[Albanian eX|PerT]

Mushrikët ia vishnin disa as'habëve të Resulull-llahut a.s. lëkurën e devesë e pastaj e lënin në rërë, e disave ia vishnin parzmoren e hekurt dhe e lënin në shkëmbinjtë përcëllues.[1]
Regjistri i të munduarve në rrugë të All-llahut xh.sh., është shumë i gjatë ndërsa vuajtjet e tyre nuk i kap dot mendja e njeriut. Ata, sikurse edhe çdo kush tjetër për të cilin dëgjonin se është mysliman, kalonin nëpër shtigje të njëjta gjembash.
Shtëpia e Erkamit

Ka qenë urtësi e madhe që gjatë këtyre ngjarjeve të trishtuese Resulull-llahu a.s. ndalon të shfaqurit dhe proklamimin publik të Isla­mit. I urdhëron myslimanët që të takoheshin vetëm fshehtazi. Çdo tubim publik përsëri i shtyente mushrikët të shprehin agresivitetin e vet për të penguar Resulull-llahun a.s. t'ua mësonte njerëzve fenë, Kur’a­nin, urtësinë dhe edukatën.
Ekzistonte po ashtu frika nga konfrontimi i hapët ndërmjet dy palëve armiqësore, me ide të ndryshme. Kjo edhe ka ndodhur në vitin e katërt të pejgamberllëkut. shokët e Pejgamberit a.s., tuboheshin në vende të fshehta për ta kryer namazin. Një herë, këtë e vërejnë disa jobesimtarë dhe pas ofendimeve të rënda i sulmojnë. Në përleshje e sipër, Sa'd b. Ebi Vekkasi e godet njërin prej mushrikve dhe e përgjakë.
Kjo ka qenë gjakderdhja e parë në mbrojtjen e Islamit.[2] Po qe se konflikti do të zgjaste më tepër, dhe do të ndodhte më shpesh, atëherë kjo sigurisht do të shkaktonte shkatërrimin e myslimanëve, e njëherit edhe shkatërrimin e fesë së tyre.
Prandaj urtia e All-llahut xh.sh., urdhëron fshehjen. Shumica e myslimanëve e mbanin sekret idenë e tyre, praktikimin e fesë si dhe tubimet e veta.
Për sa i përket Resulull-llahut a.s. ai këtë e bënte sheshazi para syve të mushrikve, dhe asgjë nga kjo nuk mund ta pengonte. Vetëm që fshehtazi takohej me myslimanët, më tepër për shkak të sigurisë së tyre dhe të Islamit, se sa për vetën e vet.
Në Safa gjendej shtëpia e Erkam b. Ebi-l-Erkam El-Mahzumit. Ka qenë e vogël dhe larg syve të zullumqarëve. Resulull-llahu a.s. e cakton këtë shtëpi për interpretimin e fesë dhe tubimin e myslimanëve. Kjo ka ndodhur në vitin e pestë të pejgamberllëkut.[3]
Hixhreti i parë në Abisini

Torturat ndaj myslimanëve kanë filluar në gjysmën apo në fund të vitit të katërt të pejgamberllëkut. Torturimi, edhe pse i rëndë, ende nuk ka pasur karakter të përgjithshëm. Në vitin e pestë të pejgamberllëkut torturat, dhunimet, nga dita në ditë, nga muaji në muaj, bëheshin më të mëdha dhe më të ashpra.
Kjo zgjati gjer në gjysmën e këtij viti, kur myslimanëve u ndalohet banimi në Mekë. Myslimanët janë këshilluar që të mendojnë për ndonjë dredhi, me ndihmën e së cilës do të shpëtonin nga kjo e keqe e madhe. Në këtë moment vendimtar për myslimanët, All-llahu xh.sh., shpallë suren "El-Kehf"-"Shpella" si përgjigje mushrikve në pyetjet që i bënin Resulull-llahut a.s. Ndërkaq, kjo sure përmbanë tri rrëfime kur'anore, në të cilat All-llahu xh.sh. u ofron myslimanëve këshilla me përmbajtje të pasur dhe të rëndësishme.
Rrëfimi mbi grupin nga "Shpella" preferon hixhretin nga qendra e pabesisë dhe armiqësisë, për shkak të intrigave dhe fitnellëqeve të mund­shme kundër Islamit. I Lartësuari thotë:
"Kur t'i braktisni ata dhe idhujt që i adhurojnë ata përveç All-llahut, strehohuni në shpellë, se Zoti juaj do t'ju begatojë juve nga mëshira e Tij dhe do t'ju përgatisë për veprën tuaj, atë, nga e cila do të keni dobi" (18, 16).
Rrëfimi i dytë është mbi hazreti Hidrin dhe Musain a.s. Kjo tregon se të gjitha gjërat dhe të gjitha rrethanat nuk vijojnë dhe nuk japin rezultate sikurse duket në shikim të parë. Ndonjë herë mund të ndodh që të dal ndryshe.
Ky rrëfim, në mënyrë simpatike, udhëzon në atë se lufta e cila është duke u përgatitur kundër myslimanëve do të përjetojë transformim total, dhe se do të kthehet kundër zullumqarëve jobesimtarë, nëse ata nuk e pranojnë Islamin, e në favor të myslimanëve të dobët, numeri­kisht të pakët dhe të papërgatitur për luftë.
Rrëfimi i tretë është mbi Dhulkarnejnin. Ky na mëson se toka i takon All-llahut xh.sh., dhe Ai ndanë kujt do prej robërve të Vet. Kur'­ani thotë se shpëtimi i vërtetë arrihet vetëm me ndihmën e All-llahut xh.sh., pra duke besuar, e jo me pabesim. Gjithashtu na udhëzon në atë se All-llahu xh.sh. vazhdimisht do të kujdeset për besimtarët e Vet. Kohë pas kohe, Ai nga mesi i tyre do t'i zgjedh ata të cilët do t'i mbro­jnë të dobëtit nga Jexhuxhi dhe Mexhuxhi[4] i kohës vijuese. Dhe gjithsesi, më të meritueshmit që të trashëgojnë sundimin në tokë do të jenë robtë e mirë të All-llahut xh.sh. Pas kësaj, është shpallur sureja "Ez-Zumer" e cila udhëzon për hixhret. Në të thuhet se toka e Zotit nuk është e ngushtë:
"Ata të cilët bëjnë vepra të mira në këtë botë do të kenë shpërblim të mirë, e toka e All-llahut është e gjerë." (39, 10).
Resulull-llahu a.s. është njoftuar se Nexhashiu - Negusi, mbreti i Abisinisë, është njeri i drejtë, dhe se në vendin e tij të gjithë njerëzit janë të trajtuar njësoj, pa marrë parasysh racën, përkatësinë kombëtare dhe atë klasore. Askush nuk është i nënshtruar në atë vend. Për këtë arsye i urdhëron myslimanët që të shpërngulen në Abisini dhe ta ruajnë besimin e vet nga turbullirat.

[1] Rahmetun li-l-Alemin: I/58.

[2] Ibni Hisham: I/263; Muhtesar Siretu-r-Resul nga Vehhabi, f. 60.

[3] Vepra paraprake e Abdul Vehhabit, f. 61.

[4] Jexhuxhi dhe Mexhuxhi - përfaqësuesit e zullumqarëve dhe jobesimtarëve)