Titulli: Zhgarravinat e mia
Shpesh here e krahasoj shpirtin e njeriut me nje nje nga ato sirtaret
apo kutiat me celes qe nje njeri mban thesarin e tij: kujtimet. Aty i
flakim te gjitha ndodhite e se shkuares. Kujtimet e trishta i vendosim
ne fund, ne menyre qe pluhuri i harreses ti mbuloje sa me shpejt. Sa
me pak te dukshme e sa me pak te dijme/jemi te vetdishem per to,
aq me te lumtur do jemi. Kurse kujtimet e mira i vendosim gjithmone
siper ne menyre qe sa here te kemi nje ballafaqim me kujtimet, te
kemi parasysh vetem ato te kendshmet. Por jemi qenie egoiste...e
prandaj vuajme...sepse na vret ndergjegj'ja per dicka te pabere ose
te bere, per nje fjale te thene ose te pathene...per nje kujtim...per
dicka qe ngel peng ne shpirt sa te jete jeta. Rob te pluhurit jemi!
|