[musl|m]

Vazhdim i temes Pse i frikohem All-llahut:

TREGIM – Në kohën e Musait (a.s.) jetonte një çifut i devotshëm. Ai kishte shumë fëmijë dhe ishte mjaft i varfër. Një ditë prej ditësh e kaploi një varfëri e madhe saqë nuk i mbeti asgjë për t’i ushqyer fëmijët e tij. Pasiqë ai ishte sëmuar dhe nuk ishte në gjëndje të ngrihet nga krevati, e dërgoi gruan e tij në qytet për të kërkuar diç për familjen e tij. Gruaja shkoi me vrap në shtëpinë e një tregtari dhe kërkojë ushqim për fëmijët e saj. Tregtari iu përgjigj pozitivisht por me një kusht, që ajo të bëjë imoralitet me të! Kur dëgjoi gruaja fjalët e tij, heshti dhe u kthye në shtëpi pa gjetur gjë (me duar thatë). Fëmijët filluan të klithnin me të madhe: “Oj nëna jonë, ne gati po vdesim nga uria, andaj na jep diç për të ngrënë?” Nëna me zemër të pikëlluar shkoi përsëri tek tregtari dhe i tregojë për gjëndjen e vështirë të fëmijëve të saj në mënyrë që sado pak të ketë mëshirë për ta dhe ta ndihmojë. Por ai prap i tha se nëse dëshiron ta ndihmojë, së pari duhet t’i realizohet kërkesa e tij! Më në fund gruaja pranoi dhe kur u vetmuan, filloi të dridhet e tëra e ai e pyeti: “Çke, përse dridhesh?” “Unë i frikësohem All-llahut” – ia ktheu ajo. Atëherë njeriu u ndal, mendoi pak e i tha: “Kur ti në këtë gjëndjë që je e ke frikë All-llahun e Madhëruar, po unë që jam në bollëk duhet të kem edhe më shumë frikë tek Ai sesa ti, andaj shko dhe merri këto begati e dërgoju fëmijëve të tu se unë s’kam për të bërë asgjë”. Gruaja e ndershme u kthye e gëzuar tek fëmijët e saj me begati të shumta dhe kur e panë fëmijët me gjëra të shumta u gëzuan tej mase. Atëherë All-llahu (xh.sh.) i shpalli Musasë (a.s.) :“Thuaj filan filanit se ia kam falur gjynahet”. Musa (a.s.) shkoi tek ai ashtu siç e porositi Zoti i tij e i tha : “O njeri, ndoshta ke bërë diçka të mirë që është në mes teje e Zotit?!” Pastaj neriu ia tregoi tregimin në hollësi, me atë rast Musa (a.s.) i tha: Vërtetë All-llahu i Lartësuar t’i ka falur mëkatet (gjynahet)…kështu është treguar në librin “Mexhmeul-letaifi”.

Transmetohet nga Pejgamberi (a.s.) i cili thotë se All-llahu i Lartësuar ka thënë: “Nuk i bashkoj tek robi Im dy frika dhe dy siguri, nëse më ka frikë Mua në jetën e kësaj bote, do ta siguroj Ditën e Gjykimit, e nëse ndihet i sigurtë në këtë botë, Unë do ta frikësoj Ditën e Gjykimit”

All-llahu i Madhëruar thotë në Kur’an: “Mos iu frikësohuni njerëzve, por Mua të më keni dronë (frikën)” (S. Ali Imran-175), kurse në ajetin tjetër thotë: “Mos ua keni dronë atyre, por Mua të më keni dronë nëse jeni besmtarë” (S. Maide-44).

Hz. Omeri (r.a.) kur dëgjonte ndonjë ajet, prej frikës së madhe i binte të fikët. Një ditë, mori një fije kashtë e tha: “Mjerë për mua, kam qenë sikur kjo fije kashte, mjerë për mua, më mirë mos t’më kishte lindur nëna” dhe qante aq shumë saqë rrjedhnin lotët prej syve të tij. Në fytyrën e tij kishte dy vija të zeza që iu kishin bërë nga të qajturit me dënesë.

Pejgamberi (a.s.) thoshte : “Nuk hyn në zjarr ai që qan nga frika e All-llahut, aq sa mund të kthehet qumështi në gjinjtë e lopës”.

Në librin me titull “Rekaikul Ahbar” thuhet: “Ditën e Gjykimit vie njeriu, e veprat e tij të këqija peshojnë më shumë, pastaj urdhërohet që me to të hyj në zjarr. Mirëpo, në atë moment një qerpik prej qerpikëve të tij flet e thotë: O Zot, i Dërguari Yt Muhammedi (a.s.) ka thënë: “All-llahu nuk i djeg ata sy që lotojnë prej frikës së Tij”, e unë kam qajtur prej frikës Tënde! Atëherë All-llahu e falë robin e Vet dhe e nxjerrë nga zjarri për hirë të një qimeje të vetme që kishte qajtur në jeten e dunjasë nga frika e All-llahut të Madhërishëm. Pastaj Xhibrili (a.s.) thërret :”Shpëtoj filani i biri i filanit me një qime të vetme”!

Në librin “Bidajetul Hidajeh” thuhet edhe kjo : “Ditën e Kijametit kur njerëzit afrohen te zjarri i xhehennemit, lëshojnë afsh dhe që të gjithë gjunjëzohen prej frikës së madhe të kësaj dite ashtu siç ka thënë All-llahu i Madhëruar në Kur’anin Fisnik: “Dhe atë ditë e sheh secilin popull të gjunjëzuar, secili popull thirret te libri i vet (shënimet e veprave)” (El-Xhathijeh-28). E kur vinë (afrohen) te zjarri, dëgjojnë zërin e mizorëve duke u dënuar dhe zëri i tyre dëgjohet deri në 500 vite largësi. Secili njeri e edhe Pejgamberët thonë: Vetja ime, vetja ime, përveq më të mirit të Pejgamberëve Muhammedit (a.s.) i cili thotë: “Ummeti im, ummeti im.” Atëherë prej xhehennemit del një zjarr sikur malet, ku i tërë ummeti i Muhammedit (a.s.) përpiqet dhe mundohet ta pengojnë duke thënë: “O zjarr, për hatër të atyre që kanë kryer namazin, kanë dhënë sadaka, kanë agjëruar, si dhe për nder të njerëzve të devotshëm kthehu e mos na digj”, por zjarri nuk ndalet. Në atë çast të tmerrshëm, vjen Xhibrili (a.s.) me një enë të mbushur me ujë dhe thotë: “Zjarri ka mësyer ummetin (bashkësinë) e Muhammedit (a.s.)!” Dhe enën e mbushur me ujë ia dhuron të Dërguarit të All-llahut - Muhammedit (a.s.) duke i thënë: “O i Dërguar i All-llahut, merre këtë enë dhe me ujin e saj stërpike zjarrin, e zjarri (me lejen e Zotit) do të ndalet menjëherë!” Pejgamberi (a.s.) e pyet: “Çfarë uji është ky o Xhibril?” Ai i përgjigjet: “O Muhammed, ky ujë është loti i gjynahqarëve të ummetit tënd, të cilët kanë qajtur në dunja nga frika e All-llahut xh.sh., e tash u urdhërova që këtë enë ta dhuroi ty që me të ta stërpikësh zjarrin, e zjarri të ndalet me lejen e All-llahut!”

Një poet thoshte:

Sytë e mi a mos të qajnë për mëkatin (gjynahin)

Jeta ime është jasht duarve të mia dhe unë nuk e di



Tregohet se Muhammed bin el-Munkedir kur qante e fshinte fytyrën dhe mjekrrën me lot dhe thoshte “kam dëgjuar se zjarri nuk i djeg ato pjesë në të cilat kalon loti”. Atëherë besimtari duhet të ketë frikë ndaj dënimit të All-llahut dhe të ndaloj veten nga epshet shtazarake si*ç

ka thënë All-llahu i Lartësuar : “Sa i përket atij që ka tepruar dhe i dha përparësi jetës së kësaj bote, xhehennemi do të jetë vendi i tij. E kush u frikësua paraqitjes para Zotit të vet dhe ndaloi veten prej epsheve (pasioneve), xhenneti është vendi i tij”! (En-naziat 37-41).

Andaj kush dëshiron që të gjej shpëtim prej dënimit të All-llahut dhe të arrijë shpërblimin dhe mëshirën e Tij, duhet të ketë durim ndaj vështirësive të kësaj bote, t’i bindet All-llahut si dhe të largohet nga mëkatet (gjynahet).

Në librin “Zehru er-rijad” rrëfehet se Pejgamberi (a.s.) ka thënë : “Banorët e xhennetit kur të hyjnë në xhennet, melaiket i presin me çdo mirësi e begati duke i vendosur në vende të larta e luksoze. Pastaj u sjellin lloje të ndyshme ushqimesh dhe pemësh dhe kur i shohin gjithë këto të mira, mbesin të habitur e All-llahu u thotë: “O robët e mi, ç’është i gjithë ky dyshim-habi kur ky vend nuk është vend i dyshimit e i habisë?” Thonë: “Ne kemi patur një premtim e veç ka ardhur koha e tij.” All-llahu u jep urdhër melaikeve që t’u heqin perdet nga fytyrat e tyre. Melaiket pyesin të habitur: “O Zoti ynë, si është e mundur që të shohin Ty kur ata ishin gjynahqarë? All-llahu u drejtohet përsëri: “Heqjuni perdet, sepse ata vërtetë kanë qenë prej atyre që më kanë përkujtuar Mua, kanë bërë sexhde dhe kanë qajtur shumë në dunja duke lakmuar në takimin Tim (të më shohin Mua).” Atëherë u ngritën perdet dhe kur e shikojnë All-llahun e lartësuar (e nuk ka kënaqës më të madhe), menjëherë i bijnë në sexhde Atij. Por, All-llahu u thotë atyre: “Ngritni kokat tuaja, se ky nuk është vend i punës, po vend nderimi.” Në atë moment, All-llahu u shfaqet atyre (duke mos pyetur se si) dhe me një kënaqësi u drejtohet atyre: “Paqja dhe bekimi Im qoftë mbi ju o robët e Mi, Unë vërtetë jam i kënaqur me ju, po ju a jeni të kënaqur me Mua?” Të gjithë një zëri thonë: “Po si të mos jemi të kënaqur o Zoti ynë, kur Ti na dhurove të mira që syri nuk i ka parë, as veshi nuk i ka dëgjuar e as që e ka paramenduar dhe përjetuar njeriu.”

Lidhur me këtë ëshë fjala e All-llahut të Madhëruar : “All-llahu është i kënaqur me ta dhe ata janë të kënaqur ndaj Tij”(El-Maide-119) “Kanë selam, thënie e Zotit Mëshirues!”(Jasin-58)

Nga Ebu Hamid el-Gazali
Perkthim i Enes ef. Koshit