[adidu]

- Faleminderit që e fike – pëshpëritën buzët e saj teksa errësira na mbështolli të dyve dhe psherëtiu si një kone e vogël që e kanë lënë prej ditësh të mbyllur, e pa i bërë xhiron e zakonshme në natyrë.
Nuk më kishte ndodhur kurrë kjo më parë me një femër, përvecse me virgjëresha, me të cilat kisha kohë që nuk kisha nerva të merresha dhe ju shmangesha si vampiri kryqit. Megjithatë tek kjo femër sec kishte dicka shumë ndryshe, dicka të panjohur, e të pa zbuluar më parë, që po më eksitonte ndjelltas në vorbullën e keqardhjes për dhimbjen misterioze që fshihte nën gjoksin e saj të bukur.
Nuk u nxitova ti heq të mbeturat pasi fika dritën, por fillova të zhvishem ngadalë në këmbë, ndërkohë që ajo lëvizi dhe hoqi me qetësi recipetat dhe më pas perizomat dhe pasi vuri parakrahun në portret, hapi këmbët në pritje nënshtruese që unë të lëshohesha mes tyre, sapo të mbaroja të zhveshurën time. Një drithërimë pakënaqësie dhe impotence më përshkoi të tërin dhe cdo ndjesi seksuale mu fshi në cast, aq sa vegla ime mashkullore mes këmbëve mu var dhe madje mu duk sikur më hyri brenda në trupin tim.
“Jo unë nuk jam keq të bëj seks me një viktimë” – thashë me vete atë cast dhe pasi u përkula e mora në krahë, e ula në prehërin tim dhe fillova ta përkëdhel në të tëra pjesët e trupit me mollëzat e gishtave. Në fillim shprehu habi, kur nuk ju futa mes këmbëve por e mora në prehër, e pastaj mesa duket u ndje mirë dhe me ndrojë lëvizi ngadalë duart në trupin tim si të isha një qënie e rrallë dhe e paparë prej saj ndonjëherë. Dalëngadalë afshi i ndërsjellë po na rritej dhe akoma pa penetruar tek njëri – tjetri ajo filloi të psherëtijë dhe të bëhet më energjike, ndërsa unë i fërkoja me prekje të lehta zonën e flaktë femërore.
- Më thuaj ti kur ta ndjesh se e do brenda – i thashë me pëshpërimë në vesh dhe lëshoi një ofshamë të dhimbshme dhe më ngjiti buzët e nxehta pas të mijave me afsh.
- Boll nuk duroj dot më – shpërtheu pas pak dhe i ulur sic isha ja kalova këmbët rrëth belit tim duke penetruar në brëndësinë e flaktë, e të magjishme femërore.


* * *


Të ulur mbi divan akoma të zhveshur po pinim nga një cigare nën dritën e zbehtë të televizorit, pa e ndezur dritën. Nuk kisha abazhur, sepse nuk më ishte dashur kurrë. Për më tepër që nuk më shijonte seksi në errësirë, megjithëse atë cast e ëndërrova dritën e zbehtë të abazhurit, që do lante me dritën e tij të butë trupin e saj magjik, me forma të buta e të rrumbullakta. Ajo rrinte pa folur dhe më kalonte lehtë majat e thonjve të mirëmbajtur të dorës së saj të vogël, e të bardhë, mbi kofshën time. Ndërsa unë mendueshëm për atë që kish ndodhur i mbaja kokën në gjoks duke i ngacmuar herë pas here kokrrën rozë të gjirit gjë që i jepte kënaqësi të avashtë.
Pak më parë kishte kaluar një orgazëm të gjatë, që sa vinte për ti shpërthyer i kthehej sërish në honet e dhimbshme të shpirtit të saj, aq sa një cast bashkë me kënaqësinë i buruan edhe lotët pa mundur të arrijë përmbylljen e orgazmës, megjithëse vuante për ta pasur. Nuk u tërhoqa megjithëse më lutej që ta ndërprisnim aktin sepse i dukej sikur unë vuaja njësoj si ajo, por vazhdova me tërbim akoma më të madh për të arritur së bashku shkuljen e atij makthi torturues. Kur e heshtur dëneste nën afsh dhe shpresat e mia po avullonin , e kapi një ngërc drithërues dhe nguli thonjtë e mprehtë në krahët e mi duke ulëritur si shtazë e plagosur, pa mundur të vetpërmbahej dhe duke më hedhur edhe mua ndërkohë në ekstazën e një kënaqësie të cuditshme dhe të papërjetuar ndonjëherë në atë formë. U ngjeshëm pas njeri – tjetrit dhe nuk ndaheshim për minuta të tëra nën shijimin e shpërthimit vullkanor, në pritje të ftohjes së llavës që zbriste ngadalë në shpatet e bëra një të trupave tanë. Mbi thonjtë e saj ngeli lëkura e trupit tim, që pas pak filloi të më diqte me ëmbëlsi. Kur ja shpreha këtë më tha se në plagët e trupit tim kishte gdhendur shpirtin e saj.
Nuk kishim nevojë të flisnim sic ndodh rëndom, për të treguar honet e thella që na mbanin të robëruar, atë shumë më tepër se sa unë. Nuk kishte nevojë të më qahej, apo të më shpjegonte asgjë nga dhimbjet e saj që megjithëse kishte cdo të mirë materiale vuante të thjeshtën, vuante njerëzoren, vuante të mos qënit femër. Atë natë kuptova se cdo të thotë të jesh femër dhe mbi të gjitha femër e dhunuar pa të vënë dorë fizike mashkulli, femër e dhunuar në thelbin e të qënit femër. Nuk ka dhunë më të madhe për një femër kur arrin deri në atë pikë sa të mos ndjehet as vetë femër, por nuk ka reaksion më të madh shkatërrues kur femra kupton se është femër dhe e kanë detyruar të mos e shohë veten si të tillë. Pikërisht në këtë gjendje ndodhej ajo pas kontaktit seksual që patëm dhe një zile alarmi kumboi në qënien time, sepse mund të isha unë motivi dhe leva e Arkimedit të revolucionit të saj femëror, në raportet që kishte me bashkëshortin. Me aq sa ma priste truri atë cast mendoja se, pas kësaj do të më ngjitej dhe do të më shihte si një pjesë plotësuese e organizimit të jetës së saj familjare aq më tepër që ishte e qartë se i shoqi e kishte të zgjidhur dilemën seksuale dhe ndoshta edhe shpirtërore me jetën që bënte. Këtë e kisha të thjeshtë tek e fundit se ja bëja të qartë që unë nuk mund të isha këmba mbështetëse e urës së qënies së saj dhe familjes së saj, por prap kur më kalonte qoftë edhe vetëtimthi nëpër mend që ajo tashmë kishte gjetur celësin dhe do të dilte të kërkonte dikë tjetër në rast se unë e braktisja, më krijonte një ngërc në shpirt. Mos ndoshta ishte mirë ashtu sic ishte për veten e saj dhe familjen dhe unë panvarësisht se e bëra koshiente, në fakt i mbolla shkatërrimin?
Pas kësaj u ngrita dhe i dërrmuar shkova drejt tualetit i nervozuar njëkohësisht për këtë vrarje ndërgjegje. Sapo hyra dhe fillova të bëj sërish një dush më erdhi për të qeshur se mu kujtua gjyshi i ndjerë që as më shumë e as më pak do më thoshte:
“I shkunde allatet biro? Mirë bëre dhe mos e vrit mëndjen se jo vetëm që i shkunde, por tregove që je nipi im që nuk e fut vetëm për të shkundur allatet, por tja shkundësh edhe asaj dhe ta kuptojë se cdo të thotë mashkull”.
Megjithatë paralel më fliste dhe gjyshja e ndjerë e cila do thoshte:
“ Të hëngërt mortja, se vetëm për të shkundur allatet e ke mendjen si yt gjysh, pa llogaritur që ka një familje ajo e zeza dhe se ndoshta e ka fajin vetë që nuk i pëlqejnë allatet e burrit. Ka femër të martuar që nuk i pëlqejnë allatet e të huajit mor rezil?”
“Epo kur edhe gjyshes time i paskan pëlqyer allatet e të huajit, megjithëse gjyshi e shkepte jo se i pëlqente (nuk kishte i shkreti kë të shkepte), vaj hallit me të tjerat e kohës së sotme” – thashë me vete duke qeshur dhe dola në dhomën e ndenies i zhveshur.
(vazhdon)