[Pause_Print_Scroll]

Islami u shpallet fiseve dhe individëve

Pasi e urdhëroi Allahu ta bënte thirrjen për në Islam hapur, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e bëri zakon, që, në kohën e Haxhit dhe gjatë ditëve kur arabët kishin panairet e tyre, të shkonte te fiset e tyre dhe t’i ftonte në Islam. Në kohën e Paditurisë (para Islamit), ndër tregjet e arabëve, tre që ndodheshin afër Mekës, ishin më të famshëm: Ukadhi, Mixheni dhe Dhul Mexhazi. Ukadhi ishte fshat. Ai ndodhej midis Nahles dhe Taifit. Aty arabët bënin tregti që në fillim të muajit Dhul Ka’de e deri në ditën e njëzetë të atij muaji. Pastaj shkonin në Mixhen dhe bënin tregti deri në fund të muajit Dhul Ka’de. Mixheni është në luginën Merrudhdhahram, poshtë Mekës. Dhul Mexhazi ndodhet prapa malit të Arafatit, pra, prapa “Xhebelurr Rrahme” (Malit të Mëshirës). Atje, arabët ngrinin tregjet qysh në fillim të muajit Dhul Hixhxhe e deri në ditën e tetë të atij muaji. Pastaj, merreshin me detyrat e Haxhit. Disa nga ata, të cilëve i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u kërkoi që ta strehonin dhe ta ndihmonin, ishin: Benu Amir ibn Sa’saa, Benu Meharib ibn Hafsa, Benu Fizare, Gassan, Murreh, Benu Hanefije, Benu Selim, Benu Abes, Benu Nasir, Benu al Bikai, Kindeh, Kelib, Benu Harith ibn Ka’b, Adhrah, Hadharimah. Mirëpo ata nuk iu përgjigjën kërkesës së tij. Mënyrat se si ia kthyen, ishin të ndryshme. Dikush, nuk pranoi me të mirë. Dikush vuri si kusht që, po të pranonte ta strehonte dhe ta ndihmonte, të ishte udhëheqës pas tij. Dikush tjetër tha: “O Muhamed! Familja dhe të afërmit të njohin më mirë ty, prandaj nuk të kanë ardhur pas.” Dikush tjetër ia ktheu shëmtuar. Ndër të gjithë Benu Hanifët, ithtarët i Musejlme Kedhabit qenë më të këqinjtë (nga ata që refuzuan). Besimtarët që nuk ishin nga Meka Atëherë, kur thirrja për në Islam po kalonte kohë të vështirë në Mekë, Allahu i Madhëruar kishte vendosur që të besonin disa burra, që nuk ishin vendës. Ata burra ishin si një grimcë shprese, që ndriçoi errësirën e dëshpërimit. Nga ata janë: 1. Suejd ibn Samiti. Ishte poet libian; banonte në Jethrib (Medine) dhe quhej El Kamil (i Ploti), për nderin e tij dhe për poezinë e tij. Suejdi erdhi në Mekë për Haxh ose për Umre dhe i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e ftoi për në Islam. Suejdi i paraqiti të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urtësitë e Lukmanit, kurse i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i paraqiti atij Kuranin. 2. Iljas ibn Meadhi. Ishte një djalë e ri nga banorët e Jethribit. Erdhi në Mekë në fillim të vitit 11-të të Profetësisë, me një delegacion të fisit Eus, që kërkonin të bëheshin aleatë me Kurejshët kundër fisit Hazrexh. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) shkoi tek ata, i ftoi për në Islam dhe u lexoi pjesë nga Kurani. Atëherë, Iljasi tha: “Për Zotin, ky Kuran është më i mirë se ajo që thoni ju.” Në atë çast, Ebu Hasiri, njëri nga anëtarët e delegacionit, i hodhi dhč në fytyrë Iljasit dhe i tha: “Na lër rehat! Ne kemi ardhur këtu për tjetër gjë.” Iljasi heshti. Pasi u kthyen në Jethrib, nuk vonoi shumë dhe ai vdiq. Por, para se të vdiste, Iljasi thoshte vazhdimisht La ilahe il-lallah, Allahu Ekber, el hamdu lil-lah, subhanallah. Kështu që njerëzit e fisit të tij u bindën se ai vdiq mysliman. 3. Ebu Dherr el Giffariu. Ai mori vesh se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte profet i dërguar nga Allahu, kur Suuejd ibn Samiti dhe Iljas ibn Meadhi e përqafuan Islamin. Prandaj, Ebu Dherri dërgoi vëllanë e vet në Mekë, që të shikonte si qëndronte e vërteta dhe pastaj të kthehej e ta njoftonte. Vëllai i tij shkoi në Mekë dhe u kthye, por nuk solli gjë. Atëherë Ebu Dherri u nis vetë. Shkoi në Mekë e hyri në Xhaminë e Shenjtë. Aty qëndroi rreth një muaj. Pinte ujë Zemzemi, i cili i zëvendësonte edhe bukën edhe ujin. Ai nuk pyeste njeri për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), sepse trembej mos i ndodhte gjë. Pastaj, e mori Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dhe hyri me të tek i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ebu Dherri kërkoi nga i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’i tregonte ç’ishte Islami dhe ai ia tregoi. Ebu Dherri e përqafoi Islamin menjëherë. Pastaj shkoi te Xhamia e Shenjtë dhe tha: “Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut dhe se Muhamedi është rob dhe i Dërguari i tij.” Në atë çast iu sulën Kurejshët dhe e rrahën për vdekje, mirëpo e shpëtoi Abbasi. Në mëngjesin e ditës së nesërme, Ebu Dherri shkoi përsëri në Xhaminë e Shenjtë dhe dëshmoi, ashtu siç kishte dëshmuar ditën e kaluar. Kurejshët e rrahën rëndë përsëri, ashtu siç e kishin rrahur ditën e kaluar. Por Abbasi përsëri e shpëtoi, ashtu siç e kishte shpëtuar ditën e mëparshme. Pastaj, Ebu Dherri shkoi atje ku banonin njerëzit e fisit të tij, Benu Gaffarët dhe, kur emigroi Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine, emigroi edhe ai atje. 4. Tufejl ibn Amru Deusiu. Ishte poet libian dhe kryetar i fisit të vet Deus, që banonte në anë të Jemenit. Tufejli erdhi në Mekë në vitin e 11-të të profetësisë. Banorët e Mekës i dolën përpara dhe e paralajmëruan që të mos e besonte Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Tufejli i zuri veshët me pambuk, për të mos e dëgjuar Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Kur hyri në Xhaminë e Shenjtë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte kthyer nga Qabja dhe po falte namaz. Aty Tufejli dëgjoi diçka nga Kurani. I pëlqeu shumë e tha me vete: “Unë jam intelektual dhe poet. E dalloj qartë të mirën nga e keqja. C’më pengon mua ta dëgjoj këtë njeri, çfarë thotë? Po të jetë gjë e mirë, ta pranoj; po të jetë e keqe, nuk e pranoj.” Kur i Dërguari i Allahut u kthye në shtëpinë e vet, Tufejli i shkoi pas, i hyri në shtëpi dhe i kërkoi Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’ia tregonte çështjen plotësisht. Atëherë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i foli për Islamin e i këndoi Kuran. Tufejli u bë mysliman dhe pohoi dëshminë e vërtetë: Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) iu lut Allahut për të. Kur Tufjeli u afrua te njerëzit e vet, i ndriçoi fytyra. Tufejli iu lut Allahut që t’ia ndryshonte fytyrën. Atëherë, Allahu ia bëri dritën e fytyrës autoritet. Hyri tek njerëzit e vet dhe i ftoi ata në Islam. U bënë myslimanë babai dhe gruaja e tij, ndërsa njerëzit e tjerë u lëkundën. Por, kur, pas marrëveshjes së Hudejbijes, Tufejli mërgoi për në Medine, pati me vete shtatëdhjetë (thuhet edhe: tetëdhjetë) myslimanë nga njerëzit e tij. 5. Dhamad el Ezdiju. Ishte prej fisit Ezd, me origjinë nga Jemeni. Dhamadi lutej për shërimin e njerëzve nga çmenduria, xhindet dhe djajtë. Erdhi në Mekë dhe dëgjoi mendjelehtët, që thoshin se Muhamedi (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ishte i çmendur. Prandaj, vajti tek ai për ta shëruar. Por, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tha: “Falenderimi i takon vetëm Allahut. Atë falenderojmë dhe vetëm atij i kërkojmë ndihmë. Atë, që Allahu e udhëzon në rrugë të drejtë, askush nuk mund ta largojë; atë, që Allahu e ka lënë në humbje, askush nuk mund ta udhëzojë në rrugë të drejtë. Dëshmoj se nuk ka zot tjetër përveç Allahut, që është Një e s’ka shok dhe se Muhamedi është robi dhe i dërguari i Tij.” Dhamadi kërkoi t’i përsëriteshin këto fjalë tri herë, pastaj tha: “Kam dëgjuar fjalët e falltarëve, të magjistarëve dhe të poetëve, por nuk kam dëgjuar kurrë si këto fjalët e tua. Me të vërtetë, fjalët që the, kanë një det kuptimesh. Jepma dorën, të të jap besën se kam përqafuar Islamin.” Islami në Medine Në vitin e 11-të të profetësisë e pranuan Islamin edhe gjashtë të tjerë nga njerëzit e Jethribit dhe që të gjithë nga fisi Hazrexh. Ata ishin: Es’ad ibn Zarare, Auf ibn Harith ibn Rifa’a (Auf ibn Afirai), Rafia ibn Malik ibn Axhlani, Kutba ibn Amir Ibnabij, Xhabir ibn Abdullah ibn Raibi. Në vitin e 11-të të profetësisë, këta të gjashtë shkuan në Mekë për Haxh, bashkë me të tjerë. Banorët i Jethribit kishin dëgjuar nga jehudinjtë, në luftra a në grindje që thoshin: “Ka ardhur koha që të dalë një profet. Ne do t’u vrasim me atë profet, ashtu siç u vra Adi dhe Iremi.” Kur haxhinjtë ndodheshin në fundin e Minasë, kaloi andej i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) natën. I dëgjoi duke folur, u afrua tek ata dhe i pyeti: “Kush jeni ju?” Ata i thanë: “Jemi nga fisi Hazrexh.” -Ju jeni aleatë me jehudinjtë?,- iu kthye Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). -Po. -A nuk doni të rrini ca, që të bisedoj me ju? -Përse jo? U ulën me të dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) ua shpjegoi mirë e mirë të vërtetën e Islamit, u këndoi Kuran dhe i ftoi për në rrugën e Allahut të Madhëruar. Ata i thanë njëri-tjetrit: “Ju e dini për Zotin, se është ky profeti, për të cilin kanë paralajmëruar jehudinjtë. Prandaj, le t’i besojmë atij, para se të na e kalojnë jehudinjtë.” Njerëzit e fisit Hazrexh nxituan për të përqafuar Islamin dhe i thanë Profetit: “Ne kemi lënë njerëzit tanë në Jethrib me armiqësi dhe sherre midis tyre. E nëse Allahu do t’i bashkojë ata me fjalën tënde, nuk ka burrë më të lartë se ti në botë.” Kështu, ata e përqafuan Islamin dhe i premtuan Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) se do të merreshin me thirrjen për në fenë e tij dhe se do të takoheshin me të përsëri në Haxhin e vitit të ardhshëm. </SPAN>