[Peja-Boy]

"Bote sot": A i keni njoftuar policinë e UNMIK-ut se ne kë dyshoni për këto sulme?

Demë e Brahim Selimaj: Po, more, si jo, i kemi njoftuar. Ua kemi dhënë dhe emrat, sepse i kemi njohur zërat. Ka qenë zëri i Isuf Ademit. Une, Brahimi, jam rritur me Isufm bashkë që nga fëmijëria. Une ia kam njohur zërin kur ka thirrur dhe na ka kërkuar ne, pastaj kur ka kërkuar djalin Ilirin. Ne me të shpejtë i kemi nxjerrë fémijët jashtë shtëpisë kur ata kanë shtënë me arme dhe me granatë. Ndërkohë fqinjët tanë e kanë thirrur policinë, e me pas ka ardhur edhe KFOR-i spanjoll dhe italian. Me sa dimë ata e kanë marre ne pyetje Isuf Ademin dhe e kanë pyetur se "a e ke bërë ti këtë sulrn" e ai u është përgjigjur atyre se "nuk e ka bërë" dhe me kaq ka përfùnduar gjithçka.
Ne kemi një vërejtje edhe ndaj policisë se UNMIK-ut. Ata po ndërrohen çdo gjashtë muaj. Sa po e marrin lëndën për hetime, atyre po u përfundon mandati dhe të tjerët derisa po njoftohen me rastin, po kalon kohë e gjatë. Ndërkaq, sa për pjesëtarët e SHPK-së, me keqardhje po them se një pjesë e tyre janë nën ndikimin e politikës se dites, e madje me të madhe nën ndikimin e
këtyre partive politike të vogla që për të keqen tonë e kanë ndikimin e madh. Une, madje, me plot përgjegjësi e them se këto janë "parti tradhtare", sepse gjatë luftës ne na ka ndjekur dhe na ka shpëmgulur serbi. Armiku ynë shekullor na ka vrarë e na ka prerë jo si pjesëtarë të ndonjë partie politike, por si shqiptarë që jemi. Ndërkaq tash po na kërcënojnë e po na vrasin, sepse jemi anëtar të Lidhjes Demokratike të Kosovës. Kjo është e tmerrshme.


"Bote sot": A konsideroni se simpatia juaj politike dhe aktiviteti në LDK është arsyeja kryesore e kërcënimit e madje edhe e vrasjes se Ilirit?

Demë e Brahim Selimaj: Po, kjo është arsyeja kryesore. Ne si familje jemi përcaktuar që nga viti 1989 për LDK-në dhe edhe sot e kësaj dite e përkrahim fuqimisht këtë parti politike. Mu për këtë shkak kemi pasur mosmarrëveshje deri ne vëllavrasje me Sali Laçin dhe kompaninë e tij, por falë zgjuarsisë dhe gjakftohtësisë se komandatit Smajl Hajdarajt, janë evituar këto konflikte.

"Bote sot": Te kshehemi tash te dita tragjike e vrasjes se Ilirif dhe Fendes. Ju, Demë, jeni palgosur me këtë rast bashkë me fëmijët Dritën dhe Kushtrimin. A mund të na përshkruani për lexuesit tanë këto momenfe tragjike?

Demë Selimaj: Po. Me 14 prill, ditën kritike, jemi nisur nga shtëpia për të marre vajzën Dritën, 14-vjeçare, nga spitali i Pejës, ku me pare ishte bërë operacion ne këmbë. Une me Ilirin shkuam ne spital, ndërsa shoqen time të ndjerë Feriden e dërgova te familja e vêt ne qytet. Pasi e morëm Dritën nga spitali, shkuam te miqtë e mi dhe e morëm shoqen time Feriden me djalin dhe u nisëm për ne shtëpi. Une dhe Iliri kemi qenë të ulur përpara, ndërkaq shoqja Feridja me fëmijët Dritën e Kushtrimin prapa. Rrugës për ne shtëpi, në fshatin Nabërgjan, kanë filluar provokimet e para. Ne këtë fshat, djali i Sadri Ademit, i quajtur Beli, me një veturë "Voisfagen", na ka ndërprerë rrugën, por ndërkohë kanë ardhur edhe vetura të tjera të zakonshme dhe ata nuk patën mundësi që të vazhdojnë provokimet e tyre. Pastaj te varrezat e fshatit Nabërgjan ka dalë ne rrugë djali i Esat Eishanit me traktor. Ai ka pasur një automatik ne krah dhe unë për një moment kam tentuar që të dal nga vetura dhe t'ia marr këtë automatik, por shoqja dhe Iliri nuk me kanë lënë për shkak të fëmijëve që i kis- him me vetë. Kemi vazhduar rrugën nëpër një fshat që me pare ka qenë i banuar vetëm me serbe dhe një shtëpi shqiptarë, i quajtur Osoja. Aty ndahet rruga që të çon ne fshatin tonë dhe rruga që del ne Ozdrim. Kur kemi lëshuar rrugën nja 30 métra dhe jemi drejtuar për ne fshatin tonë, prej një largësie rreth 100 métra dikush na ka gjuajtur me snajper. E di se një hère ka krisur diçka dhe kur jam kthyer prapa e kam pare të shoqen Feriden se e kishte marre plumbi. Ndërkohë e
kam pare edhe Ilirin të përgjakur. Që të dytë i ka marre një plumb. Iliri e ka pasur me vete revolen që ia ka dhënë policia e UNMIK-ut. Une e kam marr revolen e tij dhe ashtu e kam mbajtur me një dore, sepse tjetrën e kam pasur të plagosur nga breshëria e plumbave të tjerë. Ndërkohë ka pasur të shtëna me rafale kohë pas kohe. Megjithëse isha i plagosur une i kam pare gjithë kohën lëvizjet e tyre, sepse kam pasur vetëdijen gjatë gjithë kohës. Fillimisht ata kanë qenë tre veta me maska. Ka qenë një i cale, i cili ka dalë i pari me automatik ne krah. Pastaj kanë dalë edhe dy veta të tjerë. Une kam arritur që ta frenoj veturën. Pas pak njëri prej tyre u ndal para veturës, e hoqi maskën, e vuri automatikun krahëve dhe tha: "Tash dëshmoni përsëri për Tahir Zemën, për Vesel Muriqin dhe për Ibrahim Rugovën". Ky ka qenë Adem Elshani, sepse kur e ka hequr maskën e kam pare me sytë e mi. Ademin e njoh si fëmijë, prandaj me plot bindje e them se ai, bashkë me një grup prej dhjetë vetash, janë ata që vranë Ilirin, Feriden dhe që me plagosën mua e fëmijët Dritën e Kushtrimin.
Ademi ka qendruar një kohë para veturës. E kam pasur revolen ne dore, por kam qenë i përgjakur ne fytyrë dhe ata kanë menduar se edhe une jam vrarë. Ndërkohë i kam dëgjuar te tjerët kur i kanë thënë Ademit që të mos i vrajë fëmijët, sespe për mua tashmë kanë menduar se jam i vdekur. Une, madje, kam mundur ta vraj atë, sepse kam qenë me plot vetëdije i ulur ne ulësen përpara, por për shkak se e dëgjoja vajin e fëmijëve dhe kisha frikë se pastaj te tjerët do te m'i vritnin edhe ata, u shtira sikur jam i vdekur. Tash i kam rêne pishman pse nuk e kam
vrarë aty ne vend, por...