[Albanian eX|PerT]

El-Ahnes ibën Shurejk Es-Thekafi ishte njëri prej atyre të cilëve Resulull-llahu a.s. i kishte bërë mirë, edhe pse këtë nuk e kishte meri­tuar. Këtë e vërteton edhe Kur'ani, që e përshkruan këtë njeri me shtatë cilësi. All-llahu xh. sh., thotë:
"Mos dëgjo askend që betohet rrejshëm dhe është përbuzës shpifarak që banë fjalë ndër njerëzit, që është koprrac, i pafre­nueshëm, mëkatar i madh, që është i vrazhdë, e përveç kësaj është kopil." (68, 10-13)
Edhe Ebu Xhehli vinte nganjëherë tek Resulull-llahu a.s. për të dëgjuar këndimin e Kur'anit, e pastaj vazhdonte me të vjetrën. Nuk pranonte fenë, e as që bindej. Nuk frikësohej, e as që përmirësohej. Ai e mundonte Resulull-llahun a.s. - bënte ezijjet me fjalë, i largonte të tjerët nga rruga e All-llahut, e pastaj shkonte me mburrje për atë që ka bërë, i gëzuar për të keqen që ia ka bërë dhe për çka do të mbahej mend. Për Ebu Xhehlin Kur'ani thotë:
"Ai nuk ka besuar dhe nuk është lutur (falë namazin).(75, 31)"[1]
Që nga dita e parë ia ndalonte Resulull-llahut a.s. të falej në Harem. Një herë e takoi në namaz afër mekami i Ibrahimit dhe i tha:
"O Muhammed, a nuk ta kam ndaluar të bësh këtë!" Resulull-llahu a.s. u hidhërua dhe me zë pak sa të lartë iu kërcënua. Në këtë Ebu Lehebi tha: "Me çka më kërcënohesh kështu? Pasha Zotin, në këtë luginë unë kam më së tepërmi shoqëri." All-llahu xh.sh. shpalli:
"E, ai le ta thërrasë shoqërinë e vet" (në ndihmë)" (96, 17).[2]
Në një traditë tjetër thuhet se Resulull-llahu a.s. e ka kapur për jake dhe e ka shkundulluar duke i thënë:
"Vaj halli për ty! Vaj halli për ty!" (25, 34).
Armiku i All-llahut xh.sh. tha: "Po më kërcënohesh, o ti Muham­med? Pasha Zotin, nuk mund të më bëni gjë, as ti e as Zoti yt, sepse unë jam njeri i madh."[3]
As pas këtyre ndodhive Ebu Xhehli nuk zgjohej nga agonia e lajthitjes, por edhe më tepër zhytej në baltë. Muslimi transmeton nga Ebu Hurejre: "Ebu Xhehli ka pyetur se a do të bie Muhammedi a.s. në sexhde në prezencën tuaj?" "Po". Ebu Xhehli tha: "Pasha Latin dhe Uzatin (idhuj) nëse e bën këtë, do ta shkeli në qafë, e hundën do t'ia fus në pluhur." Ai shkoi tek Resulull-llahu a.s. dhe e takoi atë duke u falur. Deshti ta gjuan nën këmbë, por të gjithë të pranishmit u habitën kur ai u zmbraps duke u mbrojtur me duar prej diçkaje, andaj e pyetën:
"Çfarë të ndodhi?" Ai u përgjigj: "Në mes meje e tij pashë një hendek ku gafullonte zjarri, e duart e mia sikur të ishin flatra, të cilat do të digjeshin aty." Resulull-llahu a.s. tha: "Sikur të më prekte me dorë, engjëjt do ta rrëmbenin dhe do ta bënin copë e grimë."[4]
Kësi lloj torturash përjetonte Resulull-llahu a.s. nga armiqtë e vet, qoftë nga Mekasit autoritativ, qoftë nga njerëzit e thjeshtë, me gjithë mbrojtjen të cilën e gëzonte nga Ebu Talibi. Sa u përket myslimanëve të tjerë, e sidomos ata më të dobëtit dhe të pambrojturit, këto tortura ndaj tyre kanë qenë edhe më të mëdha, kurse metodat edhe më brutale.
Njëkohësisht çdo fis i ndëshkonte njerëzit nga mesi i vet që e kishin pranuar fenë Islame. Metodat kanë qenë të tmerrshme dhe të llojllojshme. Ata myslimanë që nuk kishin dikënd të vetin, përjetonin vërsuljen e horrave kurejshitë, së bashku me zotërinjtë. Përdornin metoda të ndryshme të keqtrajtimit, andaj, vetëm edhe një përfytyrim i tyre, çdo njeriut fisnik do t'ia plaste zemrën.
Kur Ebu Xhehli dëgjonte se ndonjëri prej njerëzve autoritativ ka pranuar Islamin, i kërcënohej atij se së pari do ta shkatërronte materia­lisht, e pastaj edhe moralisht. E nëse ky qëllonte i varfër dhe i pambroj­tur atëherë e rrahte, e maltretonte, e pastaj i nxiste edhe të tjerët të veprojnë kështu.[5] Xhaxhai i Uthman b. Affanit e mbështjellte këtë në hasure nga fletët e palmës, e pastaj e ndizte zjarrin nën te.[6]
Kur nëna e Mus'ab b. Umejrit kupton se djali i saj kishte pranuar Islamin, së pari e bëri të vuante nga uria, e pastaj e përzënë prej shtëpie, edhe pse ishin të pasur. Lëkura e tij, pas këtyre vuajtjeve, i ishte mble­dhur sikurse ajo e gjarprit. Bilalli, rob i Umejje b. Halef El-Xhume­hijit, e pranoi Islamin, kurse Umejja ia vuri lakun në qafë e konopin ia dha fëmijëve në dorë për ta tërhequr kodrave të Mekës, përderisa në qafë nuk i mbetej prerja nga laku. Pastaj, ia shtrëngonte lakun me një dorë e me tjetrën e rrahte duke e goditur me shkop. E detyronte të ulej në shkretëtirë në mesditë kur Dielli përcëllonte. E bënte të vuante nga uria, e më së vështiri ishte kur, lakuriq e shtrinte në rërën përcëlluese e në gjoks ia vënte një gur të madh dhe i thoshte:
"Do të qëndrosh kështu, pasha Zotin, derisa nuk vdes ose nuk e mohon Muhammedin, e përsëri të besosh në Latin e Uzatin."
Bilalli, përkundër gjendjes së vështirë që përjetonte thoshte: "Zoti është Një! All-llahu është Një! Është Një!"
Një ditë, gjersa Bilalli e vuante këtë lloj torturimi, aty pari kalon Ebu Bekri, e sheh tërë këtë dhe e blenë Bilallin nga Umejja. Këtij ia jep një rob të zi e të ri, si kompensim për Bilallin. Ndërkaq përmendet se e ka blerë për pesë apo shtatë okë argjend. Pastaj Ebu Bekri e liron Bilallin.[7]
Amër b. Jasiri ishte rob i Benu Mahzumëve. Ky, baba i tij dhe nëna e tij, e pranojnë Islamin së bashku. Ata kaluan edhe më keq se Bilalli. Mushrikët - jobesimtarët - idhujtarët apo politeistët e Mekës, në krye me, përsëri, Ebu Xhehlin, i shpienin këta në shkretëtirë, gjatë vapës më të madhe të ditës, i lidhnin për drunj dhe i linin ashtu.
Një ditë Resulull-llahu a.s. kaloi pranë tyre dhe u tha: "Kini durim, o familje e Jasirit! Vendbanimi i juaj do të jetë Xhenneti." Jasiri vdes nga plagët. Gruan e Jasirit e mbyt Ebu Xhehli, duke ia shpuar zemrën me hu. Kjo është shehid i parë i Islamit. Amri tërë këtë e shikonte me përvuajtëri, në zemër përjetonte dhembje të padurueshme për shkak të prindërve të vet. Ebu Xhehli vazhdon ta torturonte Amrin, herë me uri e herë me gurë të nxehtë që ia vënte në gjoks, e pastaj i hudhte ujë përmbi të për t'i shuar gurtë e zjarrtë në gjoksin e ti. Kurejshitët i thoshin:
"Nuk do të lëmë të qetë, përderisa nuk e shanë Muhammedin dhe deri sa në zemrën tënde nuk ndien dashuri ndaj Latit dhe Uzatit."
Ai, për shkak vuajtjeve të rënda, iu premtoi këtë, e ata pas prem­timit të tij, e lirojnë, ndërsa ai, shkon tek Resulull-llahu a.s. duke qarë dhe duke kërku­ar ndjesë. All-llahu xh.sh., pastaj shpalli:
"Ai që mohon All-llahun pasi që pat besuar - përpos atij që është i detyruar me forcë, por që zemra e tij është plotë besim (nuk ka mëkat) - si edhe për ata që e hapin zemrën për mohim, për ta ka zem­rim nga All-llahu dhe për ata ka dënim të madh." (16, 106).[8]
Ka qenë i torturuar edhe Ebu Fukejheti, i quajtur Efleh, rob i Mekasit Abdu-d-Darit. Atij ia lidhin këmbët, dhe kështu të lidhur e tërhiqnin zvarrë për tokë.
Vuajtje të ndryshme, azabe - keqtrajtime - i ka përjetuar edhe Habab b. El-Ereti, rob i Ummi Enmares, bijës së Seba'a El-Huza'aijes. Mushrikët e tërhiqnin për flokësh, pastaj ia shtrembëronin qafën gjersa nuk i kërsitnin vertebrat (rrotullat) e qafës, e pastaj ia ngarkonin një gur të madh që të mos mund të çohej.[9]
Disa gra e kishin pranuar Islamin: Zun-Nejra, En-Nehdija me të bijën e vet dhe Ummu Ubejsa. Të gjitha ishin robëresha. Edhe këto mushrikët i keqtrajtonin në mënyra të ndryshme. Po ashtu, Islamin e pranon robëresha (e blerë) e familjes Benu Muemmel, me origjinë nga Benu Adijjët. Umer b. El-Hattabi e rrahte derisa i mërzitej - asokohe ende ishte mushrik - e pastaj thoshte: "Nuk do të pushoj gjersa nuk lodhem mirë."[10]
Ebu Bekri i blenë këto robëresha, e pastaj i liron sikurse që e ka liruar Bilallin dhe Amir b. Fuhejrehin.[11]
[1] Fi Dhilali-l-Kur'ani: 20/212.

[2] Fi Dhilali-l-Kur'an: 30/208.

[3] Fi Dhilali-l-Kur'ani: 29/313.

[4] Transmeton Muslimi në "Sahihun" e vet.

[5] Ibni Hisham: I/320.

[6] Rahmetun li-l-Alemin: I/57.

[7] Rahmetun li-l-Alemin: I/57; Telkihu-l-Fuhumi, f. 61; Ibni Hisham: I/317-8.

[8] Ibni Hishami: I/319, 320; Fikhu-s-Sire nga Gazaliu, f. 82; Rivajeti i El-Avfit nga Ibën Abbasi, të shikohet Muhtesar Siretu-r-Resulull-llahu nga En-Nexhdi, f. 92; Rahmetun li-l-Alemin: I/57; Min Iaxhazu El-Tenzil, f. 53.

[9] Rahmetun li-l-Alemin: I/57; Telkih Fuhumi ehli-l-Ether, f. 60.

[10] Rahmetun li-l-Alemin; I/57; Ibni Hisham: I/318.

[11] Ibni Hisham: I/318, 319.