[Era1]

Për Imzot Ernest Çoba ipeshkëv, ndihmës-radiologu i spitalit kujton: “Më thirrën një mesnatë të vonë për t'i bërë radiografinë një të burgosuri. Emrin nuk ma thanë. Kur hyra në sallë pashë dy oficerë sigurimi që më pritnin. Në fund të dhomës dallova një thes. Ata morën thesin dhe, pasi e afruan pranë aparatit Rontgen, e hapën. Nxorën një njeri të shfytyruar, sa një fëmijë. E shikova me vëmendje i tmerruar, mezi e dallova. Ishte Dom Ernestoja". Atë Gjon Karmën, fusin dhe e gozhdojnë në një arkivol dhe e lënë ashtu sa kohë. Mirrte frymë nga një vrimë e hapur, gjë të cilën ai nuk e dinte. Vetë i mjeri mendonte se po e varrosnin ashtu për së gjalli. Dom Ndre Krroqin e fusnin në një thes dhe e rrahin kaq egërsisht, sa ia thyen kockat. Nuk dalloja se kush më rrihte, - thotë Dom Ndreu. Më binte kush të mundte, pa dhimbë. Jetoi i paralizuar, vdiq me një këmbë të prerë." Dom Zef Bici pushkatohet, ndonëse vuante nga sëmundja e kancerit dhe nuk kishte vetem pak vite jetë. Ishte 47 vjeç. Atë Serafin Kodës i fusin gishtat në fyt dhe i nxjerrin gurmazin në Lezhë. Vdes në një torturë . Ishte 54 vjeç. Atë Bernardin Palajn, një ndër folkloristët e mitologët më të mëdhenj shqiptarë, pasi e torturuan marrëzisht, e lidhën me tel të ndryshkur në të dyja duart. Nuk ia zgjidhën për muaj gjersa iu shkërmish mishi dhe iu helmatis gjaku, duke kaluar në sëmundjen e tetanozit (sharrës). Vdiq rreth 50 vjeç. Dom Mark Gjani, pas sa torturave, e varën në shtyllë dhe ashtu e lanë për ditë e ditë, duke e rrahur sa mundnin. Pasi dha shpirt, trupin ia hodhën në përrua, për ta ngrënë qentë e fshatit Shpal - Mirditë. Ishte 36 vjeç. Dom Lazer Jubanit ndërsa punonte në fermë, i dhanë të hajë një domate dhe e helmatisën. E dërguan në spital duke e lënë pa asnjë ndihmë mjekësore. l hoqën edhe serumin. Vdiq mes dhimbjeve të tmerrshme.

“Atë Florian Berishën e mbajtën me muaj e muaj në qeli duke provuar mbi të tortura nga më çnjerëzoret. Edhe unë që kam ndenjur 20 vjet në burg nuk kam hequr sa i shkreti padër Berisha. E bënë gjysmë të çmendur” - do të thoshte Padër Gjergj Vata. Kurse Dom Simon Jubani kujton: “Një herë e rrahën aq fort, sa ia thyen të gjithë dhëmbët. Dhe ai, me atë humorin e hollë që e karakterizonte, ashtu i mbuluar me gjak në fytyrë, i tha kriminelit hetues: “E kam ditur se je xhelat, por se qenke dhe dentist, nuk ma ka marrë mendja”. Motër Marie Tucit gjysmën e trupit ia shtinë në një thes, ku kishte brenda edhe dy mace. E rrahën egërsisht, macet u tërbuan dhe e shqyenme thonj. Kështu gjersa dha shpirt. Ishte rreth të 20-tave. Atë Zef Pellumbi do të kujtonte: “Kam kryer 14 vjet burg e 23 vjet internim, gjithsejt 37 vjet. Nga lodhja e mungesa e ushqimit, kanë vdekur mjaft klerikë. Njëri vdiq në krahët e mi, nësa po bisedonim. Një tjetër dha shpirt kur po flinte afër meje. Në mëngjes e gjetëm të vdekur”. Ndërsa Imz. Zef Simoni, ipeshkëv kujton:“ Të burgosurit i nënshtroheshin korrentit elektrik. Goja e tyre mbushej me kripe ose gëlltitnin ilaçe të dëmshme për sistemin nervor. Klerikët i varën, ia prenë kryet, u mbytën ndër këneta.

Torturat komuniste ishin të ngjajëshme me metodat e persekutorëve nazistë!

Të ngjashme me torturat komuniste ishin vetëm metodat e persekutorëve nazistë. Në Dachau hitlerianët internuan 2794 klerikë e besimtarë të 37 kombësive. Në Auschwitz burgosën 416 klerikë. Gjatë luftës së dytë botërore, në Poloni ishin rreth 6400 klerikë viktimë e represioneve, mes të cilëve edhe P. Maksimilian Kolbe, sot në rrugën e shenjtërimit.

E nisur në rrugën e kanonizimit janë tashmë edhe vetë klerikët martirë shqiptarë.

“Më arrestuan në kishën e Barbullushit, ndërsa po kremtoja meshën, kujton Dom Ernest Troshani. U akuzova për agjitacion e propagandë kundër partisë e pushtetit. Jam gjykuar në Shkodër e dënuar me 18 vjet burg. Kalova shumë vite në burgun e tmerrshëm të Spaçit. Në galeri shpesh ndodhnin shembje. I gjithë kampi ishte i rrethuar me tela. Ishte vetëvrasje po të tentoje të ikje. Shumë njerëz humbën jetën nga lodhja dhe uria.

Ndërsa Myzafer Pipës ndër muskujt e krahëve i fusin hekurat e skuqur, e vrasin “gjoja në tentativë arratisje”, ndërsa vetë Koci Xoxe deklaron: “kam dhënë unë urdhër të vritet pa gjyq Myzafer Pipa”. Deputetin Kol Prela e tresin ashtu të vdekur me karrocë plehit. Simon Darragjatin e Kolec Dedën i hedhin nga dritaret e hetuesisë.

Dhe nëse është ndonjë që nuk i beson, apo i konsideron si të ekzagjeruara gjithë këto thënie e dëshmi nga vetë ata që i pësuan apo dëshmitarët tyre, mjafton të shfletojnë faqet 220-250 të librit “Dosja e Diktaturës” dhe do të shohë se të gjitha këto i vërtetojnë, me dëshmitë e tyre, vetë kriminelët që i zbatuan në gjyqin e Koci Xoxes.

Është bërë pra mbi elitën shqiptare ajo çka rusët patën bërë mbi elitën polake në Katyn, ku i shfarosën krejt intelektualët. Padyshim, vetëm fanatizmi dhe urrejtja mund të grumbullonin një mllef të tillë që do të shfrente kaq mizorisht mbi klerin e pafajshëm shqiptar.

Bilanci?

Mos të harrojmë! Ishin rreth 200 klerikë që kishin kryer 500 vjet studime në 25 universitete të Evropës e do të bënin mjerisht tani, në Shqipërinë e tyre edhe mbi 900 vite të tjera, gati dhjetë shekuj burg. Mos të harrojmë! Vetëm ata, të pushkatuarit, bënë rreth 300 muaj, rreth 25 vjet tortura e hetusi. Afro 70 muaj, 6 vjet hetuesi e tmerr, bënë ata tjerët, të mbyturit ndër tortura. Mos të harrojmë! U shfarosën të gjithë. “Nuk duhet ta kujtojmë të kaluarën”, porosit shkrimtari i njohur rus Solzhenjicin. “Atij që e kujton atë ju qorroftë njëri sy, por atij që e harron atë, ju qorrofshin të dy. Me urimin “Këtej e tutje, qofsh përherë me dy sy, populli im!”

I kujtoj atyre që e sollën këtë fatkeqësi dhe të tjerëve, bijve të tyre, që duan t'i vrasin së dyti me harresën se, ne që sërish po na kërcënoni se po merremi me zhvarrimin e eshtrave,“Nuk qajmë pse i humbëm, por krenohemi qe i kemi.”


Marre nga http://www.kishakatolikeshkoder.com