[Dilaver]

Maqedonia ishte territor vllah, ndërsa Kosova nuk është djep i Serbisë
"Poashtu, si mund të rritet numri i 30.000 serbëve më 1699 në shtatë herë më shumë deri më 1848, pra brenda një periudhe prej vetëm 150 vitesh, derisa indikacionet e rritjes për atë periudhë janë shumë më inferiore. Më 1833, sulltani turk u lejon serbëve të shtrihen në lindje të Moravës, pra në Tribalinë perëndimore, atë ndërmjet Moravës dhe Timokut, sot e populluar nga mbiu dymilonë rumunë tribalë, por të panjohur nga madam Millosheviç dhe V. Sheshel, siç kemi përmendur më lart. Mali i zi, pra Stari Vlah, nuk ka se si të jetë serbe por rumune, ndërsa jo kaherë ka refuzuar t'i përkasë federalizimit, duke u bërë shtet indipendent. Maqedonia është e tërë vllahe/rumune, këtu duke qenë i themeluar dhe shteti bullgar, faktikisht vllah, pas vitit 969 deri më 1018, siç e dimë nga dorëshkrimi i vitit 1019 të Vhahoctonit Basileios H, duke patur për bari fetar epishkopin e Ohrit, Theophilactus, këtu në Mqedoninë aktuale, duke qenë e mbivënë ajo farë kierarkie fetare përmbi të gjithë vllehët e Bullgarisë, gjë që dëshmon se edhe ky territor maqedonas ishte i banuar nga vllehët, por ku u degdisën, ku u humbën ata sot vallë?". Autori rumun nuk përmend shqiptarët e Maqedonisë, ndoshta si pasojë e padijes, por shqiptarët nuk kanë pse të shqetsohen nga guximi i tij për t'ia grisur maskën kolonializmit serb qysh në kohën e gruas së Kasapit të Ballkanit, kur e parandjente se Kosova do të shkëputet nga kthetrat e barbarisë:
"Kosova nuk ka si të jetë djepi i serbëve, ndërsa shkëputja e saj nga Serbia është një dukuri e pashmangshme sot, në ditët tona. Këtu 80% e popullatës prej dymilionë banorëve është shqiptare, veçse nga të gjitha gjasat ata janë dako/vllehë të muhamedanizuar nga turqit gjatë 482 viteve të sundimit osman, duke qenë kështu rumunë të fesë islamike, ndërsa në këtë drejtim duhet patur parasysh faktin se pas Luftës së Parë Botërore janë riatdhesuar vllehë të panumërt të zonës jug/danubore (të ashtuquajtur arumunë apo shqiptarë apo maqedonas), duke u vendosur në Kadrilater, pastaj të shpërndarë nëpër atdhe (Rumani), në Dobruxhe dhe Timish, ndërsa nga vendosja e obligueshme e imponuar nga regjimi komunist, shumë prej tyre kanë arritur në komunën Pipera pranë Bukureshtit. Ata vijnë pra nga Shqipëria dhe Maqedonia, nga ata vllehë të shpëtuar nga islamizimi". Autori rumun i ngatërron nocionet vllehë dhe shqiptarë, duke i konsideruar kosovarët si vllehë, gjë që s'është e vërtetë, edhjepse është e vërtetë se dallimi ndërmjet vllehëve dhe shqiptarëve është sa membrana e qepës, dy popuj atoktonë me një numër të panumërt elementesh identike në të gjitha pikëshikimet (gjuha, lashtësia, trimëria, fizionomia, folklori, etnologjia etj.).
"Dhe në fund, vazhdon autori Ionel Iulian, nga Serbia mbetet minuscula Rashka, e ndodhur ndërmjet Drinës, Moravës dhe Danubit, Kosova me nja 20.000 km.2, banorët e së cilës (fjalën e ka për "shkijet e butë" që flasin serbisht-B.Y.), nuk mund të jenë tjetër veçse vllehë të serbizuar. Sa i përket fiktivitetit të ish/Jugosllavisë, krijesa e çmendur e Clemenceau në Versajë, 1919, kur territoret lindore të saj duhej t'i riktheheshin de facto Rumanisë, ajo nuk është demonstruar përmes shpartallimit të saj në gjashtë republika, tani duke pasuar edhe republika e shtatë, Kosova." Autori në vazhdim përshkruan analfabetizmin historik të serbëve që i diskriminojnë rumunët e Timokut, apo atë të Rusisë sovjetike që ia dha Ukrainës disa territore rumune (Bukovinën dhe jugun e Besarabisë). Duke i falëndruar mençurisë së Rugovës, krahut të fortë të UÇK-së dhe Perëndimit e Perëndisë, Kosova tashmë u bë republikë. Shqiptarët nuk kanë të drejtë të shqetsohen pse dijetari i famshëm Bogdan Petriceicu Hashdeu apo autori Iulian i konsideron shqiptarët si "sivëllezërit tanë të vërtetë, të të njëjti gjak dakas". Një dijetar tjetër, Nikolla Jorga, shqiptarët i konsideron si "kushërinj të rumunëve" dhe "bërthama trako/ilire".
Dihet se shqiptarët vijnë nga ilirët ndërsa rumunët nga trakasit, por duhet të dihet se fqinjësia dhe bashkëjetesa e tyre para periudhës së Karagjorgjeviqit në trojet e Dardanisë dhe Luginës së Timokut i përket zonës trako/ilire. Fjala është për një fqinjësi shembullore e cila ndikuar që të krijohet fondi i përbashkët i fjalëve të përbashkëta, i fjalëve më të vjetra dhe më të bukura që i kanë gjuha shqipe e rumune, e të cilat nuk i kanë asnjë popull tjetër në Ballkan. Është një substrat i përbashkët dhe janë lidhje do të mahnitshme për të cilat kanë shkruar me admirim, Sami Frashëri, Lagush Poradeci, Eqrem Çabej e tjerë. Pa marrë parasysh qëndrimet e njëanshme të autorit Ionel Iulian, dhe pa marrë parasysh faktin se është i panumërt numri i rumunëve dhe shqiptarëve që na turpërojnë nëpër botë, admirimi ndërmjet këtyre dy popujve është i një intenziteti të lartë. Merre me mend, na shkruan me fjalë të tjera një poet yni, mua ma kanë vrarë nipin xhandarët rumunë në Kosovë (shkurt 2007), por unë nuk mund ta urrej një popull që ka një kulturë të lartë dhe me të cilin kemi rrënjë të përbashkëta. Dikush mund të preket nga konstatime të këtilla, dikush mund të gëzohet. Mund të preken ata që anojnë nga ana e fanatizmit, injorancës dhe xhelozisë, dhe mund të gëzohen ata që i konsiderojnë lidhjet farefisnore rumuno/shqiptare si një mrekulli e historisë


Artan Nimani - Kandidat PhD