[Zero Cool]

Zhurma si karrem

Populli thotë se muhabetin (debatin) e prishin dy veta: ai që di të flasë e nuk flet dhe ai që nuk di të flasë e flet. Kjo ka bërë që të jemi dëshmitarë të një zhurme të madhe, e cila nuk prodhon tjetër pos frikë dhe pasiguri


Nga Bardh Frangu më 10 shtator 2011 në ora 12:07


Shoqëria kosovare nuk ka përjetuar debat më të zhurmshëm dhe më të ashpër se ky që aktualisht po ndodhë rreth të drejtës apo jo për futjen e edukatës fetare si lëndë mësimore në shkollat publike dhe lejimin e bartjes së shamisë nëpër këto institucione. Si shoqëri e mbyllur që jemi, ky debat, ndër të tjera, ka dëshmuar se nuk jemi të pjekur për një nivel demokratik, ku uniteti në dallime do të ishte i dukshëm. Përkundrazi, debati i nxitur për këto çështje po dëshmon se ende jemi shoqëri që na karakterizon ekskluziviteti dhe mosdurimi.

Edhe populli thotë se muhabetin (debatin) e prishin dy veta: ai që di të flas e nuk flet dhe ai që nuk di të flas dhe flet. Kjo ka bërë që të jemi dëshmitarë të një zhurme të madhe, e cila nuk prodhon tjetër pos frikë dhe pasiguri. Ky debat, në të cilin janë përfshirë të gjitha kategoritë e shoqërisë sonë, duke nisur që nga fëmijët, si log të vetin ka gjetur mediet, ku zhurmën e tyre e bartin ata që duan të vrasin argumentet dhe të instalojnë ekskluzivitetin si mjetin e vetëm për të arritur qëllimin.

Realisht nga ky debat kanë ikur ata që dinë dhe duhet të flasin. Kund nuk dëgjohet zëri i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës. Nuk dëgjohet as zëri i Institutit Albanologjik dhe atij të Historisë, madje edhe pse në kuadër të këtij debati përfshihet edhe tema që ka të bëjë me revidimin e historisë, përkatësisht korrigjimin e saj sipas kërkesës së qeverisë turke. Kjo edhe për faktin se nuk është problemi pse në librat e historisë mund të ketë fragmente ose edhe referenca pezhorative në trajtimin e perandorisë osmane, por për atë se qëndrimi i shqiptarëve ndaj turqve është më i dukshëm (të themi kushtimisht më i ashpër) në fushën e kulturës, përkatësisht në atë të letërsisë dhe muzikës.

Nëse bëjmë një korrigjim të tillë, siç edhe pretendohet se duhet bërë, atëherë duhet vepruar si në kohën pas ngjarjeve të demonstratave të tetëdhjetë e njëshit. Pra logjikisht duhet hequr nga përdorimi si lekturë të obligueshme shkollore poemën për fëmijë “Princesha Argjiro” dhe romanin për të rritur “Kështjella”, që të dy këto vepra të shkrimtarit më të madh të shqiptarëve, Ismail Kadaresë! Mbase fshesa e pastrimit do të përfshinte shumë më shumë se kaq.

Pavarësisht zhurmës që prodhon ky debat dhe si i tillë ngjallë frikën për të nesërmen tonë, ka edhe anët e veta pozitive. Ky debat ndër të tjera po dëshmon se shoqëria jonë është përfshirë në një krizë të ashpër të identitetit dhe dinjitetit të saj. Po dëshmohet katërçipërisht thënia e urtë popullore se çka ta bën vetja, nuk ta bën dynjaja. E provuam këtë me gjithë peshën e saj mbi kurrizin tonë edhe ashtu të dërrmuar nga të këqijat. Besuam se UNMIK-u (dynjaja) ishte e keqja më e madhe që po i ndodhte Kosovës menjëherë pas luftës, ndërsa kjo organizatë e Kombeve të Bashkuara edhe në rastin e Kosovës dëshmoi se logjika e plaçkës është dominuese edhe pas luftës.
Plaçkitën edhe ata bashkë me ne. Bëmë një proces të privatizimit nëpërmjet të cilit shkatërruam çdo gjë. E për të blerë paqen sociale hapëm shkolla dhe universitete private edhe nëpër ara. Lejuam të trafikohet çdo gjë e gjallë dhe e vdekur mbase.

Tani kur ka nisur procesi i trafikimit të ndjenjave tona, dalëngadalë zgjohemi për të mbrojtur atë që ka mundësi të mbrohet.

Frika dhe pasiguria janë rritur tej mase. Në skenën tonë politike kanë dalë personazhet e krijuar nën mjegullën e trashë të kultivuar me vite nëpërmjet mijëra organizatave joqeveritare që u legjitimuan nga UNMIK-u. Kjo mjegull tash kërkon të shndërrohet në trajtë shamie, për të na mbuluar të gjithëve.
Debatet rreth kësaj dëshmojnë se sa të pafuqishëm dhe sa të pa vullnetshëm jemi për ta mbrojtur shtetin laik që e bëmë me kaq shumë sakrifica.

Reminishencat nga e kaluara jonë më e keqe po shfaqen me forcën e saj shqetësuese. Zor ta kenë besuar shqiptarët se refleksionet e boshtit islamiko-ortodoks do të mund të shfaqeshin në këto hapësira edhe pas kaq vitesh, edhe pas kaq sakrificash. Këto refleksione i pamë edh me rastin e votimit në Kuvendin e Kosovës për futjen e lëndës së edukatës fetare në shkollat tona. Dhe nuk mund të ishte ndryshe kur kjo qeveri u arnua me elemente të tilla.

Për këto dymbëdhjetë vite në liri kemi dëshmuar se çdo gjë ka forcën e votës dhe se çdo gjë kalkulohet nëpërmjet saj. Në këtë mënyrë kemi instaluar logjikën se më me rëndësi është pushteti se shteti. Edhe kjo zhurmë kalkulohet nëpërmjet votës. Madje as Lëvizja “Vetëvendosje”, e cila bëhet e zhurmshme në emër të vlerave kombëtare nuk ka guxim të përballet me këtë fenomen kaq shqetësues jo vetëm për imazhin e vendit, por edhe për vetë zhvillimin e shtetit të ri të Kosovës.

Por tashmë një gjë është e sigurt; e gjithë kjo zhurmë do të shndërrohet në karrem për votën, mbi të cilën edhe e mbështesin kuptimin e tyre partitë politike. Mbështetur në këtë logjikë AAK-ja u shfaq hapur kundër këtyre tendencave që rrezikojnë shtetin laik të Kosovës. Ky karrem prej zhurme do t’i detyrojë të pozicionohen më dukshëm edhe subjektet tjera politike. Vota do të jetë ajo që do ta përcaktojë edhe forcën e zhurmaxhinjve dhe aleatëve të tyre, sikundër edhe të heshtakëve, përkatësisht abstenuesve.

Këtij pozicionimi do t’i nënshtrohen edhe individët, përkatësisht ata që janë dhe që do të angazhohen politikisht. Do të detyrohemi të pozicionohemi edhe ne votuesit. E kjo do të jetë e mira e vetme e gjithë kësaj zhurme.