[Pause_Print_Scroll]

Pas Bedrit

Pasi i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u vendos në Medine, u këshillua me Sahabët për robërit e luftës. Ebu Bekri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) shfaqi mendimin që të merren paratë (fidje) prej tyre për lirimin e tyre. Ndërsa, Omeri (Allahu qoftë i kënaqur me të!) dha mendimin që ata të vriten. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) vendosi që të mos vriteshin robërit e luftës, por të merreshin para prej tyre, për t’i liruar. Për secilin shuma ishte nga 1000 deri në 3000 dirhem. Disa nga robërit e luftës dinin të lexonin dhe të shkruanin, prandaj, si fidje u caktua që secili nga ata t’u mësonte shkrim e lexim dhjetë djemve myslimanë. Për disa të tjerë, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) urdhëroi që të liroheshin, pa paguar fidje. Zejnebja, bija e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dërgoi një gjerdan, për lirimin e burrit të saj, Ebu el Asi. Hatixheja ia kishte dhënë asaj dhuratë martese, kur e martuan me Ebu el Asin. Kur e pa i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) gjerdanin, i erdhi keq dhe iu lut Sahabëve, që Ebu el Asi të lirohej pa paguar fidje. Ata e pranuan këtë dhe Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e liroi atë, por me kusht që ta linte të lirë Zejneben të largohej nga Meka. Ebu el Asi e pranoi këtë kusht dhe Zejnebja imigroi në Medine. Vdekja e Rukies dhe martesa e bijës tjetër të Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) Rukia, bija e Profetit (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) qe e sëmurë, kur ai u nis për në Bedër. Ajo ishte e martuar me Othman ibn Affanin (Allahu qoftë i kënaqur me të!). Prandaj, Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e urdhëroi Othmanin që të qëndronte në Medine e të kujdesej për Rukijen e sëmurë dhe i tha se do të kishte shpërblim si ata që merrnin pjesë në luftën e Bedërit. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) la edhe Usame ibn Zejdin për këtë punë. Por Rukia vdiq, para se të kthehej i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine. Usame ibn Zejdi ka thënë: “Na erdhi lajmi për fitoren e myslimanëve në Bedër, kur po mbulonim me dhč Rukien, bijën e të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!).” Pasi u kthye i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) në Medine dhe u qetësua, i dha Othmanit për grua vajzën tjetër, Umu Kulthumin. Prandaj Othmani është quajtur i zoti i dy dritave. Umu Kulthumi jetoi me Othmanin, derisa vdiq, në muajin e Sha’banit, në vitin e 9-të të Hixhretit dhe u varros në varrezat e Medines (el Bekia). Idhujtarët dhe aleatët e tyre u hidhëruan shumë nga ndihma dhe fitorja që Allahu u dha myslimanëve në Bedër. Prandaj, filluan të kurdisnin plane për të goditur myslimanët dhe për t’u hakmarrë ndaj tyre. Mirëpo Allahu i asgjësoi kurthet e tyre dhe me mirësinë e Vet i fuqizoi myslimanët. Një javë pas kthimit të myslimanëve nga lufta e Bedërit ose në muajin Muharrem të vitit të 3-të të Hixhretit, u mblodhën njerëzit e fisit Beni Selim për të luftuar kundër Medines. Kur e morën vesh myslimanët këtë, u futën në shtëpitë e njerëzve të fisit Beni Selim, u morën plaçkë e gjë dhe u kthyen në Medine shëndoshë e mirë. Më pas komplotuan Umejr ibn Ueheb Xhemhin dhe Safuan ibn Umeja për të vrarë Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë Umejri shkoi në Medine, por u kap nga myslimanët. Profeti (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i tregoi se dinte për komplotin e tij dhe Umejri u bë mysliman. Lufta e Benu Kajnukas U zbulua plani i jehudinjve të fisit Benu Kajnuka për sherr dhe armiqësi kundër myslimanëve. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i këshilloi që të hiqnin dorë nga plani i tyre djallëzor, por ata i thanë: “O Muhamed! Mos të të gënjejë mendja! Ti luftove kundër ca njerëzve të fisit Kurejsh, që nuk e njihnin mjeshtërinë e betejës. Po të luftosh kundër nesh, do ta shikosh se jemi ne njerëzit e sprovuar në luftë.” I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) e duroi këtë përgjigje. Por ata i shtuan ngacmimet e tyre kundër myslimanëve, derisa në tregun e tyre shkaktuan një ngatërresë dhe u vra një mysliman dhe një jehudi. Atëherë, ditën e shtunë, në mes të muajit Sheual, në vitin e dytë të Hixhretit, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i rrethoi ata. Pas pesëmbëdhjetë ditësh, në fillim të muajit Dhul Ka’ade ata u dorëzuan. I Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i internoi ata në Sham, në Idhreatë. Pas njëfarë kohe shumica e tyre vdiqën. Lufta e Suejkut Pas luftës së Bedërit, Ebu Sufjani premtoi që nuk do ta lante trupin me ujë derisa ta asgjësonte Muhamedin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Për këtë qëllim ai u nis nga Meka me 200 kalorës dhe sulmoi Aridin, në anë të Medines. Idhujtarët Kurejshë, me Ebu Sufjanin në krye prenë, dogjën e shkatërruan plantacionet e hurmave dhe vranë dy burra. Pastaj u larguan. U njoftua i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Ai doli menjëherë në ndjekje të tyre, por ata kishin ikur. Në ikje e sipër kishin hedhur në rrugë peksimet dhe ushqime të tjera, që të lehtësonin barrën e të iknin sa më shpejt. Myslimanët i ndoqën deri në Karkaretu el Keder, por idhujtarët ishin larguar edhe prej andej. Myslimanët e morën peksimetin që kishin lënë idhujtarët, prandaj ajo betejë mori emrin “Beteja e Suejkut” dhe beteja e “Karkaretu el Keder”. Vrasja e Ka’ab ibn el Eshrefit Ka’abi ishte prozator dhe poet jehudi dhe nga armiqtë më të mëdhenj të myslimanëve. Ai qësendiste të Dërguarin e Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe shokët e tij (sahabët), merrte nëpër gojë gratë e tyre, lavdëronte armiqtë e tyre dhe i nxiste ata kundër mysimanëve. Pas luftës së Bedërit, ai vajti te kurejshët dhe i nxiti ata që të luftonin kundër myslimanëve. Për këtë ai u recitoi atyre disa strofa vjershe si: Ju jeni në rrugë më të drejtë se ata; Nuk ka rëndësi ç’ndodhi me fisin Kajnuka. Atëherë, i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) u tha shokëve te vet: “Kush e vret Ka’ab ibn Eshrefin?” U çua Muhamed ibn Meslemeja, Adad ibn Beshiri, Ebu Naili, Harir ibn Eusi dhe Ebu Abis ibn Xhebri. Komandanti u caktua Muhamed ibn Meslemeja, i cili i kërkoi të Dërguarit të Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) që t’i thoshte Ka’abit diçka. Muhamed ibn Meslemeja vajti te Ka’abi dhe i tha: “Vërtet, ky burrë,- duke folur për Profetin (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!), na ka kërkuar neve të japim zeqatin dhe na ka sjellë vështirësi e mundime.” Ka’abi u gëzua nga fjalët e Muhamed ibn Meslemes dhe i tha: “Për Zotin, ju ka mërzitur.” Pastaj, Muhamed ibn Meslemeja i kërkoi hua Ka’abit ca ushqim e ca hurma dhe derisa t’i shlyente huanë, t’i linte peng armën e tij. Ka’abit i vajti edhe Ebu Naili dhe bëri të njëjtën bisedë me të. Pastaj Ebu Naili i tha: “Kam ca shokë që mendojnë si unë. Dëshiroj t’i sjell ata këtu, tek ti, që t’u shesësh (ushqime etj.) dhe t’i ndihmosh.” Ka’abi e pranoi propozimin e Ebu Nailit. Natën e katërmbëdhjetë të Rabiul Euelit, në vitin e tretë të Hixhretit ata i shkuan Ka’abit të armatosur dhe i thirrën te dera. Ka’abi u çua dhe zbriti poshtë për të hapur derën. E shoqja i tha: “Ku po del në këtë orë? Unë dëgjova një zë, që m’u duk sikur ndillte gjak.” Ai nuk u kushtoi rëndësi fjalëve të saj. Zbriti. Kur hapi derën e i shikoi ata me armë, nuk u shqetësua, sepse qe bërë marrëveshje më parë midis tyre. Njerëzit e armatosur nisën të ecnin bashkë me të. Donin të gjenin rastin dhe ta vrisnin. Ebu Naili e lavdëroi për erën e mirë të parfumit që kishte vënë dhe i kërkoi leje që të afronte hundën në kokën e tij. Ka’abi i dha leje, ashtu duke u mbajtur fodull dhe duke u mburrur. Ebu Naili i mori erë, i vuri dorën te koka dhe u tha shokëve të vet që t’i merrnin erë, gjithashtu. Pas pak, i kërkoi leje përsëri që t’i merrte erë dhe bëri ashtu si herën e parë. I kërkoi për të tretën herë lejë t’i merrte erë dhe si ia kapi mirë kokën, tha: “Bjerini armikut të Allahut!” Atëherë, vringëlluan shpatat mbi të me tërbim dhe Muhamed ibn Meslemeja i vuri një gurëthyes39 në fyt dhe i mëshoi fort derisa ai i doli nga qafa. Në atë çast Ka’abi bërtiti me një zë kaq të keq e të fortë, sa i tmerroi ata që ishin rrotull tij dhe ra i vdekur. U ndezën dritat nëpër shtëpitë e idhujtarëve. Ata tentuan që t’i kapnin njerëzit, që vranë Ka’ab ibn Eshrefin, por myslimanët u kthyen në Medine shëndoshë e mirë. Në këtë mënyrë u shua zjarri i intrigave kundër myslimanëve, që i shqetësoi gjatë myslimanët dhe nëpërkat jehude u fshehën nëpër vrimat e tyre për njëfarë kohe. Çeta e Kirdes Në muajin Xhemadiul Ahir, në vitin e tretë të Hixhretit, kurejshët dërguan një vargan për në Sham nga rruga e Irakut, e cila kalonte nga Nexhdi, por jo afër Medines. Varganin e udhëhiqte Safuan ibn Umeja. Këtë e mori vesh i Dërguari i Allahut (paqja e Allahut dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!) dhe dërgoi Zejd ibn Harithin (Allahu qoftë i kënaqur me të!) me njëqind kalorës. Vargani po pushonte te një burim, në vendin e quajtur Kirde, në Nexhd. Zejdi me kalorësit e vet iu vërsul dhe e pushtoi varganin me gjithë pasurinë që kishte, ndërsa varganarët ikën të gjithë. Myslimanët kapën udhërrëfyesin e idhujtarëve, Furat ibn Hajanin, i cili u bë mysliman. Plaçka që morën myslimanët kapte vlerën njëqind mijë dinarë dhe humbja e varganit me gjithë pasurinë që kishte, qe goditja më e dhembshme që pësuan Kurejshët pas luftës së Bedërit. </SPAN>