[jEtA_1]

Gjithçka ka kuptimin e vet , edhe vete jeta. Isha e lumtur qe te kisha prane. Jo nuk i kuptoj njerzit si mund te jen aq te pa ndjenj?
Pse lendojn zemra ?
Pse lendojn shpirta ?
Ku mbeti mirsia ?- apo kjo fjale u mbylle ne prangat e se keqes, tradhetise. Ende te dua, ende ndjeje aromen e trupit e te shpirtit tend qe me deh pafundesisht. Ti ishe dhe mbete kuptimi i jetes sime qe e mbuloj erresira e tmerrshme. Mjegull e dendur erresira ra mbi shpirtin tim te dashuruar marrezisht dhe mbi zemren tende te çilter.
Erresir, dhembje, vuajtje!
Ah sikur ta kuptoja pse me varrose te gjalle? Sikur vetem per nje çast te vetem ta ndjej zjarrin e dashuris qe digjet ne mua. Sikur te mi shihje lotet ne fytyr, ta ndjeshe dhembjen qe po ma vran shpirtin nga ikja e jote. Po ta ndjeje ate dhembje do ta kuptoje sa i rende qe lendimi qe ma shkaktove ti qe te desha me shume se vetveten. Keshtu nuk shperblehet njeriu i zemres ,keshtu nuk shperblehet dashuria sepse tradhetia e dashuris se madhe mund te te vras nje dite. Mbaje mend do jem me ty kudo qe te jeshe, pergjithmon, sepse vetem nje her ne jet kame dashuruar nga çilteria dhe thellesia e shpirtit dhe ti ishe ajo dashuri e madhe imja qe do me percjelle ne varr. A do te mundesh te jetosh i lumtur, valle, kur je i vetedijshem se vrave nje zemer te plagosur koh me pare, si munde te ma beshe se paku mua kete qe me se pakti e kame merituar.Dije se vrave nje zemer qe shume shume te dashuroi !