[Antika]

Luani zakonisht të shtunën dhe të dielën nuk punonte, por për Albanën nuk kishte pushim kurrë. As katërmbëdhjetë shkurti, as tetë marsi, as një maji,: të gjitha ishin ditë pune. Për Luanin ditë pushimi ishin jo vetëm ditët e fundit të javës, por natyrisht edhe të gjitha festat tjera shtetërore.
Pas një çerek ore, u kthye ajo në shtëpi me dy fëmijët e vegjël. Njërin e kishte në krahë, tjetrin e mbante për dore. I hodhi një shikim kuzhinës dhe pa se nuk ishte lëvizur gjë nga vendi. I dërgoi fëmijët në dhomën e tyre dhe mbylli derën. Luani zakonisht kur rrihte gruan, nuk lodhej a janë fëmijët aty a jo. Ai ishte i bindur se burri i vërtetë nuk duhet të shikojë këto rrethana, por të reagojë ashtu si e kërkon nevoja, çasti. Luani ishte eksploziv dhe sillej ashtu, kolerik. Albana ishte introverte dhe implozive. E hante veten, por nuk i tregonte askujt për gjendjen e vet të mjerë.
-Jeanne d´Arc, Shota Galica, Jeanne d´Arc, Shota Galica,- përsëriti me vete Albana dhe mori bishtin e lopatës nga kuzhina dhe e lëshoi majtas në korridor, në qoshe, pranë hyrjes së sallonit.
- Pse nuk bën ti darkën gati? - bërtit ajo duke e parë shtrembër nga pragu i derës.
Luani ngriti kokën, shikoi i habitur dhe nuk u besoi veshëve.
- Pse nuk e bëra darkën gati? - Dëgjova mirë apo jam në ëndërr? - pyeti ai me një vështrim të hutuar dhe ton arrogant. Për një çast iu duk se u shemb shtëpia.
- Po, dëgjove mirë! Të pyeta, pse nuk e bëre ti darkën gati për fëmijët tu dhe për shoqen tënde,- përsëriti ajo tani duke ngritur zërin më shumë se ai.
- Mos je çmendur? Unë të bëjë darkën ty?- piskati ai. - Unë Luani Kreshta, burrë, trim me flet, të marrë fultere në dorë! Mos vallë ke dëshirë të vishem edhe me fustan? - pyeti ai edhe një herë duke qenë i bindur se krejt kjo ishte një keqkuptim.
- Po! Ti Luani Kreshta, ti ke krijuar familje dhe ndihmo atë!- i tha Albana e vendosur.
- Tash të tregoj ty darkën!- vikati Luani i inatosur, i zemëruar, i pezmatuar dhe u ngrit me vrull drejt Albanës. U prish kjo botë, tha me vete dhe e zuri për flokë duke i përplasur kokën për muri. Albana e shtyri me dy duar nga vetja, ai shkeli mbi një makinë të fëmijëve dhe u rrëzua në dysheme. Ishte hera e parë në jetë që po mbrohej. Luani mori makinën dhe hodhi me tërë fuqinë drejt Albanës, ajo uli kokën dhe lodra fluturoi drejt kuzhinës. Ai u ngrit me tërbim, solli kokën i egërsuar duke sharë, shtrëngoi nofullat dhe gjersa po përgatiste grushtet, Albana e goditi me shqelm me tërë fuqinë ndërmjet këmbëve. Luani nuk e priti këtë. Ishte goditje e befasishme dhe e shpejtë si vetëtima. Atij iu errësuan sytë dhe u mblodh kruspull duke gjëmuar, pastaj i futi dy duart poshtë dhe mendoi: - E patën bolet! U prishën vezët! Rënkoi dhe ofshani thellë dhe luhatej herë para, herë pas duke gjëmuar.

(Luani dinte se të drejtën e dhunës e kishte vetëm ai. Kjo që përjetoi iu duk fundi i botës: i moralit, i traditës, i roleve gjinore dhe i bashkëjetesës. Me një fjalë: Luani në gazep ekzistencial! U shemb muri kinez! A të bëjë vetëvrasje apo ta vrasë gruan?! Sot duhej të merrte vendime të mëdha! Jetë a vdekje! Krenari apo kompromis? Çfarë kompromisi!