[Idila]

Pasi nuk i mjaftonin për benzin 200fr sipas tij, i zgjata dhe 50fr të tjera duke i thënë se nuk më ndodhen të tjera momentalisht.
Ai filloi të më falënderojë, urojë e bekojë, pastaj më dha një adresë të firmës së babait të tij (në shenjë besimi), që për çdo rast të mund të kontaktoja nëse paratë do të vonoheshin.

Ai mori rrugën eci më tutje, unë poashtu...por ndërkohë seç ndieja në shpirt, një ankth, një gëzim njëkohësisht dhe zemra më qante.

Para syve më figuronin ata dy fëmijë duke m`u falënderuar, ndërsa unë ndihesha krenare, aq e lumtur sikur të kisha shpëtuar jetë njeriu!! Cudi!

Mendohesha me vete, por edhe nëse nuk m`i këthen, le ta sheh Zoti...!Në fund të fundit as unë nuk do bëhem e pasur me 250fr më shumë dhe as ai! Kam nevoj për shumë e jo për pak. Më mirë që ia dhashë, sepse po të mos ia jepja, do të më brente ndërgjegja për gjithë jetën.

...dhe kështu kaloi pranvera erdhi vera dhe paratë ende s`janë kthyer, madje dhe nr, i telefonit dhe adresa ishin të fallsifikuara!!