[Albanian eX|PerT]

Drejt lartësirave

Fotografi të ambicieve të larta dhe vendosmërisë së vërtetë të selefit

Në rrugën tonë drejt lartësirave duhet të kemi nozull, i cili na ndihmon për ta kaluar këtë rrugë dhe për të arritur në qëllimin e kërkuar…
Nozulli ynë në këtë rrugë është vendosmëria e vërtetë, ambicia e lartë dhe drejtimi kah All-llahu me përplot dashuri, mallëngjim dhe sinqeritet.
Muslimanët e parë, selefus-salihu, ato gjenerata të arta, i kanë poseduar të gjitha këto vlera, vendosmëria e tyre i ka shtyrë të ngjiten në hapësirat e adhurimit dhe të ç'vishen nga përtesa, pasiviteti dhe ambicia e ultë, ata i janë drejtuar All-llahut me zemra të përulura, kalojnë nga një stacion të adhurimit në tjetrin, marrin hise në secilën vepër, sepse e dinin se janë në mejdan të garës, kurse jeta e tyre është koha e kësaj gare, nëse e humbin ymrin e tyre, ata do të humbnin e nëse e shfrytëzojnë ata do të fitojnë.

Realiteti i ynë i hidhur

Nëse ajo që treguam më lartë përshkruan përpjekjen e muslimanëve të parë, selefus-salih, vendosmërinë dhe ambiciet e tyre, fotografitë tona tregojnë prapambeturin tonë nga pozita e të parëve në mejdanin e adhurimit, respektove dhe drejtimit kah All-llahu.
Ne, pa dyshim, e dëshirojmë mirësinë, e dëshirojmë shpëtimin, e dëshirojmë fitimin e xhenetit dhe shpëtimin nga zjarri i xhenetit, mirëpo këto lartësira a mund të arrihen vetëm me dëshirë dhe shpresë?
Ku janë veprat e mira?
Ku është flijimi dhe sakrifica për Islamin?
Ku është përpjekja, përvjelja e krahëve dhe orientimi i vërtetë?
Ku është dhënia përparësi interesit të xhematit dhe metit para interesit personal dhe parcial?
All-llahu, azze ve xhel-le, në Kur'an thotë:
﴿وَمَنْ أَرَادَ الْآخِرَةَ وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولَئِكَ كَانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً﴾ [الاسراء:19] .
"E kush e ka për qëllim botën tjetër, duke qenë ai besimtar, përpiqet për të ashtu si i takon asaj, angazhimi i tyre do të jetë i pranishëm (te Zoti)". (El-Isra: 19).
Pra, arritja e lartësirave nuk mund të ndodh vetëm me dëshira dhe shpresë, por me:
﴿وَسَعَى لَهَا سَعْيَهَا وَهُوَ مُؤْمِنٌ﴾
"... duke qenë ai besimtar, përpiqet për të ashtu si i takon asaj...".
Besimi dhe veprat e mira janë të pandarë, kurse shpresat e kota janë kapitali i të falimentuarve.

Dobësimi i vendosmërisë

Ti, vëllai im i dashur, mund të parashtrosh pyetjen: pse njeriu nuk mjaftohet me shpresa për çështjet e dynjasë, por punon dhe përpiqet, sepse e di se nëse nuk vepron kështu, nuk do të arrin asgjë nga ajo që ka shpresuar?! Mirëpo nëse shpreson kënaqësinë e All-llahut, Mëshirën dhe Faljen e Tij, fitimin e xhenetit dhe shpëtimin nga zjarr, ai nuk punon për to, por mjaftohet me shpresat e kota?! Shpresat e tija janë në një kodër e veprat e tija në kodër tjetër!
Cili është sekreti që njerëzit punojnë për dynja dhe braktisin veprimin për ahiret?
Shumë njerëz, edhe pse janë të mirë, atyreve u mungon vendosmëria e vërtetë, e cila i aftëson që të perceptojnë ato projekte të të mirës që i synojnë. Krijohen shumë pengesa mes tyre dhe realizimit të këtyre detyrave, prej tyre është: koprracia, frika, prolongimi, shpresa e madhe, mendimi i keq, dhe shumë shkaqe tjera, të cilat projektet e të mirës i bëjnë vetëm ëndrra që i përcjellin njerëzit, të cilët vazhdojnë në këtë gjendje. Domethënë pasiv dhe me mungesë vendosmërie.

Roli i shejtanit

Shejtani luan rol shumë dinak në pasivizimin e besimtarëve nga arritja e çdo vlere.
 Nëse është vepër që ka të bëjë me shpenzimin në rrugë të All-llahut, azze ve xhel-le, atëherë ai ia kujton varfërinë, numrin e anëtarëve të familjes, harxhimin e pasurisë, kërkesat e shumta dhe vazhdon ti hedhë dyshime derisa ta ndal nga shpenzimi.
 Nëse është vepër që ka të bëjë me xhihadin, ia kujton dynjanë, stolitë e saja, gjendjen e fëmijëve pas tij, mundësinë e rënies në sprovë nga shkëlqimi i shpatave, dhe vazhdon në këtë mënyrë derisa ta zmbraps dhe ta braktis përkrahjen dhe ndihmimin e fesë.
 Nëse është ndonjë vepër që ka të bëjë me adhurime, ia stolis përtesën, dëshirën për rehati, i jep përparësi ç'lodhjes para lodhjes në adhurime, etj.
Enes ibën Maliku, radijallahu anhu, rrëfen se Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:
(( يعقد الشيطان على قافية رأس أحدكم إذا هو نام ثلاث عقد، يضرب على مكان كل عقدة: عليك ليل طويل فارقُدْ ، فإن استيقظ فذكر الله انحلت عقدة ، فإن توضأ انحلت عقدة ، فإن صلى انحلت عقده كلُّها، فأصبح نشيطاً طيب النفس، وإلا أصبح خبيث النفس كسلان)) [ متفق عليه ].
"Shejtani lidh nyje te koka e secilit prej jush kur të bie në gjumë dhe te çdo nyje thotë: ke natë të gjatë, fli. E nëse zgjohet dhe përmend All-llahun, i zgjidhet një nyjë, e nëse merr abdest i zgjidhet edhe një nyje, e nëse falet i zgjidhet edhe nyja e fundit, atëherë gdhin shpirtmirë dhe aktiv, përndryshe shndërrohet në shpirtkeq dhe dembel". (Buhariu dhe Muslimi).
Njeriu i vendosur duhet të merret me vetveten seriozisht, duhet të vazhdon në luftën ndaj vetvetes, epshit dhe shejtanit, të kapet për All-llahun dhe të kërkon nga Ai ndihmë dhe sukses derisa të arrijë në lartësirat.

Disa çaste me selefin

Ajo që e dallon selefin, radijallahu anhum, është besimi i fuqishëm, bindja e vërtetë dhe pastërtia e brendshme e tyre nga çdo dyshim dhe mëdyshje, kurse kjo ka rezultuar vepra gjigante dhe fitore të paharrueshme, të cilat akoma i përjetojmë dhe shijojmë.
Ibën Xhevziu, rahimehullah, ka thënë:
(( واعلم أن فضائل الصحابة على جميع صحابة الأنبياء ظاهرة ، وكان لسبقهم سببان :
أحدهما : خلوص البواطن من الشكّ بقوة اليقين .
والثاني : بذل النفوس للمجاهدة والاجتهاد . [ التبصرة ] .
"Dije se vlera e sahabeve është e dukshme mbi vlerën e të gjithë shokëve të pejgamberëve, kurse fakti se ata kanë qenë të parët në çdo mejdan i kthehet dy arsyeve:
Një: Pastrimi i brendësisë nga mëdyshja me forcën e bindjes.
Dy: Flijimi i vetvetes për luftë dhe përpjekje. (Shiko: "Et-Tebsireh").
Në vijim u paraqesim disa tregime të njohura, mirëpo shumë interesante nga jeta e sahabeve.
 Rasti i Umejr ibën Humamit, radijallahu anhu.
Umejr ibën Humami, radijallahu anhu, dëgjoi Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në betejën e Bedrit duke thënë:
(( قوموا إلى جنة عرضها السموات والأرض )).
"Ngrihuni drejt xhennetit gjerësia e të cilit është sikurse qiejt dhe toka".
Tha: Resulullah, xhenneti sa qiejt dhe toka?
Tha: po.
Tha: Behin, behin. Fjali që shpreh zmadhimin e një gjëje.
Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem tha: çka të shtyri të thuashË behin, behin?
Tha: Jo pasha All-llahun, për asgjë tjetër përpos se nga shpresa që të jem unë prej banorëve të tij.
Tha: ti je prej banorëve të xhennetit.
Umejri, i nxori disa hurma nga qesja që kishte që t'i hajë dhe filloi të hajë prej tyre, e pastaj tha: nëse mbetem gjallë derisa t'i ha këto hurma, me të vërtetë kjo është një jetë shumë e gjatë!! I hodhi hurmat që i kishte me vete dhe luftoi kundër kafirave derisa i vra, radijallahu anhu". (Muslimi).

 Njeriu që dëgjoi hadithin nga Ebu Musa El-Eshariu, radijallahu anhu.
Një njeri i pakrehur dëgjoi nga Ebu Musa El-Eshariu, radijallahu anhu, një hadith të Pejgamberit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, i cili mes tjerash kishte thënë:
(( إن أبواب الجنة تحت ظلال السيوف ))
"Dyert e xhennetit janë nën hijen e shpatave".
U ngrit para Ebu Musës e i tha: Ebu Musa! Ti ke dëgjuar këtë nga Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem? Tha: po. U kthy te shokët e vet e u tha: ju jap selam, pastaj theu këllëfin e shpatës dhe e hodhi dhe u nisë me shpatën e tij drejt armikut, e luftoi me këtë shpatë derisa u vra". (Muslimi).

 Rasti me Enes ibën Nadrin, radijallahu anhu.
Enes ibën Maliku na rrëfen për axhën e tij, Enes ibën Nadrin, radijallahu anhum, e thotë:
Axha im, Enes ibën Nadri mungoi në betejën e Bedrit, e tha: Resulullah, kam munguar në luftën e parë që ke luftuar kundër idhujtarëve, nëse All-llahu ma mundëson të marr pjesë në ndonjë luftë kundër idhujtarëve do ti mundësoi All-llahut të sheh se çka do të veproj. Në betejën e Uhudit, kur u zmbrapsën muslimanët tha: All-llahu im, kërkoj falje te Ti nga ajo që bënë këta, domethënë sahabet, dhe distancohem nga ajo që kanë bërë ata, domethënë idhujtarët dhe u nisë drejt armiqve. Në rrugë u takua me Sad ibën Muadhin, e i tha: Sad ibën Muadh, aromën e xhennetit e nuhas këtu në Uhud, pasha Zotin e Nadrit. Sadi tha: pasha All-llahun, Resulullah unë nuk munda të bëjë atë që bëri ai!
Enesi, radijallahu anhu, tha: e gjetëm dhe në trupin e tij gjetëm tetëdhjetë e ca goditje me shpatë, me shtizë apo me shigjetë, kurse idhujtarët e kishin masakruar kufomën e tij, andaj askush nuk e njohu përpos motrës së tij edhe atë nga shenjat e gishtit. Ne mendonim se ajeti Kuranor:
﴿ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَى نَحْبَهُ وَمِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ وَمَا بَدَّلُوا تَبْدِيلاً﴾ [الأحزاب:23] .
"Prej besimtarëve kishte burra që vërtetuan besën e dhënë All-llahut, e disa prej tyre e realizuan premtimin duke dhënë jetën, dhe ka prej tyre që janë duke pritur (ta zbatojnë) dhe ashtu nuk bënë kurrfarë ndryshimi". (El-Ahzab: 23). Ka zbritur për këtë dhe të ngjajshmit me të.
Kjo pjesë e ajetit: "... që vërtetuan besën e dhënë All-llahut...", është argument për vendosmërinë e vërtetë të atyre burrave.

Ti kthehemi edhe një herë fillimit

Duhet të mësojmë realitetin e vendosmërisë së vërtetë, e cila na shtynë drejt çdo vepre fisnike dhe të ndershme, sepse kur njeriu zgjohet nga gjumi i neglizhentëve dhe synon All-llahun dhe ahiretin, ka nevojë për vendosmëri të vërtetë.
Imam Ibën Kajimi, rahimehullah, thotë:
((فإذا استحكم قصده صار عزماً جازماً ، مستلزماً للشروع في السفر، مقروناً بالتوكل على الله، قال تعالى:﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ﴾[آل عمران: من الآية159]
والعزم : هو القصد الجازم المتصل بالفعل ، ولذلك قيل إنه أول الشروع في الحركة لطلب المقصود ، والتحقيق : أن المشروع في الحركة ناشئ عن العزم ، لا أنه هو نفسه ، ولكن لما اتصل به من غير فصلٍ ظنّ أنه هو . [ مدارج السالكين ] .
"Qëllimi i njeriut kur të dominon mendjen e njeriut bëhet vendosmëri e prerë, shkakton futjen në udhëtim i shoqëruar me tevekul në All-llahun. All-llahu, azze ve xhel-le, thotë:
﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ﴾
"...e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten". (Ali Imran: 159).
Vendosmëri është: synimi i prerë i cili lidhet me veprën, andaj edhe kanë thënë se është fillimi i lëvizjes për të arritur qëllimin. Mirëpo sipas mendimit më analitik del se vendosmëri është: hyrja në projekt lind nga vendosmëria, jo se është vet vendosmëria, mirëpo për shkak se lidhet me veprën pa ndonjë ndërprerje, kanë menduar se vendosmëri është fillimi i veprës". (Shiko: "Medarixhusalikin").
Imam Ibën Rexhebi, rahimehullah, thotë:
"Vendosmëria në udhëzim është fillimi i çdo të mire, sepse njeriu mund ta di udhëzimin, mirëpo mos të ketë vendosmëri, e nëse e vendos për ta bërë një vepër atëherë shpëton.
Vendosmëri është: qëllim i prerë i cili ndërlidhet me veprën.
Dikush ka thënë: grumbullimi i forcave të vullnetit për të bërë një vepër, kurse njeriu nuk mund të ketë forcë për të bërë diçka të këtillë përpos se me ndihmën dhe përkrahjen e All-llahut, andaj prej gjërave më të rëndësishme është: kërkimi nga All-llahu vendosmëri për udhëzim.
Njeriu ka nevojë për të kërkuar ndihmë prej All-llahut, kurse që të mbështetet në Te për ta arritur vendosmërinë dhe për të vepruar sipas vendosmërisë pas fitimit të vendosmërisë.
﴿فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ﴾ [آل عمران: من الآية159].
"...e kur të vendosësh, atëherë mbështetu në All-llahun, se All-llahu i do ata që mbështeten". (Ali Imran: 159).

Llojet e vendosmërisë

Vendosmëria është dy lloje:
Një: vendosmëri për të hyrë në rrugë, kjo është fillimi.
Dy: vendosmëria për të vazhduar në adhurime pasi ke hyrë në to dhe në kalim nga një gjendje të plotë në një tjetër gjendje më të plotë, kjo është mbarimi.
Vendosmëria e parë i ofron njeriut hyrje në çdo mirësi dhe largim nga çdo e keqe, sepse me këtë vendosmëri jobesimtari hyn në Islam dhe mëkatari del prej mëkateve dhe hyn në adhurime. Nëse ka vendosmëri të vërtetë dhe insiston në te, e lufton epshin, egon dhe shejtanin me luftë të sinqertë dhe hyn adhurimet që ia urdhëron All-llahu, ai do të fiton.
All-llahu i ndihmon një njeriut aq sa ka vendosmëri të fuqishme, andaj që synon të mirën, atij i ndihmon dhe e stabilizon, sikurse ka thënë poeti:
على قدر أهل العزم تأتي العزائم *** وتأتي على قدر الكرام المكارمُ
Aq sa ke vendosmëri aq të vijnë detyrat
Aq sa je fisnik aq të vijnë nderimet

Disa informata mbi Omer ibën Abdul-Azizin

 Kur i erdhi hilafeti Omer ibën Abdul-Azizit pas vdekjes së Sulejman ibën Abdul-Melikut, së pari ai u anagzhua me varrimin e Sulejmanit.
Kur u kthye nga varrimi ia radhitën karavanin e hilafetit, kurse ky tha: mashall-llah, la haule ve la kuvvete il-la bil-lah, ma afroni mushkën time. I hipi mushkës që edhe më parë i hipte. Pra vazhdoi në atë vendosmëri, kurse All-llahu e ndihmoi sepse e dinte se e ka sinqerisht.
Vazhdon