishte ndërtuar Ibra­himi a.s. E përpiluan edhe planin e ndërtimit të Ka'bes. Çdo fisi i caktuan se sa do të sjellte gurë dhe cilën pjesë të murit do ta ndërtonte, kështu që të gjithë të jenë pjesëmarrës në ndërtim. E sollën një ndërtues Romak, të quajtur Bakum, dhe ndërtimi shkonte sipas planit gjersa nuk erdhën në lartësi të vendit ku duhej vendosur Haxherul-esvedin (Gurin e Zi). Çdo fis e konsideronte vetën të privilegjuar që këtë punë të ndershme ta bënte ndonjëri prej tyre. Grindja mes tyre zgjati katër apo pesë ditë dhe kanosej rreziku që të shpërthente përleshje e përgjakshme rreth tempullit të Shenjtë në tokën e Shenjtë. Në tërë këtë tollovi më i maturi ishte Ebu Umejje b. El-Mugire El-Mahzumi, i cili jep këtë propozim: personi i parë, i cili paraqitet në dyert e Haremit të Ka'bes le ta zgjedh këtë problem dhe le të vendos.
All-llahun xh.sh. ka dashur që ky person të jetë Resulull-llahu a.s. Kur e panë brohoritën: "El-Emini, El-Emini (sepse ka qenë i njohur me këtë ofiq, që në përkthim do të thotë: i besueshëm, besnik), jemi të kënaqur që ky të vendos, ky është Muhammedi!"
Kur u afrua Resulull-llahu a.s. më afër, ata ia parashtruan çështjen dhe kërkuan zgjidhje nga ai. Resulull-llahu a.s. kishte zgjidhje: Ai kër­koi një copë pëlhurë, e shtriu në tokë dhe mes e vuri "gurin e Shenjtë", pastaj u tha kryeparëve të fiseve të ngatërruara të afrohen, ta kapin nga një kind të pëlhurës dhe të gjithë së bashku ta ngrisin "gurin e Shenjtë" gjer tek vendi ku do të vendosej. Pastaj Resulull-llahu a.s. e mori atë me duar të veta dhe e vuri ku duhet. Ky ka qenë veprim i mirë me të cilin ishin të kënaqur të gjitha palët.
Kurejshitëve iu harxhohet pasuria e pastër - hallall për ndërtim, andaj nga ana veriore e ndërtuan murin në lartësi prej gjashtë arshinëve, sot i quajtur muri-Hatim apo muri i Gurit. Në këtë mur e bënë derën dhe e ngritën nga toka që të mos mund të hyjë në Ka'be kush të dojë, por vetëm ai, të cilit i lejohet. Kur ndërtimi i Ka'bes arrinë lartësinë pesëm­bëdhjetë arshin, e bëjnë plafonin të mbështetur në gjashtë shtylla. Me këtë ndërtim Ka’bja merr trajtën e vet katrore më përmasa përafërsisht të njëjta: Lartësia është përafërsisht pesëmbëdhjetë metra, gjatësia e murit në të cilin është Haxherul-esvedi është dhjetë metra, sikurse edhe muri tjetër kundruall këtij. Guri gjendet në lartësi prej 1,5 m. nga fundamenti ku bëhet tavafi. Muri ballor në të cilin gjendet dera, është i gjatë dymbëdhjetë metra sikurse edhe ai kundruall tij. Dera e Ka'bes është vendosur dy metra në lartësi nga toka. Nga ana e jashtme Ka'ben e rrethon rrethi prej gurëve në lartësi njëzet e pesë centimetra e në gjerësi tridhjetë centimetra. Këto janë, në realitet, blloqe gurësh nga godina e parë, e që janë ruajtur në këtë mënyrë.[3]
Jetëshkrimi i shkurtër para pejgamberllëkut

Resulull-llahu a.s. në rininë e vet ka qenë i prirur me virtyte më të mira që mund t'i posedojnë njerëzit. Ka pasur një koeficient të lartë inteligjence që është shprehur në çdo lëvizje të tij, ose në çdo iniciativë të tij. Nuk ka pasur dëshirë të fliste shumë. E kishte andje vetmimin (veçi­min), që e praktikonte në momentet e meditimit dhe hulumtimit për drejtësi dhe për të gjitha ato gjëra që janë të arritshme për mendjen e njeriut. Meditonte për natyrën, bukuritë e saja, ligjet e natyrës, pastaj për njeriun si individ dhe si pjesëtar të shoqërisë. Pastaj mendonte për besimin, ç'është ajo që besonte populli i tij, kujt ose çkafit i përkulej dhe i lutej, përse merreshin me herezi, me magjira (shorte, falle) etj. Nëse vërente se diku punohej mirë, atëherë edhe ai ngarendte në ndih­më, ndërsa nga veprat e këqija largohej. Nuk pinte alkool, nuk e hante mishin e kafshës të therur në altar, nuk i festonte festat e idhujve. Ka qenë i pari që ikte nga shirku apo politeizmi. Nuk duronte dot kur dikush bënte be me idhujt Latin dhe Uzatin. Nuk ka dyshim se Resu­lull-llahun a.s. e ka ruajtur përcaktimi i All-llahut xh.sh. Nëse ndodhte që te ai të zgjohet ndonjë ves i keq njerëzor, ose të niset pas ndonjë zakoni të padenjë për te, atëherë paraqitej kujdesi Hyjnor që ta ruante nga çdo gjë që nuk vyen.
Ibni Ethiri rrëfen: "Resulull-llahu a.s. ka thënë: "Kurrë nuk kam qenë i interesuar të bëj atë që bënin arabët paraislamik, përveçse në dy raste, e nga të dyjat All-llahu xh.sh. më ka nxjerr nga situata. Pastaj kjo nuk më ka ndodhur gjer në fillim të Shpalljes me të cilën All-llahu xh.sh. më ka nderuar. Një mbrëmje i thashë një djaloshi, i cili ruante delet me mua në kodrat e Mekës: "A dëshiron të kujdesesh për delet e mia, e unë të shkoj në aheng në qytet, sikur edhe djelmoshat tjerë?" U përgjigj po. Unë u nisa, dhe kur mbërrijta tek shtëpia e parë në Mekë, dëgjova muzikën, e pyeta: "Ç'është kjo?" Ata mu përgjigjën: "Martohen dy të rinj." U ula të dëgjoj, e All-llahu xh.sh. mi mbylli veshët e unë fjeta. Në mëngjes më zgjoi nxehtësia e diellit dhe u ktheva tek djaloshi, i cili më pyeti se si kisha kaluar? Unë i tregova, e pastaj vendosa që edhe natën e dytë të veproj kështu. Kur në mbrëmje hyra në Mekë, më ndodhi sikurse natën e kaluar. Pas kësaj ndodhie më nuk lejova të më okupoj e keqja."[4]
Transmeton Buhariu nga Xhabir b. Abdullahu i cili thotë: "Kur është ndërtuar Ka’bja, Resulull-llahu a.s. dhe Abbasi kanë shkuar të bartin gurë. Abbasi i thotë Resulull-llahut a.s.: "Vëre petkun (izarin - pjesën e posht­me) tënd në qafë që të mos rrjepet lëkura nga gurtë." Resulull-llahu a.s. u gjunjëzua, i ngriti sytë kah qielli, pastaj u ngrit e tha: "Izari im, izari im" dhe e shtrëngoi petkun rreth veti."[5] Në versio­nin tjetër të hadithit qëndron: "Pas kësaj kurrë më nuk është dukur ndonjë pjesë e turpshme e trupit të tij."[6]
Resulull-llahu a.s. është shquar në fisin e vet me gjuhë të bukur, sjellje të mirë dhe me virtyte fisnike. Nga pamja ka qenë më i bukuri në fis, dhe me ahlak - moral më të bukur. Ka poseduar butësi, përzemërsi. Gjithnjë e ka folur vetëm të vërtetën. E plotësonte çdo premtim ndërsa amanetin e besuar e ruante. Populli i vet e quante El-Emin, ndërsa për të ka thanë nëna e të gjithë besimtarëve, Hatixhja r.a.: "Bartë përsos­mëri, e përfiton (ngushëllon) të humburin, e gostit mysafirin dhe ndih­mon në brenga."[7]

[1] Ibni Hisham: I/189-190; Fikhu-s-Sira nga M. Gazaliu, f. 59; Telkihu Fuhumi ehli-l-Ether, f. 7.

[2] Ibni Hisham: I/190-191; Fikhu-s-Sira, f. 60; Fet’hu-l-Bari: VII/507.

[3] Ibni Hisham: XII/192-197; Fikhu-s-Sira nga Gazaliu, f. 62, 63; Sahihu-l-Buhari: I/215; Historia e popujve islam: I/64, 65.

[4] Ekziston mospajtim rreth asaj se a është ky hadith sahih. Hakimi dhe Zehebi e njehin në sahih, ndërsa Kethiri në Daif. Shih: El-Bidajetu ve-n-nihajetu: II/287.

[5] Sahihu-l-Buhari - kaptina mbi ndërtimin e Ka'bes: I/540.

[6] Vepra e njëjtë krahas me shpjegimin e Kastalanit.

[7] Sahihu-l-Buhari: I/3.