[Albanian eX|PerT]

Pastërtia e zemrës dhe shpirtit nga urrejtja, lakmia dhe e keqja do të jenë arsye e hyrjes në Xhennet

Muslimani nuk guxon të lejojë për shkak të mossuksesit të vet në jetë, apo ndoshta në ndonjë segment apo fazë të jetës, të dëshiron që edhe njerëzit tjerë të përjetojnë mossukses dhe humbje të tillë. Nuk është ndershmëri dhe bamirësi, të cilat Islami i parashtron për disa nga qëllimet prioritare të besimtarëve, t’i dëshirohet tjetrit gjë e keqe dhe mossukses vetëm sepse ne nuk kemi arritur të kemi sukses dhe të realizojmë fitim. Muslimani duhet të jetë shpirtgjerë, shpirtmirë, largpamës, me horizonte të gjera dhe të menduar të thellë, në bazë të çkahit do të jepet llogari edhe për interesin e përgjithshëm, e jo vetëm për ambiciet dhe ëndjet e tyre.
Enes ibn Maliku [radijall-llahu anhu] rrëfen: “Ishim ulur te Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], e ai na tha: “Tani para nesh do të paraqitet një njeri i cili është prej banorëve të Xhennetit”. Atëherë hyri një ensari nga mjekra e të cilit pikonin pikat e ujit nga abdesti, kurse në dorë të majtë mbante papuçet e veta. Të nesërmen Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i përsëriti po të njëjtat fjalë, e para nesh doli i njëjti njeri. Edhe ditën e tretë Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] i përsëriti fjalët e dy ditëve të para, e pas kësaj na u paraqit po i njëjti person. Pasi që Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] u ngrit (dhe doli), pas atij njeriu doli Abdullah ibn Amri [radijall-llahu anhu] dhe i tha: “Unë jam fjalosur me babanë tim dhe u betova se nuk do të hyjë në shtëpi tri ditë, andaj a më lejon që të qëndroj te ti tri ditë?”, kurse ai iu përgjigj: “Po”.
Enesi thotë: “Abdullahu rrëfeu se për tre netët e kaluara tek ai njeri, nuk e ka parë që ai të ngrihet natën për falje të namazit të natës, përveç se kur kthehej në anën tjetër në shtrat e përmendte All-llahun e Madhërishëm dhe kështu deri në sabah, kur ngrihej që ta falë namazin e sabahut”. Duke rrëfyer më tej Abdullahu thotë: “Nuk e kam dëgjuar (gjatë tri ditëve) të flet diç tjetër përveç se mirë”.
“Kur kaluan tri ditë, unë thuajse fillova të nënçmoj veprat e tij, andaj edhe i thashë: “O robi i All-llahut, unë dhe babai im nuk jemi fjalosur, e as që jam betuar se nuk do të hyjë në shtëpi, por e kam dëgjuar të Dërguarin e All-llahut, Muhammedin [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], se për ty thotë, edhe atë duke përsëritur tri herë, se përpara nesh do të dalë një prej banorëve të Xhennetit, kurse ti u paraqite tri herë. Desha të qëndroj te ti dhe t’i shohë veprat tua që t’i pasoj ato, por nuk hetova se ti bën ndonjë vepër të madhe të posaçme dhe të vlefshme. Pra, si ke arritur që të të takojë ajo që Pejgamberi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem] e ka thënë për ty?”
“Këtu nuk ka asgjë më tepër, por vetëm ajo që edhe vetë e ke parë”, ia kthen njeriu. Abdullahu tha: “Kur u nisa për të dalë, më thirri dhe më tha: “Nuk ka asgjë më tepër, por vetëm atë që edhe vetë e ke parë, përveç se në shpirtin dhe zemrën time nuk kam ndaj asnjërit musliman aspak hidhërim e as pezmatim, askujt nuk i lakmoj për ndonjë të mirë që ia ka dhënë All-llahu”. Atëherë Abdullahu tha: “Kjo është ajo që të ka sjellë deri tek ajo pozitë (tek All-llahu i Madhërishëm, andaj ke merituar Xhennetin)”.

Islami ka metoda dhe mënyra që shpirtrat dhe zemrat e njerëzve t’i pastrojë nga ndryshku, e keqja, lakmia, nënçmimi dhe të këqijat tjera, ashtu që t’i mbushë ato me ndjenja të cilat janë shembullore dhe fisnike për njerëzit. Në çdo moment, çdo ditë, javë dhe vit, besimtarët kalojnë nëpër momente, ditë, muaj dhe vende të bekuara, të cilat janë si mjete për pastrim të shpirtrave dhe zemrave të tyre prej të gjitha dukurive dhe cilësive negative. Pesë namazet e ditës do ta kenë efektin e plotë dhe do ta arrijnë qëllimin e vërtetë vetëm nëse atyre u afrohemi me zemër të pastër dhe shpirt të pastruar, si dhe duke mos bartur në to aspak të keqe dhe mosdurim ndaj vëllezërve tjerë. I Dërguari i All-llahut ka thënë: “Tre personave namazi i tyre nuk do t’u ngrihet as një pëllëmbë mbi kokat e tyre (d.m.th. nuk ngrihet kah All-llahu, që Ai t’i shpërblejë për nënshtrimin): njeriu i cili u prinë njerëzve në xhemat, kurse ata nuk e durojnë (nuk e duan), gruaja të cilën e zë mëngjesi, kurse burri i saj është i hidhëruar ndaj saj (nëse pa arsye të sheriatit refuzon marrëdhëniet intime), dhe dy vëllezërve (muslimanë) të cilët janë në konflikt të ndërsjellë”.

Gjatë javës ka disa ditë kur All-llahu i Madhërishëm i falë mëkatet, por ajo falje nuk përfshinë ata zemrat e të cilëve janë përplot urrejtje, lakmi, të keqe dhe hidhërim ndaj muslimanit tjetër. I Dërguari i All-llahut, Muhammedi [sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem], thotë: “Veprat e njeriut paraqiten çdo të hënë dhe të enjte, e All-llahu i Madhërishëm ia falë mëkatet në këto ditë secilit njeri i cili nuk e konsideron të barabartë askë tjetër me All-llahun (nuk bën shirk), përveç njeriut i cili ushqen urrejtje, përbuzje dhe armiqësi ndaj vëllait të vet (për nga feja), andaj (All-llahu i Madhërishëm) thotë: “Lëreni këta dy (nuk do t’ua fali këtyre) përderisa nuk pajtohen (nuk i vendosin lidhjet vëllazërore)”.

Gjatë tërë vitit muslimanët kanë rast të afrohen, t’i forcojnë lidhjet e tyre vëllazërore të cilat duhet të jenë përplot ngrohtësi, dashuri dhe ndjeshmëri. Është e palejueshme që besimtarët të kalojnë një periudhë aq të gjatë, e të mbeten të robëruar në prangat e armiqësive dhe urrejtjeve të tyre.
E lusim All-llahun e Madhërishëm që t’u ndihmojë muslimanëve që t’i tejkalojnë mospajtimet e tyre, t’i bashkojë radhët e tyre dhe zemrat dhe shpirtrat e tyre t’i pastrojë nga urrejtja, lakmia, mosdurimi, e keqja, si dhe që këto cilësi t’ua zëvendësojë me dashuri, pajtim, ngrohtësi dhe mirëkuptim. Amin!
Marr nga revista: VEPRA

http://www.mesazhi.com