[Psikologu]

Cdo njeri ka të drejtë të shpresoj , të shpresoj ne dicka që e shef dhe që nuk e shef.
Por , shpresat nganjehere edhe nuk mund të klasifikohen , të ndahen ne grupe ose të jenë të veqant, sepse lidheshmeri e tyre behet cdo here nga njera deri ne ato të panumerta.
Por, shpresa nganjehere krijon edhe një verbesi , një vizion të zbrazet dhe qoftë ne anen negtive ose në anen pozitive , ajo jep forcë të jeteses dhe jep edhe guxim për një planifikim të matutjeshem ne jetë dhe ne sfert e jetes.
Thonë qe shpres vdesë e fundit , mirpo , bashkë me shpresen vdese edhe vetë vullneti i matutjeshem , vdesë edhe realiteti dhe pas vdekjeses se realitetit , krijohet një pasqyrë e endrres që mund të klasifikohet si shpresë.
Të shpresosh nuk do të thotë se ke humbur forcen dhe energjin për një deshirë tende , por duke shpresuar me një forcë të madhe , harron edhe të verteten dhe realitetin i cili të rrethon dhe i cili nuk jep kushte perpos atyre që i ke të mundeshme , pra kufizon mundesin dhe ne ketë kufizim , shpresa behet edhe pjesë armiqesore e vetë personalitetit njerzorë thuja qe ajo tash i paska fajet për mos realizimin e deshirave qe quhen edhe shpresë.
Qofshin anet private, siq janë ( dhimbjet shpirterore, semundja , shpetimi nga vdekja, mbijetesa , ekonomi etj ) keto shpresa mbajnë ne veten e tyre edhe një zbrazeti qe ketë zbrazeti ne e quajmë edhe forcë të fshehtë ne veten tonë ose ne endrren tone, por ne anen kolektive dhe atë shoqerore , shpresa lidhet cdo here me dicka qe rrethon nevojen , kerkon hulumtimin dhe bashkë me keto , shpresa mbetet si një enigmë ose si një realizim i saj sado pak i vogel.
Të shpresosh , do të thotë edhe të enderrosh por edhe të mbushesh me energji dhe forcë për jeten dhe ballafaqimin e jetes dhe sociologjin njerzore.