[rilinda]

10.
Dy aktorët e rinj të këtij spektakli, Olta Gixhari (Katrina) dhe Indrit Çobani (Rodolfo) formësojnë dy figura skenike të freskëta, që i japi gjallëri e freski tërë shfaqjes, me interpretimin realist, të sinqertë dhe të natyrshëm, në tërë marrëdhëniet e tyre dashurore edhe lirike edhe intime, po edhe në marrëdhëniet me të tjerët, sidomos në momente dramatike.

* * *
Interpetimi i Oltës-Katrinë përshkohet nga një realizëm i prekshëm. I thellë. Nga një lojë konkrete. Nuk dallohet ku është jetë e ku është art nga pikpamja e bukurisë estetike, që buron nga talenti i saj, i cili i jep energji inkandeshente sa të tjetërsohet në Katrinë, duke përjetuar bëmat e saj dhe duke u dhënë shpirt e gjak nga tërë qënia e vet. Njeriu i jetës, i autorit të veprës dhe i aktores shkrihen në një, në figurën e Katrinës që krijoi e formësoi Gixhari.
Olta-Katrinë, aq sa është e mrekullueshme në marrëdhëniet e saj me Rodofon, aq është e vërtetë në marrëdhëniet me Karbonen, ku jepet me natyrshmëri dhe besueshmëri dashuria për të, si baba, dhe në të njejtën kohë edhe drama e zhgënjimit kur shfaqet haptas me agresivitet perveristeti i Karbones. Aktorja e re e talentuar vepron si Katrinë, nuk teatralizon, nuk sforcohet, nuk bërtet, nuk shtiret, nuk deklamon, por vepron sipas shkallës së përjetimit në të gjitha veprimet psikofizike të saj si figurë. Mendoj se Teatri Kombëtar e ka të domosdoshme një talent të ri të tillë, të freskët, të këndësndshme, dinamike dhe me perspektivë si Olta Gixhari.
Me nivel artistik u paraqit edhe aktori i ri Indrit Çobani, në rolin e Rodolfos, i cili nuk stonon me aktorët më të mirë që bartin vlerat më cillësorë të këtij spektakli.

* * *
Në tërësi edhe interpretimi i aktorëve të tjerë ishte pjesë e vlerave të këtij ansambli artistik, çka do të thotë se niveli artistik i tyre ishte i kënaqshëm, por pa tejkaluar nivelin e zakonshëm mesatar të tyre. Edhe aktorja e mirënjohur Yllka Mujo, e shquar për botën e pasur emocionale për të interpruar role dramatikë të klasit të parë, ndonëse qe partnere e denjë me Timo Flokon dhe nuk stonote me aktorët më të mirë të spektaklit, nuk arriti atë kulm që kish arritur më parë në disa role.

11.

Në përcaktimin e vlerave të një spektakli, përveç kriterit artistik dhe estetik, peshë të rëndësishme, parësore, ka edhe kriteri mesazhor, sipas optikës sime. E theksoj këtë sepse mendoj që, nuk ka veper artistike apo spektakël pa mesazhe. (Edhe ajo vepër që autori pretendon se e ka shkruar pa ndonjë mesazh, kjo shpreh mesazhin se autori shkruan pa mesazh, paçka se diçka vetiake shpreh nga bota e tij, një ndjenë, mendim, çast kaotik, gjendje të përcaktuar apo e të turbull) Në tërësi letërsia dhe arti shprehin mesazhe, komunikojnë me mesazhe: për një botë më të mirë, më të drejtë, më të lumtur dhe janë në i opozitë më të keqen, të shëmtuarën, në emër të së mirës, së bukurës dhe progresistes.

* * *
Sipas kësaj optike do të formuloj dy mesazhe që i vlerësoj si thelbësore, si në qasjen e realitetit të dramës me realitetin shqiptar ashtu edhe në rrafshin universal: i pari, kriza morale e perversitetit të individit që del kundër natyrës njerëzore, është vëtëshkatërrim, siç e stigmatizon dhe jep spektakli me art të fuqishëm. Mesazhi i dytë, i drejtohet shoqërisë, ligjit, shteti të së drejtës. Formuloj: bota e pasur nëse nuk do të jetë tolerante ndaj botës së varfër do të shkojë drej thellimit të krizave, konflikteve dhe luftës për ekzistencë të pjësës që jeton nën kufijtë e minimumit jetik, ku luftrat shkatërruese do bëhen të pashmangshme. Bota e pasur do të dalë e humbur.

12.
Si konkluzë: Spektali “Pamje nga ura” është një realizim artistik dinjitoz, i cili radhitet në spektaklet më profesional të dekadës së fundit, të shfaqur në skenën Kadri Roshi të Teatrit Kombëtar. Me këtë rast formuloj kumtin se vetëm spektakle të tilla me nivel të lartë profesional, mund dhe duhet të flasin artistikisht nga kjo tribunë teatrore kombëtare. Ky kumt është i vlertë edhe për veprat e dramaturgjisë kombëtare.

Nga Mexhit Prençi : Gazeta 55