[4peace]

...



Ai:
Sa gjë e bukur dhe e mëshirshme prej All-llahut (svt).

Unë:
Po ç’thua nëse përgëzohesh edhe me një gjë, që All-llahu (svt) të t’i falë të gjitha mëkatet siç vepron ti duke ua falë borxhin atyre që me të vërtetë janë në gjendje të vështirë? Ebu Hurejre (ra) transmeton se i Dërguari (savs) ka thënë: “Një njeri u jepte hua njerëzve. Ai i ka thënë djaloshit të tij (kur e dërgonte për ta tubuar huanë): “ Kur të kalosh pranë nevojtarit mos i kërko asgjë, ashtuqë All-llahu të na lirojë neve nga fatkeqësitë. E kur ai i erdhi All-llahut (kur vdiq), Ai ia fali të gjithat.” (Buhariu dhe Muslimi)

Ebu Mes’ud el-Bedrijju (ra) transmeton se i Dërguari i All-llahut (savs) tha: Do të japë llogari një njeri nga popujt e kaluar e nuk do të gjendet asnjë e mirë, përveç asaj që është përzier me njerëzit dhe ka qenë i lehtë (në shitblerje dhe dhënie hua) ashtuqë i urdhëronte shërbëtorit të tij që t’ua falte atyre që kanë vështirësi. All-llahu i madhëruar për të ka thënë: “Ne jemi më të obliguar me këtë (lehtësim) ndaj tij, prandaj faliani atë.” (Muslimi)

Ai:
Pasi dëgjova të tëra këto, nuk do të kërkoj nga huamarrësit të cilët morën nga unë hua që të m’i kthejnë paratë e marrura. Nuk dua që vetën time ta mënjanoj nga ky shpërblim i madh.

Unë: Ky është shpërblimi i madh...A nuk e bën huadhënësin që ky të fshihet nga huamarrësit, në vend që ata të jenë ata, të cilët fshihen nga këta?

Ai:
Gjithsesi, vall-llahi... Kjo njëherit është edhe një kuptim e domethënie e veçantë. E kundërt me atë që ne e hasim në kokën tonë.

Unë:
Për çdo rast, ky është kuptimi islam, të cilin e ka sqaruar edhe i Dërguari (savs) në thënien e tij të ndershme, të cilën në Sahihun e tij e transmeton Buhariu ku i Dërguari (savs) thotë: “Silluni butë (ndihmohuni) njëri me tjetrin, lehtësojeni njëri-tjetrin, se po të dinte kërkuesi i hakut (hakliu) se ç’shpërblim ka në vonesën e hakut (huasë) së tij, atëherë do të ishte ky ai që ikë nga ai që kërkohet.”

Ai:
(Duke u vërejtur në fytyrën e tij drita e imanit që e kishte kapluar, tha) “O All-llahu im, unë dëshmoj se ua kam falur tërë atë që më kanë borxh ata, duke pasur dëshirë që ta fitoj shpërblimin Tënd të madh.”

Më vonë filloi të buzëqeshë ndërsa lotët i shiheshin në sytë e tij.

Unë:
Po buzëqesh e po qanë?!

Ai:
Parafytyrimi i hakliut (borxhliut) më bëri të buzeqeshem, që fshehet nga huamarrësit, të cilët mundohen ta plotësojnë huanë e marrur, kurse ky gjithmonë ua shtyen afatin duke thënë: “ Përse po shpejtoni? S’kam nevojë për atë që duhet të më ktheni tani. Shtyene afatin edhe më vonë.”

Unë:
Po ç’të bëri të nxjerrësh lotë?

Ai:
Më bëri të qaj çështja e të kuptuarit të tillë të Islamit, kuptimi i cili sot është i humbur nga jeta e muslimanëve...!

Unë:
Ashtu është... por, le të punojmë së bashku, ashtuqë kuptimet e tilla t’i përcjellim tutje duke ua mësuar të tjerëve, deri sa të shndërrohen në praktikë e bëhen realitet e përjetim i muslimanëve insha’All-llah.

Ai:
(duke i shtrënguar të dyja duart e tij) tha: Insha’All.llah.



***