[4peace]

.





SHËRIMI I SAR’ASË








Sar’aja, përndryshe, është një formë e sëmurjes shpirtërore që paraqitet nën ndikimin e prekjes së xhinëve-shejtanëve (ograkut, ogradisjes) në të cilin i sëmuri nuk është përherë i vetëdijshëm për fjalët e tij, psikikisht është i pabaraspeshuar, e humb mbamendjen, fizikisht nuk është stabil dhe nuk mund të kontrollohet gjetë lëvizjeve e sjelljeve. Kjo është një formë çmendurie, epilepsie ose e ndonjë çrregullimi tjetër psikik. Mund të shkaktohet nga veprimi i xhinëve të këqinj nga arsye të shumta.



Ibën Kajjimi el-Xhevzi thotë:
“Sar’aja është dy llojesh:
a) sar’aja e shkaktuar nga shpirtërat e këqinj të kësaj botë (el-ervah el-habithe esh-sherire el-erdije) dhe


b) çrregullim medicinal.

Lloji i parë (a) i sar’asë shërohet me përpjekje të dyanshme:

1) nga ana e të sëmurit dhe

2) nga ana e mjekuesit.



I sëmuri duhet të harxhojë shumë fuqi dhe të bëjë shumë përpjekje në synimin e tij të sinqertë dhe në kthimin e tij nga Krijuese dhe Sunduesi i këtyre shpirtërave me ndikim të drejtë dhe të plotfuqishëm (et-tea’vuz) në të cilin do të mbulohen e shkrihen komponenta e gjuhës dhe e zemrës, sepse kjo është një lloj lufte. Fitorja kundër armikur nuk arrihet vetëm me ndihmën e armëve, me përjashtim nëse ajo është kualitative nga vetvetiu, dhe nëse ndihmuesi është i fuqishëm dhe i fortë. Në rast se njëra nga komponentet në fjalë mungon, atëherë vihet në pikëpyetje (s’është e sigurtë) fitorja, e sidomos kur mungojnë të dyjat: nëse zemra është e zbrazët, pa iman, pa mbështetjen në All-llahun dhe në devotshmërinë, dhe në qoftë se nuk ka armë.




Këto dy komponente duhet patjetër t’i posedojë edhe mjeku(esi). Nuk mjafton që ai vetëm të thotë: “dil”, ose “bismil-lah”, ose “la havle ve la kuvvete il-la bil-lah”. I Dërguari a.s. ka thënë: “Dil, o armik i All-llahut, unë jam i Dërguari i All-llahut!”




E kam parë shejhun tonë duke ia dërguar të sëmurit një person që të bisedojë me shpirtin që ka hyrë në të dhe t’ia dërgojë porosinë: “Shejhu të porosit të dalësh, sepse nuk të është lejuar një gjë e këtillë!” I sëmuri pas kësaj do të zgjohej nga transi. Ndonjëhere ndodhte që shpirti i keq të mos dëshirojë të dalë, kështuqë ai e dëbonte me të rëna. I sëmuri do të zgjohej duke mos ndier dhimbje, këtë e kemi parë shumë herë.




Posçërisht në vesh të të sëmurit përsëritte gjatë duke lexuar ajetin: (shih Kur’anin 23:115)




Më ka rrëfyer shejhu se një herë e ka lexuar rukjen në vesh të të sëmurit dhe është paraqitur shpirti: “Po!”, me zë të rënduar. “Për këtë shkak”, tregon shejhu, “e ngrita shkopin dhe fillova t’i bie nëpër damarët e qafës derisa u lodha. Të pranishmit aspak nuk dyshuan se i sëmuri u është nënshtruar të rënave. Menjëherë u paraqite xhineja duke thënë:

- Unë e dua!
- Ai ty nuk të don.
- Kam dëshirë ta bëj haxhxhin me të.
- Ai nuk don të vijë në haxhxh me ty.
- Atëherë do ta lëshoj për hir të kerameteve tua.
- Jo, por për shkak të përulshmërisë ndaj All-llahut dhe Pejgamberit të Tij.
- Mirë, pra, do të dal.

I sëmuri erdhi në vete, shikoi anë e mbanë e tha:
- Ç’bëj unë te shejhu?
Ata e pyetën: - E të gjitha këto të rëna që i ke marrë, a s’janë boll?!
- Pse të më rrahë shejhu, pasi unë nuk (i) kam bërë asgjë?

Nuk i kujtohej aspak se e ka rrahur shejhu.



Shejhu ka shëruar me leximin e ajetul-Kursisë duke urdhëruar që mjeku(esi) dhe i sëmuri ta lexojnë e përsërisin gjatë atë, e poashtu edhe suret “Mua’vvidhetejn”.




Shkurt, ky është një lloj i sar’asë, shërimin e të cilit e mohojnë një grup i vogël injorantësh që nuk kanë njohuri e mençuri.




Shpirtërat e këqinj më tepër ndikojnë tek ata të cilët janë të dobët në fé, zemrat e të cilëve janë të zbrazëta nga imani, dhe tek ata të cilët nuk mbrohen me mbrojtje të imanit-sunnetit, pastaj kur takohen me shpirtërat e këqinj, të pa armatosur dhe lakuriq, ata i fryjnë dhe veprojnë në ta”.









Argumentet tradicionale për ekzistimin dhe mundësinë e shërimit të kësajë sëmurjeje








Ka shumë argumente nga burimet tradicionale të Sheriatit, të cilët vërtetojnë veprimin e xhinëve- shejtanëve në formë të sar’asë.




Në kur’an thuhet: (shih Kur’anin, 2:275)




Në komentin më të njohur klasik të Kur’anit nga Imam Taberiu thuhet se “prekja e shejtanit është një lloj sar’aje ose çmendurie”,




Në tesfirin e Kurtubiut, në lidhje me shpjegimin e këtij ajeti, thuhet:

“Në këtë ajet kemi argumentin kundër atyre të cilët konsiderojnë se sar’aja nuk ndodh nga ana a xhinëve, dhe kundër atyre që thonë se ata janë shfaqje (fenomene) natyrore, kurse shejtani s’mund të qarkullojë nëpër trup të njeriut e të shkaktojë të ashtuquajturën “prekje”, në realitet një lloj çmendurie”.




Në hadithin, të cilin e transmeton Taberaniu, përmendet se Pejgamberi i All-llahut e ka shëruar një djalosh, të cilin ia kanë sjellë të lidhur, sepse ka qenë në gjendje çmendurie. I ka rënë shpinës duke thënë: “Dil, o armik i All-llahut!Dil!”, derisa i është kthjelluar plotësisht pamja e tij e çmendurisë. Pastaj ai e ka lexuar duanë dhe e ka përshkuar me duar fytyrën e tij. Djaloshi është shëruar dhe prej asaj kohe ka qenë në gjendje aq të mirë shëndetësore sa që askush nga shoqëria e tij nuk ka qenë më normal e më i mençur se ai.




Nga ky transmetim mund të konkludohet se:
1. shejtani, armiku i All-llahut, mund të ndikojë të njeriu në formë të sëmundjes së sar’asë (ograkur, ogradisjes, çmendurisë).


2. ky lloj i sëmundjeve mund të shërohet me atëmënyrë siç ka vepruar Pejgamberi i All-llahut.


3. shejtani mund të vejë kontakt me njeriun, të hyjë në të e të veprojë në të. Kjo kuptohet nga veprimet e përcjella të Pejgamberit a.s., kur ai kërkon që shejtani ta lëshojë trupin e personit të sëmurë. Është logjike që daljes duhet t#i paraprijë hyrja.




Rivajet i ngjashëm është eshe ai që e shënon El-Hajthemi, e në të cilin thuhet se Pejgamberit të All-llahut i ka ardhur një grua dhe ka kërkuar që ai t’i lutet All-llahut të Gjithëmadhërueshëm për shërimin e djalit të saj, të cilit i kishte luajtur mendja. Ai kërkoi prej sa t’i sjellë ujë. Ia solli një enë të vogël prej guri me ujë, në të cilin pështyu, e shpërlau fytyrën, bëri dua dhe urdhëroi: “Shpërlaje me këtë ujë dhe lute All-llahun që ta shërojë”. Përcjellësi i këtij hadithi thotë: “Kërkova që prej atij uji të më japë edhe mua për djalin tim. Mora pak me gishtërinj dhe e leva nëpër trup. Pastaj u bë njeriu më i shëndoshë. E pyeta edhe atë gruan për djalin e saj dhe ajo më tha se është shëruar plotësisht”.




Ebu Davudi shënon transmetimin që Neveviu në veprën e tij “Edhkar” e konsideron të besueshëm, e të cilin e përcjell Harixhetu b. Es- Salt prej mixhës së vet, i cili e pranoi Islamin para Pejgamberit a.s. dhe duke u kthyer prej tij i takoi disa njerëz që e mbanin një njeri të lidhur me zinxhir. I thanë se kanë biseduar në mes vete se, me siguri, kolegu i tij (Pejgamberi a.s.) është dërguar me ndonjë dobi e mirësi për njerëzit. Pastaj e pyetën se a ekziston diçka, me të cilën (muslimanët) shërohen? (Ai më pastaj rrëfen):




“Ia lexova atij rukjen (disa pjesë të caktuara të Kur’anit) në formë të Fatihasë deri sa u shërua. Ata më dhuruan njëqind dele. Shkova te Pejgamberi a.s. dhe e lajmërova për të. Më pyeti: A ke kuvenduar diçka tjetër? I thash: Jo! Ai tha: Pranoje dhuratën e tillë. Vaj halli për atë që ushqehet prej rukjes së pavlefshme! Ti je ushqyer me rukjen e vlefshme”.




Ky trasmetim përcillet edhe në këtë version:
“Ia lexoi atij rukjen tre ditë, në mëngjes dhe në mbrëmje, në mënyrë të përsëritjes së Fatihasë. Kur e lexonte suren, atëherë e mblidhte pështymën dhe pështyente”.




Ibni Tejmije konsideron se xhinët hyjnë në trup të njeriut, ky ështzë edhe mendimi i ulemave të proveniencës së ehli sunnetit, të cilët me koncenzus pajtohen për këtë çështje. Brenda njeriut shkaktojnë sar’anë dhe flasin me gjuhën që ai nuk e kontrollon (dot). Transmetohet se Pejgamberi a.ss.të ketë thënë në një transmetim, të cilin e shënojnë Buhariu dhe Muslimi: “Shejtani qarkullon në trupin e njeriut, nëpër enët e gjakut”.




Transmetohet se Ahmed b: Hanbeli, themelues i medhhebit hanbelit. E ka shëruar sar’anë. Ati i është ankuar Halfi Mutevekkil për rastin e vajzës-robëreshës së mikut të tij, e cila ke qenë e sëmurë nga sar’aja. Imam Ahmedi i nxorri prej këmbëve nallet e drunjta me rryp prej gjetheve të palmës, me të cilat merrte abdes dhe ia dha shokut të vet duke i thënë:




“Shko në rezidencën e Halifit, ulu pranë shtratit të robëreshës dhe thuaj (xhinit që ka hyrë në trupin e të sëmurës): Ahmedi të ka porositur si vijon: A dëshiron me vullnetin tënd të dalësh apo të marrësh 70 të rëna me këta nalle”.




Xhini i lig u paraqit me gjuhën e të sëmurës:
“Dëgjojmë dhe iu përulemi urdhërave. Ahmedi, edhe sikur të na urdhëronte të shpërngulemi nga Iraku, ne do ta dëgjonim atë. Ahmedi ( me të vërtetë) u është nënshtruar urdhërave të All-llahut, kurse ai i cili iu nënshtrohet urdhërave të All-llahut meriton që t’i nënshtrohet atij sejcili”.




Xhini doli nga trupi i vajzës me fjalë dhe ajo u bë plotësisht normale, lindi fëmijë dhe çdo gjë shkoi në mënyrë normale derisa Ahmed b. Hanbeli ishte gjallë. Kur vdiq, xhini u kthye sërish në trupin e saj. Halifi iu drejtua Ebu Bekër El-Merveziut, i cili e trashëgoi Ahmed b. Henbelin si dijetari më i njohur i kohës së vet. Ai, duke ditur për rastin e Ahmedit, e mori nallen dhe shkoi tek e sëmura. Megjithatë, xhini refuzoi t’i dëgjojë urdhërat e tij dhe tha se Ahmed b. Hanbeli ka qenë në mënyre të veçantë i përulur ndaj urdhërave të All-llahut. Randaj xhinët kanë qenë të urdhëruar që patjetër t’iu nënshtrohen urdhërave të tij, gjë që nuk është rasti i njëjtë edhe me El- Merveziun.




E njëjta gjë përcillet edhe për Ibën Tejmijen, gjë të cilën e kemi cituar më parë. Nxënësi i tij, Ibnull Kajjimi, rrëfen se Shejhu ka ditur vetëm të dërgojë dikë me porosinë drejtuar xhinit që ta braktisë trupin e personit të sëmurë, gjë që ka mjaftuar për shërim. Në rastet e tjera ai vetë do të vepronte. Ndonjëherë do të haste në shembullin e xhinit të lig që s’është përulur, ashtu që tek ai të zbatonte metodën e rrahjes fuqishëm me shkop sa që të pranishmit mendonin se i sëmuri të rënat e tilla nuk mund t’i durojë dhe s’mund të mbetet gjallë. Mirëpo, i sëmuri do të kthehej nga transi dhe gjendja e Cmendurisë në gjendje plotësisht normale, i habitur duke pyetur se ç’kërkon Shjehu tek ai, duke mos ndier kurrfarë dhimbjeje nga ato të rëna.









Situatat kur ndodhin sulmet e shejtanëve








Prekja e xhinëve mund të ndodhë në rastet që vijojnë:
1. kur xhini irritohet nga ndonjë sjellje e pakontrolluar që e godet, sepse xhini është i padukshëm ( e përvëlon me ujë valë kur e derdh ujin, bie mbi të e te ngjashme),


2. kur xhini ose xhinesha dashurohet në krijesën njerëzore.


3. kur xhini i lig bën zullum e padrejtësi, madje edhe pa kurrfarë arsye, e që paraqitet tek njerëzit në njërën prej këtyre katër gjendjeve që vijojnë:

a) në gjendje hidhërimi

b) në gjendje frike,

c) në gjednje kënaqësie dhe

d) në gtjendje depresioni.




Hyrja dhe ngjitja e xhinit me njeriun mund të ndodhë për shkak të natyrës dhe karakterit të xhinëve, të cilët janë të pamaterializuar, në realitet të krijuar “nga flaka e zjarrit”.









Simptomet e veprimit të xhinëve








Simptomet e njeriut të sëmurë mund të ndahen në simptome të cilat manifestohen në zhgëndërr apo në ëndërr.

Simptomet që manifestohen në ëndërr janë:
1. pagjumësia, zgjuarja e shpeshtë nga gjumi, ankthet e natës, ngritja dhe ecja në gjumë;


2. ëndërrat e tmerrshme dhe përndjekjet nga të cilat nuk mund të ikë;


3. ëndërrimi i kafshëve: gjarpërinjve, macjeve, mive, qenve, luajve e të ngjashme;


4. kërcëllitje e dhëmbëve;


5. qeshja e pakontrolluar me zë, qarja, britma ose kukatja;


6. ëndërrimi i vetvetes në varr ose në ndonjë vend të shkretë;


7. ëndërrimi i njerëzve me dimensione të panatyrshme të zgjatur, të shkurtuar, të zi dhe


8. ëndërrimi i tmerreve dhe fantazmave.




Simptomet të cilat mund të ndihen në zhgëndërr janë:
1. shtytja e averzionit të brendshëm dhe largimi nga çdo lloj ibadeti, sidomos nga namazi dhe dhikri;


2. kokëdhembja konstante e cila nuk ka shkak medicinal;

3. mosprania e shpirtit;


4. dembelia dhe plogështia trupore, të cilat të përkujtojnë lëvizjen e paharmonizuar të robotit;


5. shtangimet dhe krizat nervore;


6. dhimbjet në disa pjesë të trupit që nuk mund të shërohen në aspektin medicinal.









Cilësitë e lexuesve të rukjes








Ata të cilët praktikisht merren me shërimin e sëmundjeve të përmendura, do të duhej poseduar cilësitë vijuese:

1. të kenë besim të drejtë, të pakontestueshëm, monoteist islam që e pason praktika me fjalë e me vepra:


2. të jenë definitivisht të bindur në vërtetësinë hyjnore të Kur’anit dhe në ndikimin e Tij në xhinët dhe shejtanët, të cilën adresën e kanë në Shpallje;


3. të njohin mësimet islame që kanë të bëjnë me botën e fshehtë të xhinëve e shejtanëve, sepse me rastin e shërimit dhe kontaktit me xhinët duhet patjetër të sjellin vendime, kështuqë mund të bëhen gabime katastrofale;


4. të njohin të drejtën islame, mësimet e saj dhe të mund që t’i zbulojnë intrigat dhe mashtrimet e shejtanëve, siç transmetohet prej Ibni Tejmijes të cilit, me një rast, xhini i ka ofruar dalje nga personi i sëmurë duke thënë: “Dal për shkak të rrespektit që kam ndaj teje”. Megjithatë, Shejhu ia kthen: “Jo! Duhet patjetër të dalësh nga nënshtrimi ndaj All-llahut dhe Pejgamberit të Tij”,


5. do të ishte mirë që individi, i cili merret me shërim, të jetë i martuar në mënyrë që mundësia e tij të jetë më e vogël për të gabuar dhe mos të bie në sprovë me femrat e sëmura, të cilat, me rastin e shërimit, në një përqindje të madhe, ndodhen në trans dhe plotësisht të varura, duke mos iu kujtuar atyre fare se çka ka ndodhur me to. Për këtë shkak, gjat kohës së shërimit me pacienten, duhet patjetër të jetë i pranishëm edhe tutori i saj, kështuqë t’i iket mundësisë për të gabuar;


6. t’iu shmangen gabimeve, për arsye se gabimet e ndihmojnë shejtanin dhe i japin të drejtë të mos dëgjojë, të mos nënshtrohet dhe (kështu) të mbetet te personi i sëmurë;


7. t’i kryejnë detyrimet fetare dhe ibadetet me të cilat dobësohet ndikimi i shejtanit;


8. të përkujtojnë dhe lëvdojnë All-llahun e Madhërueshëm ashtu si është urdhëruar me sunnet ne raste e situata të ndryshme;
9. të kenë nijjet (qëllim) të drejtë e të pastër gjat shërimit;


10. të imunizohen dhe të mbrohen me dhikre të llojeve të veçanta të sunnetit. Sa më tepër që dikush i afrohet All-llahut të Madhërueshëm me ibadet, me dhikër, me përulshmëri e të ngjashme, aq më tepër largohet nga shejtanët dhe mundësia e tyre që të ndikojnë në të.









Rukja








Në Sheriat këto sëmurje shërohen me metodën e këndimit të rukjes, që do të thotë, të ajeteve të caktuara (fjalive, fragmenteve. Kur’ani është ilaç, siç thotë edhe vetë: (shih Kur’anin, 17:82)




Në një transmetim, të cilin e shënojnë shumë muhadithë, siç janë: Ibnus-Sunni, Hakimi, Bejhekiu dhe Abdullah b. Ahmed bin Hanbeli, jepen ajetet e zgjedhura që lexohen për mjekimin e sar’aja-së dhe është bazë e rukjes që lexohet te shërimi nga sar’aja.



Ubejj b. Ka’bi rrëfen: “Kam qenë te Pejgamberi a.s., kur erdhi një beduin e tha:
- O i Dërguar i All-llahut, e kam një vëlla të sëmurë.
- Çfarë sëmundje ka?
- Është çmendur.
- Sille këtu.



E uli para vetes, pastaj i këndoi ajetet që vijojnë:
1. Fatihanë
2. ajetet prej 1-5, 163-164, 255, 284-286 të sure Bekare,
3. ajetin e 18 të sire Ali Imran,
4. ajetin e 54 të sures El-A’raf,
5. ajetin 116 të sures El-Mu’min
6. ajetin e 3 të sures El-Xhinn,
7. ajetet prej 1-10 të sures Es-Saffat,
8. ajetet prej 21-24 të sures El-Hashër,
9. suren Ihlas dhe El-Mu’avvidhetejn”









Ajetet e rukjes








Pra, ajetet e rukjes, sipas këtij transmetimi, janë:
El-Fatiha
(1-7)

El-Bekare
1,2, 3,4, 5,102,163,164,255,256,257,284,285,286

Ali Imran
18,19

El A’raf
54,55,56,117,118,119,120,121,122

Junus
81,82

Ta Ha
69

El-Mu’minun
115,116,117,118

Es-Saffat
1,2,3,4,5,6,7,8,9,10

El-Ahkaf
29,30,31,32

Er-Rahman
33,34,35,36

El-Hashër
21,22,23,24

El-Xhinn
1,2,3,4,5,6,7,8,9

El-Ihlas
1,2,3,4

El-Felek
1,2,3,4,5

En-Nas
1,2,3,4,5,6






...