[Albanam]

Ja edhe disa lëshime që bëjnë prindërit ndaj fëmijëve të tyre:

Vetëmashtrimi për cilësitë e mira të fëmijëve

Do të vërejmë se disa prindër kanë mendim të lartë për fëmijët e tyre dhe aspak nuk përqëndrohen në atë se sa ai mendim i tyre në të vërtetë ka mbështetje dhe është i saktë. Prindërit e tillë aspak nuk pyesin për fëmijët e tyre, nuk e përcjellin sjelljen e tyre, nuk merren me situatat dhe fazat e ndryshme nëpër të cilat kalojnë fëmijët e tyre dhe nuk kanë kurrfarë pasqyre për shoqërinë në të cilën gjendet fëmija i tyre. Gjithë këtë e bëjnë vetëm për një arsye tejet naive - besimit të tepërt që kanë te fëmijët e vet.
Prindërit e këtillë nuk pranojnë asnjë kritikë, që nuk është plotësisht në pajtim me mendimin dhe pritjen e tyre, për fëmijët e tyre, pa marrë parasysh se sa ajo që u thuhet për fëmijët e tyre është e vërtetë, reale, objektive dhe me qëllim të mirë.


Vetëmashtrimi për cilësitë e këqija të fëmijëve

Përballë rasteve të sipërpërmendura, do të gjejmë edhe prindër që shkojnë deri në skajin tjetër. Ata kanë mendime të këqija për fëmijët e tyre dhe aspak nuk janë të kënaqur me gjendjen, mundësitë dhe sjelljen e tyre.
Prindërit e këtillë i kritikojnë fëmijët e tyre për gjithçka dhe për çdo vendim të cilin e marrin ata vetë. Që fatkeqësia të jetë edhe më e madhe, ata fëmijëve të tyre nuk u shprehin as një shkëndi të besimit, miratimit dhe krenarisë me ta.
Prindërit e këtillë te fëmijët e tyre krijojnë fotografi të superioritetit dhe paarritshmërisë përballë tyre, gjë që shkakton gjendje të rëndë emocionale te ata fëmijë.
Nuk do të ishte keq që këta prindër ndonjëherë t’i mbyllin sytë për lëshimet, gabimet dhe mangësitë e fëmijëve të tyre, e madje të bëjnë përpjekje t’i inkurarojnë dhe përmbajnë në aktivitetet dhe vendimet e tyre.


Bërja dallim ndërmjet fëmijëve

Ky është edhe një nga çrregullimet e shpeshta që hasim nëpër familjet tona. Të pavetëdijshëm për pasojat e këtyre gabimeve, një numër bukur i madh i prindërve bëjnë dallim ndërmjet fëmijëve dhe me këtë e lënë pasdore obligimin e drejtësisë dhe barabarësisë ndaj fëmijëve. Kështu, kemi prindër që i dallojnë fëmijët në të hollat që ua japin, në dhuratat, në lojërat, shakatë, zbavitjet, kujdesin, dashurinë etj.
E gjithë kjo i shkakton format më të rënda të lakmisë dhe xhelozisë ndërmjet fëmijëve dhe vazhdimisht ndikon në grupimin dhe ndarjen e fëmijëve në “të përkëdhelur” e të “ledhatuar” dhe të braktisur e të lënë vetvetes.
Gjendja e këtillë jorrallë arrin deri te urrejtja e hapur dhe e gjatë ndërmjet fëmijëve dhe urrejtja ndaj prindërve.
Nuk janë të ralla edhe rastet e dallueshmërisë që bëjnë disa prindër mes fëmijëve të tyre djem dhe vajza, gjithnjë duke i dhënë përparësi njërës gjini mbi tjetrën. Pasojat e kësaj injorancë në shumë raste kanë qenë shumë të rënda, duke rezultuar në mënyrën më të vrazhdë madje edhe me braktisjen e fëmijëve “të padëshiruar”.


Mungesa e gjatë jashtë shtëpisë

Fatkeqësisht, a nuk jemi sot dëshmitarë se jo pak prindër e lënë pasdore shtëpinë dhe familjen, dhe pjesën më të madhe të kohës e kalojnë jashtë shtëpisë?
Kurse mungesa e prindërve është shkaku kyç për rënien e fëmijëve në sprova të ndryshme, vështirësi, fatkeqësi, bredhje etj.
Përderisa një numër të konsiderueshëm të baballarëve i ka larguar nga familja kurbeti dhe nevoja për të siguruar kafshatën e gojës, nuk është i vogël as numri i prindërve që kanë lënë pasdore fëmijët e tyre edhe pse nuk janë në mërgim. Ata këtë e bëjnë ose për shkak të “angazhimit të tyre të madh me biznes”, ose për shkak të kalimit të tepruar të kohës me “miq e mikesha”, ose… ose…
Të gjitha këto paraqesin forma të rënda të çpërfilljes dhe braktisjes së fëmijëve, të cilat rezultojnë me lindjen dhe zhvillimin e cilësive negative fëmijët dhe rënia e tyre në fatkeqësi, vështirësi, probleme e sprova të llojllojshme.

Mendoj se ka pasur të drejtë poeti kur është shprehur si vijon:

Nuk është jetim ai që është pa prindër,
I lënë në jetë me pak nga ata të dy.
Jetim është ai që babain dhe nënën i ka,
Nëna nuk kujdeset, e babai kohë nuk ka.