[Drinni]

Kujtime nga Vetereranët e Kosharës legjendare.

-Ishte një pranver që kundormonte një aromë Lirie, Një Pranverë që donte me menzi të lulëzonte, dukej të ishte etur toka e kosovës, i duhej ujitur për ta ndihmuar lulëzimin e kësaj Pranvere.
Djemt e Shqipës u mblodhen nga ku ishin të vendosur, dhe lidhen Besë si në kohrat e vjetra kur Atdheu është në rrezik, dhe vendosen ta shuajn këtë etje njëher e përgjithmonë!

Prilli i vonuar

Bënte një të ftoht i paparë kësaj radhe, bjeshkët e Kosovës gjëmonin nga djemt e vashat më të zgjedhuara të liris! Më kujtohej një fjalë e tim gjyshit kur thoshte ,,Pa ndëgjo mor bir shkinije, në kto toka s'ke me hyje'', dhe vazhdonte të na fliste për trimat që kosovës si munguan kurrë, kur e deshi koha!
Vazhdonte me tej im gjyshi ndjes past ,, Ju krajli, e ju t'mdhoj pasha, jo ska mbet Kosova n'vasha''. Më vinin në mendje këto fjal dhe mendohësha në vete, duhet kësaj radhe të mos e kemi rënd, sepse edhe vashat nuk kan munguar në frontin e liris.

Qyteti Bajram Curr.

Qëndrimi, Gaditu.
Zjarrë!
Dhe u përshendetëm për të mos u harruar kurrë, me ata që ndam momentet më të vështira të jetës.
Tek ktheheshim për Tiranë në Spitalin ushtarak, Zonja e komandantit na mbante plagët dhe na jepte kurajo, quditësha me vete sa e fort duhet të jetë një grua, që para ca minutash pati vorrosur të shoqin.
Rrugtimi për në Tiranë ishte i gjatë dhe i mundimshëm, kalimi me mes liqenit shkurtonte paksa rrugën, por prap mbetej shumë kohë, aty këtu dëgjohej ofshama e ndonjë të plagosuri rëndë që padashje e lëshonte, duke kujtuar që në mesin tonë kishim edhe më keq si neve. Por zonja e komandantit pa përtes i ofrohej dhe jipte nga ajo një dashuri vllazërore që ta lehtësonte çdo plagë.
Fjalët e saja vinin sikur të dëgjoje vetë komandatin. shokun e deridjeshëm, sikur dëgjoje Lirin të trokiste afër e sa më afër.
Edhe pse Prilli i këtijë viti duket të vonohët pak, Prilli do të vijë, e Liria të kundërmoj një Aromë që kurr më parë të papar e nuhatur.