[lirik]

Pse po qajë

nga autori xhelal ferizi ne mergim

po qajë se po e shfrytzojnë diellin mosmirnjohsat
duan vetëm ta shtrydhin dei në shterrim
kta të shekujve qenjet njerzore pergojsat
mandej e hudhin pas krahve në harrim

po qajë sa kta kan drejtuar raketen
atom e pshtymen kah yjet
shajnë gjithqka pasi të ngopen me luks jeten
me aromen me lulet me pyjet

pshtyjnë mbi vlerat e barit
mbi dehë'sen aromë te ktyre vlerave mahnitore
pshtyjnë pasi te jen ngopur me monedhat e arit
mbi gjithqka toksore e qiellore

rrezikojnë ujin botaniken
driten e duan vetëm per qaste nevoje
këta po e msyjnë galaktiken
me tallje e me fjalë goje

edhe ylberave po ua ndyjnë krojet
akujt po i shkrijnë polare
po i helmojnë gurrat e hojet
me shkeljet mosmirnjohse barbare

kujt ti shkruaj un pastaj
kur lulet të jen tha
kujt ti shprehem me gëzim e vaj
kur loti motiv s' do t' ket ma

të gjitha kto po mi sulmojnë
njeriu kjo qenje asgjësim
vargjet ku do të më burojnë
materje o motivi im

lulja nuk do të jet ma
edhe hana nga njerzit po ikë
edhe drita prej vrastarit nji dit ka me u nda
se pas shpine po sheh vetëm thikë

yjet do të ikun ylberat
edhe flladet me kroje
kujtë do të ja kushtoj pranverat
për kend do t' më del vargu zemre e goje

prandaj po qajë
dhe merreni vesh njiherë
njeriun sa ma larg do ta mbajë
te mos mi vras lulet me erë

as materien as diellin
as hanen e yjet e vizllimit
as tokë e det as qiellin
qesh o arti im i shkrimit

autori xhelal ferizi ne mergim