[Zero Cool]

Askush tjetër asnjëherë, në historinë e Islamit nuk ka fituar vlerë dhe madhështi, përkatësisht nuk ka zënë vend të çmuar, ashtu siç ka zënë Imam Aliu a.s. Ndaj nisur nga kjo, del si imperativ porosia që kërkohet prej pasuesve, që atë (Imamin, vërej e përkth.) ta çmojmë, ta duam dhe ta ndjekim ç’do gjurmë të jetës së tij. Kur’ani i Madhërueshëm, tradita dhe tekstet autentike historike si dhe librat e ndryshëm, me rrëfime të vërteta, të cilat duke e lavdëruar dhe ngritur lart pozitën e Imam Aliut a.s, shkëlqejnë si madalje në gjoksa, të cilat shërbejnë për të spikatur dhe vënë në pah rregullat dhe urdhërat, duke i obliguar muslimanët që ta ndjekin dhe pasojnë rrugën e tij. Nga shpërblimet që Imam Aliu a.s ka marrë nga All-llahu i Lartësuar dhe Pejgamberi i Tij a.s mund të përmendim mbase edhe atë të fundit:

“… All-llahu ka për qëllim që nga ju, o familje e shtëpisë (së Pejgamberit) të largojë ndytësinë e mëkateve dhe t’ju pastroj deri në skaj.” (El-Ahzabë, 33)

Komentatorët e këtyre ajeteve thonë se ky ajet ka të bëjë përkatësishtë i dedikohet të Dërguarit të All-llahut xh.sh Muhammedit a.s, Imam Aliut a.s, hazreti Fatimesë, Hasanit dhe Husejnit, të cilët, Pejgamberi a.s njëherë në një rast të gjithë së bashku i mbuloi me jorganin e tij. Kur u shpall ky ajet, Ummu Seleme, bashkëshortja e Pejgamberit a.s e pyeti Pejgamberin: ”A bëj pjesë edhe unë në anëtarët e familjes?” Jo,” u përgjigj Pejgamberi a.s. ”por ti je në rrugën e drejt” (43)

“E kush të kundërshton ty në çështjen e tij (Isait) pasi të është bërë e ditur e vërteta, ti thuaj: ”Ejani i thërrasim bijtë tanë dhe bijat tua, gratë tona dhe gratë tuaja, vetë ne dhe vetë ju, mandej sinqerisht të lutemi për mallkim, dhe mallkimin e All-llahut ta hedhim kundër gënjeshtarëve!” (Ali-Imran, 61)

Të gjithë mufesirët dhe komentatorët e hadithit pohojnë se ky ajet është shpallur kur Pejgamberi a.s e dërgoi Imam Aliun a.s, Fatimenë, Hasanin dhe Husejnin, për ti takuar të krishterët e Naxhranit, për shkak të mospaguajtjes së obligimit (xhizjes, vërej e përkth.). Kur të krishterët e panë Pejgamberin a.s se vjenë bashkë me familjen e tij, ata filluan të frikësohen dhe filluan të arsyetohen për mospagesën e tyre, dhe premtuan se këtë oblogim do ta kryejnë për hir të rrespektit ndaj Pejgamberit a.s (44)

“Dhe ushqimin ua jepnin, edhepse vet e dëshironin-të varfërit, bonjakut dhe robit.” Ne juve ju ushqejmë vetëm për hir të dashurisë ndaj All-llahut, nga ju nuk kërkojmë as falënderime as lavdërime, ne i frikësohemi Zotit tonë, atë ditë kur fytyrat do të jenë të errësuar dhe të mëzitura.”
Dhe atyre, atë ditë All-llahu frikën do t’ua largojë dhe mirëqenie e gëzim do t ‘u jep.” (Ed-Dehr, 8-11).

Njohësit e tefsirit dhe hadithit unanimisht pajtohen se këto ajete janë shpallur për nderë të Aliut, Fatimesë, Hasanit dhe Husejnit a.s, kur Hasani dhe Husejni ishin të sëmurë, ndërsa Aliu, Fatimeja dhe Fiddah (amvisja e tyre) u betuan ndaj All-llahut xh.sh se do të agjërojnë tri ditë, nëse dy vogëlushat do të shërohen nga sëmundja e tyre. Vogëlushat u shëruan ndaj ata të tre agjëruan.
Para perëndimit të diellit, një ditë një i varfër trokiti në derën e tyre, dhe ata ia dhanë një bukë prej elbit, të vetmen që e kishin. Të nesërmen, ditën e dytë sërish një fukara trokiti në derën e tyre, dhe ata përsëri e ushqyen. Ditën e tretë të agjërimit të tyre, një rob lufte gjithashtu kërkoi prej tyre ushqim, dhe ata ia dhan atë që e kishin. Kështuqë, Kjo Familje a.s agjëroi tri ditë duke mos ngrënë asgjë, pos asaj që pinë vetëm ujë. Për shkak të kësaj ngjarjeje, u shpallën ajetet fisnike, të cilët i lavdërojnë ata dhe vepërn e tyre, duke ju treguar si shembull ndjekësve të tyre.

“A mos e konsideruat dhënien e ujit haxhinjëve dhe kujdestarinë ndaj Xhamisë së Shenjtë, si besimin e atij që i besoi All-llahut dhe ditës së fundit dhe që luftoi në rrugën e All-llahut? Jo, ata nuk janë të barabarta te All-llahu. Popullin mizor All-llahu nuk e vë në rrugë të drejtë.” (Et-Tevbe, 19)

Ndërsa, ky ajet i mësipërm u shpall kur Talha ibn Shejbe e lavdëroi Abbas ibn Abdul-Muttalibin duke i thënë: ”Unë kamë kompetenca më të mëdha ndaj Qabesë, ngase unë jam përgjegjës për furnizimin e haxhinjve me ujë dhe çelësi i Qabesë është në duart e mia.”
Pikërisht në këto çaste Imam Aliu a.s qëlloi të kaloi pranë tyre dhe i pyeti:
“Me çka lavdërohesh ti?” Kur e morri përgjigjen, Ai - Aliu a.s tha: ”Kur isha fëmijë, isha i zgjedhur, gjë që askush prej jush nuk është.”
“Çfarë është ajo?” - e pyetën ata. Ai u përgjigj: ”Unë i pari jam lutur në Islam, dhe jam i pari që kam zhvilluar në rrugën e All-llahut.”
Që nga ai çast, zbritja e ajeteve ishte lavdërim i dinjitetit të Imam Aliut a.s (46)
Veç nderimit të madh të Imam Aliut a.s që i bën Kur’ani i Madhërueshëm, duke rrespektuar traditën, Pejgamberi a.s fletë për të si vijon:
“Unë jam qyteti i diturisë, ndërsa Aliu porta e atij qyteti.”(47)
Rresull-llahu a.s gjithashtu ka thënë, duke iu drejtuar Imam Aliut a.s:
"Ti je për mua ashtu siç ishte Haruni për Musanë a.s veçse pas meje nuk ka pejgamber.”(48)
“Vetëm besimtarët do të duan ty, ndërsa dyftyrëshit do të urrejnë.”(49)
Në ditën e vëllazërimit të muhaxhirëve me ensarët, Pejgamberi a.s i tha Imam Aliut a.s:
“Ti je vëllau im, ndërsa unë jam vëllau yt. Nëse dikush të pyet thuaji : ”Unë jam rob i All-llahut dhe vëlla i të Dërguarit të Tij. Nëse dikush këtë cilësi do t’ia përshkruante vetes së tij, ai ka gënjyer.”(50)
Këto ishin disa nga shembuj me të cilat është lavdëruar Imam Aliu a.s. Për tekste të tjera lidhur me këtë çështje, duhet shikuar: ”Fada’il Kamsah Min,” “Al Sihah Al Sittah”, ”Yanabi’u Al-Mevada,” “Ahmed ibn Hanbel,” “Musned,” dhe “Dala’il Al-Sadik, ” veprën “Fadail Emirul Muëmininin” dhe argumentet e imamatit të tij.


Virtytet e Imama Aliut a.s.

Si burim i cili potencon të qenit besnik ndaj Imam Aliut a.s si udhëheqës të muslimanëve, mund ta theksojm ajetin vijues:
“Mik (i afërt) juaji është vetëm All-llahu, është i Dërguari i Tij dhe ata që besuan e që falin namazin dhe japin zeqtin duke bërë rukuë (duke qenë respektues).” (El-Maide, 55)

Komentatorët e Kur’anit thonë se ky ajet posaçërisht është shpallur për Imam Ali ibn Ebu Talibin a.s duke pohuar se ai detyrimisht mbetet si Imam, autoritet ideologjik, dhe lider politik e shoqëror i komunitetit.(51)
Kjo ështa shpallur atëherë kur Imam Aliu a.s e nxorri unazën e tij prej gishti duke u falur dhe ia dha një fukaraje si sadaka. Ajeti u shpall tamam në këtë rast të rëndësishëm dhe e vërtetoi imamatin e Imam Aliut a.s..