Dardania.de - Shiko Postimin Tek

loni19 · 26-05-05, 13:28

Përballimi i Thirrjes

Pasi mbaroi Haxhi, kurejshët u kthyen në shtëpitë e tyre dhe u qetësuan, sepse e zgjidhën problemin e pengimit të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për të bërë thirrje për të besuar në Allahun. Ata u menduan dhe u këshilluan. Pastaj menduan rrugë të ndryshme për ta përballuar këtë thirrje dhe për ta asgjësuar atë përfundimisht. Këto rrugë ishin: 1. Të vazhdonin të qeshnin dhe të talleshin me të Këtë e bënin me qëllim që t’i ulnin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët e tua dobësonin forcën morale. Ata e akuzonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), se ishte njeri i magjepsur, se ishte gënjeshtar, se ishte një shpifës intrigant e të tjera akuza e sharje si këto. Ata e shihnin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tërë zemërim e inat. Allahu ka thënë: “E ata që nuk besuan, gati sa nuk të zhdukin ty me shikimet e tyre, kur e dëgjojnë Kuranin dhe nga inati thonë: “Ai është i çmendur.” (68:51) E përçmonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke thënë: “A ky është ai që flet për zotat tanë?” Kur shikonin shokët e tij (sahabet) të dobët thoshin: “A këta ka ndihmuar Allahu nga mesi ynë?!” Allahu i Madhëruar, gjithashtu thotë për ta: “Vërtet, mëkatarët i përqeshnin ata që besuan. Dhe kur besimtarët kalonin pranë tyre (idhujtarëve), ata ia bënin me sy njëri-tjetrit. E kur ktheheshin te familjet e veta, ktheheshin të kënaqur. Dhe kur i shihnin ata (besimtarët) thoshin: “Vërtet, ata (besimtarët) janë të humbur.” (83:29-32) 8 Idhujtarët i shtuan talljet, përqeshjet dhe ngacmimet therëse kundër Profetit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), aq sa kjo ndikoi shumë edhe në vetë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë Allahu i Madhëruar ka thënë: “Ne, vërtet, e dimë se zemra jote është e pikëlluar nga ajo që thonë ata.” (15:95) Por, pastaj Allahu i dha forcë atij dhe i tregoi se si ta largonte pikëllimin: “Por, ti lartësoje Zotin tënd me falenderim e bëju prej atyre që luten (përulen duke u falur). Dhe adhuroje Zotin tënd, derisa të të vijë vdekja.” (15:97-99) Allahu i Madhëruar i pati treguar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qysh më parë se si do t’i flladitej zemra, kur i tha: “Vërtet, Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen, të cilët bëjnë me Allahun zot tjetër e shpejt ata do ta dinë.” (15:95-99) Allahu e pati njoftuar atë se veprat e tyre, shpejt do të ktheheshin në dënim kundër tyre. Për këtë Allahu ka thënë: “Edhe të dërguarit e tjerë përpara teje janë përqeshur e ata që i tallnin, e merituan dënimin e talljes së tyre.” (61:10) 2. Mashtrimi i njerëzve, që të mos dëgjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Idhujtarët vendosën që të shkaktonin ngatërresa, të bënin zhurmë dhe t’i largonin njerëzit sa herë që e shikonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke u përgatitur që të bënte thirrje për tek Allahu. Kështu, që të mos i linin rast të volitshëm për të shpjeguar thirrjen në Islam, ata e porosisnin njëri-tjetrin, siç thuhet në Kuran: “Ata që nuk besuan, thanë: “Mos e dëgjoni këtë Kuran dhe kur të lexohet ai, zhurmëroni, ashtu që ta pengoni.” (41:26) Kështu vazhduan idhujtarët, derisa Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti të lexonte Suren e parë, “En Nexhm”, në vendet ku ata mblidheshin. Ishte muaji Ramazan, i vitit të pestë të Profetësisë. Kur e dëgjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke kënduar Kuran në namaz – ai këndonte Kuran më shumë në namazin e natës- idhujtarët e shanin Kuranin, shanin Atë që e ka zbritur, shanin edhe atë që e këndonte. Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “E ti mos e ngri zërin (duke lexuar Kuran) në namazin tënd dhe as mos e zgjat tepër atë (namazin), por kërko midis këtyre një rrugë të mesme”. (17:110) Nadir ibn Harithi shkoi në Haira dhe në Sham (Siri). Atje mësoi disa tregime nga populli, që flisnin për mbretërit dhe udhëheqësit e tyre, të tilla si tregimet e Rustemit e të Isfejdinarit. Kur u kthye në Mekë, filloi të organizonte tubime e kuvende dhe t’ua tregonte ato njerëzve, duke i larguar kështu nga ato që thoshte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur Nadiri dëgjonte se diku ishte ulur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për t’ua kujtuar njerëzve Allahun, ai do t'i shkonte nga prapa dhe do ta kundërshtonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me tregimet e tij dhe më pas do të thoshte: “Në çfarë bisede Muhamedi është më i mirë se unë?” Nadiri bëri edhe një hap tjetër. Ai bleu një robëreshë këngëtare dhe sa herë që dëgjonte për ndonjërin që donte të bëhej mysliman, e çonte te këngëtarja dhe i thoshte asaj: “Jepi për të ngrënë e për të pirë dhe këndoji këngë, sepse kjo gjë është më e mirë se thirrja e Muhamedit.” Për këtë Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Por ka njerëz, që blejnë tregime boshe, që t’i largojnë njerëzit nga rruga e Allahut, pa pasur kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e Allahut) si tallje. Për ta do të ketë një dënim poshtërues”. (31:6) 3. Nxitja e dyshimeve dhe shpeshtimi i thirrjeve të rreme Idhujtarët i shtuan dhe i përsosën më tej thirrjet e tyre të gënjeshtërta. Për ato që thuheshin në Kuran, do të thoshin se ishin “Endrra të shtjelluara”, (12:44) do me thënë na qenkëshin ëndrrat e gënjeshtërta që Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shihte natën dhe i këndonte ditën. Shpeshherë thoshin: “I ka shpikur vetë.” (16:103) Herë tjetër thoshin: “Vërtet, ky (Kurani) nuk është tjetër veçse një gënjeshtër, që e trilloi ai (Muhamedi), të cilin e ndihmuan edhe njerëz të tjerë.” (25:4) Pra, për krijimin e Kuranit na paskan marrë pjesë edhe shokët e tij.(!) Në Kuran thuhet: “Ata (idhujtarët) thanë, gjithashtu: “Janë legjenda të të parëve (ato që thuhen në Kuran), të cilat ai (Muhamedi) kërkoi të shkruhen e t’i këndohen atij mëngjes e mbrëmje”. (25:5) Nganjëherë thoshin: “Ai (Muhamedi) ka ndonjë xhind ose djall që i zbret Kuran, ashtu siç vijnë xhindet dhe djajtë te falltarët.” Allahu ka thënë: “Thuaj: “A t’ju tregoj se kujt i vijnë djajtë? Djajtë i vijnë çdo gënjeshtari mëkatar.” (26:221,222) Kuptimi i ajetit është: djajtë i vijnë atij që është shumë gënjeshtar, i vijnë kriminelit, që është i njollosur me faje, kurse tek unë nuk keni provuar asnjë gënjeshtër,- thotë Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kurrë nuk keni gjetur tek unë ndonjë faj. Atëherë, si thoni se Kurani është zbritje e djajve? Herë-herë idhujtarët thoshin për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se e paskësh goditur njëfarë çmendurie dhe fantazon ide, të cilat i formulon me fjalë të bukura dhe të këndshme. Pra, ai na qenkësh poet dhe fjala e tij poezi.(!) Mirëpo, Allahu i Madhëruar iu përgjigj shpifjeve të tyre: “Dhe poetët ndjekin ata, që janë të humbur (nga e vërteta). A nuk e sheh se ata hidhen në çdo anë (herë lavdërojnë, herë përqeshin). Dhe ata thonë atë, që nuk e veprojnë.” (26:224-226) Këto tri cilësi që u përmendën në ajetin e mësipërm, i kanë poetët. Mirëpo te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk gjendet asnjëra prej tyre. Ata që i kanë besuar atij, janë të udhëzuar në rrugën e drejtë, janë njerëz të devotshëm, janë njerëz të mirë në fenë e tyre, në moralin e tyre, në veprat e tyre dhe në marrëdhëniet e tyre shoqërore. Tek ata nuk ka asnjë shenjë mashtrimi, në çfarëdo gjendjeje qofshin ata. Besimtarët, me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në krye nuk hidhen as andej as këtej, siç hidhen poetët. Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u bën thirrje njerëzve për ta besuar Allahun si një Zot të vetëm; u bën thirrje në një fe të vetme; u bën thirrje në një rrugë të vetme. Muhamedi nuk e thotë atë, që nuk e bën vetë dhe nuk vepron ndryshe nga ajo që thotë. Atëherë, ku është ai në krahasim me poezinë dhe poetët? Dhe ku janë poezia dhe poetët në krahasim me të? 4. Diskutimi dhe polemika Qenë tri çështjet që i bënë idhjtarët të habiten aq shumë. Ato ishin: Monoteizmi (besimi në një zot), zbulesa dhe ringjallja pas vdekjes. Ato qenë themeli i konfliktit që ndodhi midis idhujtarëve dhe myslimanëve në punët e fesë. Për këto çështje ata polemizonin vazhdimisht me njëri-tjetrin. Idhujtarët nuk kishin ndonjë arsye që ta kundërshtonin ringjalljen pas vdekjes, por e quanin atë larg mendjes. Prandaj thoshin: “A pasi të vdesim ne e të bëhemi pluhur e eshtra, do të ringjallemi!” (27:16-17) Herë tjetër do të thoshin: “Ai kthim është larg (mendjes e mundësisë).” (50:3) Dhe: “A doni t’ju tregojmë një njeri që do t’ju paralajmërojë ju se si, pasi (të vdisni e) të jeni copëtuar plotësisht, ju do të krijoheni rishtaz? A po gënjen ndaj Allahut (Muhamedi), apo ndonjë shpirt e ka kapur atë?” (34:7,8) Kurse një poet i tyre ka thënë: “A do të vdesim, pastaj do të ringjallemi e pastaj do të tubohemi?! S’është gjë tjetër kjo, veç gënjeshtër, o nëna Amrim!” Allahu i Madhëruar u është përgjigjur ishujtarëve që pyetën në mënyra të ndryshme. Idhujtarët shikojnë në këtë botë që mizori vdes pa e vuajtur dënimin e mizorisë që ka bërë. Kurse ai, të cilit i është bërë padrejtësia, vdes pa e marrë të drejtën e vet. Ai që bën mirë, vdes pa e marrë shpërblimin e mirësisë së vet. Keqbërësi vdes, pa u dënuar për veprën e keqe që ka bërë. Pra, po të mos ketë një ditë pas vdekjes, kur njerëzit do të ringjallen e prej keqbërësit do të merret ajo, që ka bërë padrejtësisht dhe do t’i jepet atij, që i është bërë padrejtësia; kur mirëbërësi do të shpërblehet për veprën e mirë që ka bërë; kur keqbërësi e krimineli do të ndëshkohet etj., atëherë të dyja palët do të ishin njëlloj dhe nuk do të kishte ndonjë dallim midis tyre; madje, mizori dhe keqbërësi do të ishin më të lumtur se viktima e mirëbërësi. Por diçka e tillë nuk është logjike dhe nuk është e drejtë. E, nuk mund të mendohet, që Allahu ta ndërtojë rregullsinë e krijimit, mbi një padrejtësi dhe mbi një të keqe të tillë. Allahu i Madhëruar ka thënë: “A t’i konsiderojmë kriminelët si myslimanët? C’është me ju, si gjykoni?” (68:35,36) Dhe: “A mos menduan ata, të cilët bënë të këqija, se në jetën e tyre dhe në vdekjen e tyre do t’i bëjmë të barabartë me ata që besuan dhe bënë vepra të mira? Sa i keq është ky gjykimi i tyre!” (45:21) Ndërsa për Ringjalljen, që, sipas tyre është larg mendjes, Allahu i Madhëruar përgjigjet: “A është më i vështirë krijimi juaj apo ai i qiellit?” (79:27) Dhe: “A nuk e shohin ata se Allahu që krijoi qiejt e Tokën dhe nuk u lodh me krijimin e tyre, ka fuqi t’i ringjallë të vdekurit? Po, Ai është i Plotfuqishëm për gjithçka.” (46:33) Dhe: “Dhe ju, sigurisht e njihni formën e parë të krijimit e përse nuk e çmoni?” Allahu ka thënë, gjithashtu: “Ashtu siç e kemi filluar krijimin (tuaj), e rikthejmë. Ky është detyrimi Ynë e Ne e bëjmë këtë.” (21:104) Allahu u ka rikujtuar idhujtarëve që, kur bëhet një herë një gjë, është më e lehtë të ribëhet. Në suren Rum thuhet: “E ajo (përsëritja) është më e lehtë për Të.” (30:27) Dhe: “A mos u lodhëm Ne me krijimin e parë? Jo, por ata janë në dyshim për një krijim të ri.” (50:15) Përsa i përket mesazhit të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ata dyshonin, megjithëse e njihnin mirë çiltërinë, besnikërinë, sjelljen dhe devotshmërinë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata besonin se profetësia dhe mesazhi i Zotit janë detyra shumë të mëdha për t’iu dhënë një njeriu. Kështu, sipas tyre, njeriu nuk mund të jetë i dërguar i Allahut dhe anasjellas i dërguari nuk mund të jetë njeri. Mirëpo, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) njoftoi për profetësinë dhe mesazhin e vet e bëri thirrje që t’i besonin atij, idhujtarët u hutuan, u çuditën dhe thanë: “C’është me këtë të dërguar; ai ha ushqim dhe ecën nëpër tregje?” (25:7) Allahu ka thënë: “Por, ata u çuditën që u erdhi paralajmëruesi (i dërguari) nga mesi i tyre, prandaj jobesimtarët thanë: “Vërtet, kjo është një gjë shumë e habitshme.” (50:2) Dhe: “Allahu nuk i shpalli gjë asnjë njeriu.” (6:91) Allahu i Madhëruar e ka bërë të kotë besimin e tyre. Për këtë Allahu thotë: “(Thuaj) kush e zbriti Librin, me të cilin erdhi Musai e që ishte dritë e udhërrëfyes për njerëzit?” (6:91) Allahu u ka treguar njerëzve ndodhitë e profetëve e të të dërguarve dhe dialogjet që janë zhvilluar midis tyre dhe popujve të tyre. Popujt e tyre e mohuan profetësinë e të dërguarve: “Ju nuk jeni tjetër, vetëm se njerëz si ne…” (36:15) Dhe: “Të dërguarit e tyre thanë: “Vërtet, ne nuk jemi tjetër, veç njerëz, por Allahu i dhuron (profetësinë) kujt të dojë nga robtë e Tij.” (14:10,11) Profetët dhe të dërguarit kanë qenë të gjithë njerëz. Po të ishte i Dërguari i Allahut engjëll, nuk do të përmbushej qëllimi i mesazhit dhe dobia e tij, sepse njeriu nuk mund t’i ndjekë engjëjt e të bëhet si ata dhe çështja do të mbeste përsëri e dyshimtë. Për këtë Allahu ka thënë: “Në qoftë se Ne do ta bënim atë (të Dërguarin) engjëll, do ta bënim (në trajtë) njeriu e do të shkaktonim një pështjellim aty, ku çështja është e pështjelluar.” (6:9) Meqenëse idhujtarët e dinin se Ibrahimi, Ismaili dhe Musai (paqja e Allahut qoftë mbi ta!) ishin njerëz dhe të Dërguar, nuk gjetën shteg që të vazhdonin të dyshonin kështu, por ata sajuan një dyshim tjetër. Ata thanë: “A nuk gjeti Allahu ndonjë tjetër për t’ia ngarkuar mesazhin e vet, përveç këtij jetimi të varfër? Allahu nuk do t’i linte të mëdhenjtë e parisë të fisit Kurejsh e Thekif e të bënte profet këtë.” Pastaj thanë: “Përse të mos i zbriste ky Kuran një njeriu të madh nga dy fshatrat?”, do të thotë nga Meka dhe Taifi. Allahu i Madhëruar iu përgjigj mëtimit (pretendimit) të tyre: “A janë ata (idhujtarët) që e ndajnë mëshirën e Zotit tënd?” (43:31,32) Zbulesa, Kurani, profetësia dhe mesazhi profetik janë mëshirë nga Allahu dhe Allahu e di vetë se si e ndan mëshirën e Vet, kujt ia jep atë dhe kujt nuk ia jep atë. Për këtë Allahu ka thënë: “Allahu e di më së miri se ku (dhe si) ta zbatojë misionin e Vet…” (6:124) Më pas, idhujtarët kaluan në një dyshim tjetër. Ata thanë: “Kush bëhet i dërguar i ndonjë mbreti të kësaj bote, mbreti ia plotëson atij disa kushte të thjeshta, duke i dhënë pozitën, shërbyesit, çifligun, pasurinë, shoqëruesit, autoritetin etj. Kështu, ai ecën me shoqërues si dhe me njerëz me famë e të nderuar. Atëherë, si është puna e Muhamedit që thotë se është i Dërguari i Allahut dhe s’pushon së shkuari nëpër tregje, për të fituar kafshatën e gojës? Përse të mos i jetë zbritur një engjëll, që së bashku me të, të jetë paralajmërues? Le t’i jepet atij ndonjë thesar ose le të ketë ndonjë kopësht, nga i cili të ushqehet.” Keqbërësit thanë edhe: “Ju vetëm se po ndiqni një njeri, që e ka zënë magjia!” (25:7,8) Dihet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është dërguar për të gjithë njerëzit: për të mëdhenj e për të vegjël, për të fuqishëm e për të pafuqishëm, për ata me pozitë dhe për ata pa pozitë, për skllevër dhe për të lirë. E, sikur të tërë ato që përmendëm më lart: shërbëtorë, roje e njerëz të mëdhenj, të përfitonin nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk do të përfitonin të pafuqishmit, të vegjëlit etj., kur ata janë shumica e njerëzve. Por, kështu do të humbiste vlera e mesazhit dhe nuk do të kishte më asnjë dobi. Pra, iu dha përgjigjia mëtim idhujtarëve, se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duhet të kishte pozitë, shoqërues etj. që të ishte i dërguar. Për ta hedhur poshtë këtë mëtim mjafton të themi se Muhamedi është i Dërguar. Ajo që kërkuan idhujtarët, binte në kundërshtim me pohimin se zbulesa shpallej për të gjithë njerëzit, njëherësh, edhe për ta. Pasi iu hodhën poshtë edhe këto mëtime, ata ndërmorën një hap tjetër, gjithë inat, për t’ia vështirësuar punën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata filluan të kërkonin argumente të ndryshme. Kështu, midis tyre dhe Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u zhvilluan diskutime e polemika, për të cilat do të flasim më poshtë, në dashtë Allahu. Cështja e monoteizmit (besimit në një Zot), ishte kryet e çështjeve dhe themeli i kundërshtimeve të idhujtarëve. Idhujtarët pohonin se Allahu i Madhëruar ishte i Vetëm: i Vetëm në qenien e Tij, i Vetëm në cilësitë e Tij dhe i Vetëm në veprat e Tij. Ata e njihnin Allahun si Krijuesin, që krijoi qiejt, Tokën e ç’ka midis tyre. Ai është Krijuesi i Gjithçkaje. Ai është Zotëruesi i gjithçkaje; në dorën e të cilit janë pronat e qiejve, të Tokës dhe ç’ka midis tyre. Ai sundon gjithçka. Ai është që u jep riskun njerëzve dhe kafshëve. Ai i jep riskun çdo qenieje të gjallë. Ai është Rregulluesi i gjithçkaje nga qielli deri në Tokë. Ai rregullon punën e të voglit dhe punën e të madhit; rregullon punën e milingonës dhe lëvizjen e atomit. Ai është Zoti i qiejve, i Tokës dhe i gjithçkaje në mes tyre. Ai është Zoti i Gjithçkaje. Ai ka nënshtruar Diellin, Hënën, yjet, malet, xhindet, njerëzit, engjëjt etj. Gjithçka i përulet Atij. Ai strehon e ndihmon cilin të dojë, kurse Atij askush nuk i kërkon dot llogari. Ai ngjall dhe Ai vdes. Ai bën ç’të dojë dhe gjykon si të dëshirojë e askush nuk i kundërvihet gjykimit të Tij; askush nuk mund ta prapësojë vendimin e Tij. Pasi idhujtarët pohonin se Allahu i Madhëruar është Një, si në qenien e Tij, ashtu edhe në cilësitë dhe në veprat e Tij, idhujtarët thoshin: “Allahu i Madhëruar u ka dhënë disa robve të Vet të afërm – siç janë profetët e Allahut, të dërguarit e Allahut, të dashurit e Allahut dhe njerëzit e mirë – aftësi jashtë të zakonshmes. Me këto aftësi këta njerëz të afërm tek Allahu mund të ndikojnë mbi shumë çështje të Gjithësisë.” Pra, ata besonin se këta vepronin me lejen e Allahut në punë, si, lindja e fëmijëve, largimi i halleve, plotësimi i kërkesave, shërimi i të sëmurëve etj. Idhujtarët besonin se Allahu ua ka dhënë atyre këto aftësi, sepse ata janë njerëz të Tij të afërt dhe sepse ata janë të rëndësishëm për Të. E, meqënëse Allahu ua paska dhënë atyre këto aftësi, ata ua plotësojnë kërkesat njerëzve pa e parë njerëzit se si ata ia arrijnë kësaj. Ata i luten Allahut dhe ua largojnë njerëzve hallet, fatkeqësitë e sprovat dhe bëhen ndërmjetës për të afruar tek Allahu atë, me të cilin janë të kënaqur ata vetë. Duke marrë si themel këtë mëtim idhujtarët i konsideruan këta profetë, shenjtorë dhe njerëz të mirë si ndërmjetës mes tyre dhe Allahut. Ata sajonin vepra, që gjoja i bënin të afrohen te këta njerëz, për t’i kënaqur ata. Idhujtarët i kryenin ato vepra dhe pastaj u luteshin atyre dhe u kërkonin t’u plotësohen kërkesat, u kërkonin ndihmë atyre për vështirësitë që kishin dhe u luteshin që t’i mbronin nga gjërat që kishin frikë. Veprat, që idhujtarët shpikën për t’u afruar te profetët dhe njerëzit e mirë, kryheshin në disa vende të caktuara për ta. Idhujtarët ndërtuan shtëpi në ato vende dhe aty vendosën statujat e profetëve a njerëzve të mirë, të gdhendura sipas pamjes së tyre të vërtetë ose të përfytyruar. Ndonjëherë gjenin varret e disa njerëzve që, sipas tyre, ishin të shenjtë (evlija) dhe të mirë dhe ndërtonin mbi to shtëpi, pa gdhendur statuja mbi to. Më pas, shkonin e i vizitonin ato. Idhujtarët i preknin me dorë statujat dhe bekoheshin me to. Silleshin rrotull varreve e statujave e qëndronin në këmbë përpara tyre në shenjë respekti dhe madhërimi. Idhujtarët betoheshin dhe premtonin nën emrin e profetëve, njerëzve të shenjtë dhe njerëzve të mirë që të afroheshin tek ata. Me këto veprime ata kërkonin diçka nga privilegji dhe mirësia e këtyre njerëzve të shenjtë a të mirë. Madje, idhujtarët premtonin se do të jepnin për hir të tyre edhe nga risku, që Allahu u kishte dhënë atyre, si drithëra, bukë, gjellë, pije, kafshë, bagëti, ar, argjend, plaçka e pasuri. Drithërat, bukën, pijet, arin, argjendin, plaçkat dhe pasurinë që kishin i dërgonin te vendet dhe varret e këtyre njerëzve të mirë ose te statujat e tyre duke ua dhënë rojeve, që rrinin pranë këtyre varreve a shtëpive. Kurse për bagëtitë e mëdha dhe të imëta, idhujtarët përdornin disa mënyra. Nganjëherë i emërtonin kafshët me emrin e statujave. E bënin këtë për t’u afruar tek të vdekurit dhe për t’i kënaqur ata. Kështu i quanin ato kafshë të shenjta dhe as nuk i thernin, as nuk i godisnin dhe as nuk u bënin keq. Kafshët ishin të lira: kullosnin ku të donin dhe shkonin ku të donin. Në raste të tjera, ata i thernin kafshët mbi statujat e atyre njerëzve të mirë, do me thënë mbi varret e tyre ose në vendet e caktuara për ta. Në raste të tjera i thernin kafshët në çfarëdo vendi tjetër, por kur i thernin ato, përmendnin emrat e evlijave a njerëzve të mirë në vend të emrit të Allahut të Madhëruar. Idhujtarët festonin për këta “evlija” e “njerëz të mirë” një ose dy herë çdo vit. Ata shkonin te varret a vendet e caktuara për ta nga çdo anë. Grumbulloheshin atje në ditë të caktuara dhe organizonin festa; bekoheshin duke prekur gurët, rrotulloheshin qark tyre, thernin kurban për ta etj. Festat kishin një kohë të caktuar. Në to vinin të afërmit e të largëtit. Vinin njerëz me pozitë e pa pozitë dhe secili paraqiste premtimin e tij, që të plotësonte kërkesat e tij. Kështu vepronin idhujtarët me këta “evlija” e “njerëz të mirë”, që të afroheshin tek ata dhe që t’i kënaqnin ata, për t’i bërë ata ndërmjetës midis tyre dhe Allahut. Idhujtarët besonin se nëpërmjet këtyre “evlijave” e “njerëzve të mirë”, ata do të afroheshin tek Allahu dhe nëpërmjet tyre Allahu do t’i përkrahte ata. Idhujtarët u luteshin evlijave të vdekur, që t’u plotësonin nevojat dhe t’u largonin vështirësitë. Ata besonin se të vdekurit i dëgjonin fjalët e tyre dhe u përgjigjeshin kërkesave të të gjallëve, duke ua plotësuar kërkesat dhe duke ua larguar vështirësitë: vetë idhujt ose me ndërmjetësimin e idhujve tek Allahu. Me këto veprime, idhujtarët i vinin shok Allahut (bënin shirk). Ata morën për zot idhujt në vend të Allahut. Ata i konsideruan idhujt ortakë të Allahut. Zotat e idhujtarëve ishin evlijatë, të ashtuquajturit njerëz të mirë e të tjerë si ata. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ftoi që për Zot të njihej vetëm Allahu dhe e hodhi poshtë gjithçka, që idhujtarët e merrnin për zot përveç Allahut, idhujtarëve u erdhi rëndë. Ata e bënë të madhe çështjen, e mohuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe thanë: “Cështja nuk është ashtu siç thuhet.” Dhe: “A mendon ai t’i bëjë zotat një Zot? Vërtet, kjo është gjë shumë e çuditshme. Paria, nga mesi i tyre filluan t’i thonë njëri-tjetrit: vazhdoni dhe duroni për hir të zotave tuaj, sepse nuk ka dyshim se kjo është një gjë e kurdisur. Ne nuk e kemi dëgjuar diçka të tillë në njerëzit e fundit (para nesh), kjo nuk është gjë tjetër, përveçse një trillim.” (38:5-7) Thirrja për në Islam përparoi. Idhujtarët vendosën që ta mbronin idhujtarinë e tyre, të hynin në diskutim e polemikë të hapur me myslimanët, që ta ndalonin thirrjen për tek Allahu dhe ta asgjësonin ndikimin e saj (te myslimanët). Atyre iu dha argument i qartë në çdo pikëpamje. Myslimanët u thanë atyre: “Nga e dini ju se Allahu u ka dhënë robve të Vet të afërm aftësi veprimi në Gjithësi dhe se ata kanë mundësi sipas mendimit tuaj që t’i plotësojnë kërkesat dhe t’ua largojnë vështirësitë? A e dini ju të fshehtën (të panjohurën në gjithësi)? A e keni gjetur atë që thoni në ndonjë libër të trashëguar nga profetët e mëparshëm ose nga dijetarët?” Për këtë Allahu ka thënë: “A mos janë fshehtësitë tek ata dhe ata i shkruajnë?” (52:41) (68:47) Dhe: “Nëse thoni të vërtetën, më sillni ndonjë libër përpara këtij ose ndonjë gjurmë të mbetur prej diturisë.” (46:4) Dhe: “Thuaj: “A mos keni ndonjë dije, që ta nxirrni atë para nesh? Ju, vërtet mbështeteni vetëm në hamendje; ju vërtet, vetëm gënjeni.” (6:148) Ishte e natyrshme që idhujtarët të pranonin se nuk e dinin të fshehtën e Allahut dhe as e kishin gjetur atë të shkruar në ndonjë nga librat e profetëve dhe as e kishin marrë një gjë të tillë nga dijetarët. Prandaj thanë: “Jo, ne ndjekim atë, që gjetëm te prindërit tanë.” (31:21) Dhe: “Ne i gjetëm të parët tanë në këtë fe (pagane) dhe ne gjurmët e tyre do të ndjekim.”(43:22) Në këtë përgjigje del qartë si paaftësia ashtu edhe padija e idhujtarëve, prandaj atyre u thuhet: “Allahu e di dhe ju nuk e dini.” Prandaj dëgjoni prej Allahut të Madhëruar se çfarë thotë e çfarë tregon për të vërtetën e atyre që ju i adhuroni: “S’ka dyshim se ata që po i adhuroni ju, përveç Allahut, janë rob si ju.” (7:194), do me thënë, ata nuk kanë mundësi të bëjnë asgjë nga gjërat që i përkasin vetëm Allahut, ashtu siç nuk keni mundësi edhe ju, pra, ju dhe ata jeni njësoj: të paaftë dhe të pafuqishëm. Për këtë arsye Allahu i ka sfiduar idhujtarët: “Thërrisni, pra ata e le t’ju përgjigjen juve, nëse thoni të vërtetën.” (7:194) “E ata që ju i luteni në vend të Tij, nuk kanë as fuqinë më të vogël.” (35:13) “Nëse ju u luteni atyre (idhujve), ata nuk e dëgjojnë lutjen tuaj; por, edhe sikur ta dëgjonin, nuk do të mund t’ju përgjigjeshin e Ditën e Kijametit, ata do ta mohojnë adhurimin tuaj. E askush nuk mund të ta tregojë ty të vërtetën si Ai, që e njeh mirë gjithçka…” (35:13,14) “Ata (idhujt) që i adhurojnë (idhujtarët) në vend të Allahut, nuk krijojnë asgjë; ata vetë janë të krijuar; janë të vdekur e jo të gjallë dhe nuk e dinë se kur do të ringjallen.” (16:20,21) “A i përshkruajnë shok (Allahut) atë, që nuk mund të krijojë gjë e ata (idhujt) vetë janë të krijuar? Ata (idhujt) nuk mund t’i sjellin atyre ndonjë ndihmë e as veten e tyre nuk mund ta ndihmojnë.” (7:191,192) “Mirëpo, ata (idhujtarët) në vend të Tij, morën për zota të tjerë, të cilët nuk krijojnë dot asgjë, sepse ata vetë janë të krijuar. Ata nuk kanë në dorë për vete as dëm, as dobi; ata nuk kanë në dorë as vdekje, as jetë e as ringjallje.” (25:3) Allahu e ka sqaruar pamundësinë dhe paaftësinë e atyre “zotave”. Allahu e ka sqaruar që t’u lutesh atyre dhe të mbështetesh (shpresosh) tek ata, është një gjë e kotë, sepse ata nuk sjellin dobi. Për këtë Allahu ka përmendur në Kuran disa shembuj. Një ndër ta është: “E ata që u luten të tjerëve përveç Atij (Allahut), nuk do të merrnin përgjigje më shumë se ai, që shtrin duart e tij (drejt ujit), që uji të arrijë në gojën e tij, por ai (uji) nuk do të arrijë. E lutja e jobesimtarëve (që nuk i drejtohet Zotit) nuk është tjetër vetëm se një rrugë e gabuar.” (13:14) Allahu i ka ftuar idhujtarët që të mendohen pak, meqënëse ata e pranonin që Allahu është Krijuesi i gjithçkaje dhe se “zotat” e tyre nuk kishin krijuar asgjë dhe nuk kishin mundësi që të krijojnë asgjë, madje ata vetë ishin të krijuar nga Allahu. Prandaj, Allahu u tha atyre: Si i barazoni me Allahun, që është Krijuesi dhe i Plotëfuqishmi me këto krijesa, që janë krejt të pafuqishme?! Si i adhuroni në të njëjtën kohë edhe Allahun edhe ato?! Si i luteni edhe Allahut edhe atyre? “Atëherë, a është Ai që krijon si ai, që nuk krijon? A nuk po kujtoheni?” (16:17) Kur Allahu ua drejtoi idhujtarëve këtë pyetje, ata mbetën gojëhapur dhe u iku argumenti i tyre. Prandaj heshtën dhe u penduan. Por, u kapën përsëri pas një çështjeje të pavërtetë. Thanë: “Prindërit tanë kanë qenë njerëzit më të mençur dhe ata njiheshin për këtë. Zgjuarsinë e tyre e ka pranuar i afërmi dhe i largëti. Dhe ata të gjithë kanë qenë të kësaj feje. Atëherë, si është e mundur që kjo fe të jetë e kotë dhe e pavërtetë? Madje edhe vetë prindërit e Muhamedit dhe të myslimanëve të tjerë, të kësaj feje kanë qenë.” Allahu iu përgjigj idhujtarëve se prindërit e tyre nuk kishin qenë në rrugë të drejtë. ˙Ata nuk kishin ditur rrugën e vërtetë e as i kishin hyrë asaj rrugë. Pra, ata kanë qenë të humbur. Kjo u thuhej idhujtarëve herë tërthorazi e herë drejtpërdrejt. “Vërtet, ata (idhujtarët) i gjetën prindërit e tyre të humbur. Kështu që (edhe ata) nxituan pas gjurmëve të tyre (pa menduar).” (37:69,70) Ndërkohë, idhujtarët nisën ta frikësonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët me “zotat” e tyre. Ata u thoshin: “Ju jeni treguar të paedukatë ndaj “zotave” tanë, sepse ata janë të pafuqishëm. Por shpejt ata do të zemërohen me ju dhe do t’u shkatërrojnë krejt ose do t’u gjymtojnë.” Thëniet e idhujtarëve ishin si ato të të parëve të tyre, kur ata u thoshin të dërguarve të Allahut: “Ne nuk themi tjetër vetëm se dikush prej “zotave” tanë (ndoshta) të ka çmendur ty…”(11:54) Allahu iu përgjigj idhujtarëve duke u kujtuar atyre idhujt, që ata shikonin ditë e natë. Zotat e tyre nuk kanë mundësi as të lëvizin nga vendi i tyre e të shkojnë as më përpara as më prapa e as të largojnë ndonjë të keqe nga vetja e tyre. Atëherë, si kanë mundësi që t’u bëjnë keq myslimanëve a t’i zhdukin fare ata? Për këtë Allahu ka thënë: “A kanë (idhujt) këmbë, që të ecin me to? A kanë duar, që të rrëmbejnë me to? A kanë sy, të shohin me ta? A kanë veshë, të dëgjojnë me ta? Thuaj: “Thërritni shokët (“zotat”) tuaj e thurni kurthe (plane) për mua e mos prisni.” (7:195) Për këtë Allahu solli disa shembuj: “O ju njerëz! Ja, u dha një shembull! Dëgjoni, pra! Vërtet, ata që ju i lusni në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë asnjë mizë edhe nëse grumbullohen të gjithë për të; po ashtu, nëse miza u rrëmben atyre diçka, ata nuk do të mund ta shpëtojnë atë prej saj. I dobët është edhe lutësi edhe i luturi.” (22:73) “Shembulli i atyre, të cilët përveç Allahut morën mbrojtës (idhuj) është si shembulli i merimangës, që thur shtëpi e sikur ta dinin ata më e dobëta shtëpi është ajo e merimangës.” (29:41) Njëri nga myslimanët e ka treguar pafuqishmërinë e idhujve me këto fjalë: “A është zot ai (idhull), në kokën e të cilit urinojnë dhelpërat? Me të vërtetë, i poshtëruar është ai, që e urinojnë dhelpërat!”. E kur arriti puna deri te këta shembuj të qartë, idhujtarët u shqetësuan, u zemëruan dhe i shanë myslimanët, madje edhe Zotin e tyre, Allahun e Madhëruar. Por Allahu i Madhëruar i ndaloi myslimanët që t’i shanin idhujtarët dhe urdhëroi e tha: “Ju mos ua shani ata (zota), që (idhujtarët) u luten përveç Allahut e të fyejnë Allahun nga armiqësia, duke mos ditur (për madhërinë e Tij).” (6:108) Idhujtarët vendosën që ta shkatërronin thirrjen për në Islam dhe t’i pengonin njerëzit nga rruga e Allahut me presion e me dhunë. Për këtë, çdo kryetar dhe njeri me pozitë filloi t’i ndëshkojë ata që besonin nga fisi i tij. E disa prej tyre shkuan tek Ebu Talibi dhe i kërkuan që ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të thërriste në rrugën e Allahut. Ndëshkimi ndaj myslimanëve Ndëshkimet, që idhujtarët ushtronin ndaj myslimanëve qenë të shumta dhe të rënda, aq sa të rrënqethet mishi e të çahet zemra prej tyre. Bilal ibn Ribahi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ishte skllav i Umeje ibn Halef Xhamhiut. Umeja i varte Bilalit në qafë një litar dhe e çonte te fëmijët, që të luanin me të, por Bilali thoshte: “Një, Një.”9 Umeja e nxirrte Bilalin në mesditë dhe e shtrinte me shpinë përtokë, në rërën a gurët e nxehtë. Urdhëronte që t’i vinin mbi gjoks një gur të madh e pastaj thoshte: “Do të vazhdosh kështu, derisa të vdesësh, ose ta mohosh Muhamedin dhe të adhurosh putat Latë dhe Uzza.” Bilali nuk pushonte së thëni: “Një, Një.” Një ditë kaloi andej Ebu Bekër Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Kur e pa Bilalin duke e torturuar ashtu, ia bleu atë Umejes dhe e liroi për hir të Allahut. Amër ibn Fehiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) torturohej aq shumë nga idhujtarët, sa i humbiste ndjenjat dhe nuk dinte ç’fliste. Ebu Fekihi. Emrin e vërtetë e kishte Eflih; thuhet se ishte prej Ezdi. Ai ishte skllav i Beni Abdi Dariut. Atë e nxirrnin në mes të ditës, në pikun e vapës. Ia lidhnin këmbët me pranga hekuri. Ia hiqnin rrobat dhe e shtrinin barkas në rërën e nxehtë. Pastaj i vinin në shpinë një gur të madh dhe e linin ashtu, pa lëvizur, derisa humbiste ndjenjat. Kështu, idhujtarët nuk pushuan së torturuari atë, derisa më në fund emigroi për në Abisini në Hixhretin e dytë. Njëherë i patën lidhur këmbët me një litar. Pastaj e tërhoqën dhe e lëshuan në rërën e nxehtë. Pastaj ia shtrënguan litarin në fyt, derisa kujtuan se vdiq. Ebu Bekri kaloi atypari, e bleu Eflihun dhe e la atë të lirë për hir të Allahut. Habbab ibn Eretti ishte nga ata që ishin zënë robër qysh në kohën e Padijes (para Islamit). E pati blerë Ummu Enmari, bija e Sibaiut, nga fisi Huza. Habbabi punonte farkëtar. Pasi u bë mysliman, pronarja e vet e torturoi shumë. Ajo merrte hekurin e skuqur dhe ia vinte në shpinë, që të mohonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por kjo ia shtoi atij edhe më shumë besimin dhe bindjen në Islam. Idhujtarët e mundonin, duke i lëvizur qafën sa majtas djathtas dhe duke i shkulur flokët. Herë-herë e lëshonin mbi prushin e zjarrit, pastaj i vinin një gur të rëndë mbi gjoks, që të mos çohej. Zemireja ishte një roëreshë romake. Ajo e përqafoi Islamin dhe u mundua shumë për hir të Allahut. Torturat i dëmtuan shikimin dhe ajo u verbua. Dikush tha: “Ty të ka goditur Latta dhe Uzzaja!” Ajo iu përgjigj: “Jo, për Allahun. Nuk më kanë goditur putat. Goditja është nga Allahu e po të dojë Ai, e heq verbimin.” Të nesërmen, kur lindi dielli, Allahu ia kishte kthyer përsëri shikimin asaj. Atëherë kurejshët thanë; “Kjo është magji e Muhamedit.” Ummu Abisi ishte një robëreshë e fisit Beni Zuhre. Ajo u bë myslimane, por pronari i saj, Esued ibn Abdul Jaguthi, e torturonte shumë atë. Esuedi ishte nga armiqtë e betuar të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai ishte prej atyre, që talleshin me të. Robëresha e Amr ibn Mu’milit ishte nga fisi Beni Adji. Ajo u bë myslimane e Omer ibn Hattabi e torturonte shumë. Atë kohë, Omeri ende ishte idhujtar. OmperText Transfer Proteri e rrihte atë, derisa i binte të fikët. Pastaj e linte dhe thoshte: “Për Allahun, ty do të të lë vetëm të hidhëruar!” Ajo ia kthente: “Ashtu ta bëftë edhe Zoti ty!” Ndër ato që u bënë myslimane dhe u tortuaruan, është edhe Nadija me vajzën e vet. Të dyja ishin robëresha të një gruaje prej fisit Beni Abdud Dari. Ebu Bekr Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i bleu këto robëresha dhe i la të lira, ashtu siç la të lirë edhe Bilalin, Amir ibn Fehirin dhe Ebu Fekihun. Babai i tij, Ebu Kuhafi, e qortoi Ebu Bekrin: “Unë po shoh se ti po lë të lirë skllevër të dobët. Sikur të liroje nga skllavëria burra të fortë, ata do të të ndihmonin e do të të mbronin ty.” Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me Të!) i tha të atit: “Por, unë dua vetëm kënaqësinë e Allahut.” Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti ajete, ku lavdëronte Ebu Bekrin dhe i përbuzte armiqtë e tij. Allahu i Madhëruar thotë: “Unë u kam paralajmëruar për zjarrin e ndezur fort. Aty nuk hyn tjetër, përveç atij, që është më i mjeri, i cili përgënjeshtroi dhe u zmbraps.” (92:14-16) Në ajet bëhet fjalë për Umejje ibn Halefin, i cili përgënjeshtroi Profetin dhe u zmbraps përballë urdhrave të Allahut dhe për cilindo, që është ose ishte si ai. Më tej Allahu i Madhëruar thotë: “Ndërsa, ai që është i devotshëm, do të jetë larg tij (zjarrit); ai, që e jep pasurinë e vet, që të pastrohet e jo për t’u shpërblyer nga dikush, që i ka bërë mirë më parë, që e jep vetëm për të fituar kënaqësinë e Zotit të vet, më të Lartit; ai, së shpejti, do ta gëzojë atë kënaqësi.” (92:17-21) Në këtë ajet flitet për Ebu Bekr Es Siddikun (Allahu qoftë i kënaqur me të!), për të gjithë ata që ai i liroi, si dhe për të gjithë shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ammar ibn Jasiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Nëna e tij dhe babai i tij janë torturuar mizorisht nga idhujtarët. Ata ishin të fisit Beni Mahzum. Beni Mahzumët, me në krye Ebu Xhehlin, i merrnin ata, prisnin pikun e vapës dhe i torturonin në rërën e nxehtë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kalonte pranë tyre dhe u thoshte: “O familja e Jasirit! Duroni, juve u është premtuar Xheneti! O, Zoti im! Fale familjen e Jasirit!” Jasir ibn Amir ibn Malik el Amsijju el Medhhaxhiju – babai i Ammarit – vdiq nën tortura. Sumejja, bija e Hajjatit –nëna e Ammarit- ishte robëreshë e Ebu Hudhejfe Mahzumijut. Ajo ishte e moshuar dhe shumë e dobët. Pas torturash të shumta, Ebu Xhehli e mbylli poshtërsinë e tij, duke e dhunuar këtë nënë të madhe me një heshtë. Sumejja vdiq. Ajo është dëshmorja (shehidja) e parë e Islamit. Ammarit iu bënë më të rënda torturat. Idhujtarët herë i vishnin një koracë, kur ishte vapë e madhe, herë i vendosnin mbi gjoks një copë gur të rëndë e të nxehur shumë. Herë tjetër do ta zhysnin në ujë, derisa ai, i sfilitur tha atë që donin ata, por zemra e tij ishte e mbushur me iman (besim). Prandaj, Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Ai, që e mohon Allahun, pasi e ka besuar Atë - përveç atij që detyrohet (për të mohuar), kur zemra e tij është e qetë, me iman – ai, që kënaqet me mosbesimin, mbi të ka zemërim nga Allahu dhe për ta ka një dënim të madh.” (16:106) Mus’ab ibn Umejri (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ishte një prej atyre njerëzve me jetesë më të mirë. Kur përqafoi Islamin, nëna nuk e lejonte më të hante e të pinte. Ajo e nxori nga shtëpia dhe Mus’abi jetoi kështu, derisa lëkura iu fishk e iu bë si këmishë gjarpri. Suhejb ibn Senan er Rumi torturohej, derisa humbiste ndjenjat e nuk dinte ç’thoshte. Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u torturua tmerrësisht nga xhaxhai i tij. Ai e mbështillte me një rrogoz prej gjethesh palme dhe më pas e tymoste atë. Ebu Bekr Siddiku dhe Talha ibn Ubejdullahu, gjithashtu janë torturuar dhembshëm. Neufel ibn Huejlid el Adeuiu i mori ata. Dikush ka thënë që i mori Othman ibn Ubejdullahu, i lidhi të dy me litar, për të mos i lënë të falen e për t’ua ndaluar fenë islame. Por ata të dy e kundërshtuan dhunën e tij; bënë çmos, derisa u zgjidhën dhe falën namaz. Ebu Bekri dhe Talhai janë quajtur “dy miqtë”, sepse janë lidhur të dy me një litar. Ebu Xhehli, kur dëgjonte për dikë të nderuar dhe me pozitë, që ishte bërë mysliman, e paralajmëronte dhe e kërcënonte se do të humbiste pasuri e pozitë. Kur ai, që bëhej mysliman, ishte i dobët dhe i varfër, Ebu Xhehli e rrihte rëndë dhe përpiqej që ta mashtronte. Pra, sa herë që idhujtarët merrnin vesh se ndonjëri përqafonte Islamin, bënin çmos ose duke e munduar dhe torturuar, ose duke e mashtruar. Idhujtarët vepronin kaq rëndë kundër myslimanëve të dobët e të varfër, që ishin shumica. Ndërsa, për ata që bëheshin myslimanë nga njerëzit e mëdhenj e me pozitë vepronin ndryshe. I bënin mirë llogaritë me ta. Merreshin me kryetarët e fiseve (idhujtarë) e me njerëzit me pozitë dhe me shumë kujdes përpiqeshin që t’i prapësonin nga Islami.

26-05-05, 13:28	#15
loni19 Anëtarësuar: 04-11-04 Vendndodhja: Në zemren e njerëzve... Postime: 1,582	Përballimi i Thirrjes Pasi mbaroi Haxhi, kurejshët u kthyen në shtëpitë e tyre dhe u qetësuan, sepse e zgjidhën problemin e pengimit të të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për të bërë thirrje për të besuar në Allahun. Ata u menduan dhe u këshilluan. Pastaj menduan rrugë të ndryshme për ta përballuar këtë thirrje dhe për ta asgjësuar atë përfundimisht. Këto rrugë ishin: 1. Të vazhdonin të qeshnin dhe të talleshin me të Këtë e bënin me qëllim që t’i ulnin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët e tua dobësonin forcën morale. Ata e akuzonin të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), se ishte njeri i magjepsur, se ishte gënjeshtar, se ishte një shpifës intrigant e të tjera akuza e sharje si këto. Ata e shihnin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) tërë zemërim e inat. Allahu ka thënë: “E ata që nuk besuan, gati sa nuk të zhdukin ty me shikimet e tyre, kur e dëgjojnë Kuranin dhe nga inati thonë: “Ai është i çmendur.” (68:51) E përçmonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke thënë: “A ky është ai që flet për zotat tanë?” Kur shikonin shokët e tij (sahabet) të dobët thoshin: “A këta ka ndihmuar Allahu nga mesi ynë?!” Allahu i Madhëruar, gjithashtu thotë për ta: “Vërtet, mëkatarët i përqeshnin ata që besuan. Dhe kur besimtarët kalonin pranë tyre (idhujtarëve), ata ia bënin me sy njëri-tjetrit. E kur ktheheshin te familjet e veta, ktheheshin të kënaqur. Dhe kur i shihnin ata (besimtarët) thoshin: “Vërtet, ata (besimtarët) janë të humbur.” (83:29-32) 8 Idhujtarët i shtuan talljet, përqeshjet dhe ngacmimet therëse kundër Profetit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), aq sa kjo ndikoi shumë edhe në vetë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë Allahu i Madhëruar ka thënë: “Ne, vërtet, e dimë se zemra jote është e pikëlluar nga ajo që thonë ata.” (15:95) Por, pastaj Allahu i dha forcë atij dhe i tregoi se si ta largonte pikëllimin: “Por, ti lartësoje Zotin tënd me falenderim e bëju prej atyre që luten (përulen duke u falur). Dhe adhuroje Zotin tënd, derisa të të vijë vdekja.” (15:97-99) Allahu i Madhëruar i pati treguar Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qysh më parë se si do t’i flladitej zemra, kur i tha: “Vërtet, Ne të mjaftojmë ty kundër atyre që tallen, të cilët bëjnë me Allahun zot tjetër e shpejt ata do ta dinë.” (15:95-99) Allahu e pati njoftuar atë se veprat e tyre, shpejt do të ktheheshin në dënim kundër tyre. Për këtë Allahu ka thënë: “Edhe të dërguarit e tjerë përpara teje janë përqeshur e ata që i tallnin, e merituan dënimin e talljes së tyre.” (61:10) 2. Mashtrimi i njerëzve, që të mos dëgjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Idhujtarët vendosën që të shkaktonin ngatërresa, të bënin zhurmë dhe t’i largonin njerëzit sa herë që e shikonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), duke u përgatitur që të bënte thirrje për tek Allahu. Kështu, që të mos i linin rast të volitshëm për të shpjeguar thirrjen në Islam, ata e porosisnin njëri-tjetrin, siç thuhet në Kuran: “Ata që nuk besuan, thanë: “Mos e dëgjoni këtë Kuran dhe kur të lexohet ai, zhurmëroni, ashtu që ta pengoni.” (41:26) Kështu vazhduan idhujtarët, derisa Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) arriti të lexonte Suren e parë, “En Nexhm”, në vendet ku ata mblidheshin. Ishte muaji Ramazan, i vitit të pestë të Profetësisë. Kur e dëgjonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duke kënduar Kuran në namaz – ai këndonte Kuran më shumë në namazin e natës- idhujtarët e shanin Kuranin, shanin Atë që e ka zbritur, shanin edhe atë që e këndonte. Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “E ti mos e ngri zërin (duke lexuar Kuran) në namazin tënd dhe as mos e zgjat tepër atë (namazin), por kërko midis këtyre një rrugë të mesme”. (17:110) Nadir ibn Harithi shkoi në Haira dhe në Sham (Siri). Atje mësoi disa tregime nga populli, që flisnin për mbretërit dhe udhëheqësit e tyre, të tilla si tregimet e Rustemit e të Isfejdinarit. Kur u kthye në Mekë, filloi të organizonte tubime e kuvende dhe t’ua tregonte ato njerëzve, duke i larguar kështu nga ato që thoshte Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur Nadiri dëgjonte se diku ishte ulur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) për t’ua kujtuar njerëzve Allahun, ai do t'i shkonte nga prapa dhe do ta kundërshtonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) me tregimet e tij dhe më pas do të thoshte: “Në çfarë bisede Muhamedi është më i mirë se unë?” Nadiri bëri edhe një hap tjetër. Ai bleu një robëreshë këngëtare dhe sa herë që dëgjonte për ndonjërin që donte të bëhej mysliman, e çonte te këngëtarja dhe i thoshte asaj: “Jepi për të ngrënë e për të pirë dhe këndoji këngë, sepse kjo gjë është më e mirë se thirrja e Muhamedit.” Për këtë Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Por ka njerëz, që blejnë tregime boshe, që t’i largojnë njerëzit nga rruga e Allahut, pa pasur kurrfarë fakti dhe për t’i marrë ato (ajetet e Allahut) si tallje. Për ta do të ketë një dënim poshtërues”. (31:6) 3. Nxitja e dyshimeve dhe shpeshtimi i thirrjeve të rreme Idhujtarët i shtuan dhe i përsosën më tej thirrjet e tyre të gënjeshtërta. Për ato që thuheshin në Kuran, do të thoshin se ishin “Endrra të shtjelluara”, (12:44) do me thënë na qenkëshin ëndrrat e gënjeshtërta që Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i shihte natën dhe i këndonte ditën. Shpeshherë thoshin: “I ka shpikur vetë.” (16:103) Herë tjetër thoshin: “Vërtet, ky (Kurani) nuk është tjetër veçse një gënjeshtër, që e trilloi ai (Muhamedi), të cilin e ndihmuan edhe njerëz të tjerë.” (25:4) Pra, për krijimin e Kuranit na paskan marrë pjesë edhe shokët e tij.(!) Në Kuran thuhet: “Ata (idhujtarët) thanë, gjithashtu: “Janë legjenda të të parëve (ato që thuhen në Kuran), të cilat ai (Muhamedi) kërkoi të shkruhen e t’i këndohen atij mëngjes e mbrëmje”. (25:5) Nganjëherë thoshin: “Ai (Muhamedi) ka ndonjë xhind ose djall që i zbret Kuran, ashtu siç vijnë xhindet dhe djajtë te falltarët.” Allahu ka thënë: “Thuaj: “A t’ju tregoj se kujt i vijnë djajtë? Djajtë i vijnë çdo gënjeshtari mëkatar.” (26:221,222) Kuptimi i ajetit është: djajtë i vijnë atij që është shumë gënjeshtar, i vijnë kriminelit, që është i njollosur me faje, kurse tek unë nuk keni provuar asnjë gënjeshtër,- thotë Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe kurrë nuk keni gjetur tek unë ndonjë faj. Atëherë, si thoni se Kurani është zbritje e djajve? Herë-herë idhujtarët thoshin për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se e paskësh goditur njëfarë çmendurie dhe fantazon ide, të cilat i formulon me fjalë të bukura dhe të këndshme. Pra, ai na qenkësh poet dhe fjala e tij poezi.(!) Mirëpo, Allahu i Madhëruar iu përgjigj shpifjeve të tyre: “Dhe poetët ndjekin ata, që janë të humbur (nga e vërteta). A nuk e sheh se ata hidhen në çdo anë (herë lavdërojnë, herë përqeshin). Dhe ata thonë atë, që nuk e veprojnë.” (26:224-226) Këto tri cilësi që u përmendën në ajetin e mësipërm, i kanë poetët. Mirëpo te Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk gjendet asnjëra prej tyre. Ata që i kanë besuar atij, janë të udhëzuar në rrugën e drejtë, janë njerëz të devotshëm, janë njerëz të mirë në fenë e tyre, në moralin e tyre, në veprat e tyre dhe në marrëdhëniet e tyre shoqërore. Tek ata nuk ka asnjë shenjë mashtrimi, në çfarëdo gjendjeje qofshin ata. Besimtarët, me Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në krye nuk hidhen as andej as këtej, siç hidhen poetët. Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u bën thirrje njerëzve për ta besuar Allahun si një Zot të vetëm; u bën thirrje në një fe të vetme; u bën thirrje në një rrugë të vetme. Muhamedi nuk e thotë atë, që nuk e bën vetë dhe nuk vepron ndryshe nga ajo që thotë. Atëherë, ku është ai në krahasim me poezinë dhe poetët? Dhe ku janë poezia dhe poetët në krahasim me të? 4. Diskutimi dhe polemika Qenë tri çështjet që i bënë idhjtarët të habiten aq shumë. Ato ishin: Monoteizmi (besimi në një zot), zbulesa dhe ringjallja pas vdekjes. Ato qenë themeli i konfliktit që ndodhi midis idhujtarëve dhe myslimanëve në punët e fesë. Për këto çështje ata polemizonin vazhdimisht me njëri-tjetrin. Idhujtarët nuk kishin ndonjë arsye që ta kundërshtonin ringjalljen pas vdekjes, por e quanin atë larg mendjes. Prandaj thoshin: “A pasi të vdesim ne e të bëhemi pluhur e eshtra, do të ringjallemi!” (27:16-17) Herë tjetër do të thoshin: “Ai kthim është larg (mendjes e mundësisë).” (50:3) Dhe: “A doni t’ju tregojmë një njeri që do t’ju paralajmërojë ju se si, pasi (të vdisni e) të jeni copëtuar plotësisht, ju do të krijoheni rishtaz? A po gënjen ndaj Allahut (Muhamedi), apo ndonjë shpirt e ka kapur atë?” (34:7,8) Kurse një poet i tyre ka thënë: “A do të vdesim, pastaj do të ringjallemi e pastaj do të tubohemi?! S’është gjë tjetër kjo, veç gënjeshtër, o nëna Amrim!” Allahu i Madhëruar u është përgjigjur ishujtarëve që pyetën në mënyra të ndryshme. Idhujtarët shikojnë në këtë botë që mizori vdes pa e vuajtur dënimin e mizorisë që ka bërë. Kurse ai, të cilit i është bërë padrejtësia, vdes pa e marrë të drejtën e vet. Ai që bën mirë, vdes pa e marrë shpërblimin e mirësisë së vet. Keqbërësi vdes, pa u dënuar për veprën e keqe që ka bërë. Pra, po të mos ketë një ditë pas vdekjes, kur njerëzit do të ringjallen e prej keqbërësit do të merret ajo, që ka bërë padrejtësisht dhe do t’i jepet atij, që i është bërë padrejtësia; kur mirëbërësi do të shpërblehet për veprën e mirë që ka bërë; kur keqbërësi e krimineli do të ndëshkohet etj., atëherë të dyja palët do të ishin njëlloj dhe nuk do të kishte ndonjë dallim midis tyre; madje, mizori dhe keqbërësi do të ishin më të lumtur se viktima e mirëbërësi. Por diçka e tillë nuk është logjike dhe nuk është e drejtë. E, nuk mund të mendohet, që Allahu ta ndërtojë rregullsinë e krijimit, mbi një padrejtësi dhe mbi një të keqe të tillë. Allahu i Madhëruar ka thënë: “A t’i konsiderojmë kriminelët si myslimanët? C’është me ju, si gjykoni?” (68:35,36) Dhe: “A mos menduan ata, të cilët bënë të këqija, se në jetën e tyre dhe në vdekjen e tyre do t’i bëjmë të barabartë me ata që besuan dhe bënë vepra të mira? Sa i keq është ky gjykimi i tyre!” (45:21) Ndërsa për Ringjalljen, që, sipas tyre është larg mendjes, Allahu i Madhëruar përgjigjet: “A është më i vështirë krijimi juaj apo ai i qiellit?” (79:27) Dhe: “A nuk e shohin ata se Allahu që krijoi qiejt e Tokën dhe nuk u lodh me krijimin e tyre, ka fuqi t’i ringjallë të vdekurit? Po, Ai është i Plotfuqishëm për gjithçka.” (46:33) Dhe: “Dhe ju, sigurisht e njihni formën e parë të krijimit e përse nuk e çmoni?” Allahu ka thënë, gjithashtu: “Ashtu siç e kemi filluar krijimin (tuaj), e rikthejmë. Ky është detyrimi Ynë e Ne e bëjmë këtë.” (21:104) Allahu u ka rikujtuar idhujtarëve që, kur bëhet një herë një gjë, është më e lehtë të ribëhet. Në suren Rum thuhet: “E ajo (përsëritja) është më e lehtë për Të.” (30:27) Dhe: “A mos u lodhëm Ne me krijimin e parë? Jo, por ata janë në dyshim për një krijim të ri.” (50:15) Përsa i përket mesazhit të Muhamedit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ata dyshonin, megjithëse e njihnin mirë çiltërinë, besnikërinë, sjelljen dhe devotshmërinë e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata besonin se profetësia dhe mesazhi i Zotit janë detyra shumë të mëdha për t’iu dhënë një njeriu. Kështu, sipas tyre, njeriu nuk mund të jetë i dërguar i Allahut dhe anasjellas i dërguari nuk mund të jetë njeri. Mirëpo, kur i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) njoftoi për profetësinë dhe mesazhin e vet e bëri thirrje që t’i besonin atij, idhujtarët u hutuan, u çuditën dhe thanë: “C’është me këtë të dërguar; ai ha ushqim dhe ecën nëpër tregje?” (25:7) Allahu ka thënë: “Por, ata u çuditën që u erdhi paralajmëruesi (i dërguari) nga mesi i tyre, prandaj jobesimtarët thanë: “Vërtet, kjo është një gjë shumë e habitshme.” (50:2) Dhe: “Allahu nuk i shpalli gjë asnjë njeriu.” (6:91) Allahu i Madhëruar e ka bërë të kotë besimin e tyre. Për këtë Allahu thotë: “(Thuaj) kush e zbriti Librin, me të cilin erdhi Musai e që ishte dritë e udhërrëfyes për njerëzit?” (6:91) Allahu u ka treguar njerëzve ndodhitë e profetëve e të të dërguarve dhe dialogjet që janë zhvilluar midis tyre dhe popujve të tyre. Popujt e tyre e mohuan profetësinë e të dërguarve: “Ju nuk jeni tjetër, vetëm se njerëz si ne…” (36:15) Dhe: “Të dërguarit e tyre thanë: “Vërtet, ne nuk jemi tjetër, veç njerëz, por Allahu i dhuron (profetësinë) kujt të dojë nga robtë e Tij.” (14:10,11) Profetët dhe të dërguarit kanë qenë të gjithë njerëz. Po të ishte i Dërguari i Allahut engjëll, nuk do të përmbushej qëllimi i mesazhit dhe dobia e tij, sepse njeriu nuk mund t’i ndjekë engjëjt e të bëhet si ata dhe çështja do të mbeste përsëri e dyshimtë. Për këtë Allahu ka thënë: “Në qoftë se Ne do ta bënim atë (të Dërguarin) engjëll, do ta bënim (në trajtë) njeriu e do të shkaktonim një pështjellim aty, ku çështja është e pështjelluar.” (6:9) Meqenëse idhujtarët e dinin se Ibrahimi, Ismaili dhe Musai (paqja e Allahut qoftë mbi ta!) ishin njerëz dhe të Dërguar, nuk gjetën shteg që të vazhdonin të dyshonin kështu, por ata sajuan një dyshim tjetër. Ata thanë: “A nuk gjeti Allahu ndonjë tjetër për t’ia ngarkuar mesazhin e vet, përveç këtij jetimi të varfër? Allahu nuk do t’i linte të mëdhenjtë e parisë të fisit Kurejsh e Thekif e të bënte profet këtë.” Pastaj thanë: “Përse të mos i zbriste ky Kuran një njeriu të madh nga dy fshatrat?”, do të thotë nga Meka dhe Taifi. Allahu i Madhëruar iu përgjigj mëtimit (pretendimit) të tyre: “A janë ata (idhujtarët) që e ndajnë mëshirën e Zotit tënd?” (43:31,32) Zbulesa, Kurani, profetësia dhe mesazhi profetik janë mëshirë nga Allahu dhe Allahu e di vetë se si e ndan mëshirën e Vet, kujt ia jep atë dhe kujt nuk ia jep atë. Për këtë Allahu ka thënë: “Allahu e di më së miri se ku (dhe si) ta zbatojë misionin e Vet…” (6:124) Më pas, idhujtarët kaluan në një dyshim tjetër. Ata thanë: “Kush bëhet i dërguar i ndonjë mbreti të kësaj bote, mbreti ia plotëson atij disa kushte të thjeshta, duke i dhënë pozitën, shërbyesit, çifligun, pasurinë, shoqëruesit, autoritetin etj. Kështu, ai ecën me shoqërues si dhe me njerëz me famë e të nderuar. Atëherë, si është puna e Muhamedit që thotë se është i Dërguari i Allahut dhe s’pushon së shkuari nëpër tregje, për të fituar kafshatën e gojës? Përse të mos i jetë zbritur një engjëll, që së bashku me të, të jetë paralajmërues? Le t’i jepet atij ndonjë thesar ose le të ketë ndonjë kopësht, nga i cili të ushqehet.” Keqbërësit thanë edhe: “Ju vetëm se po ndiqni një njeri, që e ka zënë magjia!” (25:7,8) Dihet se Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) është dërguar për të gjithë njerëzit: për të mëdhenj e për të vegjël, për të fuqishëm e për të pafuqishëm, për ata me pozitë dhe për ata pa pozitë, për skllevër dhe për të lirë. E, sikur të tërë ato që përmendëm më lart: shërbëtorë, roje e njerëz të mëdhenj, të përfitonin nga Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) nuk do të përfitonin të pafuqishmit, të vegjëlit etj., kur ata janë shumica e njerëzve. Por, kështu do të humbiste vlera e mesazhit dhe nuk do të kishte më asnjë dobi. Pra, iu dha përgjigjia mëtim idhujtarëve, se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) duhet të kishte pozitë, shoqërues etj. që të ishte i dërguar. Për ta hedhur poshtë këtë mëtim mjafton të themi se Muhamedi është i Dërguar. Ajo që kërkuan idhujtarët, binte në kundërshtim me pohimin se zbulesa shpallej për të gjithë njerëzit, njëherësh, edhe për ta. Pasi iu hodhën poshtë edhe këto mëtime, ata ndërmorën një hap tjetër, gjithë inat, për t’ia vështirësuar punën Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ata filluan të kërkonin argumente të ndryshme. Kështu, midis tyre dhe Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u zhvilluan diskutime e polemika, për të cilat do të flasim më poshtë, në dashtë Allahu. Cështja e monoteizmit (besimit në një Zot), ishte kryet e çështjeve dhe themeli i kundërshtimeve të idhujtarëve. Idhujtarët pohonin se Allahu i Madhëruar ishte i Vetëm: i Vetëm në qenien e Tij, i Vetëm në cilësitë e Tij dhe i Vetëm në veprat e Tij. Ata e njihnin Allahun si Krijuesin, që krijoi qiejt, Tokën e ç’ka midis tyre. Ai është Krijuesi i Gjithçkaje. Ai është Zotëruesi i gjithçkaje; në dorën e të cilit janë pronat e qiejve, të Tokës dhe ç’ka midis tyre. Ai sundon gjithçka. Ai është që u jep riskun njerëzve dhe kafshëve. Ai i jep riskun çdo qenieje të gjallë. Ai është Rregulluesi i gjithçkaje nga qielli deri në Tokë. Ai rregullon punën e të voglit dhe punën e të madhit; rregullon punën e milingonës dhe lëvizjen e atomit. Ai është Zoti i qiejve, i Tokës dhe i gjithçkaje në mes tyre. Ai është Zoti i Gjithçkaje. Ai ka nënshtruar Diellin, Hënën, yjet, malet, xhindet, njerëzit, engjëjt etj. Gjithçka i përulet Atij. Ai strehon e ndihmon cilin të dojë, kurse Atij askush nuk i kërkon dot llogari. Ai ngjall dhe Ai vdes. Ai bën ç’të dojë dhe gjykon si të dëshirojë e askush nuk i kundërvihet gjykimit të Tij; askush nuk mund ta prapësojë vendimin e Tij. Pasi idhujtarët pohonin se Allahu i Madhëruar është Një, si në qenien e Tij, ashtu edhe në cilësitë dhe në veprat e Tij, idhujtarët thoshin: “Allahu i Madhëruar u ka dhënë disa robve të Vet të afërm – siç janë profetët e Allahut, të dërguarit e Allahut, të dashurit e Allahut dhe njerëzit e mirë – aftësi jashtë të zakonshmes. Me këto aftësi këta njerëz të afërm tek Allahu mund të ndikojnë mbi shumë çështje të Gjithësisë.” Pra, ata besonin se këta vepronin me lejen e Allahut në punë, si, lindja e fëmijëve, largimi i halleve, plotësimi i kërkesave, shërimi i të sëmurëve etj. Idhujtarët besonin se Allahu ua ka dhënë atyre këto aftësi, sepse ata janë njerëz të Tij të afërt dhe sepse ata janë të rëndësishëm për Të. E, meqënëse Allahu ua paska dhënë atyre këto aftësi, ata ua plotësojnë kërkesat njerëzve pa e parë njerëzit se si ata ia arrijnë kësaj. Ata i luten Allahut dhe ua largojnë njerëzve hallet, fatkeqësitë e sprovat dhe bëhen ndërmjetës për të afruar tek Allahu atë, me të cilin janë të kënaqur ata vetë. Duke marrë si themel këtë mëtim idhujtarët i konsideruan këta profetë, shenjtorë dhe njerëz të mirë si ndërmjetës mes tyre dhe Allahut. Ata sajonin vepra, që gjoja i bënin të afrohen te këta njerëz, për t’i kënaqur ata. Idhujtarët i kryenin ato vepra dhe pastaj u luteshin atyre dhe u kërkonin t’u plotësohen kërkesat, u kërkonin ndihmë atyre për vështirësitë që kishin dhe u luteshin që t’i mbronin nga gjërat që kishin frikë. Veprat, që idhujtarët shpikën për t’u afruar te profetët dhe njerëzit e mirë, kryheshin në disa vende të caktuara për ta. Idhujtarët ndërtuan shtëpi në ato vende dhe aty vendosën statujat e profetëve a njerëzve të mirë, të gdhendura sipas pamjes së tyre të vërtetë ose të përfytyruar. Ndonjëherë gjenin varret e disa njerëzve që, sipas tyre, ishin të shenjtë (evlija) dhe të mirë dhe ndërtonin mbi to shtëpi, pa gdhendur statuja mbi to. Më pas, shkonin e i vizitonin ato. Idhujtarët i preknin me dorë statujat dhe bekoheshin me to. Silleshin rrotull varreve e statujave e qëndronin në këmbë përpara tyre në shenjë respekti dhe madhërimi. Idhujtarët betoheshin dhe premtonin nën emrin e profetëve, njerëzve të shenjtë dhe njerëzve të mirë që të afroheshin tek ata. Me këto veprime ata kërkonin diçka nga privilegji dhe mirësia e këtyre njerëzve të shenjtë a të mirë. Madje, idhujtarët premtonin se do të jepnin për hir të tyre edhe nga risku, që Allahu u kishte dhënë atyre, si drithëra, bukë, gjellë, pije, kafshë, bagëti, ar, argjend, plaçka e pasuri. Drithërat, bukën, pijet, arin, argjendin, plaçkat dhe pasurinë që kishin i dërgonin te vendet dhe varret e këtyre njerëzve të mirë ose te statujat e tyre duke ua dhënë rojeve, që rrinin pranë këtyre varreve a shtëpive. Kurse për bagëtitë e mëdha dhe të imëta, idhujtarët përdornin disa mënyra. Nganjëherë i emërtonin kafshët me emrin e statujave. E bënin këtë për t’u afruar tek të vdekurit dhe për t’i kënaqur ata. Kështu i quanin ato kafshë të shenjta dhe as nuk i thernin, as nuk i godisnin dhe as nuk u bënin keq. Kafshët ishin të lira: kullosnin ku të donin dhe shkonin ku të donin. Në raste të tjera, ata i thernin kafshët mbi statujat e atyre njerëzve të mirë, do me thënë mbi varret e tyre ose në vendet e caktuara për ta. Në raste të tjera i thernin kafshët në çfarëdo vendi tjetër, por kur i thernin ato, përmendnin emrat e evlijave a njerëzve të mirë në vend të emrit të Allahut të Madhëruar. Idhujtarët festonin për këta “evlija” e “njerëz të mirë” një ose dy herë çdo vit. Ata shkonin te varret a vendet e caktuara për ta nga çdo anë. Grumbulloheshin atje në ditë të caktuara dhe organizonin festa; bekoheshin duke prekur gurët, rrotulloheshin qark tyre, thernin kurban për ta etj. Festat kishin një kohë të caktuar. Në to vinin të afërmit e të largëtit. Vinin njerëz me pozitë e pa pozitë dhe secili paraqiste premtimin e tij, që të plotësonte kërkesat e tij. Kështu vepronin idhujtarët me këta “evlija” e “njerëz të mirë”, që të afroheshin tek ata dhe që t’i kënaqnin ata, për t’i bërë ata ndërmjetës midis tyre dhe Allahut. Idhujtarët besonin se nëpërmjet këtyre “evlijave” e “njerëzve të mirë”, ata do të afroheshin tek Allahu dhe nëpërmjet tyre Allahu do t’i përkrahte ata. Idhujtarët u luteshin evlijave të vdekur, që t’u plotësonin nevojat dhe t’u largonin vështirësitë. Ata besonin se të vdekurit i dëgjonin fjalët e tyre dhe u përgjigjeshin kërkesave të të gjallëve, duke ua plotësuar kërkesat dhe duke ua larguar vështirësitë: vetë idhujt ose me ndërmjetësimin e idhujve tek Allahu. Me këto veprime, idhujtarët i vinin shok Allahut (bënin shirk). Ata morën për zot idhujt në vend të Allahut. Ata i konsideruan idhujt ortakë të Allahut. Zotat e idhujtarëve ishin evlijatë, të ashtuquajturit njerëz të mirë e të tjerë si ata. Kur Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ftoi që për Zot të njihej vetëm Allahu dhe e hodhi poshtë gjithçka, që idhujtarët e merrnin për zot përveç Allahut, idhujtarëve u erdhi rëndë. Ata e bënë të madhe çështjen, e mohuan të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe thanë: “Cështja nuk është ashtu siç thuhet.” Dhe: “A mendon ai t’i bëjë zotat një Zot? Vërtet, kjo është gjë shumë e çuditshme. Paria, nga mesi i tyre filluan t’i thonë njëri-tjetrit: vazhdoni dhe duroni për hir të zotave tuaj, sepse nuk ka dyshim se kjo është një gjë e kurdisur. Ne nuk e kemi dëgjuar diçka të tillë në njerëzit e fundit (para nesh), kjo nuk është gjë tjetër, përveçse një trillim.” (38:5-7) Thirrja për në Islam përparoi. Idhujtarët vendosën që ta mbronin idhujtarinë e tyre, të hynin në diskutim e polemikë të hapur me myslimanët, që ta ndalonin thirrjen për tek Allahu dhe ta asgjësonin ndikimin e saj (te myslimanët). Atyre iu dha argument i qartë në çdo pikëpamje. Myslimanët u thanë atyre: “Nga e dini ju se Allahu u ka dhënë robve të Vet të afërm aftësi veprimi në Gjithësi dhe se ata kanë mundësi sipas mendimit tuaj që t’i plotësojnë kërkesat dhe t’ua largojnë vështirësitë? A e dini ju të fshehtën (të panjohurën në gjithësi)? A e keni gjetur atë që thoni në ndonjë libër të trashëguar nga profetët e mëparshëm ose nga dijetarët?” Për këtë Allahu ka thënë: “A mos janë fshehtësitë tek ata dhe ata i shkruajnë?” (52:41) (68:47) Dhe: “Nëse thoni të vërtetën, më sillni ndonjë libër përpara këtij ose ndonjë gjurmë të mbetur prej diturisë.” (46:4) Dhe: “Thuaj: “A mos keni ndonjë dije, që ta nxirrni atë para nesh? Ju, vërtet mbështeteni vetëm në hamendje; ju vërtet, vetëm gënjeni.” (6:148) Ishte e natyrshme që idhujtarët të pranonin se nuk e dinin të fshehtën e Allahut dhe as e kishin gjetur atë të shkruar në ndonjë nga librat e profetëve dhe as e kishin marrë një gjë të tillë nga dijetarët. Prandaj thanë: “Jo, ne ndjekim atë, që gjetëm te prindërit tanë.” (31:21) Dhe: “Ne i gjetëm të parët tanë në këtë fe (pagane) dhe ne gjurmët e tyre do të ndjekim.”(43:22) Në këtë përgjigje del qartë si paaftësia ashtu edhe padija e idhujtarëve, prandaj atyre u thuhet: “Allahu e di dhe ju nuk e dini.” Prandaj dëgjoni prej Allahut të Madhëruar se çfarë thotë e çfarë tregon për të vërtetën e atyre që ju i adhuroni: “S’ka dyshim se ata që po i adhuroni ju, përveç Allahut, janë rob si ju.” (7:194), do me thënë, ata nuk kanë mundësi të bëjnë asgjë nga gjërat që i përkasin vetëm Allahut, ashtu siç nuk keni mundësi edhe ju, pra, ju dhe ata jeni njësoj: të paaftë dhe të pafuqishëm. Për këtë arsye Allahu i ka sfiduar idhujtarët: “Thërrisni, pra ata e le t’ju përgjigjen juve, nëse thoni të vërtetën.” (7:194) “E ata që ju i luteni në vend të Tij, nuk kanë as fuqinë më të vogël.” (35:13) “Nëse ju u luteni atyre (idhujve), ata nuk e dëgjojnë lutjen tuaj; por, edhe sikur ta dëgjonin, nuk do të mund t’ju përgjigjeshin e Ditën e Kijametit, ata do ta mohojnë adhurimin tuaj. E askush nuk mund të ta tregojë ty të vërtetën si Ai, që e njeh mirë gjithçka…” (35:13,14) “Ata (idhujt) që i adhurojnë (idhujtarët) në vend të Allahut, nuk krijojnë asgjë; ata vetë janë të krijuar; janë të vdekur e jo të gjallë dhe nuk e dinë se kur do të ringjallen.” (16:20,21) “A i përshkruajnë shok (Allahut) atë, që nuk mund të krijojë gjë e ata (idhujt) vetë janë të krijuar? Ata (idhujt) nuk mund t’i sjellin atyre ndonjë ndihmë e as veten e tyre nuk mund ta ndihmojnë.” (7:191,192) “Mirëpo, ata (idhujtarët) në vend të Tij, morën për zota të tjerë, të cilët nuk krijojnë dot asgjë, sepse ata vetë janë të krijuar. Ata nuk kanë në dorë për vete as dëm, as dobi; ata nuk kanë në dorë as vdekje, as jetë e as ringjallje.” (25:3) Allahu e ka sqaruar pamundësinë dhe paaftësinë e atyre “zotave”. Allahu e ka sqaruar që t’u lutesh atyre dhe të mbështetesh (shpresosh) tek ata, është një gjë e kotë, sepse ata nuk sjellin dobi. Për këtë Allahu ka përmendur në Kuran disa shembuj. Një ndër ta është: “E ata që u luten të tjerëve përveç Atij (Allahut), nuk do të merrnin përgjigje më shumë se ai, që shtrin duart e tij (drejt ujit), që uji të arrijë në gojën e tij, por ai (uji) nuk do të arrijë. E lutja e jobesimtarëve (që nuk i drejtohet Zotit) nuk është tjetër vetëm se një rrugë e gabuar.” (13:14) Allahu i ka ftuar idhujtarët që të mendohen pak, meqënëse ata e pranonin që Allahu është Krijuesi i gjithçkaje dhe se “zotat” e tyre nuk kishin krijuar asgjë dhe nuk kishin mundësi që të krijojnë asgjë, madje ata vetë ishin të krijuar nga Allahu. Prandaj, Allahu u tha atyre: Si i barazoni me Allahun, që është Krijuesi dhe i Plotëfuqishmi me këto krijesa, që janë krejt të pafuqishme?! Si i adhuroni në të njëjtën kohë edhe Allahun edhe ato?! Si i luteni edhe Allahut edhe atyre? “Atëherë, a është Ai që krijon si ai, që nuk krijon? A nuk po kujtoheni?” (16:17) Kur Allahu ua drejtoi idhujtarëve këtë pyetje, ata mbetën gojëhapur dhe u iku argumenti i tyre. Prandaj heshtën dhe u penduan. Por, u kapën përsëri pas një çështjeje të pavërtetë. Thanë: “Prindërit tanë kanë qenë njerëzit më të mençur dhe ata njiheshin për këtë. Zgjuarsinë e tyre e ka pranuar i afërmi dhe i largëti. Dhe ata të gjithë kanë qenë të kësaj feje. Atëherë, si është e mundur që kjo fe të jetë e kotë dhe e pavërtetë? Madje edhe vetë prindërit e Muhamedit dhe të myslimanëve të tjerë, të kësaj feje kanë qenë.” Allahu iu përgjigj idhujtarëve se prindërit e tyre nuk kishin qenë në rrugë të drejtë. ˙Ata nuk kishin ditur rrugën e vërtetë e as i kishin hyrë asaj rrugë. Pra, ata kanë qenë të humbur. Kjo u thuhej idhujtarëve herë tërthorazi e herë drejtpërdrejt. “Vërtet, ata (idhujtarët) i gjetën prindërit e tyre të humbur. Kështu që (edhe ata) nxituan pas gjurmëve të tyre (pa menduar).” (37:69,70) Ndërkohë, idhujtarët nisën ta frikësonin Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe myslimanët me “zotat” e tyre. Ata u thoshin: “Ju jeni treguar të paedukatë ndaj “zotave” tanë, sepse ata janë të pafuqishëm. Por shpejt ata do të zemërohen me ju dhe do t’u shkatërrojnë krejt ose do t’u gjymtojnë.” Thëniet e idhujtarëve ishin si ato të të parëve të tyre, kur ata u thoshin të dërguarve të Allahut: “Ne nuk themi tjetër vetëm se dikush prej “zotave” tanë (ndoshta) të ka çmendur ty…”(11:54) Allahu iu përgjigj idhujtarëve duke u kujtuar atyre idhujt, që ata shikonin ditë e natë. Zotat e tyre nuk kanë mundësi as të lëvizin nga vendi i tyre e të shkojnë as më përpara as më prapa e as të largojnë ndonjë të keqe nga vetja e tyre. Atëherë, si kanë mundësi që t’u bëjnë keq myslimanëve a t’i zhdukin fare ata? Për këtë Allahu ka thënë: “A kanë (idhujt) këmbë, që të ecin me to? A kanë duar, që të rrëmbejnë me to? A kanë sy, të shohin me ta? A kanë veshë, të dëgjojnë me ta? Thuaj: “Thërritni shokët (“zotat”) tuaj e thurni kurthe (plane) për mua e mos prisni.” (7:195) Për këtë Allahu solli disa shembuj: “O ju njerëz! Ja, u dha një shembull! Dëgjoni, pra! Vërtet, ata që ju i lusni në vend të Allahut, nuk mund të krijojnë asnjë mizë edhe nëse grumbullohen të gjithë për të; po ashtu, nëse miza u rrëmben atyre diçka, ata nuk do të mund ta shpëtojnë atë prej saj. I dobët është edhe lutësi edhe i luturi.” (22:73) “Shembulli i atyre, të cilët përveç Allahut morën mbrojtës (idhuj) është si shembulli i merimangës, që thur shtëpi e sikur ta dinin ata më e dobëta shtëpi është ajo e merimangës.” (29:41) Njëri nga myslimanët e ka treguar pafuqishmërinë e idhujve me këto fjalë: “A është zot ai (idhull), në kokën e të cilit urinojnë dhelpërat? Me të vërtetë, i poshtëruar është ai, që e urinojnë dhelpërat!”. E kur arriti puna deri te këta shembuj të qartë, idhujtarët u shqetësuan, u zemëruan dhe i shanë myslimanët, madje edhe Zotin e tyre, Allahun e Madhëruar. Por Allahu i Madhëruar i ndaloi myslimanët që t’i shanin idhujtarët dhe urdhëroi e tha: “Ju mos ua shani ata (zota), që (idhujtarët) u luten përveç Allahut e të fyejnë Allahun nga armiqësia, duke mos ditur (për madhërinë e Tij).” (6:108) Idhujtarët vendosën që ta shkatërronin thirrjen për në Islam dhe t’i pengonin njerëzit nga rruga e Allahut me presion e me dhunë. Për këtë, çdo kryetar dhe njeri me pozitë filloi t’i ndëshkojë ata që besonin nga fisi i tij. E disa prej tyre shkuan tek Ebu Talibi dhe i kërkuan që ta ndalonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) të thërriste në rrugën e Allahut. Ndëshkimi ndaj myslimanëve Ndëshkimet, që idhujtarët ushtronin ndaj myslimanëve qenë të shumta dhe të rënda, aq sa të rrënqethet mishi e të çahet zemra prej tyre. Bilal ibn Ribahi (Allahu qoftë i kënaqur me të!) ishte skllav i Umeje ibn Halef Xhamhiut. Umeja i varte Bilalit në qafë një litar dhe e çonte te fëmijët, që të luanin me të, por Bilali thoshte: “Një, Një.”9 Umeja e nxirrte Bilalin në mesditë dhe e shtrinte me shpinë përtokë, në rërën a gurët e nxehtë. Urdhëronte që t’i vinin mbi gjoks një gur të madh e pastaj thoshte: “Do të vazhdosh kështu, derisa të vdesësh, ose ta mohosh Muhamedin dhe të adhurosh putat Latë dhe Uzza.” Bilali nuk pushonte së thëni: “Një, Një.” Një ditë kaloi andej Ebu Bekër Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Kur e pa Bilalin duke e torturuar ashtu, ia bleu atë Umejes dhe e liroi për hir të Allahut. Amër ibn Fehiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) torturohej aq shumë nga idhujtarët, sa i humbiste ndjenjat dhe nuk dinte ç’fliste. Ebu Fekihi. Emrin e vërtetë e kishte Eflih; thuhet se ishte prej Ezdi. Ai ishte skllav i Beni Abdi Dariut. Atë e nxirrnin në mes të ditës, në pikun e vapës. Ia lidhnin këmbët me pranga hekuri. Ia hiqnin rrobat dhe e shtrinin barkas në rërën e nxehtë. Pastaj i vinin në shpinë një gur të madh dhe e linin ashtu, pa lëvizur, derisa humbiste ndjenjat. Kështu, idhujtarët nuk pushuan së torturuari atë, derisa më në fund emigroi për në Abisini në Hixhretin e dytë. Njëherë i patën lidhur këmbët me një litar. Pastaj e tërhoqën dhe e lëshuan në rërën e nxehtë. Pastaj ia shtrënguan litarin në fyt, derisa kujtuan se vdiq. Ebu Bekri kaloi atypari, e bleu Eflihun dhe e la atë të lirë për hir të Allahut. Habbab ibn Eretti ishte nga ata që ishin zënë robër qysh në kohën e Padijes (para Islamit). E pati blerë Ummu Enmari, bija e Sibaiut, nga fisi Huza. Habbabi punonte farkëtar. Pasi u bë mysliman, pronarja e vet e torturoi shumë. Ajo merrte hekurin e skuqur dhe ia vinte në shpinë, që të mohonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Por kjo ia shtoi atij edhe më shumë besimin dhe bindjen në Islam. Idhujtarët e mundonin, duke i lëvizur qafën sa majtas djathtas dhe duke i shkulur flokët. Herë-herë e lëshonin mbi prushin e zjarrit, pastaj i vinin një gur të rëndë mbi gjoks, që të mos çohej. Zemireja ishte një roëreshë romake. Ajo e përqafoi Islamin dhe u mundua shumë për hir të Allahut. Torturat i dëmtuan shikimin dhe ajo u verbua. Dikush tha: “Ty të ka goditur Latta dhe Uzzaja!” Ajo iu përgjigj: “Jo, për Allahun. Nuk më kanë goditur putat. Goditja është nga Allahu e po të dojë Ai, e heq verbimin.” Të nesërmen, kur lindi dielli, Allahu ia kishte kthyer përsëri shikimin asaj. Atëherë kurejshët thanë; “Kjo është magji e Muhamedit.” Ummu Abisi ishte një robëreshë e fisit Beni Zuhre. Ajo u bë myslimane, por pronari i saj, Esued ibn Abdul Jaguthi, e torturonte shumë atë. Esuedi ishte nga armiqtë e betuar të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai ishte prej atyre, që talleshin me të. Robëresha e Amr ibn Mu’milit ishte nga fisi Beni Adji. Ajo u bë myslimane e Omer ibn Hattabi e torturonte shumë. Atë kohë, Omeri ende ishte idhujtar. OmperText Transfer Proteri e rrihte atë, derisa i binte të fikët. Pastaj e linte dhe thoshte: “Për Allahun, ty do të të lë vetëm të hidhëruar!” Ajo ia kthente: “Ashtu ta bëftë edhe Zoti ty!” Ndër ato që u bënë myslimane dhe u tortuaruan, është edhe Nadija me vajzën e vet. Të dyja ishin robëresha të një gruaje prej fisit Beni Abdud Dari. Ebu Bekr Es Siddiku (Allahu qoftë i kënaqur me të!) i bleu këto robëresha dhe i la të lira, ashtu siç la të lirë edhe Bilalin, Amir ibn Fehirin dhe Ebu Fekihun. Babai i tij, Ebu Kuhafi, e qortoi Ebu Bekrin: “Unë po shoh se ti po lë të lirë skllevër të dobët. Sikur të liroje nga skllavëria burra të fortë, ata do të të ndihmonin e do të të mbronin ty.” Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me Të!) i tha të atit: “Por, unë dua vetëm kënaqësinë e Allahut.” Atëherë, Allahu i Madhëruar zbriti ajete, ku lavdëronte Ebu Bekrin dhe i përbuzte armiqtë e tij. Allahu i Madhëruar thotë: “Unë u kam paralajmëruar për zjarrin e ndezur fort. Aty nuk hyn tjetër, përveç atij, që është më i mjeri, i cili përgënjeshtroi dhe u zmbraps.” (92:14-16) Në ajet bëhet fjalë për Umejje ibn Halefin, i cili përgënjeshtroi Profetin dhe u zmbraps përballë urdhrave të Allahut dhe për cilindo, që është ose ishte si ai. Më tej Allahu i Madhëruar thotë: “Ndërsa, ai që është i devotshëm, do të jetë larg tij (zjarrit); ai, që e jep pasurinë e vet, që të pastrohet e jo për t’u shpërblyer nga dikush, që i ka bërë mirë më parë, që e jep vetëm për të fituar kënaqësinë e Zotit të vet, më të Lartit; ai, së shpejti, do ta gëzojë atë kënaqësi.” (92:17-21) Në këtë ajet flitet për Ebu Bekr Es Siddikun (Allahu qoftë i kënaqur me të!), për të gjithë ata që ai i liroi, si dhe për të gjithë shokët e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ammar ibn Jasiri (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Nëna e tij dhe babai i tij janë torturuar mizorisht nga idhujtarët. Ata ishin të fisit Beni Mahzum. Beni Mahzumët, me në krye Ebu Xhehlin, i merrnin ata, prisnin pikun e vapës dhe i torturonin në rërën e nxehtë. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) kalonte pranë tyre dhe u thoshte: “O familja e Jasirit! Duroni, juve u është premtuar Xheneti! O, Zoti im! Fale familjen e Jasirit!” Jasir ibn Amir ibn Malik el Amsijju el Medhhaxhiju – babai i Ammarit – vdiq nën tortura. Sumejja, bija e Hajjatit –nëna e Ammarit- ishte robëreshë e Ebu Hudhejfe Mahzumijut. Ajo ishte e moshuar dhe shumë e dobët. Pas torturash të shumta, Ebu Xhehli e mbylli poshtërsinë e tij, duke e dhunuar këtë nënë të madhe me një heshtë. Sumejja vdiq. Ajo është dëshmorja (shehidja) e parë e Islamit. Ammarit iu bënë më të rënda torturat. Idhujtarët herë i vishnin një koracë, kur ishte vapë e madhe, herë i vendosnin mbi gjoks një copë gur të rëndë e të nxehur shumë. Herë tjetër do ta zhysnin në ujë, derisa ai, i sfilitur tha atë që donin ata, por zemra e tij ishte e mbushur me iman (besim). Prandaj, Allahu i Madhëruar zbriti ajetin: “Ai, që e mohon Allahun, pasi e ka besuar Atë - përveç atij që detyrohet (për të mohuar), kur zemra e tij është e qetë, me iman – ai, që kënaqet me mosbesimin, mbi të ka zemërim nga Allahu dhe për ta ka një dënim të madh.” (16:106) Mus’ab ibn Umejri (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Ishte një prej atyre njerëzve me jetesë më të mirë. Kur përqafoi Islamin, nëna nuk e lejonte më të hante e të pinte. Ajo e nxori nga shtëpia dhe Mus’abi jetoi kështu, derisa lëkura iu fishk e iu bë si këmishë gjarpri. Suhejb ibn Senan er Rumi torturohej, derisa humbiste ndjenjat e nuk dinte ç’thoshte. Othman ibn Affani (Allahu qoftë i kënaqur me të!) u torturua tmerrësisht nga xhaxhai i tij. Ai e mbështillte me një rrogoz prej gjethesh palme dhe më pas e tymoste atë. Ebu Bekr Siddiku dhe Talha ibn Ubejdullahu, gjithashtu janë torturuar dhembshëm. Neufel ibn Huejlid el Adeuiu i mori ata. Dikush ka thënë që i mori Othman ibn Ubejdullahu, i lidhi të dy me litar, për të mos i lënë të falen e për t’ua ndaluar fenë islame. Por ata të dy e kundërshtuan dhunën e tij; bënë çmos, derisa u zgjidhën dhe falën namaz. Ebu Bekri dhe Talhai janë quajtur “dy miqtë”, sepse janë lidhur të dy me një litar. Ebu Xhehli, kur dëgjonte për dikë të nderuar dhe me pozitë, që ishte bërë mysliman, e paralajmëronte dhe e kërcënonte se do të humbiste pasuri e pozitë. Kur ai, që bëhej mysliman, ishte i dobët dhe i varfër, Ebu Xhehli e rrihte rëndë dhe përpiqej që ta mashtronte. Pra, sa herë që idhujtarët merrnin vesh se ndonjëri përqafonte Islamin, bënin çmos ose duke e munduar dhe torturuar, ose duke e mashtruar. Idhujtarët vepronin kaq rëndë kundër myslimanëve të dobët e të varfër, që ishin shumica. Ndërsa, për ata që bëheshin myslimanë nga njerëzit e mëdhenj e me pozitë vepronin ndryshe. I bënin mirë llogaritë me ta. Merreshin me kryetarët e fiseve (idhujtarë) e me njerëzit me pozitë dhe me shumë kujdes përpiqeshin që t’i prapësonin nga Islami. __________________ \"Vitet kalojnë...ne si shqiptarë shpresojmë dhe vetëm shpresojmë...Zemrat rrahin më fuqishëm, dëshira është e flaktë, nje fjalë e përmendim edhe ne gjumë:PAVARËSIA.. PRESIM PAVARËSINË TË SHËROJË ZEMRAT TONA\"---- LONI19....