[Psikologu]

Anzhuinët, që nuk u pritën mirë nga shqiptarët, më sa duket kishin humbur edhe besimin e Papës Gjoni XXII, për shkak të lidhjeve që ata kishin krijuar dhe ushqyer me serbët skizmatikë dhe me bullgarët.51) Se çfarë pozicioni do të mbanin anzhuinët në çështjet delikatë të shqiptarëve, këtë ata e kishin bërë të qartë që në të famshmin "Privilegj" të Pal Gropës më 18 maj 1273. Në këtë privilegj të dhënë nga Karlit I Anzhu shkruhet që Pal Gropa duhet të kënaqej me ca fshatra në veri të Ohrit (Casalia Radicis maioris et Radicis minoris nec non Cobochetes, Zuadigoriza, Sirclani et Craye, Zessizan sitam in valle de Ebu), të cilat nuk kishin ndonjë vlerë kushedi se çfarë (nec excedunt valorem annuum quadrigentorum yperperorum), si dhe më kryesorja, nuk preknin interesat imediate as të serbëve dhe as të grekëve (dummodo non sint de pertinentiis regni nostri Albanie, neque regni Servie, nec terrarum datarum in dotem per quondam Michaelem despotum quondam Elene filie sue uxori quondam Manfridi olim principis Tarentini).52) Kjo sprovë u bëri të qartë shqiptarëve se anzhuinët nuk do të ishin në anën e tyre në këto mosmarrëveshje/konflikte me fqinjët ambiciozë.53)

Që anzhuinët do të ishin të mefshtë për të qenë krahu shekullar i Papatit në Ballkan në fillim të shekullit XIV, këtë ata e treguan me qëndrimin e tyre ndaj problemeve të lindura nga mësymjet e serbëve skizmatikë mbi katolikët shqiptarë. Filipi i Tarantit kishte pasur dhe vazhdoi që të kishte marrëdhënie të mira me mbretërit serbë, gjë që më vonë u shoqërua me plane të guximshme të mbretërve serbë duke u mbështetur tek anzhuinët. Gjatë luftës kundër kunatit të të vëllait, Vladislavit, në vitin 1323, Uroshi II, u orvat madje që t'i thellonte marrëdhëniet me anzhuinët e Napolit, duke synuar që t'i shndërronin ato në lidhje më të ngushta familjare. Për këtë ai kërkoi për grua vajzën e Filipit të Tarentit, dhe kaq shumë u besua në këtë lidhje sa klerikët e tij, fisnikët dhe populli i mbretërisë së Serbisë u treguan të gatshëm që të përfundonin skizmën dhe t'i nënshtroheshin kishës romane, lojra këto që serbët i luanin tashmë prej kohësh me kishën katolike. Në këtë mënyrë Uroshi shpresonte të mbrohej nga hungarezët dhe nga aleancat e ndryshme që po krijoshin kundër serbëve.54)

Është pikërisht kjo mungesë harmonie në pikësynimet e Papatit dhe të anzhuinëve, që pengoi realizimin me sukses të kryqëzatës së planifikuar për të cilën u bëhet thirrje fisnikëve shqiptarë në vitin 1319. Duke qenë një mbretëri e krijuar për luftë, Mbretëria Anzhuine e Sicilisë ishte e domosdoshme për fushatat e Papatit, kështu që mungesa e vullnetit të saj nuk mund të zëvendësohej me asnjë tjetër nga Papati. Kryqëzata në fjalë, në fakt nuk u realizua kurrë. Arsyet për këtë duhen kërkuar, së pari, në problemet organizative dhe politike që Papati pati jo vetëm me anzhuinët, por edhe me forcat politike perëndimore.55) Papati e shmangu kryqezatën ngaqë Uroshi II, mbreti i Serbisë, me mjeshtëri diplomatike i premtoi Papës se do të pranonte besimin katolik bashkë me popullin e tij, gjë që sigurisht nuk e bëri kurrë.56) Pas paqes me perëndimin, në vitin 1319, ai bashkë me gruan e tij Simonën, vajzën e perandorit bizantin Andronikut II dhe me djalin Konstantin, ndërtoi një altar prej argjendi për kishën e Shën Nikollës së Barit, me mbishkrime latine.57)

Nëse i referohemi studiuesit të mirënjohur të historisë së sllavëve, në lidhje me tekstin e mbishkrimit: "zot i të gjithë tokave nga deti Adriatik deri në lumin e madh të Danubit"58), atëherë loja që serbët luajnë me Papatin dhe me vetë anzhuinët duhet të ishte shumë fyese për anzhuinët nëse ata do të ishin seriozë në qëllimet e tyre.59) Me anë të kësaj deklarate anzhuinët, krahu shekullar i Papati, u njohu skizmatikëve serbë, supremacinë në territoret që së paku formalisht duhet të ishin të tyret (të Anzhuinëve). Një strategji e tillë e mbretërve serbë për të shfrytëzuar situatat për të luajtur me Papatin dhe me fuqitë perëndimore kur ata ishin në mosmarrëveshje me njëri tjetrin, do të përdorej vazhdimisht gjatë shekullit XIV, sidomos kur shumë kryqëzata planifikoheshin kundër tyre, për shkak të politikave persekutuese që zbatonin ndaj katolikëve.60) Të tilla plane për kryqëzata ku në fakt forcat politike shqiptare vendosen në qendë,r regjistrohen në vitin 1331, 1336 dhe në vitet '50 të shekullit XIV. Është gjithmonë e njejta strategji që i shpëton serbët në momentin e fundit kur fushatat e koalicioneve bëhen gati për të filluar.