[PersonX]

Pergjigje per mevludin..

Çka t’u themi bidatxhive, të cilët i arsyetojnë bidatet e tyre me hadithin “Kush nxjerrë në Islam një vepër të mirë...”?

Përgjigje: Atyre ua kthejmë duke u thënë: Ai i cili e ka thënë fjalën: “Kush nxjerrë në Islam një vepër të mirë, ai për të ka shpërblim dhe shpërblimin e atyre që do ta punojnë atë vepër” , e ka thënë edhe këtë fjalë: “Kapuni që të gjithë ju për sunnetin tim dhe sunetin e halifëve të drejtë e të udhëzuar. Keni kujdes nga punët e shpikura, sepse çdo e shpikur është bidat, çdo bidat është humbje dhe çdo humbje përfudon në Zjarr” .
Pasiqë halli është kështu, atëherë duhet të shikojmë në shkakun e thënies së fjalës: “Kush nxjerrë në Islam një vepër të mirë...”.
Shkaku është ky: kur Resulull-llahu ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, nxitte për t’u dhënë sadaka njerëzve të cilët kishin ardhur nga Medhari, të cilët ishin të nevojshëm për ndihmë, erdhi njëri prej shokëve të Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, me një enë të argjendit dhe e la para Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, atëherë Resulull-llahu ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, tha: “Kush nxjerrë në Islam një vepër të mirë, ai për të ka shpërblim dhe shpërblimin e atyre që do ta punojnë atë vepër pas tij deri në Ditën e Kijametit”.
Pasiqë ta dijmë shkakun e hadithit dhe ta kuptojmë sipas tij, e marrim vesh se në fjalën “nxjerrje të një vepre” është për qëllim nxjerrje e praktikimit të saj e jo nxjerrje në ligjësim.
Sepse ligjësimi nuk i takon askujt përveç All-llahut dhe të dërguarit.
Pra, kuptimi i fjalës: “Kush nxjerrë në Islam një vepër të mirë” është për qëllim kush fillon ta bëjë atë vepër (e cila ekziston) dhe njerëzit e pasojnë në të, ai do të ketë shpërblim edhe për veprën e vet edhe shpërblimin e të tjerëve që punojnë me atë vepër. Ky është kuptimi i hadithit.
Ose ka mundësi që qëllimi i fjalës “Kush nxjerrë në Islam një vepër të mirë” të jetë se: kush e nxjerrë një mjet me të cilin arrihet deri në ibadet dhe njerëzit më pas e pasojnë, siç është shkrimi i librave, përhapja e diturisë, ndërtimi i shkollave dhe gjëra të ngjashme, të cilat janë mjet për të arritur deri te një gjë e kërkuar me sheriat.
Pra, nëse njeriu fillon ta nxjerrë në praktikë një vepër të atillë, nëpërmjet të cilës arrihet te një vepër e mirë (me sheriat), dhe për të cilën nuk ka kurrfarë ndalese konkrete, e gjithë kjo hyn në këtë hadith.
E po të kishte qenë kuptimi i hadithit se njeriut i lejohet të ligjësojë çka të dëshiron, nga kjo do të kuptoheshte se feja Islame nuk është kompletuar gjatë jetës së Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, dhe secili grup atëherë do të kishte ligjin dhe rrugën e tij.
E nëse ai që bën bidat thotë se bidati i tij është i mirë, kjo është gabim.
Është gabim sepse e përgënjeshtron fjalën e Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, i cili thotë: “Çdo bidat është humbje”.

P-89: A lejohet të festohet ditëlindja e Pejgamberit ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem,(Mevludi)?
Përgjigje: Së pari: Nata e lindjes së Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, nuk dihet prerë se kur ka qenë, bile disa dijetarë të kësaj kohe thonë se lindja e tij ka qenë natën e nëntë të muajit Rebiul Euel e jo natën e dymbëdhjetë.
Sipas kësaj, bërja e kësaj feste ditën e dymbëdhjetë nuk ka as fakt historik.
Së dyti: E nga aspekti i sheriatit kjo festë nuk ka kurrfarë baze në sheriat.
Sepse, po të kishte qenë prej sheriatit do ta bënte vetë Resulull-llahu ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, ose do ta kishte urdhëruar ummetin që ta bëjë, e po ta kishte bërë ose ta kishte urdhëruar ummetin kjo do të diheshte, sepse All-llahu ,azze ue xhel-le, ka thënë: “Ne me madhërinë Tonë e shpallëm Kur'anin dhe Ne gjithsesi jemi mbrojtës të tij”.
Pasiqë e kemi të njohur se kjo nuk ka qenë prezente, e kuptojmë se kjo festë nuk është në fenë e All-llahut.
Pasiqë nuk është prej fesë së All-llahut, nuk na lejohet neve që me të ta adhurojmë All-llahun apo të afrohemi tek Ai.
Kur dihet mirëfilli se All-llahu ,subhanehu ue teala, ka caktuar rrugë të posaçme për tu afruar tek Ai, e ajo është rruga e Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, atëherë si mund të marrim guxim ne –që jemi robër- të sjellim një rrugë nga vetja jonë për tu afruar tek All-llahu?
Kjo konsiderohet krim kundrejt All-llahut ,azze ue xhel-le, nëse ligjësojmë në fe diçka që nuk është prej fesë.
Bile, poashtu ky veprim në vete përmban edhe përgënjeshtrim të fjalës së All-llahut: “Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time”. (el-Maide 3).
Themi: Nëse kjo festë do të kishte bërë pjesë në fenë e përsosur, patjetër se do të kishte ekzistuar para vdekjes së Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, e nëse nuk bën pjesë në fenë e përsosur, nuk ka mundësi që të jetë prej fesë, sepse All-llahu ka thënë: “Sot përsosa për ju fenë tuaj”.
E kush mendon se kjo bën pjesë në fenë tonë të përsosur duke e ditur se kjo është paraqitur pas jetës së Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, kjo fjalë e tij nënkupton përgënjeshtrimin e këtij ajeti fisnik.
Pastaj, nuk ka dyshim se ata që festojnë mevludin, me këtë dëshirojnë madhërimin e Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, dëshirojnë të shfaqin dashurinë ndaj tij dhe gjallërimin i ndjenjave të tyre në këtë festim, të gjitha këto konsiderohen ibadete.
Dashuria ndaj Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, është ibadet, bile imani nuk është i plotë përderisa muslimani të mos e dojë të dërguarin më tepër se vetveten, fëmijtë, prindërit dhe gjithë njerëzit tjerë.
Madhërimi i Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, është ibadet e poashtu edhe zgjimi i ndjenjave për Resulull-llahun është prej fesë, sepse me këto ndjenja tregon edhe animin kah sheriati i tij.
Pra, festimi i mevludit me qëllim të afrimit tek All-llahu dhe me qëllim të madhërimit të Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, është ibadet.
Pasiqë është ibadet, atëherë nuk lejohet kurrë që në fe të shpiket ndonjë ibadet që nuk është prej fesë, d.m.th. festimi i mevludit është bidat dhe haram.
Krahas kësaj, ne poashtu dëgjojmë se në këtë festim gjinden edhe të këqija tjera të cilat nuk i lejon sheriati, as shqisa e as mendja.
Nëpër mevlude këndojnë disa kaside në të cilat ka teprim për pozitën e Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, derisa e kanë bërë më të madh se All-llahun –All-llahu na ruajtë-.
Poashtu kemi dëgjuar se disa njerëz me mendjelehtësinë e tyre gjatë këndimit të kasideve kur kënduesi arrin te fjala “leu i shejti” (lindi i shenjti), ngriten të gjithë në këmbë përnjëherë dhe thonë se shpirti i Resulull-llahut ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, tani është prezent këtu, andaj ngritemi si respekt për të.
Kjo, padyshim se është ahmakllëk.
Pastaj, nuk është mirësjellje që të ngritesh në këmbë për Resulull-llahun ,sal-lall-llahu alejhi ue sel-lem, sepse ai e urrente që dikush të ngritet në këmbë për të.
E shokët e tij, të cilët më së shumti e kanë dashur, respektuar e madhëruar, asnjëherë nuk janë ngritur në këmbë për të, sepse e kanë parë se ai e urren këtë gjë.
E ç’të themi për këto fantazi?!
Ky bidat –bidati i mevludit- është paraqitur pas kalimit të tre gjeneratave të mira, dhe për këtë, në të ndodhin këso të këqija, të cilat konsiderohen mangësim në fe.
E të mos flasim për përzierjet burra e gra që bëhen nëpër këto festime në disa vende si dhe të këqija tjera.