[Odise]

Njani i kish pase tre djem dhe don me i provue, a jane fara e tij. E thirre djalin e madh ne kulle edhe i thot:
- Po m'dhemb kryet shume e tingllomi dy shuplaka te nxehta, se ndoshta me pushon dhimta e krese! - Djali i tha i skuqur babes: Jo babe une nuk muj me t'ra shuplake ty! Atehere baba nxori koburen e ia ktheu djalit:
- Ose bjem shuplaka, ose te vras! E kur e pa djali se baba ish idhnu teper, iu afrue e t'ia krisi dy shuplaka flakqe babes. Baba u qetsue edhe i tha hajt tash, se nuk kam ma dhimbje kreje. Djali doli nga kulla.
Baba e thirri djalin e dyte dhe e detyroi poashtu sikur te madhin. Edhe ky kur e pa se po don me e vra baba, t'ia krisi dy shuplaka flaqe edhe ma te nxehta babes. Edhe ky doli jasht edhe baba e thirri djalin e trete edhe e detyroi si dy tjeret, por ai assesi nuk pranonte t'i bie babes shuplake. Baba u idhnue aq teper sa qe gati ia shkrepi koburen ne balle djalit. Kur e pau djali se vertet, baba po don me e vra, t'ia ngjiti kemishes se vet dhe e shkeu edhe ia ktheu gjoksin e ballin babes se vet edhe i tha:
- Babe, qe ku jam, vramë se kurre ty nuk te bie shuplake! - Kur e pa baba se djali assesi nuk po pranon, e leshoi koburen poshte dhe me lot per faqe, e rroku djalin dhe e puthi ne balle. Posa djali doli nga kulla, plaku e thirri gruan e tij (nanen e djemve) edhe t'ia rrasi koburen ne goje edhe i briti:
- I kujt asht djali i madh? Ose kallxom ose t'vrava! - Plaka, kur e kapi zori, i kallxoi, se babe ai e ka filan fistekun. Po djali i dyte i kujt asht? Plaka poashtu i kallxoi drejte se ai asht i filan fistekut tjeter.
- Po djali i trete, i kujt asht, kallxom se t'vrava! - Atehere plaka e shkeu kemishen e vet dhe ia hapi gjoksin edhe i tha:
- Me te drejte te zotit asht i yti e i askujt tjeter! Edhe plaku e mori vesh se kush asht, e kush nuk asht fara e tij! Thohet se ai plak i vrau dy djemte e vet te medhajt edhe i thirri baballaret e tyre dhe i detyroi t'i varrosin djemt e tyne! Kurse derisa vdiq, jetoi me djalin e trete.

***
Femija yt kurre nuk ta kthen fjalen, as nuk te ofendon, as nuk te bie as me fjale as shuplake, sepse asht gjaku yt. Femiu yt, kurre nuk te ndane e te vdesesh ne vetmi edhe nuk te dergon ne shtepi pleqesh. Femijet e vertete, nuk i lane prindet me hjeke keq, po prindet e mire, besnike, vdesin ne prehen te t'bijve te tyre dhe bijte iu dalin hakut (anipse, kurre nuk mund te dalim hakut te prindve)! Kur perzihet fara, mbine keq ara! Dikush po iu merr lakmi atyre, qe nuk e njohin faren as fisin e tyre! Se kjo, mos me mbete askund nji figure kombetare jona e paperlyeme, e pa ofendueme botnisht, nuk ngjane ne kombet e verteta! Si me pase dale rodi e sojit! I parodi ban gjithcka te lige! Anmiku ka planifikue moti!
Bijte e huaj, nuk ia dijne vleften as gjakut, as luftes, as lirise!

Kur pat ndodhe, qe nji djale e pat vra baben e vet, shkuam ne te Pame edhe oda nisi me u perzie fort me fjale: qysh djali me e vra baben e vet, cka na ka gjete etj. U çue njani ne kambe edhe iu tha: o nuk e ka vra djali baben e vet, jo! Zoti iu lashte shendosh!