[Antika]

Albana zgjati dorën e majtë pas dhe mori bishtin e lopatës në dorë. E shtrëngoi me dy duar dhe deri sa ai po ngrihej, e qëlloi me tërbim dhe me tërë forcën në kokë dhe në shpinë. Luanit iu shfaq një tufë xixash para vete me plot ngjyra; mbyllte dhe hapte sytë shpejt, përpëliste qerpikët me shpresë se xixat do të pakoheshin dhe do të perceptonte, do të kapte me shqisa vendin ku ishte, por, ato, shtoheshin akoma më shumë, shpërndaheshin si fishekzjarre dhe pastaj në vend se të zhdukeshin, mblidheshin së bashku në një pikë, për të shpërthyer përsëri me mijëra ngjyra, xixa-xixa.
- Truri- tha me vete Luani, - truri më krijon imazhe të çuditshme, por unë jam burrë dhe tani ngrihem dhe e dërgoj në spital bushtrën, siç e kam dërguar disa herë. Kur mendoi spitalin, pa një korridor ndërmjet xixave, që vezullonin: Një korridor të gjatë e të pafund spitali dhe u përplas përsëri në dysheme. I vuri duart në gungën e freskët në kokë dhe deshi të qajë, por, qarja para gruas dhe prej gruas, kjo nuk bëhet dot!- tha me vete. - Jo! Edhe nëse sot vdes duke mbrojtur nderin e burrave, - mendoi ai. Në atë gjendje kllapie, pa varrin e vet dhe shumë burra, që përkuleshin për ta nderuar. Aty shkruante: - Varri i trimit të panjohur, që u flijua për të drejtën e burrave! – Anonim! - tha me vete - pa emrin tim, edhe pas këtyre dhembjeve, edhe pas kësaj vuajtje tronditëse! Ai mbante duart akoma mbi kokë. Këtu Albana kuptoi se tani dhimbja kishte ndryshuar vendin, intensitetin dhe me një shpejtësi marramendëse kishte kaluar nga poshtë, lart. U përpoq të ngrihet, por iu terruan sytë dhe iu tretën edhe xixat, u zhduk edhe korridori i spitalit dhe u plandos përsëri. Errësirë e plotë, por disi këndellëse.
- Jeanne d´Arc, Shota Galica, Jeanne d´Arc, Shota Galica,- përsëriti Albana me vete.
I hodhi edhe një shikim, Luani nuk lëvizej. Mbështeti në derë të sallonit bishtin e lopatës, Luani lëvizi gishtin e vogël të dorës së djathtë dhe ajo shkoi ngadalë në kuzhinë. Mori një brokë me ujë dhe nga një largësi e sigurt, ia derdhi mbi kokë. Luani pikë së pari lëvizi këmbën e majtë, pastaj dorën e djathtë, pastaj këmbën e djathtë, pastaj dorën e majtë, futi duart ndërmjet këmbëve, preku kokën dhe e shkundi si luan i tmerruar. Albana mori përsëri bishtin e lopatës. -Jeanne d´Arc, Shota Galica...”, përsëriti dhe e shtrëngoi ndërmjet duarve.
- Kurvë, bijë kurve...bërtiti ai duke iu dridhur zëri, por akoma pa përfunduar shprehjen, mendimin e lirë demokratik, ballkanik, Albana e goditi për herë të dytë në kokë. Luani ra përmbysë, i shtrirë gjerë e gjatë, në mes të dhomës. Ajo bëri disa hapa rreth tij duke tërhequr bishtin e lopatës pas vete mbi qilim dhe vështroi se mos vallë po ngrihej përsëri. Iu afrua pranë këmbëve, u përkulë pak për ta parë më mirë në fytyrë se apo merrte frymë dhe në këtë çast iu kujtua shuplaka në qendër të qytetit, vetëm pse pat përshëndetur me buzëqeshje një koleg; pastaj disa herë rrenat te mjeku, se ishte rrëzuar nëpër shkallë, se kishte goditur derën me kokë, se kishte thyer dhëmbin me një arrë e shumë gënjeshtra tjera në punë. Luani lëvizi vetëm gishtin e madh të dorës. - Po ngrihet,- tha me vete Albana. Ngriti bishtin e lopatës në ajër dhe e goditi në këmbën e djathtë. U dëgjua një ushtimë e fortë, e shurdhët dhe një ofshamë e madhe.
- Tash shëno gola me këmbën e majtë, çdo të diele,- tha Albana me vete. Luani nuk lëvizi më. Nuk dihej, ishte alivanosur apo kishte frikë të tregojë shenja gjallërie nga goditja e re.
Albana e shihte nga lart dhe nuk i besonte syve të vet se burri saj, Luan Kreshta, ai që e kishte rrahur dhjetëra herë, ai trimi me flet, që e kishte kërcënuar edhe me thikë në fyt nga xhelozia, tani gjendej para saj, i shtrirë dhe i pafuqishëm.
Mori gazetën në dorë dhe ia i hodhi pranë kokës: - Lexo se si rrihen gratë të ne! - i tha atij fytyrëvrenjtur dhe me plot mërrola. - Unë pata gënjyer! U thashë burri im më trajton vetëm me dashuri...
Luani lëvizi disa herë qerpikët, por mendoi se nuk i konvenonte tani të flasë, jo nga kjo pozitë dhe i mbylli sytë përsëri. Në të vërtetë, ai nuk kishte zhvilluar kurrë dialog nga poshtë lartë, por nga lartë poshtë. - Më mirë po fle,- tha me vete. Ashtu si në komë deshi ta lëvizë këmbën e djathtë, por u rimendua. Pati frikë se mund të vërehet nga Albana dhe goditja e fundit mund të ishte lamtumirëse. E fundit në këtë jetë. Fatale. Albana u ulë, ndezi një cigare dhe mori telefonin në dorë. Një copë herë u mendua, të thërrasë policinë apo ndihmën e shpejt. Pasi u mendua mirë, vendosi për ndihmën e shpejt. Futi duart në flokë, i rregulloi, i leu edhe një herë buzët me të kuq dhe tha me vete: - Nëse e thërras policinë, i merret fytyra burrit, më mirë mjekun një herë...
-
-Ejani ju lutem... Po! Sa më shpejt... Burri im është rrezuar nëpër shkallë...Ndoshta...Gati ka thyer këmbën apo e ka thyer. Ndoshta ka pësuar dridhje truri apo mund të thuhet se ka pësuar dridhje truri, - pastaj i tregoi adresën dhe mbylli telefonin.
Iu kujtua sa herë Luani e kishte tërhequr zvarrë për flokë nëpër dysheme, duke e sharë dhe duke e shqelmuar, pse ishte dashur të punojë më gjatë. Gjersa po përkujtonte ato poshtërime, ato përbuzje, tha me vete: - Erdhi çasti t´ia falë edhe këtë përjetim! U ngrit ngadalë, qetë-qetë, e kapi me njërën dorë për jakën e këmishës, me tjetrën në rrip dhe u përpoq ta tërheq. Iu duk i rëndë Luan Kreshta, shumë i rëndë. U ngrit dhe doli në anën tjetër dhe e kapi për dy këmbë dhe e tërhoqi deri te dera e korridorit dhe e lëshoi aty si një thes me patate. Kur e lëshoi, Luani deshi të ofshajë, sepse po të hapej dera, me një herë djathtas, nisnin shkallët e bodrumit.
- Një rrokullisje të tillë, vështirë se do ta mbijetonte edhe Mic Sokoli në këtë gjendje- tha me vete. Parapëlqeu heshtjen dhe nuk bëri as gëk e as mëk. Ajo fërkoi duart para dere, u drejtua mirë nga dhembja që ndjeu në kurriz nga pesha e Luanit dhe hyri në kuzhinë.
-Jeanne d´Arc, Shota Galica!- përsëriti në vete.
Kur Albana ndezi cigaren e tretë, u dëgjua sirena, pak më vonë, trokitja në derë. Ajo e shtyri Luanin pak anash për ta hapur derën. Mjeku i shikoi pulsin, vështroi Albanën i çuditur, sikur dëshironte të pyes, pse gjendej burri para dere, por nuk tha gjë.
- E afrova pranë dere në mënyrë që të jetë më afër spitalit!- i tha ajo. Ai tundi kokën i tronditur.
- Si quhet? - pyeti mjeku.
- Luan Kreshta...Luan Kreshta,- përsëriti Albana pasi u mendua pak. Mjeku e thirri disa herë, por u dëgjuan vetëm disa ofshama nga goja e tij. Ai u bëri shenjë me kokë dhe dy infermierë e ngarkuan në një barelë dhe dolën.
Disa sekonda më vonë njëri u kthye dhe pyeti se a do të vinte edhe ajo në spital.
- Duhet t´ia bëjë darkën fëmijëve,- tha Albana dhe mbylli derën. Sirena e ndihmës së shpejt, aq sa më shumë largohej, aq më pak dëgjohej.
Të nesërmen shkoi Albana në spital dhe mjeku i tha se kishte pasur një dridhje të lehtë të trurit, por ishte jashtë rrezikut. Mjekët i kishin lidhur kokën me një fashë të bardhë. Këmbën e kishte në gips dhe të varur pezull mbi krevat me një rrip. Ai po flinte thellë. Nëna e tij, që gjendej pranë krevatit, kur pa Albanën, u ngrit me nxitim drejt saj. E përqafoi me lot në sy dhe i tregoi se kishte folur para një ore me të dhe se Luani i kishte treguar fill e për pe, se si kishte rrëshqitur në një lëvozhgë bananeje, që e kishin hedhur fëmijët dhe kishte rënë shkallëve të bodrumit. Mozomakeq, këtë herë patëm fat! - i tha ajo.- Ky bodrum më duket shumë ogurzi - shtoi vjehrra. – Dy herë ti, tash Luani, më mirë ta mbyllni për gjithmonë,- i tha ajo resë. Albana pohoi duke bërë shenjë me kokë dhe shtoi: - Do ta mbyllim për gjithmonë nënë, ke të drejtë! Është bodrum shumë misterioz!”

Pas tri ditëve nisen mesazhet nga spitali. Mesazhi i 499 ishte ky: - Më mirë të ndahemi. Nuk mund të vazhdojmë më! - Luani. Mesazhi i 500: - Nëse edhe një herë më thua këtë, mora bishtin lopatës dhe erdha në spital. ” Mesazhi i 754. - Natën e mirë Luan! Mesazhi numër 755: - Natën e mirë Albana!
Ndërkohë e vizituan Luanin edhe miqtë e partisë së tij dhe i premtuan se në zgjedhjet, që do mbahen së shpejti, ai mund të kandidohet për deputet... Mesazhi i 800: - A të shkojë në polici dhe të deponoj një deklaratë? Jam e gatshme ta pranojë dënimin. Mesazhi 801: -Jo! As policisë e as shtypit, asgjë!