[Albanian eX|PerT]

U ngritën mekasit, sepse kuptuan domethënien e fjalës "iman" - besim i cili mohon çfarë do hyjnije tjetër përveç All-llahut xh.sh. Domethënë: Të besuarit në Shpallje dhe në Ditën e gjykimit është bin­dje e plotë dhe dorëzim i plotë kur njeriu më nuk është zotërues i vetvetes e as i pasurisë së tij, sepse kjo i takon All-llahut xh.sh. për dallim prej atyre të cilët në këtë nuk besojnë.
Të pranosh këtë, do të thoshte të heqish dorë nga zotërillëku, sundimi dhe autoriteti që gëzonin te arabët e që ishte i ndërlidhur me idhujtarinë në Mekë.
Tua ndalosh atyre kryerjen e ritualeve të veta politeiste dhe t'i lënë ato pas dore për ta bërë të kënaqur All-llahun dhe Pejgamberin e Tij, as që u binte ndërmend. Tua ndalosh të bëjnë dhunime, robërime dhe shumë vepra tjera mëkatare, në të cilat ishin zhytur thellë dhe të cilat i bënin ditë e natë, kjo ishte e pamundur. Ata nuk pranojshin kurrfarë ndryshimesh, sepse All-llahu xh.sh. thotë: "Por, njeriu dëshiron të gabojë përderisa të jetë gjallë." (75, 5).
Kurejshitët i dinin të tëra këto, por çka të bënin para këtij njeriu të sinqertë dhe besnik, njeriut i cili posedon vlerat më të larta njerëzore - sjellje të mirë? Nuk e kishin të njohur se kishte ekzistuar dikush i tillë qysh kur e njihnin historinë e popullit të vet. Çka të bëjnë? Si të veprojnë? Ishin në mëdyshje të madhe. Ani, le të jenë, kanë pasur edhe për çka të jenë!
Pas përsiatjes së gjatë dhe të mundimshme nuk gjetën zgjidhje më të mirë se të shkojnë tek xhaxhai i Muhammedit a.s. Ebu Talibi, dhe të kërkojnë nga ai që ta pengojë nipin e vet në planet e tija. Për të qenë kërkesa e tyre më serioze vendosën të veprojnë ashpër. Andaj i thanë: Thirrja që njerëzit të braktisin besimin në zotat tanë, interpretimi për pamundësinë dhe dobësinë e tyre është sharje e shëmtuar dhe nënçmim i rëndë për ta, e krahas kësaj është sharje dhe poshtërim i etërve dhe gjyshërve tanë, të cilët i kanë adhuruar ata, kanë ndjekur me besnikëri këtë rrugë dhe kanë garuar në këtë drejtim."
Delegacioni i kurejshitëve tek Ebu Talibi

Ibni Is'haku thotë: "Një grup kurejshitësh të dalluar, vajtën tek Ebu Talibi dhe i thanë: "O Ebu Talib, nipi yt është duke i sharë zotët tanë, turpëron besimin tonë, i rrënon ëndrrat tona, i përqesh të parët tanë, andaj, ose pengoje në këtë, ose largohu nga rruga jonë, ngase edhe ti mendon si na dhe beson si edhe na. Pra, ta ndalim bashkarisht." Ebu Talibi i qetësoi me fjalë të mira dhe me përgjigje të njerëzishme, e ata u kthyen në shtëpitë e tyre. Ndërsa Resulull-llahu a.s. vazhdoi interpreti­min e fesë së All-llahut xh.sh. duke bërë thirrje në Islam.
Formimi i Këshillit Konsultativ për t'i penguar haxhilerët të dëgjojnë thirrjen në Islam

Në ditët vijuese kurejshitët i mundonte një plan tjetër. Tani kishin kaluar disa muaj që Muhammedi a.s. ishte duke interpretuar fenë e re, e afrohej koha e haxhxhit. Shumë arabë do të vijnë në Mekë, andaj ishte e nevojshme t'u shpjegohej sjellja e Muhammedit a.s., kështu që mos ta kuptonin seriozisht proklamimin e tij. Ata u mblodhën për t'u konsul­tuar tek El-Velid b. Mugire. El-Velidi tha:
"Duhet të jeni të një men­dimi dhe të keni qëndrim unanim që të mos bini në kundërshtim me njëri-tjetrin e të demantoni njëri-tjetrin." Ata thanë: "Na trego ti?"
Ai u përgjigj: "Jo, thuani ju se çka mendoni, e unë do të dëgjoj." Ata thanë:
"Do të themi se është magjistar." Ai tha "Jo, pasha Zotin, ai nuk është magjistar! Ne i njohim magjistarët, kush janë dhe çka janë. Ai nuk llomotitë si magjistar, e as që e rimon fjalimin si ata." Ata thanë: "Pra, do të themi se është i çmendur." El-Velidi u përgjigj: "Ai nuk është i çmendur. Ne i kemi parë të çmendurit dhe e dimë se çfarë janë, kush janë dhe çka janë. Ai nuk ka mendje të errësuar, nuk është i sëmurë shpirtërisht, e as me nerva të çrregulluara." Ata thanë: "Do të themi se është poet." El-Velidi u përgjigj: "Ai nuk është as poet. Ne i njohim të gjithë poetët dhe poezinë e tyre. E njohim recitimin në raxhez, e e njohim edhe në hezexh (raxhez dhe hezexh janë trajta metrike në poezinë arabe, sh.p.). E dimë se ç'është poezia melankolike dhe dëfry­ese, prandaj ky nuk është as poet." Thanë: "Do të themi se është shortar." Velidi tha: "Jo, ai nuk është as shortar. Ne i njohim shortarët, i kemi parë edhe ata e edhe sehiret e tyre. Ai nuk hipnotizon e as që lidhë short." Ata thanë: "Po, çka të themi, pra?" Velidi u përgjigj:
"Pasha Zotin, fjalët e tija posedojnë bukuri, bazën e kanë të stolisur dhe të frytshme, ndërsa përmbajtjen të mençur, të arsyeshme dhe depërtuese. Ju nuk mund të thoni asnjë mendim për të e të jetë në formën e duhur. Nga e tërë ajo që that, më së miri do t'ishte të thoni se është magjistar-sehir. Fjalët të cilat i flet, janë magji-sehire, ai e ndanë babain nga i biri, vëllanë nga vëllai, burrin nga gruaja, njeriun nga familja dhe nga farefisi, andaj edhe ju vetë ruajuni dhe largohuni prej tij."[1]
Disa tradita transmetojnë se pas tërë asaj që ju tha El-Velidi, disa prej tyre e kanë pyetur: "Na thuaj se ç'mendon ti në të vërtetë për te?" Ai është përgjigjur: "Më lini të mendoj pak!" Mendoj gjatë e gjatë, e pastaj iu tha atë që u kishte propozuar atyre më në fund.[2]

Përkitazi me El-Velidin, All-llahu xh.sh. shpalli gjashtëmbëdhjetë ajete në suren El-Muddeththir dhe atë prej 11-26:
"Lemëni Mua dhe atë që e kam krijuar Unë Vetë, dhe i kam dhënë pasuri kolosale, dhe djemtë që i ka të pranishëm, dhe nder e prestigj i kam dhuruar dhe përpos kësaj - dëshi­ron, që Unë t'ia zmadhojë (të mirat). Jo, kurrsesi! Me të vërtetë, ai është mohues kryeneç i ajeteve Tona; e Unë do ta ngarkojë atë me dënime të rënda, sepse, ka paramenduar dhe ka kur­disur (kundër Kur'anit), - dhe qoftë mallkuar, si e ka kurdisur! dhe sërish - edhe një herë, qoftë mallkuar, si e ka kurdisur! - Pastaj ka shikuar e, u vrenjt dhe iu mrrol (fytyra) dhe u kthye (nga mendimi i drejtë) dhe u kapërdis, dhe tha: "Ky (Kur'ani) nuk është gjë tjetër, përpos magji trashëguese, këto janë vetëm fjalë njeriu!" Do ta hudhi (dënojë) në Sekar (Skëterrë).
Pasi që Këshilli Konsultativ u pajtua me vendimin përfundimtar, iu përvishën punës që ta realizojnë këtë në vepër. I vendosën njerëzit në udhëkryqet kah silleshin haxhilerët. Askush nuk ka kaluar pranë tyre e të mos jetë i paralajmëruar për Muhammedin a.s., dhe të mos flasin gënjeshtra për të.[3]
Në këtë plan, më së tepërmi ka kontribuar Ebu Lehebi. Resulull-llahu a.s. i vizitonte njerëzit në shtëpitë e tyre dhe në tregje: në Ukadh, Mexhneh dhe Dhu-l-Mexhaz e i thërriste në fenë e All-llahut xh.sh. kurse Ebu Lehebi shkonte pas tij dhe klithte: "Mos iu përgjigjni ftesës së tij, ai është renegat dhe gënjeshtar i madh."[4]
Ky veprim i kurejshitëve ka bërë që arabët, në këtë haxhxh ta njohin Resulull-llahun a.s. dhe që lajmi për të, të zgjerohet në tërë Arabinë.

[1] Ibni Hisham: I/271.

[2] Fi Dhilali-l-Kur'an, 29/188.

[3] Ibni Hisham: I/271.

[4] Tirmidhiu tregon për këtë ngjarje nga Jezid b. Rummani dhe Tarik b. Abdu­llah El-Muharibi, e transmeton Imam Ahmedi në Mesned: III/492 dhe IV/341.