[Era1]

Alfonsina Storni

Sé que te irás.
Sé que en el agua y muerta y plácida
de tu alma mi llama es como el monstruo
que se acerca a la orilla
y espanta
sus pálidos peces de oro.
------------------------------------------------
Pienso si lo que estoy viviendo no es un sueño.
Pienso si no me despertaré dentro de un instante.
Pienso si no seré arrojada a la vida como antes de quererte.
Pienso si no me obligarás a vagar de nuevo,
de alma en pena, sin encontrarte.
-------------------------------------------------------
Demoro verte.
No quiero verte.
Porque temo destruir el recuerdo
de la última vez que te ví.
-------------------------------------------------------
Te amo porque no te pareces a nadie.
Porque eres orgulloso como yo.
Y porque antes de amarme
me ofendiste.
------------------------------------------------------
Oye: yo era como un mar dormido.
Me despertaste y la tempestad ha estallado.
Sacudo mis olas, hundo mis buques, subo al cielo
y castigo estrellas, me avergüenzo y me escondo
entre mis pliegues, enloquezco y mato mis peces.
No me mires con miedo.
Tú lo has querido.
--------------------------------------------------------
Un viento helado y agudo me ha envuelto
hace un momento como para robarme algo.
¿Sabe, acaso, que estoy saturada de amor,
e intenta él, olvido eterno, cargarse de mi constancia
y entibiarse con mi ternura?
Pero, yo le he dicho: ¿no te basta
con todo lo que arrastras, vagabundo?
Todo mi amor es poco para mí;
no te doy nada.

E di që do shkosh.
E di që në ujë dhe e vdekur dhe e kënaqur
shpirti yt më thërret si një mostër
që afrohet në breg
dhe mrekullohet
me zbehjen e peshqve të artë.
------------------------------------------------
Mendoj se kjo që shikoj nuk është një ëndërr.
Mendoj se nuk do zgjohem brenda një momenti.
Mendoj se nuk do jem trime në jetë si dhe përpara se të të doja.
Mendoj se nuk do më detyrosh të sorollatem sërish,
me shpirtin në dhimbje, pa të takuar.
-------------------------------------------------------
Vonohem të të shoh.
Nuk dua të të shoh.
Sepse kam frikë mos shkatërroj kujtimin
e herës së fundit që të pash.
-------------------------------------------------------
Të dua sepse nuk ngjan me askënd.
Sepse je krenar si unë.
Dhe sepse përpara se të më doje
më ofendove.
------------------------------------------------------
Ej: unë isha si një det i fjetur.
Më zgjove dhe furtuna shpërtheu.
Më tronditi dallgët, me fundosi anijet, u ngrit në qiell
dhe dënoi yjet, më turpëroi dhe fshehu
mes përkuljeve të mia,çmendi dhe vrau peshqit e mi.
Mos më shiko me frikë.
Ti vetë e ke dashur këtë.
--------------------------------------------------------
Një erë e ftohtë dhe e mprehtë më është kthyer
një moment më parë, si për të më vjedhur diçka.
E di, mos rastësisht, jam e ngopur nga dashuria
dhe tenton ajo, harresa e përjetshme,
të mbushet me qëndrueshmërinë time,
dhe të ftohet me timen butësi?
Por, unë e kam thënë: nuk të mjafton
me gjithë ato që zvarrit, vagabond?
Gjithë dashuria ime është pak për mua;
nuk të jap asgjë.

Perkthyer nga spanjishtja dhe pershtatur ne shqip nga Era