[Preshevar]

EBU BEKR “E S - S I D D I K”

Ebu Bekri u lind në vitin 573 në Mekë. Ai ishte dy vjet më i ri se Profeti Muhammed (a.s). I përkiste një familjeje të respektuar, Beni Tamim, me rrënjë tek fisi Kurejsh. Prejardhja familjare e tij lidhet me atë të Profetit (a.s), gjashtë gjenerata më parë. Sapo pranoi Islamin ai mori titullin "Es-Siddik" (i sinqertë).


Gjatë rinisë së tij, Ebu Bekri ishte një njeri i qetë dhe i sinqertë, shumë i ndershëm dhe i drejtë. Ai ishte shoku më i ngushtë i Profetit (a.s) dhe kjo shoqëri zgjati gjatë gjithë jetës së tij. Ishte zemërmirë dhe i ndjeshëm ndaj vuajtjeve dhe mjerimeve të të tjerëve, i ndihmonte të varfërit dhe nevojtarët, të mirët dhe të shtypurit. Edhe para se të pranonte Islamin, nuk i pëlqente zakonet e xhahilijetit (injorancës paraislame) dhe kurrë nuk ka pirë alkool. Profesioni i tij ishte tregëtia. Ka shoqëruar Profetin (a.s) në disa udhëtime tregtare. Ngaqë ishte i ndershëm, njerëzit e besonin atë dhe shpeshherë ia linin paratë e tyre. Bujaria dhe sinqeriteti i tij shpejt e bënë një tregtar të pasur. Këto cilësi të mira të tij i shërbyen Islamit shumë shpejt.


Ebu Bekri ishte shoku më i ngushtë i Profetit (a.s) dhe e njihte atë më shumë se çdo njeri tjetër. Ndershmëria, fisnikëria, drejtësia dhe sinqeriteti i tij e kishin tërhequr Ebu Bekrin. Kur Profeti (a.s) i fliste Ebu Bekrit për Allahun (xh.sh), Ebu Bekri e besonte atë pa patur dyshime. Për këtë ai ishte burri i parë që i besoi Profetit. Profeti (a.s) njeherë ka thënë për këtë gjë: “Kur i kam thirrur njerëzit në Allah, çdonjëri mendonte dhe hezitonte për një kohë, përveç Ebu Bekrit, i cili nuk hezitoi, por e pranoi thirrjen time në momentin që e shqiptova atë’’ Me pranimin e Islamit, ai menjëherë filloi punën për thirrje në Allah, në fillim fshehurazi dhe më vonë haptazi, kur iu lejua nga Profeti (a.s). Suksesi i tij ishte popullariteti që kishte tek Mekasit për sinqeritetin dhe fisnikërinë.


Megjithëse Ebu Bekri ishte shumë i respektuar, ai ende nuk ishte i lirë dhe jobesimtarët e Mekës bënin çmos për ta sulmuar atë. Kur numri i muslimanëve u rrit deri në 39, Ebu Bekri i kërkoi Ptofetit (a.s) që t’i thërriste njerëzit haptazi. Me kërkesën e tij këmbëngulëse, Profeti (a.s) i dha miratimin dhe të gjithë shkuan në Haram (Xhamia e shenjtë e Qabes) për predikim. Ebu Bekri dha një Hytbe (fjalim), e cila ishte Hytbja e parë në historinë e Islamit. Kur jobesimtarët dhe idhujtarët e dëgjuan këtë, ata u hodhën mbi muslimanët. Ebu Bekri, pavarësisht nga fakti, se konsiderohej më fisniku dhe më i respektuari nga të gjithë njerëzit e Mekës, u rrah aq shumë, saqë hunda dhe veshët e tij ishin gjymtuar keq dhe e gjithë fytyra e tij ishte e mbuluar me gjak; ishte shqelmuar, rrahur dhe trajtuar egërsisht, kishte rënë pa ndjenja dhe gjysëm i vdekur. Në mbrëmje, kur i erdhi vetëdija dhe i hapi sytë, ai së pari pyeti: "Si është Profeti ? " Kjo ishte diçka që tregonte dashurinë e tij ndaj Profetit (a.s). Dashuria dhe respekti i tij ndaj Profetit (a.s) ishte e pakufishme.


Një rast tjetër: Profeti (a.s) ishte duke u falur në Qabe, kur Ebu Xhehli erdhi dhe i vuri rreth qafës një litar, në mënyrë që të mbyste Profetin (a.s), Ebu Bekri e pa, shkoi me nxitim dhe e shtyu Ebu Xhehlin duke e larguar atë nga qafa e Profetit (a.s). Pastaj ai i tha Ebu Xhehlit: "A doni të mbysni një njeri të urtë e që është i Dërguari i Allahut dhe që deklaron Allahun Shpresues dhe Mbështetës? " Ebu Xhehli së bashku me kundërshtarët e tjerë të Islamit e rrëzuan Ebu Bekrin dhe e rrahën atë.


Ai luftoi pothuajse në të gjithë luftrat së bashku me Profetin (a.s). Në luftën e parë të Islamit, në Bedër, ai ishte porsi një hije mbrojtëse për Profetin (a.s). Djali i tij, i cili nuk e kishte pranuar ende Islamin në atë kohë, ishte duke luftuar në anën e Kurejshëve. Pasi e pranoi Islamin, ai i tha babait të tij (Ebu Bekrit r. a): "I dashur baba! Unë të kam pasur dy herë nën shpatën time gjatë luftës në Bedër, por unë nuk mundesha t’i ngrija duart e mia mbi ty, për shkak të dashurisë sime ndaj teje". Ebu Bekri i thotë: "Sikur ta kisha pasur unë rastin, do të të kisha vrarë. " Ishte sugjerimi i Ebu Bekrit që Profeti (a.s) vendosi t’i lirojë robërit e luftës, pasi mori dëmshpërblimin prej tyre. Në luftën e Uhudit, kur disa muslimanë vrapuan për të ikur, Ebu Bekri qëndroi dhe kur Profetin e çuan në mal, pasi u plagos, ai ishte me të. Ebu Bekri ishte shoqëruesi i parë që pranoi planin e paqes të Profetit (a.s) në Hudejbije, pa asnjë hezitim, kur shumica e muslimanëve këmbëngulnin për luftë. Madje edhe muslimanët si puna e Omerit (r.a) hezituan të pranonin marrëveshjen me jobesimtarët e Mekës, por Ebu Bekri e përkrahu tërësisht vendimin e Profetit (a.s). Me rastin e ekspeditës në Tabuk, Ebu Bekri i mori të gjitha gjërat që kishte. Kur Profeti (a.s) e pyeti atë: "Çfarë do t’i lësh familjes tënde? " Ebu Bekri iu përgjgj: "Unë iu kam lënë atyre Allahun dhe Profetin e Tij. " Madje Omeri (r.a) pranoi se ai nuk do të mundte kurrë që t’ia kalonte Ebu Bekrit për sakrificën për hir të Allahut dhe Islamit.

Nga Naim Babasi