[Pause_Print_Scroll]

METODOLOGJIA E URDHËRIMIT PËR TË MIRËN DHE NDALIMIT PREJ TË KEQES


Urdhërimi për të mirën dhe ndalimi prej të keqes nganjëherë bëhet me zemër, nganjëherë me gjuhë, dhe nganjëherë me dorë (forcën fizike). Përsa i përket praktikimit të saj me zemër, kjo është e detyrueshme për çdonjërin në çdo kohë dhe çdo situatë, meqë praktikimi i tij nuk sjell vështirësi. Kushdo që dështon që ta bëjë së paku këtë s’është besimtar, s’i në versionin e plotë të hadithit të cituar paraprakisht:

“Kushdo prej jush që sheh duke u bërë ndonjë e keqe, le ta përmirësojë atë me dorën e tij; nëse s’ka mundësi, atëherë me gjuhën e tij, dhe nëse s’ka mundësi, atëherë me zemrën e tij dhe ky është besimi më i dobët – apo në një version tjetër: përtej kësaj s’ka iman as sa një farë e vetme e mustardit.”

Ibn Mes’ud qe pyetur njëherë:

“Kush janë të vdekurit e gjallë?”

ai u përgjigj:

“Ai i cili nuk e vërteton të mirën/të drejtën si të tillë, dhe nuk e refuzon të keqen/të gabuarën.

Ai i referohet personit të përshkruar në hadithin e vërtetë, i cili vazhdimisht dështonte në refuzimin e së keqes sa herë që ai sprovohej. Pejgamberi tha:

“Sprovat i tregohen zemrës sikur hasër (e kashtës), kashtë për kashtë. Cilado zemër që i pranon ato dhe i thith ato, e fiton një pikë të zezë në të, dhe cilado zemër që i refuzon ato, e fiton një pikë të bardhë e të pastër në të. Kjo vazhdon derisa zemrat të jenë dy llojesh: zemra e cila është e bardhë, e qetë, dhe e pastër sikur guri i shkëlqyer, e cila s’do të dëmtohet nga sprovat e mëtutjeshme për sa të jenë qiejt dhe toka; dhe tjetra e errët dhe e njollosur, e cila është sikurse grepi i kthyer në anën e kundërt në të cilën asgjë s’mund të varet – ajo as nuk e pranon atë që është e vërtetë as nuk e refuzon atë që është e keqe, përveç asaj që përkon me epshet dhe prirjet e tija në të cilën zemra e tij plotësisht është zhytur.”