[Urata]

VAJI I SHQIPTARIT
Redaktor:
Ali Podrimja
Recensenrë:
(Anton Çetta)
Ramiz Kelmendi
Radhitja kompjuterike:
Agim Gashi
Pjesa e parë

Botom i autorit

VAJI I SHQIPTARIT - PAJTIMI SHQIPTAR NËPËR SHEKUJ
Mirë e dimë ne shqiptaria
Se vendi ynë ashtë ILIRIA,
E di mirë dhe bota mbarë
Se ILIRIA ashtë Sqipnija.
Ish shtet me kulturë t´zhvillueme
Moral të pastër, ndjenjë t´kullueme,
E ilirët kishin ba benë
Me trimni me mbrijtë atdhenë.
Me mbrojtë vendin ishin trima
Shumë ja kish frikën Athina,
Se ilirët kishin le
Për me vdekë-o për Atdhe.
Kështu mbrohej vendi, froni…
Me seli që ish Rizoni,
Me thjeshtësi sundonte Agroni
Matanë detit Roma shikonte,
Me sulmu´ po nuk guxonte
Me nënshtru´ kish apetite
Por jo në toka ILIRIE.
Kështu Agroni mbret sundonte,
Iliria para shkonte
E zhvillonte detarinë
Për me mbrojtë vendin, lirinë.
Por nji ditë vdiq Agroni,
E i mbet Teutes froni.
Vashë e re ish Teuta Ma të bukur s´kish n´kët´ dhe,
Shum´ trimneshë me mbrojtë Atdhe;
Sa e afërt ish´ për mikun,
Aq e ashpër për anmikun.
E kur vdiq mbret Agroni
Shum´ mendu´n se u dobësu´ froni,
U çu´ n´kam Athin´ e Roma
Me i sulmu´ k´to trojet tona;
Për me shtypë Ilirinë
Me ja marrë asaj lirinë.
Por Teuta si sorkadhe
Ishte e re-mbretneshë e Madhe,
Në t´katër anët lajmtart i çon
Kryefiset n´Rizon i fton.
Me dhan´ fjalë me u besatu´
Se anmik nuk asht i ngati
Veçse Roma e Bizanti.
Me daulle e nishane,
Te Rizoni n´fushë të madhe
Me ni anë u la shigjeta,
Nis me u folë n´Log e vërteta
U lanë harqet me ni anë,
Gjak e varrë nisën me u falë,
Se në token ilirie,
Hark e shtizë duhet me i ru´
Për kush don me na sulmu.
Dasmë e madhe n´fush t´Rizonit,
Me mish dreni e ujë të kronit
Te Teuta n´Log t´Kuvendit
Trim mbi trima ju ba vendi,
Ata ishin njerëz bujarë
Që varrë e gjaqe kishin falë,
Falën gjaqe e ngatrresa
N´Iliri, po, u lidh BESA,
T´gjitha fiset me u bashku´
Mbas Teutës për me shku´
Me mbrojtë vendin me luftu´,
Pa i ba dam kurrkuj
Mos me shkelë token e hu´j,
Tu´ e mbrojt tokën tonë
Prin Teuta mbretnesh´ e jonë.
Ky pra ishte pajtimi i parë
Që e njeh populli shqiptar.
Pajtimi i dytë në histori
Besë e madhe në shqiptari,
Me e lidhë burrat e dheut
E lypte froni i Skenderbeut.
Hot, Grudë e Kastriot,
E lyp koha me u ba bashkë,
Se shqiptarët e kanë ni shtet,
E ni shtet e kanë pasë prore
Në Ballkan, TOKA ARBNORE.
Tokë Arbnore n´Ballkan asht Shqipnija,
Por n´rrezik e kish qitë osmanlija
Tu´ ja marrë token ngapak,
E tu´ i qitë haraq në gjak,
Filloi me pre e gri n´kto troje
Tue na e marrë buken buzë goje
Tue plaçkitë këtë tokë të vjeter,
E shqiptarëve s´u mbet tjetër,
Me luftu´ me mbrojtë Atdhenë
Vetëm pritnin Skënderbenë.
Që me vllazën e mur Turqia
Me dhanë gjak duhej Shqipnija,

Tu´ i dhanë ma t´dashnit ruhej liria
Që Turqia i shkollonte
Me luftu´ po i ushtronte
E natyra i kish falë shqiptarët
Për trimni të jenë të parët,
I merrnin t´vegjël për me harru´
Se n´Armni kanë jetu´,
Se n´Arbni kanë babë e nanë,
Për Turqi tash jetë me dhanë.
E Arbnija ish buzë greminës
Kur na erdh nji lajm prej Lindjes,
Po na vjen-o Skënderbeu
Ka nevojë për ta atdheu.
Sa ballënalt po vjen n´Shqipni
Për me pështu´ popullin e tij
Se nuk ishte beg Turqie
Po na ishte ZOG Arbnie.
Kështu nji ditë para agimit
U zgju Shqipnija prej kushtrimit,
Po na vjen ai Skënderbeu
Sa gëzimsot ka Atdheu,
Rrezet dielli po i shumon,
Se mbarë Shqipnija përsëri po gëzon,
Po na vjen Gjergj Kastrioti
S´e bon nana trim ma t´zotin
Shpatë e shtizë ai me i farku´
Mbarë Shqipninë ai m´e bashku;
Me e ba si teh çeliku
Zemërbuti ky kreshniku
Që i pret kokat anmikut.
Po kur erdhi Skënderbeu
I përqamë na ish Atdheu,
Si në fise e në vilajete
Çdokush këqyrte veç për vete,
Se anmiku kish arritë
Vllau prej vllaut me pas frikë,
Shqiptarinë-o përça
Me u vra vëllau me vëlla.
Para anmikut me u përkulë
Me jetu´ nën kambë të huj.
Por VIGAN ish Skënderbeu
Shpata e tij- shpëtim Atdheu
Fjala e tij ish shpëtimtare
Bashkon zemra, bashkon male,
Bashkon fise, vilajete,
Kemi Arbninë nanë, s´kemi tjetër.
E prej Krujës ashtë dhanë kushtrim,
Me u tubu´ fshatar e trim,
T´pasun, t´varfun, bajraktar ;
Të gjithë nga janë popull shqiptar
E në Lezhë në atë t´bukrin vend
Do të ulemi në Kuvend.
Do ta lidhim besën e madhe
Se kah ashtë toka shqiptare,
S´do të ndahemi n´Vilajete
Se Arbninë e kemi për vete.
Me i tregu´ po kësaj Turqisë
I fortë asht populli i Arbnisë,
Se ndera e jonë nuk di të ulet
E anmikut s´i përkulet,
Shumë lartësohemi, asht nder për ne
Me ra n´luftë-o për atdhe.
Ky ish kushtrimi i Skënderbeut
Që e dha për nder t´atdheut,
E jehoi nëpër Shqipni
Në çdo kullë, në çdo shtëpi
E u çunë bajraktarë
Kryepleq e kryeparë,
E kanë marrë rrugën për në Lezhë,
Me dhanë fjalë e me lidhë besë.
Skënderbeu burrë bujar
Para trimave u ka dalë
I përshëndet të gjithë me rend,
Po ifton me u ulë n´Kuvend.
Pranë Skënderbeut ashtë paria
Kenka zgju´ e gjithëShqipnija,
Për me pa Skënderbenë
E pranë tij me ba benë,
Anmiqësi mos me pasë nder ne
Do t´bashkohemi për Atdhe
Edhe turqve t´u tregojmë,
Të bashku´m si luftojmë,
Nuk del kush të na robnojë.
N´kët´ kuvend janë prezentu´ ,
Zotni t´mëdhej të Venedikut
E të tjerë të Dubrovnikut.
E shqiptarët tu´ ba benë
Falin gjakun për mëmëdhenë
Pranë flamurit kuq e zi,
Për me mbrojtë nanën Shqipni.
Ngriten burrat rend me rend
Në këtë tubim, në këtë Kuvend,
Prej Mollës t´Kuqe e n´Janinë
N´zemra t´shqipes lule binë
Se hasmënija n´shqipe treti
Fis në fis e ndërmjet veti,
Se shpatat tona janë lirija
Anmiqësi ma s´ka Shqipnija.
E Turqisë po i çojnë fjalë,
Haraç në gjak ma s´kem me të dhanë.
Sa t´mirë burra sot ka Shqipnija
Që po qojnë gëzim te shpia
Ata janë dhe trima t´trimit
Se shtrinë doren e pajtimit.
E turqia mirë e pa
Tridhetë vjet në Shqipni la
Shumë ushtarë, shumë jeniçerë,
Bante luften e panderë,
Shumë sulltana koken linin
Në shqipni porsa hinin.
Por kur vdiq Skënderbeu
Prapë ndër turqit ra Atdheu,
Pesqind vjet nën Turqi
Po çka s´pau kjo Shqipni?
Pau mallin kur ja vidhnin,
Pau t´këqijat kur ja hidhnin,
Pau doket kur ja ndërronin
T´gjitha t´mirat ja shkatërronin.
Ndërmjet veti i hasmonin
Dhe ndanë shqipen n´tri fe
Me u dobësu´ po ku ka le,
Se anmiku mirë mendonte
Kur përçante lehtë sundonte.
Pau shqiptari çka nuk pa
Prej Arbnores nuk u nda,
Me na nda në pesqind fe
Shqiptarë thonin kemi le.
Kur filloi me u dobësu´ Turqija
Merrte forcë ngadalë Shqipnija,
N´xhelozi këqyrnin fqinjësia,
Fillu´n planet për me i ba
Tokat shqipe si me I nda
Na e banë mbledhjen n´Berlin
Me nda shqipen copë e grimë!
E n´Berlin na kopi barku
Kur në fron ish ni pis- Bizmarku,
Mbledhje mban edhe n´Shen Stefan,
Shqipen t´hujve me ua dhanë,
Me ja dhanë-o Malit t´Zi
Hot e Grudë, Plavë e Gusi !