[Albanian eX|PerT]

Kurse atë që e le në duart e veta: e sundon, mposht, robëron dhe e shpien në atë vepra ku qëndron edhe shkatërrimi i tij". ("Sherhu Hadithi Lebejke All-llahumme lebjeke", f. 130).
Krahët e lumturisë
Dynjaja është vend i sprovave, kurse robi i sukseshëm është ai që për begatinë falënderon, për fatkeqësinë duron që të jetojë shpirtqetë. Nëse e nderon All-llahu, azze ve xhel-le, me shëndet në trup, siguri në vendbanim, kënaqësi me rizkun që i ndahet, sikurse të posedojë tërë dynjanë dhe le të fluturon me këto tre krahë në qiellin e lumturisë dhe urime këto begati, të cilëve nuk ua dinë vlerën askush përpos atij që është i privuar nga ato.
Transmeton Tirmidhiu dhe Ibën Maxheja nga Ubejdullah ibën Muhsin, radijall-llahu anhu, se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Ai që gdhin i sigurt në vendbanimin e vet, me shëndet në trupin e tij dhe ka kafshatën e asaj dite është sikur të ketë tërë dynjanë". (Hasen).
Ta analizojmë së bashku këtë hadith pejgamberik të mrekullueshëm, i cili i ka përcaktuar shtyllat e lumturisë për besimtarin, sepse besimtari gëzon lumturinë me atë që e ka nderuar All-llahu, siç është besimi, bindja dhe kënaqësia, pastaj i shton shtyllat e lumturisë me begati dhe dhurata që ia ka dhënë All-llahu, mirëpo më të dukshmet janë këto tre komponente:
1-Siguria dhe qetësia shpirtërore;
2-Shëndeti dhe mbrojtja nga sëmundjet;
3-Ushqimi i mjaftueshëm nga hallalli.
"I sigurt në vendbanimin e tij". Domethënë i sigurtë në vetveten, fëmijët, familjen, shtëpinë dhe rrugën e tij. Nëse je i sigurtë edhe në qoftëse jeton në shtëpi të ngushtë qetësia shpirtërore e bën të gjërë dhe të madhe. Kurse stresi dhe frika ia ngushtojnë njeriut shtëpinë dhe jetën edhe nëse jeton në pallate dhe vila luksoze.
Kanati, mjaftueshmëria e mbjellur në shpirtin e besimtarit i mundëson të fluturon në qiellin e lumturisë dhe të jeton jetë të këndshme me ato begati të All-llahut. kurse ai që vrapon si i çmendur pas të mirave të kësaj bote si grykës për të shtuar kënaqësirat e kësaj dynjaje, kjo nuk ia shton lumturinë e njeriut, sepse është manifestim i rrejshëm në të cilën mbështetet njeriu dhe gëzohet me te për një kohë të shkurtër, mirëpo shpejt mërzitet dhe kërkon tjerat. I shtohet keqardhja dhe stresi nëse nuk fiton gjëra shtesë, sepse po të kishte një luginë ari, do të dëshironte të dytën?!
Mjaftueshmëria është një thesar që nuk harxhohet, të jep optimizmin dhe të largon nga stresi dhe brenga.
Prej mëshirës së All-llahut është se burimin e lumturisë e ka bërë brenda shpirtit të tyre, afër tij dhe pasurinë e vërtetë e ka bërë pasurinë e shpirtit e jo sasinë e pasurisë materiale.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Nuk është pasuri malli i shumtë që ofrohet, por pasuri është pasuria e shpirti". (Buhariu dhe Muslimi).
"Ka shpëtuar ai që bëhet musliman, rizkun e ka të mjaftueshëm dhe e bën të mjaftueshëm me atë që i ka dhënë". (Muslimi).
"Xhenneti qoftë për atë që udhëzohet në Islam, jetësën e ka modeste dhe ka kanatë, mjaftueshmëri". (Sahih, Tirmidhiu).

Rrugëdalja pas ngushticës

Ti që bartë brengë, dije se brenga do të kalon
Myzhde të mirë sepse zgjidhës i brengës është All-llahu
Demoralizimi e këputë ndonjë herë njeriun
Mos u demoralizo sepse All-llahu të mjafton
All-llahu pas vështirësisë sjell lehtësimin
Mos u trishto sepse Krijues është All-llahu
Nëse ke sprovë beso në All-llahun dhe je dakord me Te
Sepse Ai që i largon sprovat është All-llahu
Pasha All-llahun ske askend përveç All-llahut
Të mjafton All-llahu sepse për çdo gjë e ke All-llahun.

Peshorja e lumturisë

Lumturia ka peshoren e vet, kurse ajo është në dorën tënde, mund të peshoshë drejt me te ose të vjedhish.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Shikoni ata që janë nën ju dhe mos shikoni ata që janë mbi ju, sepse kështu nuk do të nënçmoni dhuntitë e All-llahut". (Muslimi).
"Nëse shikon ndokush prej jush ata që kanë më shumë pasuri dhe robër, le të shikon ata që janë nën te". (Buhariu dhe Muslimi).

Ky hadith është ilaç i sëmundjes së hasedit dhe ankesës në caktimet e All-llahut, sepse njeriu që i shikon tjerët dhe dëshiron të arrije te tjerët asnjëherë nuk ngopet, sadoqë që arrinë pasuri dhe autoritet, sepse ai vazhdimisht kërkon shtim të tyre dhe vrapon pas tyre si i çmendur, pastaj i nënçmon begatitë dhe mohon Dhuntidhënësin. Kjo është në përputhje me hadithin e Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem: "Po të kishte biri i Ademit një luginë ari do të dëshironte të ketë edhe një tjetër, kurse asgjë nuk ia mbush syrin birit të Ademit përpos dheut dhe All-llahu ia pranon pendimin atij që pendohet". (Buhariu dhe Muslimi). Nëse muslimani e zbaton këtë porosi profetike do të njeh vlerën e begatisë, do të jetë dakord me atë që ia ka caktuar All-llahu, e fiton kanatin, kënaqjen me atë që ka, fiton lumturinë edhe në qoftëse është i sprovuar me varfëri, sëmundje a fatkeqësi të ndryshme.


Njeriu që është i varfër dhe nuk posedon pasuri nëse i shikon ata që janë edhe më të varfër se ai dhe kanë uri të madhe, thotë elhamdulilah që nuk e kam gjendjen e rëndë sa të atyreve.
Njeriu që është i sëmurë dhe ka dhimbje nëse i shikon ata që janë shumë rëndë të sëmurë dhe kanë sëmundje afatgjate, thotë elhamdulilah që nuk jam keq sa ata.
Kështu jeton i kënaqur me atë që i ka caktuar All-llahu, falënderues e durimtar.
Poqëse muslimanët do të praktikonin këtë hadith të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, do të jetonin të lumtur, do të rregullohej gjendja e tyre, do të njihnin frytet e vërteta të besimit në Caktimin e All-llahut, do të bënin gara në devotshmëri, vepra të mira dhe afrim te All-llahu, në vend se të garojnë për të mirat e kësaj bote.
Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, në librin e tij, "Udetus-Sabirin" thotë: "Secili njeri domosdo duhet të durojë në disa gjëra që i urren, ose me vetëdëshirë ose përdhunshëm. Njeriu fisnik duron me vetëdëshirë ngase e di fundin e mirë që ka durimi dhe lavdërohet për këtë vepër e qortohet për trishtimin dhe nëse nuk duron trishtimi nuk ia kthen atë që i ka kaluar. Trishtimi edhe pse nuk i ban dobi fatkeqësinë ia bën dy fatkeqësi. Kurse njeriu i poshtër duron përdhunshëm, sepse rotullohet përreth hapësirës së trishtimit dhe nuk sheh se i sjell ndonjë dobi e duron sikurse që duron njeriu i lidhur për ti dhënë qotek". ("Udetus-Sabirin", fq. 45).
Shtatë porosi në rrugën e lumturisë
Ebu Dherri, radijall-llahu anhu, ka thënë: "Më ka urdhëruar i Dashuri im, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, me shtatë gjëra:
1- Ti dua të varfërit dhe të jem afër tyre;
2- Ti shikoj ata që janë ndër mua e jo ata që jan mbi mua;
3- Të kujdesem për farefisin edhe nëse ma kthejnë shpinën;
4- Mos të kërkoj prej askujt asgjë;
5- Ta them të vërtetën edhe nëqoftëse është e hidhur;
6- Mos të frikohem për hirë të All-llahut prej prej qortimit të askujt:
7- Të them sa ma shumë: 'la haule ve la kuvvete il-la bil-lah' sepse këto fjalë janë thesar nën arshin e All-llahut". (Sahih, transmeton Ahmedi).
Pesë porosi tjera
Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, tregon se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Kush merr prej meje këto fjalë dhe vepron me to ose ia mëson atyreve që veprojnë me to: Ebu Hurejre, radijall-llahu anhu, tha: unë o Resulull-llah.
Më kapi për dore dhe mi numëroi pesë gjëra:
1- Ruaju nga haramet që të behsh njeriu më adhurues në mesin e njerëzve;
2- Je i kënaqur me atë që të ka ndarë All-llahu që të jesh njeriu më i pasur;
3- Sjellu mirë me fqiun që të jesh besimtar;
4- Duaju njerëzve atë që ia do vetes që të jesh musliman;
5- Mos u qesh shumë, sepse qeshja e shumtë ta vdes zemrën". (Sahih, transmeton Tirmidhiu dhe Ahmedi).
Të dashurit e All-llahut
Imam Ibën Rexhebi, rahimehull-llah, thotë: "Të dashurit e All-llahut janë ata që trashëgojnë jetën e këndshme, shijojnë begatinë e tyre, për shkak të gradës së lartë në lutje të Dashurit të tyre dhe për shkak të ëmbëlsisë së dashurisë ndaj Tij që kanë gjetur në zemrat e tyre. Dynjaja atyreve u bëhet mirë vetëm duke e përmendur Ate, kurse ahireti vetëm me Faljen e tij, kurse xhenneti me shikimin në Te".
(F. 90)
Disa urtësi të mrekullueshme
- Humbja e durimit është fatëkeqësia më e madhe e kohës.
- Mëkatet e shumta e prishin zemrën.
- Takimi me të dashurit e largon brengën.
- Kopshti i dijes është më i bukur se sa kopshti i bozulokut.
Shpëtimi qëndron në pastrimin e shpirtit
Imam Ibën Tejmije, rahimehull-llah, ka thënë: "Bamirësia dhe devotshmëria të bëjnë zemërgjërë dhe të qetë, saqë njeriu e ndien vehten të gjërë dhe të lehtë.
Amoraliteti dhe kopracia e shtypin shpirtin, e ulin dhe nënçmojnë. Shpirti koprrac dhe amoral e ka përzier njërën me tjetrën, andaj në momentin e vdekjes do të nxjeret shpirti me vështirësi sikurse që nxjeret therra nga leshi i lagur.
Shpirti bamirës, i devotshëm dhe i dlirë, të cilin e ka pastruar njeriu, ngritet, zgjërohet, fiton lavdi dhe fisnikëri, kurse në momentin e vdekjes del nga shpirti sikurse pika e ujit që del nga goja e ibrikut ose sikur qimeja nga tlyni". ("El-Fetava", 10/630).
Pesë veçori
Imam Shafiu, rahimehull-llah, ka thënë: "Mirësia e dynjasë dhe ahiretit qëndron në pesë gjëra:
- Pasuria e shpirti;
- Pengimi i të keqës;
- Fitimi hallall;
- Petku i devotshmërisë;
- Bindja në All-llahun në çdo rast". ("Bustanul-Arifin", fq. 130).
Të parët
Imam Ibën Xhevziu, rahimehull-llah, ka thënë: "All-llahu ka njerëz që nuk kënaqen pa i mbledhur të gjitha veprat e mira, ata mundohen maksimalisht të fitojnë çdo dije, përpiqen në çdo punë, durojnë në çdo vlerë, e nëse u dobësohet trupi dhe nuk mund ti bëjnë këto vepra, atëherë nijeti e zëvendëson, sepse ata çdo herë mundohen të jenë të parë". ("Sajdul-Hatir", fq. 245).
Zemra përplot dashuri
Imam Ibën Tejmije, rahimehull-llah, thotë: "Besimi nëse depërton në zemër dhe përzihet me te shkakton ëmbëlsi, kënaqësi, gëzim dhe galdim që nuk mund ta shprehë këtë ai që nuk e ka shijuar…
Kënaqësia e pason dashurinë, ai që e do një gjë dhe e arrinë atë që do e gjen kënaqësinë me te…
Krijesat nuk kanë dashuri më të madhe, më të plotë dhe më të saktë se sa dashuria e besimtarëve ndaj Zotit të tyre…dhe çdo gjë që duhet përpos Tij dashuria e tij është si rezultat i dashurisë ndaj All-llahut". ("El-Fetava", 10/648).

Gjërat e humbura
Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, thotë: "Dhjetë gjëra janë të humbura dhe nuk ka dobi prej tyre:
1- Dija me të cilën nuk punohet.
2- Vepra në të cilën nuk ka sinqeritet dhe pasim.
3- Pasuria që nuk jepet prej saj sadaka, nuk kënaqet grumbulluesi i saj në dynja e as që e çon përpara në ahiret.
4- Zemër boshe nga dashuria ndaj Allahut, mallëngjimi për Te dhe shoqërimi me Te.
5- Trup i cili nuk angazhohet në adhurimin dhe shërbimin e All-llahut.
6- Dashuri e cila nuk kufizohet në kënaqjen e të Dashurit dhe zbatimin e urdhërave të Tij.
7- Koha e humbur dhe mospërmirësimi i të kaluarës ose shfrytëzimi i të tashmes.
8- Mendimi që bredhnë gjëra të padobishme.
9- Shërbimi i atij që nuk të afron te shëbrimi i të cilit të afron te All-llahu dhe nuk të sjell të mira në dynja.
10- Frika dhe shpresa te ai që koka e tij është në Dorë të All-llahut, i cili është rob në Grushtin e All-llahut, vetes nuk mund ti siguron as dëm e as dobi, as vdekje, as jetë e as ringjallje.

Vazhdon