[Preshevar]

Mësues i keq apo ndërtues pallatesh?

Tariq Ramadan vazhdon të jetë në qendër të vëmendjes nga intelektualë të ndryshëm oksidental dhe kritikohet në mënyrë të ashpër nga ta.

Siç duket intelektuali mysliman zviceran preokupon shumë disa sepse punon me mish e me shpirt dhe insiston në të pranuarit e Islamit si fe evropiane.

Intelektuali mysliman nga Gjeneva Tariq Ramadan iu përgjigjet polemikave

Intervistë në "Corriere del Ticino" (gazetë zvicerane në kanton Ticino), edicioni i 18 shtatorit 2007

Tariq Ramadan është një "mësues i keq": nga njëra anë lavdëron demokracinë dhe të drejtat civile e nga ana tjetër mbështet qëndrime myslimane që nuk pajtohen me vlerat perëndimore. Aspak e vërtetë, Tariq Ramdan është një pionier i debatit dhe i takimit të sinqertë dhe paqësor në mes botës islame dhe qytetërimit evropian. Që nga 2 shtatori i muajit të kaluar "Corriere della Sera"(gazetë italiane) ka filluar të diskutojë në Itali rreth akademikut mysliman zviceran, që banon në Gjenevë dhe studiues në Oksford, gjithashtu autor i shumë eseve të bazuar para së gjithash në prezencën e Islamit në kontinentin e vjetër (ndër të cilët: "Muhammedi. Nga Islami i djeshëm deri në Islamin e sotshëm", 2007; "Islami në Perëndim. Ndërtimi i një identiteti të ri mysliman", 2004, "Të jesh mysliman evropian", 2002, (këto janë disa nga librat e Tariq Ramadanit të përkthyer në gjuhën italiane)).

I sulmuar gjithashtu nga Paul Berman (shkrimtar dhe gazetar amerikan) që i jep një qëndrim të dyshimtë në lidhje me demokracinë dhe e krahason me filozofin Heidegger që ishte simpatizues i nazizmit. Ndër të tjerash Ramadan është mbrojtur nga Ian Buruma (akademik dhe shkrimtar anglo-holandez), sipas të cilit ai "përfaqëson çka më të mirë Islami mund të shpreh sot nga aspekti i pikëpamjes intelektuale. Dikush me të cilin ia vlen të përballohesh".

Eseisti nga Gjeneva ka qenë gjithashtu protagonist i një diskutimi të ashpër jashtë programit me gazetarin anglo-amerikan Christopher Eric Hitchens në "Festivaletteratura" (Festivalin Literatura) në Mantova, për të treguar faktin se figura e tij vazhdon të ndaj mendimet e intelektualëve evropian.

I lindur në Gjenevë në 1962 dhe nip i themeluesit të Vëllezërve Mysliman në Egjipt , Ramadan lëvizën mes duartrokitjeve dhe censurave. Në 2004 Shtetet e Bashkuara ia kanë revokuar vizën dhe e konsiderojnë si një "person të papëlqyeshëm", por në Angli ish premieri Tony Blair e pat zgjedhur si këshilltar për lidhjet me Islamin pas atentateve të Londrës.

Këto janë mendimet e para dhe qëndrimet rreth ndaj Tariq Ramadanit. Por i interesuari në fjalë si reagon?

* * * * *

Nga Carlo Silini

Profesor Ramadan, në Itali akoma është duke u zhvilluar një debat i ashpër ndaj juve. Disa ju konsiderojnë një "mësues i keq", të tjerët një bashkëbisedues të privilegjuar për Perëndimin. Me çka e lidhni shpërthimin e polemikës?

"Kur, si në rastin tim, ndërtohen pallate – e unë vendosem ne të dy universet e referimit: i takoj aq atij perëndimor, sa atij islamik – merren shumë kritika si nga ana e disa gupeve myslimane, sipas të cilëve unë qenkam shumë i oksidentalizuar, si nga ana e Perëndimit ku disa janë të mendimit që unë nuk shkoj deri në thellësi në kërkesat e reformave dhe modernizimit të Islamit".

Polemika rreth personalitetit tuaj d.m.th është pjesë e vet natyrës të punës suaj filozofike...

"Kritikat i prisja që nga fillimi, po. Por ajo që sot më sjell probleme nuk është fakti sepse mund të më kritikojnë për atë që them, por fakti që debati është ndezur aq shumë saqë disa nuk dëgjojnë më atë që them e në disa raste bile i ndryshojnë mendimet e mia. Kur thuhen gjëra që kur skam thënë, atëherë hyhet në fushën e manipulimit".

Për shembull?

"Për shembull, duke iu referuar kritikës sime ndaj shtetit të Izraelit, dikush ka thënë që unë jam antisemit. Është një fakt i rëndë jo veç për mua, por për vet Shtetin e Izraelit. Nuk mund të transformohen kështu gjërat. Shumë nga shokët e mi e disa shoqata hebraike më kanë mbrojtur në Shtetet e Bashkuara. Kam shumë shokë hebrenj. Nuk është e lejuar të thuhet që paskam mbështetur në një mënyrë apo në një tjetër qëndrime fashiste, apo që nuk paskam qenë i qartë mbi çështjen e terrorizmit. Kam qenë edhe atë në mënyrë kategorike".

Një tjetër shembull?

"Ditët e kaluara në një gazetë të përditshme italiane është shkruar që unë paskam folur në televizionin egjiptian që duhet të shkatërrohet Izraeli. Por asnjëherë nuk kam folur në televizion egjiptian. Në Egjipt jam një person i papëlqyeshëm. E kurrë nuk kam thënë mendime të tilla. Veçse e shoh si një gjë shumë të rëndë kur thuhet që nuk duan të flasin me mua. E pastaj nëse nuk duan të flasin me mua për fjalë që kurrë nuk kam thënë, gjëja më duket e papranueshme".

Sipas disa observatorëve ju kërkoni të pajtoni dy realitete të ndryshme: atë të Perëndimit e atë të Islamit. A pajtoheni me këtë?

"Plotësisht. Jam ndër ata që thuan që mund të jesh mysliman e oksidental pa mos qenë as më pak mysliman për të qenë më oksidental as më pak oksidental për me qenë më mysliman. Dy gjërat janë plotësisht kompatibile dhe miliona myslimane e myslimanë e tregojnë të gjitha ditët".

Por a është gjithmonë e mundshme të pajtohen referimet e ortodoksisë religjioze e referimet politiko-instuticionale, me Perëndimin, me demokracinë?

"Jo veç që është e mundshme. Bile them që bëhet fjalë për një rregull të ndërgjegjes dhe religjionit. Kur je shtetas i një vendi, besnikëria ndaj shtetit, sa i përket politikës, legale e shtetërore, asnjëherë nuk duhet të diskutohet. Shpesh më pyesin se a jam më parë mysliman apo më parë zviceran. Por pyetja e vërtetë është një tjetër: kujt i takon besnikëria juaj".

Kujt pra?

"Si shtetas jam zviceran dhe jam plotësisht besnik ndaj Zvicrës dhe s'ka asgjë në referimet e mija myslimane që mund të justifikojë faktin nëse kundërshtoj përkitjen time shtetit zviceran. As në aspektin ligjor, as në atë patriotik. Vet ideja për të dashur vendin tënd, të kesh një qendër përkitjeje dhe ta duash, nuk është veç një lidhje strukturale apo një kontratë dhe në asnjë mënyrë nuk është në kundërshtim me Islamin. Pastaj, në aspektin filozofik, çdokush ka bindjet dhe besimet e tija dhe kjo nuk kundërshton besnikërinë ndaj shteti të tij. Situatat e vetme të kufizuara janë ata që mund të na forcojnë të justifikojmë diçka të padrejtë. Qëndrimi im rreth kësaj është i qartë: çdokush është besnik kritik. Shtetasi i mirë zviceran apo italian ose francez, nuk është ai që mbështet verbërisht vendin e tij, por ai që kur qeveria e tij gabon ai shpreh mospajtueshmëritë e tij. Kjo është demokracia e vërtetë. Ashtu sikurse mysliman i mirë nuk është ai që mbështet myslimanët në çdo gjë që bëjnë".

E ju kur i keni kritikuar myslimanët?

"Nuk kam hezituar kurrë t'i them Bin Ladenit që refuzoja atë që bënte. Në 1995, kur kanë qenë masakrat në Egjipt kundër turistëve zviceran, kam shkruar në "Tribune de Genève" një letër si një zviceran mysliman bashkështetasve të tij duke dënuar atë që kishte ndodhur. Jam shprehur si zviceran që u fliste bashkështetasve të tij kundër të vepruarit absolutisht të papranueshëm të myslimanëve tjerë. Ja në çka konsiston besnikëria kritike".

VAZHDON :::>