[Penelope]

Qe nga qasti kur e kuptova,ndjeva ate lajm te hidhur, nuk doja te isha ma pjese e kesaj bote kaq konfuze, neper te cilen nje jete te tere shtegtoj, e qe dikur aq shume e doja...
Si ishte e mundur qe brenda nje kohe kaq te shkurter te ndryshonte bota per ty? te dukej se je e vetmja ne te dhe pse ajo eshte e stermbushur me njerz ne te gjitha anet?

Por jo...Lajmi i hidhur kishte ndryshuar vetem nje bote,boten time, sepse botes tjeter as qe i bente, ajo vazhdon njesoj si me pare ritmin e saj, pa qare koken.... Nje femije e pafajshme, do ta pesonte keq, nese nje dite nena e saj do ta braktiste. Ai do te rritej, mirepo kurre sdo ndihej i plotesuar, i dashur, pa dashurine e nenes. Edhe nje vajzes se rritur do ti thehej zemra, kur nje dite ta kete kuptuar, se dashuria qe ajo ne gjithe qenjen ka ndjere , nuk i eshte kthyer, dhe ne fakt as qe i paska takuar asaj...

A thua ne te tilla momente jane lotet e vetmja arme e femres? Apo heshtja? Apo ndoshta fjalet? Nganjehere asnjera nga to nuk ben pune. Duhet "perbi" malin e dhimbjes , dhe sikur nje femije te mundohet prape, te besoj ne endrrat e saj, ne dashurine, qe ndoshta megjithate diku ekziston??pra ne te miren e njerezve,se nuk jane gjithe njerzit njesoj, ka dhe engjuj te vertete...ndoshta...