[Zero Cool]

Pika 9, eshte aq irrituese dhe e padeshiruar per mua sa qe them, nuk do ta perjetojme, sepse :


Po të mos ishim aktualisht në vitin 2012 dhe po të mos bëhej fjalë për një kalendar të civilizimit të lashtë pagan MAJA, në të cilin senzacionalisht 21 dhjetori i këtij viti parashihet si viti i një kataklizme të mundshme planetare (fundit të botës), për shumicën, interesimi për këtë civilizim të shuar do të ishte kufizuar në shkallën e nivelit të kërshërisë së zakonshme intelektuale.

Nga ana tjetër, kur rreth këtij kurioziteti, me imagjinatën e vetë të bujshme krijuese kyçet edhe korporata më e madhe filmike botërore – “Hollywood”, atëherë, pa dyshim se, nga një e dhënë e zakonshme në formë të një dëshmie hipotetike gjysmë/shkencore, në opinionin gjithëbotëror do të arrihet një efekt i fuqishëm mbresëlënës psikologjik kolektiv. Konkretisht, fjala është për filmin e regjisorit të famshëm holivudian, Rolanda Emmericha, titulluar, “2012”, premiera e së cilës, u shfaq në nëntor të vitit 2009.

E realizuar përmes një teknike shumë të përsosur bashkëkohore me përplot efekte virtuale, ky film artistik i stilit komercial holivudian, jo vetëm që arriti një shikueshmëri rekorde në botë, por përmes temës specifike tejet sugjestibile që trajtonte, provokoi emocione masive të frikës dhe ankthit kolektiv tek njerëzit. Sa më shumë afrohej viti dhe dita kalendarike e parashikimit të kësaj kataklizme botërore, aq më tepër njerëzimi mbahej nga makthi i pritjes. Dhe ja, viti 2012 erdhi! Jemi në fillim të saj.
A thua, sa kanë pas të drejtë MAJA-të dhe sa mund të jetë reale kjo profeci e tyre pagane mbi mundësinë e shkatërrimit fizik-material (apokalipsit) të planetit tonë në vitin 2012?!
Për tu përgjigjur në mënyrë sa më meritore kësaj pyetjeje dhe shumë pyetjeve tjera kureshtare rreth kësaj profecie, së pari do të ishte e udhës që në pika të shkurta të sqarojmë historikun e këtij civilizimi të lashtë dhe të përparuar për kohën e vetë.

Civilizimi i lashtë MAJA

Sipas të dhënave ekzistuese materiale- historike, civilizimi i lashtë MAJA ka ekzistuar shumë më parë, por kulmin e përparimit të vrullshëm të saj e arrin në periodën 250- 900 p.e.s. Shtrihej në një hapësirë gjeografike të kontinentit të sotëm të Amerikës Qendrore (në mes të Guatamalës, Belizesë, Hondurasit dhe Salvadorit të sotëm). Me një forme të përsosur të organizimit të përgjithshëm shtetëror – administrativ fisnor, për kohën e vetë dhe në krahasim me kulturën dhe njohuritë e Evropës së atëhershme mesjetare, MAJA-të kanë qenë një etnitet tepër i zhvilluar dhe shumë i përparuar në çdo aspekt të dijes: ishin njohës të mirë të matematikës, astronomisë dhe arkitekturës.

Qyteti Çiçan Ica ka qenë qendra kulturore - administrative, politike, religjioze dhe tregtare e këtij civilizimi ndërsa sot është një vend i madh arkeologjik në Meksikë (siujdhesa Jukatan). Po ashtu, në këtë qytet ishte i vendosur edhe observatoriumi i madh astronomik, nga i cili MAJAT kanë vrojtuar qiellin e pafund, duke parashikuar kështu ngjarjet e ardhshme që kryesisht mbështeteshin në ciklin e barasditës - barasnatës (ekvivoksit) të lëvizjes së planetit Venera.

Sa për sqarim dhe konkretizim, barasdita- barasnata, apo “ekvinoksi”, është një dukuri natyrore astronomike i cili ndodh 2 herë në çdo vit. Gjithnjë më 20/21 mars dhe 22/23 shtator. Në këto ditë, në gjysmën veriore nga Ekuadori i tokës fillon pranvera, gjegjësisht vjeshta, ndërsa në gjysmën tjetër të hemisferës jugore ndodh e kundërta. Po ashtu, në këto data, gjatësia e ditës është e barabartë me atë natës dhe zgjat fiks 12 orë.

Në kohën e sotme, qytetin Çiçan Ica UNESCO e ka futur në listën e trashëgimisë së mbrojtur kulturore Botërore, ndërsa më 7 gusht 2007, ky regjion shpallet edhe si njëra prej 7 çudirave të botës.
Kukulkan është emri i perëndisë hyjnore të besimit MAJA. Piramida e njohur Kukulkan kushtuar këtij hyjnori në Çiçan Ica, në fakt paraqet një kalendar guri. Nga çdo anë e saja ekzistojnë 91 shkallë të cilat së bashku me shkallët në platformën e majës së piramidës gjithsejtë numërojnë 365 shkallë sa ditë numëron një vit kalendarik.

Është shumë e çuditshme se si MAJAT e kanë ndërtuar kaq preciz këtë piramide, sepse, pikërisht në momentin e ndodhjes së fenomenit astronomik të barasdita- barasnata (ekvinoksit) të Diellit, drita bie mu tek nisma e shkallëve të bazamentit në pjesën veriore të piramidës, duke krijuar kështu me hije pamjen e trupit të gjarprit. MAJAT kanë besuar se ky gjarpër zbret nga qielli në tokë dhe më pas hyjnë në botën nëntokësore.

Gjithë dijen dhe mençurinë e tyre, si meritë kryesore, MAJAT ia atribuonin hyjnisë qendrore të quajtur Kukulkan, i cili, në besimin e tyre paraqitej në dy forma: e para si gjarpër me krih zogjsh fluturues, dhe e dyta, i personifikuar në pamje njeriu që aspak nuk i përngjan me fizionomi njerëzve të këtij populli. Këtë hyjni të tyre ata e përshkruajnë kështu: me kokë të zgjatur, sy të kaltër, flokë dhe mjekër të gjatë në ngjyrë të bardhë. Për nga karakteri, ky hyjni tregohej si person tejet i mirë, parimor dhe me vlera të larta morale. Rreth vitit 1000 të e.s , Kukulkani, i braktis MAJA-të dhe kthehet në det nga kishte ardhur më parë, duke ju premtuar atyre se patjetër përsëri do t’ju kthehet një ditë. Por, deri më sot, një kthim i tij i pritur, nuk ka ndodhur ende.

Kur në vitin 1519, në truallin e kontinentit të Amerikës Jugore, paraqitet, Hernando Kortez, njëri nga prijësit e kolonizatorëve spanjoll që me dhunë kishin pushtuar atë pjesë të kontinentit amerikan, për shkak të lëkurës dhe mjekrës së tij të bardhë, MAJAT kanë besuar se mu ky është hyjnori i tyre i kthyer mitik që e prisnin, andaj edhe iu janë bindur dhe nënshtruar në tërësi sundimit të tij. Kuptohet se ky besim i gabuar dhe ndërrimit naiv të identitetit të hyjit të tyre me këtë pushtues, me kohë është treguar tejet fatale për ta.

Gjatë sundimit të egër në këto vise, spanjollët si pushtues, kanë kultivuar një urrejtje të paparë, duke ushtruar një gjenocid sistematik dhe të pamëshirshëm ndaj këtij populli të lashtë autokton. Kështu që, gjatë gjithë kohës kolonizues 50 vjeçare, MAJAT kanë humbur mbi 90% të popullsisë së tyre, ndërsa pjesa tjetër e mbetur, dhunshëm është konvertuar në fenë katolike.
Jo vetëm kaq! Përveç gjenocidit shfarosës, spanjollët kolonizator, ndaj këtij etniteti kanë ushtruar edhe gjenocid kulturor. Ata kudo kanë djegur dhe shkatërruar shumë tempuj të kultit, ndërtesa dhe objekte të rëndësisë së veçantë arkitekturale, si dhe shumë e shumë libra dhe tekste të vjetra të shkruara me hieroglifë ti cilat konsideroheshin si bazë të kulturës dhe dijes shumë të përparuar të këtij civilizimi të lashtë indigjen.

Sot, nga një mori tekstesh të lashta të shkruara nga ky civilizim, në gjendje të mirë janë ruajtur vetëm 4 sosh të emërtuara si kodekse. Ndërsa, si më e vlefshmja prej tyre është e katërta - i quajtur si “Kodeksi i Drezdenit”.