[Bajlozi i Zi]

Paske hy pa rend, ti

Unë kam dasht me e hapë një temë për poezinë, kohëve të fundit.

Titullin: Vdekja e poezisë.

Sipas meje, edhe sipas shumicës: poezia gjendet, tashmë, në vdekje klinike. Shqip, i ka kthy patkonjtë kah dielli.
Nuk ka send që e shpëton.

Poezinë e ka mbytë feja dhe komunizmi.

Kurani, fund e krye është poezi.
Komunizmi, plot poezi "rrnoft partia, rrnoft skenderbeu".

Poezia nuk është as e Zotit, as e popujve as e kombeve.

Poezia dhe poeti qendrojnë midis Zotit dhe njerëzve, edhe e ban lidhjen e munguar.
Jo Zotit të fesë, por hyjnores, të shenjtës. Jo midis njerëzve popuj e komb, por midis Njeriut, si qenie e vdekshme.

M'ka pas pëlqy shprehja: poezia është nektar. Nektari është pija e perëndive. E hyjnive.
Ju pëlqen edhe njerëzve nektari. Është profilaktik. Nuk të shëron nga asnjë sëmundje, por kujdeset për me të mbajtë larg sëmundjeve.

Thotë Hajdegeri:

... te dyt, si skulptori si muratori e perdorin gurin.. mirëpo nuk e përdorin te dyt njësoj.... e ajo që ndodh me gurin ndodh edhe me fjalën.

Pra, sipas këtij hajdarit, poeti është skulptori që e zbukuron e ban mrekulli me fjalën. Ne të thjeshtët, e përdorim fjalën si muratori gurin.

Njerëzit, sot, nuk kanë vakt më për poezinë. Poezia don taraqillak të madh. Populli don bukë sot, sepse sot janë mbi 7 miliard e ta marrin prej gojës. Kur është krijuar poezia e mirëfilltë, ka qenë kohë e fisnikëve e e zotnive e bejlerëve e lordëve e pronarëve të skllavëve. E kanë pagu poetin e piktorin veç me jetu në pallatin e pasanikut, ose mbretit.

Poezia nuk ka as rol shoqeror. Nuk ka pothuajse hiç rol poezia. Nuk ekziston për asnjë arsye. Ose, arsyeja e poezisë është asgjëja. Për çka ekziston trëndafili??? Veç për veti.
I mirë e i bukur? OK.

Kapja e të bukurës. Ky mund të ishte një definicion i poezisë. Por e bukura është e kotë, është e pamundur. Sa ka njerëz, qaq lloje të të bukurës janë. Bile shumëzuar me 100.

Poeti i fundit, i mirëfilltë, shqiptar, sipas meje është Migjeni.

Çka i kanë ba poezisë së tij? E kanë qitë nëpër libra të shkollës fillore. A poezitë e vargjet Migjenit i tejkalojnë edhe limitet e aftësisë së akademikëve në thellësi të të kuptuarit.

Paska thanë Migjeni "Ah sikur të kisha një grusht të fortë...", demek paska ba thirrje për kryengritje e revolucion.
Idiotizëm.

Në çdo poezi të vet, Migjeni e din shumë mirë që nuk ka shansë me ndryshu realitetin e kësaj bote. Poezia e tij, ai e din se është armë pa plumba. Ai thjesht veç e përshkruan egërsinë e realitetit të kësaj bote, dhe pafuqinë njerëzore përballë tij.

Poetët e vërtetë, tradicionalisht kanë qenë njerëz të shkretë, të urryer nga të tjerët, të përbuzur, të vetmuar e me fat e fund tragjik.

Edhe vet jezu krishti ka qenë kogja njëfarë poeti. Është endur nëpër njerëz duke recituar vargje e fjalë të zbukuruara e hyjnore, por edhe ai e pat fundin katastrofë, e ngulën në kryq, nuk i ndihmoj askush, bile as baba i vet.


nejse se hajgare po baj, se, e mirë është poezia, e mirë.