[murrizi]

Ai kishte kohë që ishte shtrirë nën hijen e pemës, kishte ngrënë aq shumë sa si bëhej të ngrihej në këmbë, Pati fjetur gati të gjithë paraditen, por qe do, i flihej e i flihej.
Ta marrt dreqi tërfëllonte, sot është dita ime.
Aty këtu zgjaste dorën pa i hapur syt fare, e për t'gëlltitur ndonjë nga dardhat që i shkëputeshin trungut, dhe vazhdonte pa u penguar fare të flinte...
Flej, flej, flej... sa që për t'harruar që ka shtëpi .
Gjumin e tijë e prishi një bumbar i madhë kur mori drejtimin nga maja e dardhës për në grumbullin pranë tijë, ju dhimbs sepse kishte punuar gati të gjithë ditën që ai të dukej si mullar sane, mirpor qe do ?
mizat sapo e hetuan vërshkëllimen, u mënjanuan.
E shkreta fjuza s'ia arriti ti ngjitet trungut, dhe nga përplasja e fort për toke, e masa që i ra mbi të, nuk mori frym më.
Shoqëria pasi e nderuan për së fundit herë dhe të gëzuara që shpëtuan vetë, ku poashtu secila kishte marrë copëzen e fituar, ikën. Ikën duke i'a pas njëkohësisht lakmi bumbarit të fuqishëm si ngopej pa u penguar fare, dhe grumbullit që sa vinte e bëhej rrafsh me tokë.