[Denim]

Pjetri na kujton se «kështu [d.m.th., me shpirt të butë dhe të qetë] stoliseshin dikur gratë e shenjta që shpresonin në Perëndinë, duke iu nënshtruar burrave të tyre, ashtu si Sara, e cila i bindej Abrahamit duke e quajtur atë «zot»; bija të saj ju jeni, në qoftë se bëni mirë» (1 Pjetrit 3:5-6). Çdo letër ka mesazhin e saj për burrat. Në Shkrim ka gjithmonë drejtpeshim të përsosur. Pjetri, për shembull, u thotë burrave: «Jetoni me gratë tuaja me urtësi, duke e çmuar gruan si një enë më delikate dhe e nderoni, sepse janë bashkëtrashëgimtare me ju të hirit të jetës, që të mos pengohen lutjet tuaja» (1 Pjetrit 3:7). Këtu shohim, ashtu siç u vu re në fjalët drejtuar Timoteut, se prej burrit dhe gruas pritet që ata të luten së bashku, krahas lutjeve vetjake të secilit. Vini re përsëri se nuk është fjala për inferioritet të gruas: burrit i thuhet ta nderojë atë, jo vetëm përpara njerëzisht të tjerë, por edhe në shtëpi dhe përpara fëmijëve. Fisnikëria dhe mirësjellja janë cilësi që një burrë i krishterë duhet t'i shfaqë ende në ditët tona, jo vetëm në lidhje me gruan e tij, por edhe ndaj ndaj të gjitha grave. Më parë në letër lexojmë: «Nderoni të gjithë». Nga kjo nxjerrim se, po të mos e nderojmë njëri-tjetrin, kjo do të ketë ndikim mbi lutjet tona: «Që të mos pengohen lutjet tuaja». Në fillim të jetës martesore nuk është gjithmonë e lehtë t'i përshtatemi marrëdhënies së re. Natyrisht që në fillim ekziston një lloj vetëpërmbajtje kur është fjala për të diskutuar. Në qoftë se dashuria e vërtetë është e pranishme, dhe ekziston një dëshirë e vërtetë për të qenë «një në Zotin», gruaja dhe burri do të jenë shpejt në gjende të diskutojnë të gjitha çështjet pa kufizim. Dashuria e përbashkët do t'i kapërcejë në fund të gjitha problemet që lindin nga ndryshimet në temperament, edukim dhe pikëpamje. Kur e kuptojmë se sa i durueshëm është Zoti me ne, me siguri mund ta dëgjojmë njëri-tjetrin me vëmendje! Bibla përdor (në origjinal) shprehen e të folurit «gojë më gojë». Nuk duhet të jetë një shprehje e njëanshme «gojë më vesh»e mendimit. Çdo partner duhet të jetë i gatshëm ta dëgjojë tjetrin, duke mos harruar se Vetë Zoti është gjithmonë Dëgjues i padukshëm. Te Kolosianëve fjalia që u drejtohet burrave, është e shkurtër, por e rëndësishme: «Ju bashkëshortë, t'i doni bashkëshortet tuaja dhe mos u bëni të ashpër ndaj tyre» (3:19). Sa keq qëduhen thënë fjalë të tilla! Është e lehtë që të lejohet të zhvillohet një rrënjë ashpërsie. Ajo fillon, ndoshta, duke vëzhguar në mënyrë kritike se si gruaja bën gjëra të caktuara. Në vend që kjo të diskutohet me njëri-tjetrin, ngacmimi lejohet që të kthehet në ashpërsi, kështu që burri, ose gruaja, mund të tërheqë vëmendjen e dikujt tjetër për sa u përket dobësive të partnerit, çka e vë në pozitë të vështirë partnerin, madje edhe mikun. Në qoftë se burrat do t'i donin me të vërtetë gratë e tyre, ata do të ishin të gatshëm të falnin çfarëdo dobësie të vogël, dhe do t'i ndihmonin gratë e tyre ta kapërcenin atë. Pali sapo i ka urdhëruar kolosianët të tregojnë dashuri, e cila është lidhje e përsosur, dhe Pjetri na tregon se «dashuria do të mbulojë një shumicë mëkatesh» (1 Pjetrit 4:8). «Shumë të dashur, le ta duam njëri-tjetrin» (1 Gjonit 4:7). Tek Efesianëve 5 burri urdhërohet ta dojë gruan e tij; para se gjithash, sepse ai duhet të jetë mishërim i gjallë këtu në këtë botë i Krishtit, i cili e deshi bashkësinë dhe dha Vetveten për të. Kjo është një temë e rëndësishme, të cilën apostulli e trajton në pjesën e mbetur të kapitullit, duke treguar se si historia e Adamit dhe e Evës ishte hije e misterit më të madh: Krishtit dhe bashkësisë së Tij. Zoti ynë i bekuar dha Vetveten: nuk mund të kishte dhënë më shumë. Burri duhet ta dojë gruan e tij në të njëjtën mënyrë. Sa dështojmë si në të kuptuarit e dashurisë së përsosur të Krishtit, ashtu edhe në zbatimin e urdhërimit të Tij: «Ta doni njëri-tjetrin; sikurse unë ju kam dashur, ashtu edhe ju ta doni njëri-tjetrin» (Gjoni 13:34). Për burrin kjo ka një domethënie të veçantë. Atij i bëhet thirrje ta tregojë këtë në dashurinë për gruan e tij. Apostulli na tregon se «kush do gruan e vet, do vetveten. Sepse askush nuk urreu mishin e vet, por e ushqen dhe kujdeset me butësi për të, sikurse edhe Zoti bën me bashkësinë» (Efesianëve 5:28-29). Gjithashtu, ai thekson: «Kështu burrat duhet t'i duan gratë e veta porsi trupat e tyre». Është e drejtë që të kujdesemi për trupat tanë, pasi ata janë tempujt e Frymës së Shenjtë; por, burra, në këtë mënyrë duhet të doni edhe gratë tuaja. Zoti ynë e ushqen dhe kujdeset për bashkësinë e vet. Përsëri na jepen fjalët nga faqet e para të Biblës: «Prandaj burri do të lërë babanë e tij dhe nënën e tij dhe do të bashkohet me gruan e tij, dhe të dy do të jenë një mish i vetëm» (Efesianëve 5:31). Apostulli e thotë këtë «mister të madh» në lidhje me Krishtin dhe bashkësinë e Tij, por ai nuk mund të largohet nga kjo çështje pa i kujtuar lexuesit e tij: «Por secili nga ju kështu ta dojë gruan e vet sikurse do veten e vet; dhe po kështu gruaja ta respektojë burrin» (Efesianëve 5:33). Po fëmijët? Martesa nuk u krijua vetëm për shoqërinë e të dy partnerëve: vumë re se prindërit tanë të parë u ngarkuan me detyrën për të qenë të frytshëm, për t'u shumëzuar dhe për të mbushur tokën. Në këto ditë kur dëgjojmë të flitet aq shumë për mbipopullimin e botës dhe mangësitë e burimeve, mund të pyesim veten nëse këto fjalë kanë ende ndonjë domethënie. Me sa shohim, Perëndia nuk e ka shfuqizuar kurrë këtë detyrë. Kur u drejtohen brezave pasardhës, fjalët e Zotit u thonë atyre qartë: «Ju dhe fëmijët tuaj». Lum ata fëmijë që lindin në një familje të krishterë! Qysh para se të lindin, prindërit luten për ta, dhe, sapo të bëhen të vetëdijshëm, ata dëgjojnë këngët e adhurimit dhe fjalët e Biblës, për të mos përmendur kontaktet me besimtarë të tjerë, qoftë në shtëpinë e tyre a në grumbullime të tjera të krishtera ku i marrin prindërit herë pas here. Në kohën e Dhiatës së Vjetër Perëndia u premtoi bekime të veçanta familjeve që u bindeshin fjalëve të Tij. Sa më shumë vlen kjo në këto ditë të privilegjuara kur Perëndia po thërret nga kombet një popull për Emrin e Tij! Ç'gëzim të madh kanë prindërit e rinj kur u lind fëmija i parë! I njomë nga dora e Perëndisë, «i krijuar në mënyrë të mrekullueshme», ai është një qenie e formuar në mënyrë të përsosur, me frymë dhe me shpirt të vetin, me vullnet të vetin e me një jetë që nga çasti i lindjes është e ndarë nga nëna. Por nganjëherë neve mund të na besohet një vogëlush a vogëlushe që nuk është formuar në mënyrë të përsosur. Nuk është e lehtë ta pranojmë këtë, dhe shpesh një fëmijë i tillë do të ketë nevojë për shumë vite përkujdesjeje të veçantë. Para së gjithash, fëmija me të meta ka kërkesa të mëdha për dashurinë dhe durimin e prindërve. Vetë fëmija, pasi të rritet, mund të jetë i pabindur dhe i zhgënjyer. Vëllezërit dhe motrat mund të zemërohen nga kujdesi që i kushtohet këtij pjesëtari të familjes. Nga ana tjetër, prindërit e një fëmije të tillë mund të nxjerrin mësime të vlefshme tek kthehen çdo ditë nga Zoti për forcë dhe urtësi. Babai i një djali me të meta të theksuara mendore, për shembull, ka shkruar tre libra të mrekullueshëm, duke përshkruar me thjeshtësi dhe ndershmëri se si i plotëson Perëndia nevojat e prindërve dhe se si iu përgjigj lutjeve të tyre hap pas hapi. Këta libra kanë qenë burim ngushëllimi dhe force frymërore për një numër të madh prindërish në situata të njëjta. Njëri prej këtyre prindërve është shprehur: «Nuk do të kishin lënë gjë pa bërë për t'i lexuar këta libra. Leximi i tyre na ka afruar shumë me Zotin». Pavarësisht nëse jemi prindër fëmijësh të shëndoshë a të sëmurë, mund ta quajmë ende privilegj se «bijtë janë trashëgimi që vjen nga Zoti» (Psalmi 127:3). Edukimi i një fëmije «në disiplinë dhe në këshillë të Zotit» është përgjegjësi e madhe dhe serioze. Nga njëra anë nevojitet gjithë dashuria dhe durimi i babait dhe i nënës. Nga ana tjetër nevojitet mësimi dhe përmirësimi i vazhdueshëm e i qëndrueshëm, në mënyrë që fëmija të mund të jetojë në mes të një bote të korruptuar, ku gjithçka i përshtatet vullnetit të njeriut (dhe të Satanit), dhe ku vullneti i Perëndisë nuk llogaritet. Bibla na ka paralajmëruar se bota nuk do të përmirësohet. Çdo brez pasardhës ballafaqohet me problemet e lakmisë, të shtypjes, kokëfortësisë dhe dhunës – të gjitha rezultat i drejtimit që Satani u bën punëve të kësaj bote. Në mes të gjithë kësaj ligësie duhet të ketë raste si familja ku u rrit Timoteu. Gjyshja, dhe pastaj nëna, e kishte mësuar atë të dëgjonte me vëmendje Fjalën e Perëndisë, dhe në moshë të re ai e njohu Zotin dhe i shërbeu Atij. Këtu nëna ka detyrën më të rëndësishme. Si rregull, ajo ka më shumë kohë për t'iu kushtuar fëmijëve sesa babai, i cili fiton zakonisht bukën e gojës dhe të cilit do t'i duhet të mungojë në shtëpi për shumë orë gjatë ditës. Atëherë nënat e krishtera kanë një pozitë të privilegjuar. Ato e kanë jetën e paprishur në duart e tyre, për t'i dhënë asaj formë dhe për ta ndikuar për të mirë. Në librat historikë të Biblës lexojmë pothuajse gjithmonë emrin e nënës së mbretit. Në të vërtetë, nganjëherë lexojmë se një nënë mbretëreshë e këshilloi të birin për të bërë keq, si në rastin e Athalisë, por shpesh ajo arriti ta bënte të birin t'i druhej Zotit, dhe qëndroi në krah të tij edhe pasi ai u kurorëzua mbret. Shumë shërbëtorë besnikë të Perëndisë janëtë gatshëm të na tregojnë për ndikimin e një nëne të përshpirtshme. Është e vërtetë se sot babai ka shpesh më shumë kohë të lirë sesa prindërit tanë dikur, dhe është gjithmonë mirë kur privilegjin e lutjes me fëmijët përpara se ata të flenë, ose të tregimit të historive biblike, e gëzojnë nëna dhe babai bashkërisht. Përndryshe, mund të ketë një situatë ku secili prind ka një fushë të përcaktuar aktiviteti, të cilën tjetri nuk duhet ta cenojë. Ky rrezik nuk ekziston aq shumë sot sa në kohët e mëparshme. Sidoqoftë, është mirë të shqyrtojmë se çfarë na thotë Bibla për edukimin e fëmijëve. Libri «Fjalët e Urta» është i mbushur me këshilla praktike për këtë çështje.