[4peace]

...







Kënga, dëfrimi dhe duartrokitja janë ibadete të shejtanit








Ibën tejmije mes tjerash përmend se veprimet dhe gjendjet shejtanore më të fortë i përmban dëgjimi i këngëve dhe dëfrimi, gjë që është praktikë e lashtë e idhujtarëve që përmendet në Kur’an: (shih Kur’anin, 8:35)





Ibën Kethiri konsideron se kërcënimi i tillë me dënim ndaj idhujtarëve është realizuar tashmë në këtë botë në betejën e Bedrit, në formë të robërimit dhe vrasjes së tyre. Ky është edhe mendimi i Ibën Xherir Et-Taberiut.





Pra, britmat, fishkëllimat dhe duartrokitjet kanë qenë (dhe kanë mbetur) si praktikë e “ritualeve” të pabesimtarëve. E sa i takon ibadetit të Pejgamberit a.s. dhe të as’habëve të tij është në formë të namazit, këndimit të Kur’anit, dhikrit e të ngjashme. Pejgamberi a.s. dhe shokët e tij asnjëherë s’kanë organizuar festivale të muzikës e këngës, por, kur janë gjetur bashkërisht, e kanë zgjedhur ndonjërin me zë të bukur që t’iu këndojë Kur’an. Ibën Omeri i ka thënë Ebu mUsa El-Esh’ariut: “Na e përkujto neve Zotin tonë!” Atëherë Ebu Musa do të këndonte Kur’an kurse të tjerët do të dëgjonin. Edhe Pejgamberi a.s. ka kërkuar prej Ibni Mes’hudit që t’i këndojë Kur’an...









Aspekti juridik i vënies së xhinit në shërbim të njerëzve









Ai që e përdorë xhinin dhe e urdhëron të kryejë ato ibadete e ceremoni që ka urdhëruar All-llahu dhe i Dërguari i Tij, bën pjesë në robërit e mirë dhe të zgjedhur të All-llahut.




Ai i cili i shfrytëzon në gjëra të lejuara është në shkallën e atij që i shfrytëzon njerëzit në punë të lejuara.




Ai i cili i përdorë për qëllime të palejuara, është mëkatar, kurse ai që i përdorë për të bërë apostazi (kufër) edhe vet bëhet kafir etj.





Mirëpo, ai i cili i përdorë ata për disa qëllime mbinatyrore, duke mos e njohur sa duhet Sheriatin dhe duke menduar se ato janë keramete (sikur ta bartin prej nje vendi në vend tjetër ose ta çojnë në haxhxh etj.) s’din të bëjë dallimin e mashtrimeve shejtanore prej kerameteve.









Edhe Pejgamberit a.s. i është bërë sihër









Pëjgamberit a.s. i është bërë sihër në qime të flokëve të kokës dhe të mjekrrës së tij, të cilat robëresha e tij ua ka dhënë çifutëve. Meleku Xhubril e ka lajmëruar Pejgamberin a.s. për vendin e sihrit dhe ai e ka dërguar Aliun, Ammar b. Jasirin dhe Zubejrin që ata ta nxjerrin dhe ta shkatërrojnë. Xhibrili ia ka kënduar rukjen me suret “El-Mua’vvidhetejn”, por edhe Pejgamberi a.s. vetë ia ka lexuar vetes dhe është shëruar.




Nga hadithi i lartëpërmendur kuptohet se për të shkatërruar sihrin dhe për t’u shëruar me sukses nga ai, duhet ndërmarrë hapat e caktuar:



1. Kërkimi dhe gjetja e vendit ku është fshehur sihri, nxjerrja dhe shkatërrimi i tij, është mënyra më efikase e shërimit, pas çkahit i sëmuri ndjehet sikur të jetë i liruar nga prangat.



2. Imunizimi dhe mburoja arrihet me këndimin e rukjes, e cila në mënyrë preventive të mbron nga veprimi i sihrit ose të shëron nga ai, nëse tashmë është përgatitur.



3. Veprimi i sihrit ndjehet në trupin e personit, të cilit i është drejtuar sihri, për shkak të magjepsjes xhinore dhe pushtimit të trupit të të sëmurit. Me ekzorcizmin dhe përzënien e xhinit nga trupi i të sëmurit prishet edhe ndikimi i sihrit.









Llojet e sihrit









Ekzistojnë shumë lloje të sihrit në bazë të asaj që shkruajnë ekspertët, të cilët merren në mënyrë profesionale me këtë tematikë.



1. Sihri me të cilin bëhet ndarja në mes dy vetëve: ndarja e burrit dhe gruas, ndarja me dy ortakëve, fëmijëve e prindërve e të ngjashme.



2. Sihri i cili përmban gjendjen momentale (status-quo-në)



3. Sihri i cili shkakton sëmundje,



4. sihri i cili shkakton vdekje,



5. sihri që shkakton çmendurinë, përçarjen etj.



Përgatitja e sihrit (shtrignive), ta mësosh atë e t’ia mësosh dikujt tjetër mund t’i ketë dy aspekte juridike:




a) Sihri me të cilin bëhet kufër (apostazi)




Ky lloj i sihrit të nxjerr nga mbrojtja e Islamit, kurse përgatitet me ndihmën e xhinëve shejtanë, të cilëve, sehrbërësi, iu dorëzohet dhe lidh aleancë me ta, duke i adhuruar me rituale të ndryshme, gjë që është “mëkat i kobshëm”









Dënimi i sihirbërësit për bërje sihri









Dijetarët muslimanë, pra, me koncensus e kanë ndaluar këtë lloj sihri dhe kanë caktuar që sihirbërësi i cili merret me të duhet të ekzekutohet. Dënimin me vdekje të sihirbërësit e përkrahë e tërë plejada e dijetarëve muslimanë, siç janë: Omer b. El-Hattabi, Osman b. Affani, Hafsa, Omer b. Abdulazizi, Ebu Hanifeja, Imam Maliku e të tjerë, shafiu mendon që sihirbërësit të mos i shqiptohet dënim me vdekje vetëm për përgatitjen e sihrit, por atij t’i shqiptohet dënimi vetëm atëherë kur me magjinë në fjalë e ka mbytur ndonjë person. Sipas tij, vetëm në atë rast mund t’i shqiptohet dënimi me vdekje.




Në Kur’anin Famëlartë thuhet: (shih Kur’anin 2:102)




Buhariu shënon hadithin ku thuhet: “Largohuni nga mëkatet që çojnë në shkatërrim: politeizmi dhe sihri”.





Sipas normave të këtilla tradicionale tekstuale dijetarët mendojnë se sihirbërësi është pabesimtar, për ç’gjë duhet të dënohet doemos me vdekje, në historikun e të drejtës së Sheriatit ceket zbatimi i dënimit me vdekje ndaj sihirbërësit (magjistarit) nga ana e Omer b. El-Hattabit, Osman b. Affanit, Hafsës r.a., bashkëshortes së Pejgamberit a.s. dhe tjerëve.




Juristët këtë e arsyetojnë me argumentet vijuese:

1. Pejgambëri a.s. ka thënë, siç është shënuar në veprën “Mustedrek”: “Haddi (sanksion i caktuar) i sihirbërësit është goditja me shpatë”.



2. Ajeti mbi sihrin (El-Bekare:102) lajmëron se sihri nuk mund të sjellë dobi por vetëm dëm: (shih Kur’anin, 2:102)




Në një ajet në suren “Ta Ha” mohohet se do të ket sukses sihirbërësi: (shih Kur’anin 20:69)




3. Pejgamberi a.s. e ka shpjeguar se All-llahu i Madhërishëm s’e ka bërë të mundshëm e efikas shërimin me haram, përndryshe në të do të kishte kundërthënie. Kështu, Ibnul Kajjimi sjell një kaptinë të tërë me hadithe për ndalimin e shërimit me haram, ku, mes tjerash, në një transmetim thotë: “Mos u shëroni me haram (të ndaluarën)”.









b) Sihri me të cilin bëhet gjynah (mëkat) i madh









Lloji i këtillë i sihrit nuk trajtohet si apostazi (kufër) edhepse është mëkat i madh. Përgatitet në formë nyjesh magjike, me dua të papëlqyeshme etj., por pa rituale shejtanore, pa u dorëzuar e pa lidhë kontratë me xhinët. Te pjesa dërmuese e dijetarëve. Prej tyre veçojmë Ebu Hanifen, Malikun dhe, sipas mendimit të tij më të njohur, Imam Ahmedin, edhe sihirbërësi i këtillë duhet patjetër të dënohet me vdekje. Përgatitja e sihrit, poashtu, ta mësosh atë e t’ia mësosh dikujt tjetër, konsiderohet apostazi (kufër).









Shërimi nga pasojat e sihrit









Shërimi nga sihri mund të bëhet:


1. Me leximin e rukjes së vlefshme, dhikreve, duave, formulave mbrojtëse e të ngjashme, gjë që nga aspekti juridik është e lejuar me koncensus, krahas kushteve të njohura të cilat i kemi përmendur më lart.



2. Me metodën e sihrit, me të cilën shërohet veprimi i sihrit e, në të njëjtën kohë, shkatërrohet me influencën e shejtanëve pasi që i sëmuri ose sehirbërësi i bën lajka dhe i nënshtrohet me fjalë ose vepër apostazie, në mënyqë që t’i ndihmojë.









Shërimi me metodën e Sihrit









Për sa i përket metodës së këtille, ajo mund të manifestohet praktikisht në shumë mënyra:

1. Që sihirbërësi, pasi që t’i vijë në ndihmë xhini, shejtani, e lajmëron të sëmurin ose atë që kujdeset për të për vendin ku ndodhet sihri, madje, ndoshta edhe personin e cili e ka përgatitur atë, gjë e cila ia mundëson të sëmurit ta shkatërrojë e të shërohet.



2. Qe sihirbërësi me ndihmën e shejtanit/xhinit, ta gjejë sihrin gjatë kohës derisa i sëmuri ndodhet tek ai. Ndoshta edhe në rastin e parë edhe në të dytin, kohë pas kohe, ai këndon edhe ndonjë dua dhe ajet kur’anor, duke e fryrë të sëmurin që ai të fitojë bindje se kjo është mënyrë e lejuar e shërimit me Kur’an.



3. Qe sihirbërësi t’ia caktojë të sëmurit disa veprime, flijime ose rituale që në vete përmbajnë apostazi, siç është dhënia sakrificë (kurban) në emër të ndonjë xhini, sunduesit apo të parit të tyre, në emër të ndonjë njeriu e të ngjashme.



4. Që sihirbërësi t’i caktojë të sëmurit t’i thotë disa talismanë të pakuptueshëm shejtanor, “dua me mburoja” që të çojnë në apostazi, ose i përgatitë asi hajmalie, të cilën ai e varë në trupin e vet, në automobil, në shtëpi, në krevatin ku flen etj. Atë ndoshta e shkruan me gjak, me fëlliqësirë, me urinë e të ngjashme.






***