[Zero Cool]

Tradhtia e kunatës


Bërtiti dhe çirej mëme Sofia herë me zë të lartë e herë më butë se djemtë e vegjël kishin hypur në majë të mënit të kuq e të lartë që kishte në obor dhe nga frika se mos rrëzoheshin u bërtiste si më të ëmbël….na more Kostaq….të keqen mëma, zbrisni andej, pse ju ka hedhur perëndia gjithë ditën mbi të, do na bëni hatanë do na bëni, zbrisni që andej edhe ata më të vegjëlit zbriti avash avash…hë t’u bëfsha dhe të marça të keqen…s’keni lodra të tjera të bëni…u hodhi perëndia çdo dite në majë të mënit…zbrisni ju bëftë mëma, zbrisni, mos na bëni ndonjë hata !
Kostaqi, si më i madhi që ishte ndër fëmijët e tjerë e kishte gjetur si lodër që së bashku me ata më të vegjëlit disa orë të ditës t’i kalonte mbi mënin e lartë të oborit të tij, nga ku dukesh si në pëllëmbë të dorës si deti, mali qoftë edhe dritaret oboret e shtëpive karshi apo përreth.
. Ndërsa kur u bërtiste gjyshe Sofia, të gjithë fëmijët heshtnin dhe me fytyrat e tyre të lyera me mëna të kuq nga ku nuk u dalloheshin as sytë mëshiheshin pas gjetheve e pas frutit të kuq duke mos nxjerë as zë.
Herë i dallonte gjyshja dhe herë nuk i dallonte që ishin lart…mbi pemën e madhe, mbasi ata nuk dëgjoheshin hiç fare,bile në më të shumtën e rasteve, u fliste kuturu duke menduar se ishin lart .
Fëmijët nuk bëheshin si të gjallë,.mbërtheheshin mbas degëve dhe vazhdonin ritualin e përditshem, deri afër drekës, pastaj të gjithë zbrisnin me qetësi të mos dëgjonte as gjyshja plakë dhe me vrap shkonin e laheshin në det deri mbaditeve vonë kur prindët ktheheshin nga puna.
Kjo punë zgjati gjithë beharin, dhe për çudi edhe kur mbaruan mënat,ata atje e kishin vëndin.
Një ditë nga ditët gjyshja e paezmatuar nga frika e ndonjë hataje i raportoi të birit se fëmijët e tij dhe shokët e tyre që bëheshin pesë agjashtë edhe tani që fryti ka mbaruar i shikoj që ngjiten dhe rinë me orë të tëra aty mbi mën, mbase e kam edhe gabim po shikoje xhano këtë punë mirë se do të na bien fëmijët dhe do të na vriten…!
Mirë nëno e kishte qetësuar i biri, do tu flas unë…edhe unë çuditem dhe nuk e kuptoj, tani që pema s’ka frut e ç’dreqin duan që hypin lart?
Kjo, e vuri në dyshim të atin e Kostaqit, cili ikte në punë në mëngjes dhe mbrinte në darkë vonë në shtëpi ama mëndjen e kishte tek fëmijët të cilët i porosiste që të mos hypnin mbi mën..
Sërish plaka e shkretë i tha të birit një ditë, preje atë mën, të marsha të ligat, se do të na bësh hatanë do të na bësh, ata hypin atje dhe nuk flasin asnjë fjalë sikur nuk janë atje lart, se kuptoj pse fshihen pas degëve, unë skam sy ti shikoj po e mar me mënd se ata ngjiten atje përditë.
E thiri i ati Kostaqin qe nuk ishte as 13 vjeç dhe i kërkoi llogari duke e kërcënuar se po e gjeti në mën do ta hidhte poshtë ose do ta bënte copë copë atë edhe ata më të vegjelit…Kostaqi ju betua se ata nuk ngjiteshin më atje…!
U mendua i ati i Kostaqit dhe vrau mëndjen pse fëmijët i kishte hdhur perëndia mbi mën., me gjithë porositë e tij, plaka ankohej sërrish se ata, atë punë bënin çdo ditë.

Hej… belaja na zuri tha me vete dhe vendosi të kontollonte vetë gjëndjen, do rinte pa punë do mshifej në ndonjë vënd dhe do nxirte konkluzionin se c’farë dreqi i shtynte fëmijët të hypnin lart, sa orë rinin dhe pse,ç’farë mund të shikojnë që aty dhe pse hypin përditë ? Pyetje kjo që e vuri në siklet për një farë kohe deri sa një ditë vendosi.
U paraqit si i sëmurë dhe u tha fëmijëve që do jem disa ditë në shtëpi, fëmijët dolën në lodra të tjera dhe nuk mund të ngjiteshin në mën si më parë deri sa i ati ishte aty.
I la fëmijët dolën dhe i tha plakës mos ta shqetësonte se do mbyllej në dhomë se e ndiente veten sëmurë.
E ëma e besoi dhe ajo vazhdoi të tirte ne furkë si zakonisht afër oxhakut në katin e parë të shtëpisë së gurtë.
Avash dhe pa rënë në sy u ngjit vetë në mën, u përpoq të maskohej dhe filloi të vrojtonte me kujdes majtas djathtas lart poshte dhe cep më cep të fshatit ….duke kontrolluar një nga një dritaret dhe dyert oboret,rruget dhe rugicat, pastaj kqyrte me kujdes nga mali nga deti e gjithëandej sa i hante syri.
Nuk vonoi as gjysëm ore dhe u llahtaris sa humbi toruan krejt kur shikoi mirë e bukur te kunatën e tij Zamirën në katin e dytë të shtëpisë saj karshi as njëqind metra duke kryer maredhenie intime me n/mjekun e fshatit i cili ahere shkonte për të vizituar të sëmurët më çdo shtëpi…..!
Nuk u besoi syve dhe u trondit.
Vrojtoi me kujdes deri sa u bind plotesisht, nga mëni dukej mirë e bukur dritarja gjysëm e hapur e Zamirës, i shoqi i së cilës vëllai i tij, ishte oficer kufiri në marinë.