[4peace]

...






DEFINICIONI I SIHRIT







Ibni Kudameja, sihrin e definon në këtë mënyrë:
“Sihër janë: lidhja e nyjeve, talismanët, nuskat, hamajlitë; kjo është e folme me të cilën flitet ose e cila shkruhet ose me të përgatitet diçka që vepron, pa prekje fizike, në trupin e të magjepsurit, ndodh me të vërtetë, realisht, në zemrën dhe në mendjen e tij. Sihri mund të shkaktojë vdekjen ose sëmundjen, mund të shkaktojë impotencën, të ndajë gruan dhe burrin, të fisë urrejtjen e dashurinë ose neverinë e pakontrolluar në mes dy personave e të ngjashme. Ky është mendimi i Shafiut”.




Sado që njerëzit të largohen nga All-llahu dhe programi i Tij i jetesës, po aq do të jenë të nënshtruar proporcionalisht ndaj veprimit shejtanor-xhinor.




Xhumhuri i dijetarëve muslimanë, në bazë të burimeve tradicionalë të Sheriatit konsiderojnë se sihri, me të vërtetë, realisht, vepron, ndaj dhe për këtë arsye është e ndaluar dhe, për ata që e bëjnë dhe e dërgojnë është caktuar dënim në këtë dhe në botën tjetër.




Edhepse ekziston njëfarë ngjashmërie në mes sihrit, mu’xhizes (veprime të mbinatyrshme që u janë dhënë vetëm pejgamberëve për argumentimin e tyre profetik) dhe kerameteve (veprime të jashtëzakonshme që u janë dhënë njerëzve të mirë, por nuk janë në shkallën e mu’xhizës), ato kanë dallime kruciale në mes vete:




- sihri, pra, është një lloj shkence, shkathtësi e përvetësuar, e cila mësohet me anë të hulumtimit dhe praktikës.



- Mu’xhizeja dhe kerametet asnjëherë s’mund të realizohen nga gjynahqari (mëkatari), përkundër sihrit, të cilin është në gjendje ta realizojë vetëm ai,



- Mu’xhizeja është dhuratë e All-llahut xh.sh. për pejgamberët dhe ajo është vetëm e vërtetë. Ajo në vete mbartë tekaddi (nxitje), të cilin askush tjetër pos pejgamberit, të cilit i është dhënë, nuk mund ta bëjë e imitojë, po edhe sikur të bashkoheshin të gjithë e të mundoheshin të bënin një vepër të tillë o të ngjashme. Ashtu siç mund të përgatitë sihër ndonjë sihirbërës, po ashtu mund ta përgatisë edhe çdokush tjetër, pasi që ajo është shkathtësi e shkencë (që mund të mësohet nga sejcili),



- Mu’xhizen s’mund ta prishë askush, ta pengojë veprimin e saj ose t’i kundërvihet. Sihrin mund ta prishë ndonjë sihirbërës tjetër i ngjashëm me atë që e ka bërë ose më i shkathtë se ai dhe më i udhëzuar në fshetësitë e magjisë. Për këtë shkak bëhet vazhdimisht luftë në mes tyre si dhe ndihmësve të tyre shejtanorë. Sihrin mund ta prishin dhe shfuqizojnë edhe dijetarët muslimanë, të cilët, me rukje, dhikër e me dua, siç ka vepruar Pejgamberi a.s., i shërojnë njerëzit nga kjo e keqe.










Faktet e veprimit të Sihrit








S’diskutohet dot, nga aspekti i Sheriatit ekzistimi dhe veprimi (ndikimi) i sihrit. Këtë e vërtetojnë shumë ajete kur’anore dhe hadithe të Pejgamberit a.s.




Në Kur’an thuhet: (shih Kur’anin, 2:102 dhe 10:79-81)




Buhariu dhe Muslimi shënojnë transmetimin e Aishes r.a. ku thuhet se Lubejd bin El-E’asami, sihirbërësi më i njohur hebre, i kishte përgatitur sihër Pejgamberit tonë me qëllim që ta mbyste. Sihrin e kishte përgatitur në krëhër dhe kishte vënë qime në lëvoren e palmës, duke e vënë ate në gurin e pusit Zervan. All-llahu i Madhërishëm, siç kuptohet nga komentimi i këtij hadithi, e shndërroi këtë magji të fortë të zezë, e cila mund të shkaktojë vdekjen, në llojin më të butë të sihrit (impotencë e përkohshme) dhe i dërgoi melekët të lajmërojnë se ku gjindet sihri. Kur u zhduk sihri, Pejgamberi a.s. u shërua.




Buhariu dhe Muslimi shënojnë nga Ebu Hurejra r.a. transmetimin se Pejgamberi a.s. ka thënë: “Largohuni prej shtatë gjynaheve të mëdha shkatërruese!” Dhe, pastaj theksoi se edhe sihri është njëri prej tyre.




Të qenët dhe ndikimin e sihrit e kanë mohuar vetëm dijetarët e rrallë të proveniencës racionaliste.









Kontrata e sihirbërësit dhe shejtanit









Sihri është një lloj shkathtësie dhe njohuri që fitohet me mësime e ushtrime, pas bërjes apostazi (kufër) si kusht për të hyrë në fshehtësitë e magjisë së zezë, e cila ndalohet rreptësisht me Sheriat. Kjo është një kontratë e sihirbërësit me xhinin/shejtanin, që në një mënyrë të caktuar të magjepset ndonjë person, siç shkaktohet me sihër; impotenca, dhembja e kokës. Migrena, marrja e të folurit, paralizimi i pjesërishëm apo total etj. Krejt kjo bën pjesë në sihër, ku sihirberësi e përdor xhinin ose shejtanin si hadimus – sihër (shërbëtor magjie) dhe e drejton atë me sihër në personin e caktuar me të cilin ai lidhet, kyn në trupin e tij dhe shkakton simptomet e sëmurjeve të përmendura. Sihirbasi në këtë rast është projektues i gjendjes së sëmundjes, kurse xhini realizues praktik i projektit të tij. Në përgatitjen e sihrit shfrytëzohen gjëra të ndryshme që i përkasin të sëmurit (sulmuarit), siç janë: teshat, flokët, thonjtë e të ngjashme. Pastaj, sihri i përgatitur futet në gropë apo fshehet, pas këndohet apo bëhen ritualet e caktuara magjike që përmbajnë elemente apostazie. Pas kësaj xhini e zbaton pjesën e vet të punës që e ka pranuar ta bëjë me kryerjen e ritualit të caktuar dhe këndimit të sihirbërësit.




Thirrja e xhinit dhe kontrata në mes sihirbërësit dhe xhinit bazohet pikërisht në fjalë e vepra të apostazisë.




Sihri përgatitet në bazë të dëgjueshmërisë dhe adhurimit të shejtanit. Dëshira më e madhe e shejtanit është që t’i kthejë njerëzit nga adhurimi i drejtë i All-llahut të Madhërishëm dhe t’i shtijë në ujërat e apostazisë. Në këtë drejtim ka paramenduar forma, rrugë e programe të mrekullueshme të veprimit që shpiejnë, në konsekuencën e fundit, në kufër.




Ibni Tejmije shkruan:
“Shejtani mundohet që të mashtrojë çdonjërin, mvarësisht prej aftësisë dhe postit të tij. Atyre që adhurojnë e i luten diellit, hënës e yjeve, shejtani iu paraqitet në formën e mashtrimit ashtu që ata e mbajnë si yllësi shpirtërore. Edhepse shejtani i ndihmon njeriut në realizimin e disa qëllimeve, kjo vetëm i shërben atij që ta dëmtojë shumëfish...”




Shejtani, në esencë, është i keq i prishur, i cili e don të keqen e të shëmtuarën në çka ai kënaqet. Ai i don ata që janë të ngjashëm si ai dhe të cilët i afrohen duke bërë mëkate e ligësi, andaj në atë drejtim i ndihmon duke korresponduar me ta në formë të shpirtit që i shtyn të mendojnë se bëhet fjalë për melek (engjull).









Të fshehtat që i përcjellin shejtanët








Shejtanët e kanë lajmëruar El-Esved El-A’nsiun, që ka pohuar se është pejgamber, për disa fshehtësi. Madje muslimanët u frikësuan se shejtanët do ta lajmërojnë për atë që ata rrëfejnë për të. Megjithatë, gruaja e tij, duke parë se ai është kafir, u ndihmoi atyre ta kapin e ekzekutojnë. Edhe Musejleme Kedhabi ka pasur, poashtu, ndihmës në formë të shejtanëve që e kanë lajmëruar për disa fshehtësi. Kështuqë, në kohën e Abdulmelik Mervanit, Haris Dimeshkiu e shpalli veten si pejgamber. Shejtanët e kanë ndihmuar në atë mënyrë sa që nuk ka mundur ta arrijë as arma. Mermeri do të fliste duke lëvduar Zotin sikur ai ta përkëdhelte me dorë. Njerëzit i shikonin kalorësit qiellorë për të cilët ai thoshte se janë melekë. Kur muslimanët arritën ta kapin, një ushtar dashti ta shpojë me shtizë, mirëpo ajo nuk e arrinte, abdulmeliku i tha: “Nuk e ke përmendur emrin e All-llahut. Përmende emrin e All-lahut!” Kur ai e përmendi emrin e All-llahut, atëherë shtiza e shpoi atë.




Shejtanët kanë mundësi t’i njohin ca fshehtësi në mënyrën tashmë të sipërshënuar, e që përcillet në një hadith të besueshëm të Ibën Abbasit, të cilin e shënon Muslimi.




I pari që ka pohuar në Islam se i vijnë shpirtërat dhe i drejtohen, ka qenë El-Muhtar bin Ubejd Eth-Thekafiu, i kanë thënë Ibën Omerit dhe Ibën Abbasit se El-Muhtari pohon se i vjen shpallja dhe se si i vijnë (qenie shpirtërore), andaj ata thanë: “Është e vërtetë!”, duke sjellë ajetet e sures Esh-Shuara dhe El-En’am: (shih Kur’anin, 26:221-223 dhe 6:121)




Ekzistojnë tri mendime mbi veprat që duken si vepra mbinatyrore:


- Të parët mendojnë se vepra mbinatyrore nuk mund të bëjë askush tjetër përveç pejgamberëve.



- Të dytët, poashtu, mendojnë se çdonjëri tek i cili ndodhin vepra mbinatyrore është i zgjedhur i Zotit, madje edhe nëse është i krishterë apo idhujtar.



- Të tretët mendojnë (gjë që është edhe e saktë) se ndihmës të jomuslimanëve, idhujtarëve, asketëve të tyre, kitabive e të tjerëve, në realitet janë xhinët e shejtanët që janë nga lloji i tyre (jomuslimanë, pabesimtarë), e jo nga të zgjedhurit e Zotit.





***