[Albanian eX|PerT]

Përkundër të gjitha këtyre, Resulull-llahu a.s. ishte nën mbrojtjen e Ebu Talibit, kurse Ebu Talibi ishte njëri nga paria mekase, i nderuar dhe i respektuar prej të gjithëve, si prej pasanikëve ashtu edhe prej të varfërve. Andaj mushrikët frikësoheshin shumë nga zënka me te, madje edhe vetëm nga qortimi i tij.
Ky status i tij i sillte kurejshitëve pikëllim të madh. Posa fillonin të ndërmerrnin diç, menjëherë tërhiqeshin. Por durimi i gjatë ishte tejet i rrezikshëm për bestytninë e tyre, për udhëheqjen e tyre fetare mbi arabët dhe për hallin e vend-nderit të tyre.
Ata fillojnë fushatën e torturimeve nën udhëheqjen e Ebu Lehebit, i cili merr qëndrim armiqësor kundër Resulull-llahut a.s. nga dita e parë e misionit të tij, shumë më herët se kurejshitët. Më parë thamë se si ka reaguar në tubimin e Benu Hashimitëve dhe në Safa. Në disa tra­dita gojore gjejmë se në Safa ka marrë një gur për ta goditur Pejgam­berin a.s.[1]
Djemtë e Ebu Lehebit, Utbeja dhe Utejbeh, kanë qenë të martuar me vajzat e Resulull-llahut a.s. Rukijen dhe Ummu Kulthumen. Kjo ka ndodhur para pejgamberllëkut, e kur filloi t'i zbret Shpallja Resulull-llahut a.s. Lehebi urdhëron djemtë që të ndahen prej tyre. Ishte aq i ashpër dhe këmbëngulës sa që djemtë qenë të detyruar të veprojnë sipas dëshirës së tij.[2]
Pas vdekjes së Abdullahut, djalit të dytë të Resulull-llahut a.s. Ebu Lehebi u gëzua shumë dhe u ngut tek shokët e vet t'ua kumtojë lajmin e gëzueshëm se Muhammedi a.s. ka mbetur pa trashëgimtar-mashkull.
Më herët kemi përmendur se si Ebu Lehebi e përcillte Resulull-llahun a.s. gjatë kohës së haxhxhit, nëpër vendet e shenjta dhe sheshet e njohura, duke u thënë njerëzve se ky është rrenacak. Tarik b. Abdullah El-Muharibi rrëfen se Ebu Lehebi nuk kënaqej vetëm me këto gënje­shtra, porse e gjuante Resulull-llahun a.s. edhe me gurë, saqë ka pasur edhe gjurmë gjaku.[3]
Gruaja e Ebu Lehebit, Ummu Xhemilja - bija më e bukur e Harb b. Umejjes, motra e Ebu Sufjanit - aspak nuk ngecte prapa burrit të saj në armiqësi ndaj Resulull-llahut a.s. E kishte zakon të mblidhte gjemba dhe t'i hidhte ato në rrugë para Resulull-llahut a.s. dhe para derës së tij natën. Ishte llafazane gojëkeqe e cila ia nxinte jetën nga çdo anë, i bënte shpifje të llojllojshme dhe i shtinte poetët që ta përgojojnë, prandaj Kur'ani e ka quajtur Hammaletul-hattabi (gruaja e cila thurë intriga).
Kur dëgjon gruaja e Ebu Lehebit se çka ka shpallur Kur'ani për të dhe për burrin e saj, vajti tek Resulull-llahu a.s. në mesxhid në Ka'be, ku rrinte ulur pranë Ebu Bekrit. Në dorë mbante një gur të madh sa grushti dhe kur u doli para këtyre dyve, All-llahu xh.sh., ia mori të pamurit dhe para veti e shihte vetëm Ebu Bekrin, e jo edhe Resulull-llahun a.s. Ajo pyeti: "O Ebu Bekër, ku e ke shokun tënd? Dëgjova se flet keq për mua. Pasha Zotin, nëse e shoh gojën do t'ia thërrmojë me këtë gur. Le ta di ai se edhe unë jam poete", - dhe recitoi: "Ndëgjesën e të qortuarit nuk e pranuam, urdhrat e tij i refuzuam, dhe fenë e tij nuk e përqafuam."
Pas kësaj ajo shkoi, kurse Ebu Bekri tha: "O Pejgamber i All-llahut, a e pave se ç'ndodhi? Ajo nuk të vërejti." Resulull-llahu a.s. u përgjigj:
"All-llahu ia tërhoq të pamurit nga unë.”[4]
Këtë ngjarje Ebu Bekër El-Bazzari e tregonte kështu:
"Kur gruaja e Ebu Lehebit doli para Ebu Bekrit tha:
"O Ebu Bekër, shoku yt është duke bërë shpifje për ne?" Ebu Bekri iu përgjigj:
"Jo, pasha Zotin e kësaj godine, ai nuk reciton vjersha, e as që është poet, andaj nuk mund të të përgojoj." Ajo tha: "Të besoj, se ti përherë e flet të vërtetën."
Të gjitha këto marifetllëqe (dredhira) Ebu Lehebi ia përgatiste Resulull-llahut a.s. edhe pse ishte xhaxhai i tij, fqiu i parë dhe shtëpitë e tyre ndodheshin njëra pranë tjetrës. Në këto të këqija nuk dallonte as ky e as gruaja e tij nga fqinjët e tjerë, të cilët e shqetësonin Pejgamberin a.s. në shtëpinë evet.
Ibni Is'haku thotë: "Personat, të cilët e shqetësonin Resulull-llahun a.s. në shtëpinë e vet, kanë qenë: Ebu Lehebi, Hakim bin El-As b. Umejje, Ukbet b. Ebi Muiti, Adijj b. Hamra Es-Thekafi dhe Ibnul-Asda El-Hudhejli. Të gjithë kanë qenë fqinjët e tij, dhe asnjëri prej tyre nuk e kishte pranuar Islamin, përveç Hakim b. Ebi-l-Asit."[5] Një ditë, njëri prej të përmendurve ia gjuan zorrët e deles Resulull-llahut a.s. gjersa falej në Harem të Ka'bes, e një tjetër këto dinte t'i hidhte në rrugë kah kalonte Resulull-llahu a.s., prandaj Resulull-llahu a.s. shpeshherë e zënte një kënd në xhami ku falej në qetësi i fshehur nga dushmanët. Ndonjëherë i mblidhte zorrët e hedhura, e me to dilte para xhamisë dhe i hidhëruar briste: "O Beni Abdi Menaf! Çfarë fqinjësh janë këta!? Përse ma bëjnë këtë, çka u kam bërë unë atyre?"
Ukbe Ebi Muiti dinte ta tepronte me këtë.
Buhariu transmeton nga Abdullah bin Mes'udi r.a. se një ditë, Resulull-llahu a.s. falej tek Ka’bja, kurse Ebu Lehebi dhe shokët e tij rrinin ulur aty pari, e njëri prej tyre pyeti:
“Cili prej nesh do të shkoi tek kasapi e të sjellë zorrë për t'ia gjuajtur Muhammedit mbi supe kur të bie në sexhde?" U paraqit me i guximshmi prej tyre, Ukbe b. Ebi Muiti.[6] I solli zorrët, priti derisa Resulull-llahu ra në sexhde, e pastaj ato ia hodhi mbi supe, e unë këtë e shikoja dhe nuk mund të bëja asgjë", - thotë Abdullah b. Mes'udi.
"Edhe sikur të përpiqesha, nuk do të kisha pasur sukses." Pastaj tha: "Ata filluan të qeshin aq tepër, saqë dridheshin nga të qeshurit. Resulull-llahu a.s. mbeti në sexhde dhe nuk e ngriti kokën deri sa i erdhi e bija, Fatimja. Ajo ia hoqi barrën nga supet, e ai e ngriti kokën dhe tha:
"O All-llahu im, Ty po t'i lë kurejshitët." Këtë e përsëriti tri herë. E kjo iu erdhi rëndë atyre, sepse mendonin se lutjet e bëra në këtë qytet, plotësohen. Pastaj filloi t'i emëronte:
“O Zoti im, ty po ta lë Ebu Xhehlin, Utbete b. Rebian, Shejbeh b. Rebian, El-Velid b. Utben, Umejje b. Halefin, Ukbet b. Ebi Muitin...” - dhe e përmendi edhe të shtatin por nuk ia mbajta mend emrin. Por, pasha Krijuesin tim, të gjithë ata i kam parë të vdekur në varrin e përbashkët të mushrikve pas luftës në Bedër."[7]
Kur Umejje b. Halefi e shihte Resulull-llahun a.s. e përgojonte atë dhe e përqeshte, e All-llahu xh.sh., shpalli:
"Vaj halli për çdo përgojues - përqeshës..."
Ibni Hishami thotë:
"Përgojues (hummezeh) është ai i cili sheshazi e ofendon njeriun, e me këtë e turpëron dhe në mënyrë ofenduese bën shenjë me sy, kurse përqeshësi (lummezeh) është ai i cili i maltreton njerëzit dhelpërisht dhe tinëzisht."[8]
Vëllai i Umejjes, Ubej b. Halefi dhe Ukbete b. Ebi Muiti kanë qenë shokë të mirë. Një herë Ukbete ishte ulur tek Resulull-llahu a.s. për ta dëgjuar se çka fliste, e ky lajm i erdhi Ubejes, i cili e qortoi ashpër dhe kërkoi nga ai që ta pështyjë Resulull-llahun, në fytyrë, dhe e bën këtë.
Një herë vetë Ubeje e ka thërrmuar një kockë të kalbur dhe pluhu­rin ia ka fryer Resulull-llahut a.s.[9]
[1] Për këtë tregon Tirmidhiu.

[2] Fi Dhilali-l-Kur'ani: 30/282; Tefhimu-l-Kur'ani: VI/522.

[3] Xhamiu Et-Tirmidhi.

[4] Siret - Ibni Hisham: I/335, 336.

[5] Ky është Hulejf El-Emevijj Mervan b. El-Hakimi.

[6] Ibni Hishami: I/416.

[7] Sahihu-l-Buhari, libri për abdest, kaptina: Kur falësit i gjuhen ndyrësira: I/37.

[8] Ibni Hisham: I/356, 357.

[9] Ibni Hisham: I/361, 362.